FanFic.nl

Ghost of you

Hoofdstuk 11

And all the ghosts that are never going to catch me. If I fall down.

Het was niet genoeg. Het was nooit genoeg en het zou ook nooit genoeg worden. De film was nog niet afgelopen, zelfs nog niet in de buurt. Eén slet was niet genoeg. Er waren er meer, er waren er veel en veel meer die Tom hadden laten geloven dat hij stoer was, die hem in hadden gepalmd, hem dingen laten doen die hij zonder hun gezelschap nooit gedaan zou hebben. Ook zij hadden eraan bijgedragen dat hij te hard reed en dat hij weigerde naar zijn broertje te luisteren. Het was niet alleen Claudia. Claudia was het hoogtepunt, het dieptepunt. De climax. Het eindpunt en daarmee het begin. Een nieuw begin van een nieuwe klopjacht. Het zou niet lang duren, dat realiseerde Bill zich en Tom ook, maar het zou wel plaatsvinden. Het was al plaats aan het vinden. Ze zouden wel kijken hoe ver ze kwamen. Het afmaken zou niet lukken, de film zou nooit aflopen. Vastlopen. Sommige films liepen nou eenmaal vast, zeker oude films. En deze film was oud, lag al jaren in de kast, half afgemaakt. Het was afwachten tot het moment waarop het definitief vast zou lopen, maar tot dan kon er niets gedaan worden dan zoveel mogelijk van de film genieten. De hoofdpersoon zijn, eindelijk een intelligente hoofdpersoon. Eén die niet dacht te kunnen ontsnappen, maar gewoon zou zien hoe ver hij het kon schoppen. Uit liefde, een klein beetje. Uit wraak - vooral uit wraak. Hij zou het hen betaald zetten, stuk voor stuk.
Tom was er niet bij geweest toen Bill het hoofdstuk afsloot. Hij had het niet gezien en niet gehoord, want hij was bezig geweest de rest uit te stippelen. Hij wist dat het goed zou komen en dat zijn broertje geen hulp nodig zou hebben, omdat het klopte.
Toen Bill terugliep naar de auto zat Tom al op de bijrijderstoel te wachten. Hij zag hem zitten. Eigenlijk niet, maar toch wel. Het was zijn broer die op hem zat te wachten, wetend dat het gelukt was. Bill was er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, had zijn handen zelfs gewassen. Afgelopen. Het was afgerond. Op naar de rest.
Er lag een lijstje op het dashboard. Hij pakte het op en voerde de adressen in het navigatiesysteem in. Hij wist dat Tom de meisjes uitgekozen had die wakker waren, die hem het verst gedreven hadden en die Bill zou herkennen.
Het eerste adres was slechts enkele straten verderop. Een rijtjeshuis, niet veel groter dan het krot waar Claudia gewoond had. Bill stapte uit en liep naar de voordeur die toegang gaf tot het gewenste adres. Hij belde aan, maar er werd niet open gedaan. Hij wist dat er iemand thuis was, anders zou Tom haar niet op het lijstje gezet hebben. Nogmaals belde hij aan en opnieuw werd er niet gereageerd. Hij tilde de klep van de brievenbus op en riep naar binnen: ‘Tom hier!’ Hij wist niet hoe Tom hen normaal aansprak, was daar nooit bij. Waarschijnlijk kon het meisje zich er ook niet veel van herinneren, dus deed het er niet toe.
Het meisje kwam naar de deur toe, opende hem op een kier. Bill plaatste onmiddellijk zijn laars tussen de deur en de deurpost, zodat hij niet meer dicht kon. ‘Hi,’ grijnsde hij. Het meisje keek hem raar aan, herkende hem waarschijnlijk vaag als het gestoorde broertje van die ene jongen die ze ooit - nee, waarschijnlijk herkende ze hem überhaupt niet. Waarom zou ze ook.
