FanFic.nl

Snow white queen [4-shot]

In het donker

Ik hoorde hem rommelen in zijn koffer en wist wat hij tevoorschijn haalde. Trachtte te vinden. Hij had het meegenomen speciaal voor mij en speciaal voor hem. Voor ons voor wat hij wilde en daar had hij mij voor nodig dus voor mij. Ik vroeg me wel eens af of hij een ander slachtoffer uit zou zoeken, mocht ik weggaan. Waarschijnlijk niet want hij deed het omdat hij van me hield en dat vertelde hij me regelmatig. Altijd. Elke keer. Maar ik ging niet weg dus ik zou het niet weten. Gelukkig misschien want ik wilde niet dat hij er met iemand anders vandoor ging. Zou hij gelijk hebben? Zouden we stiekem toch hetzelfde zijn? Nee we waren anders. Einde verhaal maar toch wilde ik niet dat hij iemand anders kreeg. Dat iemand anders hem kreeg. Hij was van mij en ik was van hem. Misschien toch. ‘Doe het licht uit,’ gebood hij en ik gehoorzaamde en het gebeurde. Daar toen nu zoals altijd nog heel even. Hij kroop weer naast me en ik deed het licht uit. Het gordijn was dicht en alles was donker helemaal donker. Ik zag geen hand voor ogen maar hoorde wel voelde ook. Een hand tegen mij aan warm zacht hard zoals hij. Donker. Overal donker maar eerst zijn woorden want ik moest het doen en niet hij want zo was het gerepeteerd. ‘Bill,’ fluisterde hij. ‘Bill, Bill ik hou zo van je wacht nou niet langer doe het nou maar gewoon.’ En ik gehoorzaamde altijd voor hem. Altijd. Vanbinnen zuchtte ik maar niet echt want ik wilde niet dat hij ging slaan. Het was mijn schuld als hij sloeg altijd mijn schuld nooit de zijne. Dat zei hij altijd. Omdat ik dwars deed en hij niet. ‘Bill, Bill doe nou doe nou schiet eens op.’ Fluisterend zacht door de donkere nacht streelden zijn woorden mijn oor en er liep een rilling langs mijn ruggengraat. Ik huiverde. Gehoorzaamde. Ik gehoorzaamde. Altijd gehoorzaamde ik maar wel langzaam om het uit te stellen alsof ik nog weg kon maar het kon niet meer want het was al donker en het was al begonnen. Geen einde meer helemaal geen einde meer nooit meer of in ieder geval vandaag en ik gehoorzaamde en hij ook maar ik moest het bij hem ook doen. Heel langzaam want dat vond hij fijn. ‘Bill je moet gehoorzamen vandaag oké want er is geen bevestigingspunt.’ Ik knikte en hij wist het dat ik instemde want dat deed ik altijd. Altijd instemmen altijd gehoorzamen. In het donker het was donker maar mijn ogen wenden eraan en ik kon weer zien een beetje. Hem en mij naast elkaar en de lakens in een hoek van de kamer waar hij ze neer had gegooid omdat ze anders in de weg lagen. De spullen op zijn nachtkastje die ik nog meer haatte dan wat hij zelf deed. Behalve misschien de handboeien die hij altijd gebruikte. Niet omdat ik anders wegliep maar omdat ik dan wist dat ik niet weg kon en dat stelde me gerust. Dan kon het niet anders en dan hoorde het. ‘Bill kom nou dichterbij alsjeblieft kom nou.’ Hij zei mijn naam heel veel altijd omdat hij dat prettig vond op de één of andere manier. Ik had het wel eens gevraagd maar zijn antwoord niet begrepen. Zo belangrijk was het ook niet dus kroop ik dichterbij. Omdat hij het vroeg aan mij. Aan Bill en ik was Bill en aan mij. Aan mij alleen. Dichterbij in het donker maar toch zag ik hem. Voelde hem want ik was heel dichtbij. Te dichtbij. Vroeger vond ik het prettig zo dichtbij hem in zijn armen tegen hem aan. Toen we nog kleding aan hadden samen en het licht nog niet vervangen werd door donker. Toen we nog broers waren alleen maar broers. We waren nog steeds wel broers maar dan toch anders en het was zijn schuld maar ook die van mij. Ik nam me voor om het prettig te vinden vannacht deze ene nacht. Ik zou mijn best doen. Dat kon niet anders zonder handboeien er zat niets anders op. Zijn handen over mij heen overal op me om me heen en in me soms maar nog niet echt. En ik lag alleen maar liet hem doen. Bind me vast, wilde ik hem smeken maar ik deed het niet. Wel realiseerde ik me waarom ik dat wilde. Zodat ik wist dat ik niet weg kon - ja. Maar vooral ook omdat het dan duidelijk was dat ik het eigenlijk niet wilde. Nu wel. Alsof ik het ook wilde maar ik wilde het niet. Jawel ik wilde het wel. Ik moest het willen dat zou het aangenamer maken maar het lukte gewoon niet.
Ik lag op mijn buik en hij op me en ik wilde huilen alleen maar huilen maar dan zou mijn make-up uitlopen en dan zou hij boos worden omdat hij dat lelijk vond. Ik mocht het er ook nooit afhalen want dan vond hij me minder mooi.
Hij gromde in mijn oor en ik wilde teruggrommen en gillen en schreeuwen en wegrennen maar het was te laat veel te laat. Hij was sterker dan ik en zou me niet meer laten gaan niet vandaag sowieso niet. Schiet op, dacht ik. Schiet nou alsjeblieft op en laat me slapen. Ik wilde slapen. Nachtmerries over hem en dan schrok ik wakker en dan sliep hij. Soms verdacht ik hem ervan te doen alsof hij sliep en dat de nachtmerrie geen droom was geweest. Heel soms best vaak maar ik zei nooit iets omdat ik niet wilde dat hij sloeg. En ook wel omdat ik niet wilde dat hij wist dat ik over hem droomde soms. Schiet op schiet op. Het deed pijn nog steeds na al die tijd maar ik zei het nooit. Hij wilde het niet horen en ik wilde het eigenlijk niet vertellen. Als hij nou een beetje opschoot… Hij gromde in mijn oor opnieuw en ik wilde weer gillen of teruggrommen of zijn naam roepen verwijtend of mijn nagels in hem zetten want mijn nagels waren scherper dan die van hem. Hij zou alles als een aansporing opvatten. Als een teken dat ik het leuk vond net als hij. Vond ik het maar leuk waarom vond ik het niet leuk. Waarom schoot hij niet op? Net toen ik dacht dat ik het niet langer vol zou houden liet hij zich van mij afglijden. In stilte want hij wilde niet dat iemand het wist. Dus lag hij naast me in stilte hijgend in het donker. Ik nam hem in me op en hoopte dat het voorbij was. Soms wilde hij nog een keer dus ik wist het niet zeker maar ik ging er vanuit want ik kon echt niet meer. ‘Bill… Bill pak de lakens eens ik krijg het koud.’ Ik kon wel juichen van geluk want als de lakens terugkwamen was het altijd afgelopen. Slap stond ik op en deed wat hij vroeg. Hij draaide zijn rug naar me toe en trok een laken over zich heen en ik volgde zijn voorbeeld. Met hoofd en al onder het laken in een nieuw soort donker. Hopend dat dit nieuwe donker de spoken wel weg kon jagen maar dat deed het niet. De spoken niet de monsters niet de pijn niet. Vooral hem niet hij bleef naast me slapend. Of doend alsof. Uit alle macht trachtte ik de spoken weg te jagen met mijn eigen soort duisternis maar het lukte niet.
Wakker bleef ik liggen in het donker.

Reacties: