FanFic.nl

The Vampires of Salem

Second Day: The Seven Students

Het ontbijt verloopt in precies dezelfde sfeer als afgelopen avondeten. Het start met jubelende scholieren en het eindigt met gefluister wanneer De Zeven Leerlingen binnentreedt en plaatsneemt aan hun eigen tafel.
Zora doet haar uiterste best niet te staren als alle anderen en focust zich daarom goed op haar onaangeraakte croissantje waarvan het plakje kaas nog op de rand van haar bord gedrapeerd zit. Er ligt ook nog een hoopje kersenjam en naast haar bord staat een glas verse jus. En het is allemaal niet interessant.
Achter haar wilde haren gluurt ze naar het grote raam waar de mysterieuze groep zit. Met ieder een glas water in de hand praten ze tegen elkaar. Meteen vraagt ze zich af wat voor een onderwerpen ze bespreken. Over de dagelijkse koetjes en kalfjes ziet Zora ze niet voor aan. Het idee dat ze het over het weer hebben bezorgt haar een scheve grijns. Nee, ze ziet hen meer voor iets..intellectueel?
“Alweer geen honger, zie ik?”� De elleboog van Lola tikt tegen Zora aan. De aangetikte schiet uit haar trans en blikt in eerste instantie ietwat geprikkeld naar haar buurvrouw, maar verzacht dan meteen. Ze bedoelt het niet verkeerd.
“Jawel,”� liegt Zora en plukt aan haar croissant om Lola aan te tonen dat ze het meent. Maar Pilou, die aan de andere kant van Zora zit, merkt iets heel anders op dan het niet willen eten. Hierom verschijnt er een aanwezige grijns op haar lippen en stoot nu ook de gedupeerde aan. “-Waar hebben jullie last van?”� komt er nu gepikeerd uit -dit kwam er alleen harder uit dan gewild. Zora merkt beweging op bij De Zeven Leerlingen. Een jongen -iets ouder dan zijzelf- met gitzwart haar, wat netjes achterover is gekamd, kijkt haar aan met zijn gemaquilleerde ogen. Zijn amber bruine irissen schijnen dwars door haar heen.
“Bill Kaulitz heeft je gespot,”� piept Lola, Zora neemt angst in haar stem waar. Haar blonde kamergenoot heeft niet meer gesproken en kijkt nieuwsgierig achter Zora’s schouder mee. Het meisje heeft altijd al een zwak voor de duistere jongen gehad, alleen de blik al doet haar opgewonden maken. Pure lust en begeerte straalt hij uit. Het idee dat zijn bleke handen over haar naakte huid strelen, geeft haar een siddering.
Op de achtergrond wrijft Pilou over haar hals, haar hoofd kantelt ze om er beter bij te kunnen. Een aangename prikkeling stroomt door haar lichaam wanneer ze dit doet en sluit voor even haar ogen.
De spanning is verbroken wanneer Bill zich weer richt op zijn tafel. Een opgeluchte ademhaling komt uit de mond van Lola, maar Zora weet nog niet precies hoe ze terug haar longen moet gebruiken. Ze blijft met haar gezicht gericht naar het groepje waar de jongen zonder moeite het gesprek vervolgt.
“Haal adem Lith!”� De blondine tikt haar nog een keer aan, maar dan om een hele andere reden. Zora reageert hierop met een schokkerige inademing en kijkt Pilou verwilderd aan. “Breathtaking, is het niet?”� grijnst ze op de gezichtsuitdrukking van haar nieuwe kamergenoot. Deze herpakt zich.
“Het gaat al. ik snap nog steeds niet waar al die heisa overgaat. Naar mijn mening zijn het gewoon normale leerlingen.”� Alsof haar net uitgesproken woorden het normaalste van de zaak is haalt ze haar schouders op en begint dit keer echt aan haar ontbijt. Haar maag gromt kwaad tegen de binnenkant van haar buik. Geruststellend wrijft ze hier over heen en neemt een grote hap uit haar croissant.
“Is dat zo? Waarom schuif je dan niet bij hen aan en ga daar je ontbijt verder opeten,”� oppert Pilou en geeft Zora een zetje hun richting op. Ze ondervindt een twijfelende houding bij de brunette en besluit daarom haar bord in de handen te duwen. Zora kijkt verdwaasd op.
“Dat zou ik zo kunnen als ik niet zo’n probleem had met socializen. Maar die heb ik wel, dus laat het hele idee maar varen.”�
“Je zit nu toch ook bij ons? Er is geen verschil tussen ons en hen, dat zei je net zelf?”� Er komt een hoorbare grom uit de mond van Zora en kijkt haar ook niet zo vriendelijk aan.
“Jij bent mijn kamergenoot en Lola plakt van dag één aan mij vast. No offence,”� verontschuldigt ze zich aan het meisje aan haar andere zijde. Lola knikt wat beteuterd en prikt woordeloos verder in haar eten.
“Hm,”� weet Pilou als enige erop te zeggen en neemt nog een hap van haar cornflakes. In haar hoofd telt ze af vanaf drie. Oké, ik doe het, krijgt ze dan te horen na nummer één. Heimelijk begint ze te grijnzen en stopt met eten. Zora is opgestaan, met haar bord en jus in de hand. In rustige stappen nadert ze De Zeven Leerlingen, die voor eens niets door lijkt te hebben.
Het hoofd kijkt op bij het merken van beweging. Haar strenge woorden liggen al klaar om eruit gegooid te worden, maar blijven steken door verbazing. Een frons rimpelt haar voorhoofd wanneer ze doorheeft wat de nieuwe leerling gaat doen.
De jongen die in haar aller eerste les achter haar zat, Valentin, merkt haar als eerste op en kijkt oprecht verrast. Het laat zijn kant van de tafel opkijken, waarna snel de andere kant ook opkijkt. De jongen aan het hoofd, Bill, moet hierdoor noodgedwongen omdraaien, omdat Zora vlak achter hem staat.
“Zou ik mijn ontbijt bij jullie mogen voortzetten?”� Het meisje merkt hoe hard haar stem klinkt doordat de hele zaal is stilgevallen door haar onverwachte actie. Alleen Pilou en Lola wisten hier van af, maar die kijken net zo gespannen van een afstand gade.
Bill heeft geen oog voor wat achter hen gebeurt, observeert alleen het brutale meisje aan zijn tafel, deze heeft haar wenkbrauw wachtend omhoog gerezen. Het laat de jongen met ravenzwarte haren geamuseerd grijnzen en knikt dan dat hij het in orde vindt. Meteen staat er een witblonde jongen op om een stoel erbij te regelen en zorgt ervoor dat Zora aan het linker hoekje naast Bill kan zitten, waardoor Valentin en Christa noodgedwongen een stuk naar links moeten schuiven, meer naar het grote raam.

De stilte is om te snijden. Niet wetend wat te zeggen knabbelt Zora verder aan haar eten met haar ogen gericht naar haar bord, wat ervoor zorg dat haar bruine haren als een gordijn voor haar ogen vallen.
Maar wanneer het dan toch echt op is heeft ze geen reden meer om met zo’n houding te ontbijten en verzamelt haar moed bijeen. Het eerste wat haar opvalt is de jongen die tegenover haar zit. Hij heeft zwart haar wat strak op zijn hoofd is gevlochten en een piercing pronkt in zijn onderlip. De jongen merkt haar aandacht naar hem en kijkt haar recht aan. Hij heeft dezelfde ogen als alle andere aan deze tafel; bruine met een ambergloed eroverheen. Adembenemend.
Zijn mondhoek trekt speels op. Zora kijkt hem verbijsterd aan, maar weet dan een uitdagende blik op te stellen. Dit laat zijn gezichtsuitdrukking veranderen naar verrast, wat hij helemaal wordt wanneer ze haar hand uitsteekt.
“Zora Lith.”� Afwachtend kijkt ze naar de jongen -en zij is niet de enige, heel de school is gestopt met eten om te zien wat er gaat komen, zelfs Bill besteedt zijn aandacht eraan.
De jongen aan de andere kant van de tafel herpakt zich en vormt zijn hand in die van haar en schudt deze: “Tom Kaulitz,”� stelt hij zich voor. Er verschijnt een kleine glimlach op de lippen van Zora.
“Aangenaam,”� zegt ze. Tom grijnst met zijn tanden bloot en knijpt nog eens in haar hand en laat haar dan los. Hij blikt naar het hoofd van de tafel waar de mysterieuze jongen met zwartomlijnde ogen zit. Deze kijkt hierdoor om naar zijn buurman en ontvangt een knipoog, wat Zora verrast.
Bill steekt zijn hand op, met zijn palm naar boven gericht. Nieuwsgierig legt ze haar hand op die van hem. De jongen verlegt zijn hand zodat zijn vingers om haar hand kan slaan en trekt deze naar zich. Beheerst kust hij hier de rug van en stelt zich voor als Bill Kaulitz. Stroomschokken eindigen door haar hele lichaam door deze onverwachte actie en blijft hem onthutst aanstaren. Hij glimlacht enkel en laat haar los. Haar hand zweeft nog in de lucht wanneer ze vanuit alle kanten namen hoort.
“Mijn naam is Eleonor Lima.”� Er wordt half over de tafel gekropen om bij de hand van de Spaans ogende brunette te komen. Naast haar zit een Aziatische jongen die zich voorstelt als Shino Sakamoto.
“Ik ben Christa Täufer.”� Het meisje met de blonde krullen naast Zora schudt met vriendelijke ogen. Zij was aanwezig bij haar eerste les. Hetzelfde geldt voor Valentin Lichtenburgh.
“En ik ben Andreas Maier.”� De witblonde jongen die Zora de stoel heeft aangeboden zit helemaal aan het eind bij het raam.
Eén voor één kijkt Zora de beruchte leerlingen aan. Op elk gezicht staat een glimlach en hun ogen zijn op haar gericht. Ze neemt een slokje van haar jus met de gedachte: Ik snap niet waarom niemand op hen af is gestapt. Er is niets anders aan ze.

Reacties: