FanFic.nl

Black Hearts

♥~08

De trein was inmiddels weer gaan rijden en het einde van de rit was eindelijk in zicht. Effie had mij en William apart genomen, om ons in het kort te vertellen wat er nu ging gebeuren. Het ging allemaal langs me heen, als in een vreemde droom die werkelijkheid werd. Ik was niet bang, we zaten hier allemaal met dezelfde gedachte. Het werd dood of doden.
‘’En dus moeten jullie jezelf verkopen.’’ Besloot Effie haar verhaal over de voorbereidingen van de Spelen. William en ik keken elkaar even kort aan. We moesten iets doen aan zijn bovenarm. Als de mensen zagen dat hij een wond had zo goot als een tennisbal, wilden ze hem zeker niet sponsoren. We zaten in de eetruimte met zijn vijven, Effie, Katniss, Peeta, William en ik.
‘’Oké, jullie krijgen ieder een stylist. - Katniss keek even naar William en ging toen fronsend verder - William, ik denk dat één van de stylisten wel wat aan je arm kan doen. In het Capitool zijn hele goede medicijnen, je komt er wel bovenop.’’ William lachte wat onschuldig en knikte. Peeta wenddezich tot mij. ‘’Je hebt prachtig haar en grote ogen, daar kunnen ze wel wat mee.’’ Ik knikte kort naar hem. Opdoffen was nu eenmaal niet mijn ding, maar als ik daarmee het leven van mij en William kan redden, dan moest dat maar.
‘’Goed. We zijn er. Succes.’’ Zei Effie toen de trein tot stilstand kwam. Ik ging samen met William en de andere tributen in een rij staan, waarna we de trein uit werden begeleid. Het geluid van juichende mensen was oorverdovend. De zon scheen fel en ik moest mijn ogen half dichtknijpen om wat te kunnen zien. Ze hadden een rode loper uitgelegd, met aan weerszijden een paar hekken. Het was maar een meter of twintig, maar dat was al genoeg voor een eerste indruk. Daarna zouden we het gebouw dat voor ons omhoog torende ingaan, voor verdere informatie enzovoort. We liepen in een perfecte rij, William en ik achteraan met Katniss en Peeta aan onze weerszijden. De mensen droegen allemaal felle kleuren, zoals turquoise blauw en lime groen. Het was oogverblindend. Hun haren zaten in de vreemdste modellen en de vrouwen hadden zichzelf goed uitgerust met een berg make-up. Verschrikkelijk.
Wiliam pakte mijn hand vast, wat me kleine kriebels gaf. We zwaaiden en glimlachten enthousiast naar het publiek, die dat gretig beantwoordden. De meeste mensen leken het niet te deren dat William’s arm in een mitella zat. Dat was een goed begin. We liepen stap voor stap, allemaal tegelijk. Toen we bijna bij de deur waren en mijn kaken pijn gingen doen van het glimlachen, weerklonk er een gigantische knal, gevolgd door een ijselijke meisjes gil. Het pupbliek maakte geschokte geluiden en mijn maag draaide om toen ik zag wat er was gebeurt. Een meisje - ongeveer net zo oud als ik - lag roerloos op de grond, in een wat vreemde positie. Ze leek precies op een lappenpop, met haar donkere krullen verspreid over het rode stof van de loper, gevolgd door een stroom bloed dat uit haar nek gutste. Mensen uit het publiek sloegen hun hand voor hun mond en opeens was het doodstil. Alles leek in slow motion te gaan, bewakers kwamen van her en der aangesneld en namen ons aan de arm mee het gebouw in. Het laatste wat ik van het mocca-kleurige meisje zag, waren haar prachtige, donkerbruine ogen die glazig naar de zonnige hemel staarden.

De bewakers trokken ons mee en zwijgend werden we in een kamer geduwd. De deur werd achter ons dicht geknald en verschillende stemmen spraken wanhopig met elkaar op de gang, wat gedempt werd door de dikke muren van de kamer. William en ik stonden zwijgend naast elkaar, starend naar de grond. Wat was er in jezusnaam gebeurd?
Na enkele seconden observeerde ik vluchtig de kleine kamer. Er lag lichtbruin laminaat op de grond, met zo’n twee meter voor onze voeten een trapje van zes treden naar beneden. Links in de hoek stond een beige bank, met daartegenover een simpele televisie. De muur recht voor ons was bedekt met ramen en gordijnen van simpele, rode zijde. De muren waren wit en rechts in de kamer stond een houten eettafel. Achter de tafel bevonden zich twee deuren, waarschijnlijk een slaapkamer en een badkamer. Naast ons zat nog een deur, die wel naar de keuken moest leiden. Hier en daar stonden wat bijzettafels met planten erop en aan de muur hingen verscheidene, simpele schilderijen. Als verstijfd stond ik te kijken en ik schrok haast toen William zwijgend het trappetje afliep en zich op de bank liet ploffen. Ik keek hoe hij dat deed en toen hij mij aankeek verscheen er een flauwe glimlach op zijn gezicht.
‘’Ik heb geen idee hoe en wat, maar dat is er al één minder.’’ Zei hij. Ik wist dat hij grappig wilde doen om de sfeer wat ontspannender te maken, maar ik kon er niet om lachen. Na het voorval met het meisje, voelde het alsof mijn hart in ijs gewikkeld werd. Alsof ik een standbeeld was geworden. Een kil, hatend standbeeld die voor niets en niemand meer terugdeinsde. Natuurlijk, ik had de dood wel eens gezien. Bijvoorbeeld als ik met ome Gale ging jagen en we een paar herten schoten, of konijnen. Maar dit was anders. Dit was iemand waarmee ik gepraat had, iemand die net zo oud was als ik en net zo weerloos. De angst kwam vooral weg bij het feit dat het net zo goed William had kunnen zijn. Dat ik het net zo goed had kunnen zijn. Het drong nu echt door wat ons te wachten stond en dat we er niet aan konden ontkomen. In trance liep ik het trappetje af en ging ik naast William zetten, die zijn arm om me heen sloeg en me tegen zich aantrok. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en voelde me voor het eerst weer veilig sinds de boete. ‘’Niet bang zijn, ik laat je niet in de steek Aza.’’ Een traan liep over mijn wang bij het horen van mijn bijnaam. William had hem nog nooit gebruikt, ook al kende ik hem al erg lang en waren we al heel lang beste vrienden. Nu hij dat wel deed, voelde het nog vertrouwder met hem.
‘’Ik weet het, Will. Het is gewoon.. Eerst dat met joun arm en nu dit!’’ Verontwaardigd ging ik weer rechtop zitten en veegde ik de enkele traan van mijn wang af. Mijn angst maakte plaatst voor woede. Iemand zat hier met de Spelen te rommelen, wat op zich niet erg was. Maar iemand zat hier met ons te rommelen en dat maakte me kwaad. Meer dan kwaad.
‘’Het is té toevallig!’’ Schreeuwde ik, waarna ik opstond en zonder erbij na te denken de vaas van het bijzettafeltje naast de bank eraf sloeg. Kletterend viel hij op de grond. De scherven vlogen uiteen, in alle kanten en het water stroomde in een stervorm uiteen. Kwaad keek ik ernaar. Dat was het Capitool. Dat waren de Spelen. Dat werden onze tegenstanders. Niets meer dan vazen die we kapot moesten gooien. Wij konden dit.
‘’Azula, was dat nodig?’’ Vroeg William grinnikend. Ik draaide me woest om en keek hem fel aan.
‘’Ja, William. Want dit is wat we moeten doen. Breken.’’ Hij trok één wenkbrauw op. ‘’Je bedoeld doden Azula. Een vaas is een levenloos ding, in tegenstelling tot een andere tribuut.’’ Hij keek naar buiten, waarna hij op stond en naar me toe kwam. Toen hij vlak voor me stond, herhaalde hij zijn zin. ‘’Doden. We moeten doden.’’ Daarna pakte hij me vast en drukte hij zijn warme lippen zachtjes en warm op de mijne, waarna we verzonken in een kus op het verkeerde tijdstip, op de verkeerde plek, want nog geen seconde later ging de deur open. We lieten elkaar verschrikt los en draaiden ons om naar de deurpost. Mijn maag draaide zich alweer om toen ik zag wie er stond en hoe hij er stond. Ik zag hoe zijn ogen vochtig werden en hoe hij zijn hoofd schudde, waarna hij stampvoetend wegliep.
‘’Peeta! Wacht!’’ Riep ik, waarna ik het op een lopen achter hem aan zette.

Reacties: