Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Leegte in mijn hart » Hoofdstuk 2
Leegte in mijn hart
Hoofdstuk 2
Woensdag 18 februari 2009.
De wekker ging af, Pauline had geen zin om op te staan. Het moest. Ze duwde haar wekker uit en ging zuchtend op de rand van haar bed zitten. Hoe graag ze ook had gewild dat het niet zo was, het leven ging verder. Het schermpje van haar gsm lichtte op, een alarm zou afgaan, haar reserve wekker. Snel duwde ze die af en zag dat ze 4 berichtjes had, die zou ze straks wel lezen, eerst een douche. Haar leven ging op automatische piloot. De dagen waren voorbij gegaan en het leek alsof ze in een film zat. Ze had gehoord dat haar broer gestorven was, toen kwamen er verschillende praktische regelingen van de begrafenis en de crematie. Allemaal dingen waar ze niet naar wou luisteren. Het enige dat ze had willen doen was de tijd terugdraaien, een aantal dagen, en ervoor zorgen dat het allemaal niet gebeurd was.
De begrafenis op zich was een hel geweest.
Geen enkele begrafenis kan als aangenaam omschreven worden, maar het is erger als je die persoon echt graag ziet, als je weet dat je nooit meer je armen om hem heen kan leggen, nooit meer kan bellen voor zo een klein probleem.
De hele tijd had Pauline zich sterk gehouden, al dat ze wist dat daar ooit een eind aan zou komen. Nee daar mocht geen eind aan komen, dat zou ervoor zorgen dat mama zou instorten, en dat mocht niet gebeuren.
Na de begrafenis was er geen koffietafel, dat leek niet gepast, men kon iets drinken waar hij altijd dj was geweest. Waar hij thuis was.
Alles ging Pauline voorbij, ze was er wel, maar toch niet. Die dag heeft ze van veel mensen knuffels gekregen, soms gewoon een hand en sommigen zeiden gewoon dat ze het erg vonden. Veel mensen zeiden dat het onverwacht was, dat ze zouden willen weten waarom. Ja, waarom? Dat is iets wat Pauline ook wou weten, maar jammer genoeg is dat een vraag waar nooit een antwoord op zou komen.
Pauline kwam vanonder de douche. Nu bleven zij en haar zus bij een vriendin. Het was beter zo. Dichter bij school en voor mama was het ook beter. Die was thuis voor zeker een maand.
Ze ging terug naar de kamer en nam haar spullen. Met haar boekentas liep ze naar beneden en ging aan tafel zitten. Het was een groot gezin maar ze zeiden allemaal dat het geen moeite was om hen er voor even bij te nemen. Pauline was als eerste beneden gekomen. Nu opende ze haar smsjes.
“Gelukkige verjaardag!”¯
“Happy bday!!”¯
“Een gelukkige verjaardag gewenst, maak er een fijne dag van.”¯
“Happy birthday Pauline 
”¯
Ook waar, het was haar verjaardag. Hier had ze helemaal geen zin in. Ze was niet in de stemming.
‘Gelukkige verjaardag.’ Woorden van vreugde, woorden die vandaag niets voor haar betekenden, behalve dan dat ze het nog een jaar overleefd had. Dat ze ondertussen al 15 jaar op deze bol rondliep. Hoe lang zou het nog zo zijn?
De mama kwam binnen en wenste haar ook een gelukkige verjaardag. Ze was net terug van de bakker en gaf een boterkoek aan Pauline.
Na het eten vertrokken ze naar school. Dit zou een lange dag worden, ook al was het woensdag. Vandaag moest ze gelukkig zijn, of toch, dat is de bedoeling als je jarig bent.
Pauline wist dat dit haar niet zou lukken, daarvoor had ze teveel pijn, te veel gedachten, een te groot gemis, een te grote leegte.
Reacties:
dat is echt verschrikkelijk
hoe kan iemand nou denken dat je gelukkig kunt zijn op je verjaardag
als je net een dag of een paar dagen daarvoor een begrafenis hebt gehad van iemand waar je zielsveel van houd?? diegene die dat denkt is gek
toch vind ik het ook wel aardig dat ze je berichtjes sturen. ze proberen je wel op te vrolijken, en hoe verschrikkelijk zeer dat op dat moment ook kan doen, het zijn wel de dingen waardoor je verder gaat. het zijn dat soort dingen die je doen denken dat er nog mensen om je geven. maar dan moet je ze wel kunnen zien, ze kunnen opmerken.
Het is prachtig geschreven. en ik ben echt trots op je
je moet hier alle tijd voor nemen die jij nodig acht.
ik kan wel wachten hoor en de rest ook wel
love
Jeetje lieve schat, wat prachtig. Allereerst moet
je weten dat je echt heel moedig bent. Ik heb
pure respect voor dit stuk, maar vooralvoor jou.
Je berichtje raakte me erg diep. Ik ben blij dat ik
je een deel heb geholpen zon grote stap te maken.
Ik vind het echt heel erg knap, vooral omdat je het
zo moeilijk vind. Ik blijf dit dan ook zeker volgen
en ben je erg dankbaar dat je zo eerlijk tegen me
bent. Dat vind ik erg moedig en dat verdient pure respect. X
De pijn die je beschrijft raakt me dan ook diep. Het is altijd
verschrikkelijk om iemand te verliezen...
Als er dan ook iets is wat je kwijt moet, sta ik voor
je klaar meis! *dikkeknuffel*
X
Gosh..
Zwaarbeladen,
Prachtig maar vol pijn..
Ik denk dat velen een blij masker opzetten als het hun verjaardag is,
Ik was vandaag zélf wel prima, maar wat er binnenin iemand omgaat is geheim. Ik heb respect voor jou meis! Niet alleen voor dit prachtige staaltje schrijfkunst, maar ook om wie en voor wie je bent!
Je bent moedig, dapper, een doorzetter een echte vechter.
*knuffel*
Ik zal altijd jouw stukken blijven lezen,
want als ik ze niet las, dan miste ik wel iets heel speciaals.
X
Wauuw...
Dit is echt heel mooi en tegelijkertijd heel erg pijnlijk...
Zelf heb ik iets soortgelijks meegemaakt. Begravenissen zijn zo pijnlijk...
Het was ook iemand waar ik niet normaal veel van hield, mijn broer.
Ik mis hem nog altijd.
Wauw, nu heb ik een traan in mijn ogen. Je wilt niet weten hoe dapper ik jou nu vind. Het is echt heel lastig om zulke gevoelens opnieuw op te roepen en op paier te zetten. I know the feeling.
Ik heb zelf een gedicht liggen waar een aardig dik stoflaagje op is verschenen, en jij zorgt er nu voor dat ik overweeg hem hier op fanfic te plaatsen.
xxx Nadine