Hij herkende haar wel. Haar haren waren enkele tinten donkerder blond dan die van Claudia, maar nog steeds blond. Haar ogen waren grijs. Ze was eigenlijk best wel lelijk en droeg niets dan een onderbroek. Het feit dat ze aan de deur durfde te komen met ontblote borst maakte Bill alleen maar bozer. Slet, dacht hij. Fluisterde hij.
‘Wat?’ vroeg het meisje hem, overduidelijk denkend aan een manier om van hem af te komen.
‘Slet,’ herhaalde Bill.
‘En wie ben jij om dat te beslissen?’ vroeg ze.
‘Tom,’ antwoordde hij. Hij was Tom niet, dat realiseerde hij zich ook nog wel. Toch was Tom degene die haar de stempel ‘slet’ had gegeven. Door haar mee naar huis te nemen. Door haar adres op het lijstje te zetten.
‘Tom?’ vroeg ze, alsof ze niet wist over wie er gesproken werd. Bill realiseerde dat er nog een criterium was waar iedereen op zijn lijstje aan voldeed; ze herinnerden zich Tom. Anders zou ze de deur nooit opengedaan hebben. Ze wist wie Tom was en ze wilde hem best nog een keer, anders zou ze op zijn minst een shirt aangetrokken hebben.
‘Ja, je herinnert je me toch nog wel?’
‘Jawel…’ antwoordde ze, maar ze klonk niet geheel overtuigd. Waarschijnlijk was het de voet tussen de deur, of het feit dat Bills haren zwart waren. Of een combinatie van de twee. Het maakte hem eigenlijk niet zoveel uit. Hij gaf de deur een zet. Het meisje was niet sterk genoeg om hem tegen te houden, dus kon Bill zichzelf binnenlaten. Hij sloot de deur achter zich en dit keer interesseerde de tijd hem voor geen meter.
Dit meisje gilde wel, toen ze het lemmet zag, heel even, maar ze was te laat en hij was sneller dan zij. Tom was erbij. Tom keek toe, wist dat zijn broertje zich van alles op de hals haalde, maar deed er niets aan. Hij liet hem zijn gang gaan. Misschien vond hij dat de meisjes het verdienden, misschien realiseerde hij zich dat het hiernamaals helemaal niet zo’n vreselijke plek was om je tijd door te brengen. Bill wist niet precies waarom, het interesseerde hem ook niet. Hij moest de haat kwijt, de ziedende afkeer die hij tegen de meiden op had gebouwd, al die jaren, al die nachten. Het deed hem goed te horen dat hij degene was die hen liet gillen, in plaats van zijn broer. Het deed hem goed dat hij de laatste was aan wie ze dachten voor ze gingen, en niet zijn broer. Misschien was het jaloezie, een beetje, ergens. Wrok. Woede, omdat het hun schuld was. Zij hadden zijn broer van hem afgenomen en hij zou het hen betaald zetten. Tom vond het prima, hij vond alles prima. Hij hield Bill niet tegen, liet hem fout na fout begaan. Alle meisjes waren thuis en deden open. Geen van allen geloofde hem toen hij zei dat hij Tom was, maar hij stoorde zich er niet aan. Het was alsof hij ervoor gemaakt was - berekenen wat het zwakke moment was waarop hij de voordeur open kon duwen, zichzelf binnen kon laten. Ze gingen allemaal in het halletje, ze zagen allemaal zijn gezicht terwijl ze hun laatste adem uitbliezen. Zijn gezicht. Glimlachend, omdat hij eindelijk alle haat tegenover hen een plaats kon geven. Het was eindelijk voorbij. Heel even nog en dan zou hij bij Tom zijn. Alleen hij en alleen Tom, samen, zonder sletten en zonder muziek. Samen zouden ze weggaan, weg van Duitsland en misschien zelfs wel weg van Europa en de aarde. Waarschijnlijk had Tom het al helemaal uitgestippeld, maar eerst moest Bill afmaken waar hij aan begonnen was. Nee, niet afmaken. Kijken hoever hij kwam. Kijken hoeveel deuren hij achter zich kon sluiten, wetend dat de eerstvolgende die de deur zou openen een lichaam aan zou treffen, levenloos, schaars gekleed. Slet, dacht hij. Slet.
Hij ging door tot de zon opkwam.

Reacties: