FanFic.nl

Ghost of you

Hoofdstuk 12

If I died we’d be together

De politie was sloom, of de lichamen waren nog niet gevonden. Misschien was het een combinatie van de twee, hij wist het niet. Hij wist alleen dat er bijna vierentwintig uur voorbij waren. Bijna vierentwintig uur. Half vijf in de ochtend en nog niemand was hem komen halen, had hem aangesproken. Zijn deurbel had niet gerinkeld en zijn telefoon ook niet. Georg was langs geweest, heel eventjes, maar na een half uurtje had hij het wel weer gezien. Iets aan Bill had hem verteld dat er iets niet goed ging. Hij had afscheid genomen van hem, hem omhelsd, net iets langer dan normaal. Omdat het de laatste keer was en hij dat wist en Bill ook. Zelfs Tom, daarom was hij niet tussen beiden gekomen met één of andere rare afleidingsmanoeuvre. Het was de laatste keer.
Bill zat aan de keukentafel, bestudeerde zijn handen. De nagellak was ondertussen bijna van zijn nagels verdwenen, raakte de randjes helemaal niet meer aan. Het zag er niet uit, maar dat deed er niet toe. Het was bijna tijd, en waar maakte hij zich nou helemaal zorgen over. Zijn imago was toch wel geschonden, want ze zouden er sowieso achterkomen dat hij het was. Hij was het. Niet Tom, hij. Trots verspreidde zich door zijn lichaam. Uiteindelijk, na al die jaren, was hij degene van wie schande gesproken werd. Bill Kaulitz, ontspoord. Niet Tom Kaulitz, niet de jongen met alle meisjes en alle avontuurtjes. Nee, de enige echte Bill Kaulitz, de maagd die opzoek was naar de ware liefde. Hij grinnikte, om meteen daarna vervuld te worden van een schuldgevoel. De ware liefde. Zijn telefoon lag naast hem en hij wist dat hij nog niet kon gaan, omdat hij nog één ding af moest sluiten. Van één iemand moest hij nog afscheid nemen. Eigenlijk wilde hij pas rond kwart vóór bellen, zodat hij hem niet tegen zou kunnen houden, maar plotseling kon hij zichzelf niet meer stoppen. Zijn trillende vingers grepen naar het apparaat dat naast hem lag en zijn onverzorgde vingers - hoewel hij ze grondig gewassen had - typten het nummer in. Hij wist dat er opgenomen zou worden. Hij wist dat het telefoontje verwacht werd.
‘Hallo?’ hoorde hij na drie keer overgaan aan de andere kant van de lijn. Slaperig.
‘Hi,’ antwoordde hij, niet wetend wat hij nog meer moest zeggen. ‘Ik - ’ begon hij, maar Andreas onderbrak hem.
‘Is dit het?’ vroeg hij.
‘Wat?’ vroeg Bill.
‘Het telefoontje. Het laatste telefoontje.’
Bill knikte, de tranen plotseling prikkend achter zijn ogen. Hij wist niet wat hij moest zeggen.
‘Bill - ik…’ probeerde Andreas toen hij merkte dat zijn vriend geen antwoord ging geven. ‘Mag ik langskomen? Ik - je nog één keer zien, om afscheid te nemen?’
Bill knikte opnieuw, realiseerde zich dat de jongen het niet kon zien. ‘Ja,’ wist hij vervolgens uit te brengen, voor hij de verbinding verbrak. Hij wilde niet huilen.
Het duurde slechts vijf minuten voor Andreas voor de deur stond. Terwijl Bill de deur opende, voelde hij alle vastberadenheid uit zich wegvloeien. Hij wist dat het moest gebeuren, hij wist dat dit de vierentwintig uur waren waar hij het altijd over gehad had. Niet per se de uren na Toms dood - de uren nadat het hoofdstuk was afgesloten. En dat was het nu, dus het was tijd.
Andreas vloog hem om de hals, zonder waarschuwing. Zijn pyjama was zacht en pluizig en deed Bill nog meer twijfelen, maar hij verbood zichzelf van gedachten te veranderen. ‘Het spijt me,’ fluisterde hij in de zoom van de pyjama. Andreas schudde zijn hoofd. ‘Het zat er al aan te komen. Ik snap het wel.’
Hij huilde niet. De jongen huilde niet, in tegenstelling tot Bill, die het niet meer voor elkaar kreeg zijn tranen tegen te houden. Misschien, dacht hij, misschien - toen realiseerde hij zich wat hij gedaan had en wist hij dat hij geen keus had. Vierentwintig uur, en die waren bijna voorbij. Daarna zou de politie hem vinden en dat was niet de bedoeling. Ja, ze mochten hem wel vinden, maar pas als hij met zijn broer herenigd was.
Toen ze elkaar loslieten, liepen ze naar de keuken. ‘Ik wil niet dat je erbij bent,’ fluisterde Bill, die zichzelf weer in de hand begon te krijgen. Hij haalde zijn neus op en veegde zijn tranen weg. Het klopte, het moest.
‘Wat als ik bij je wil blijven?’
‘Ze zullen denken dat jij het gedaan hebt, dan word je opgepakt voor moord.’
‘Waarschijnlijk hebben je buren me toch al gezien. Heb je een afscheidsbrief geschreven?’
Bill knikte. ‘Maar ze zullen denken dat jij me gedwongen hebt.’
‘Niet als ik het moordwapen niet aanraak,’ sprak Andreas alsof het over iets doodnormaals ging, in plaats van de gigantische hoeveelheid pillen die midden op de keukentafel lag. ‘Iedereen weet dat jij en Tom praktisch niet zonder elkaar kunnen en het zal niemand verbazen als jij - dat jij… Iedereen heeft het aan zien komen, waarschijnlijk denken ze niet eens aan de mogelijkheid dat het moord is.’ Bill knikte opnieuw en keek naar de koelkastdeur, waar weer een boodschap was gevormd. De laatste boodschap, de allerlaatste. Ik wacht op je.
‘Tom?’ vroeg Andreas, die Bills blik gevolgd had.
‘Hij is er nu niet,’ antwoordde de jongen, denkend dat zijn vriend zijn broer geroepen had.
‘Oh,’ reageerde die, ietwat van zijn stuk gebracht, ‘maar eigenlijk bedoelde ik: is hij - heeft hij -’
‘Ja,’ antwoordde Bill. Andreas knikte. ‘Ik ben blij dat je me gebeld hebt.’
De jongen keek hem aan en pakte zijn hand, kneep er zachtjes in, alsof hij hem gerust probeerde te stellen. Hij wist niet wat hij moest zeggen.
‘De andere nacht wilde ik niet komen, omdat je jezelf niet was. Nu wel. Nu - ik… Ik ben gewoon blij dat ik afscheid van je heb kunnen nemen.’
‘Kom,’ gebood Bill met brekende stem.
‘Wat?’ vroeg Andreas, niet-begrijpend.
‘Houd me vast,’ fluisterde Bill, nauwelijks hoorbaar. Het was nog geen tijd en hij wist dat hij het niet vol zou houden om al die minuten alleen maar te zitten, tegenover zijn vriend, zonder iets te zeggen of iets te doen. Andreas stond op, gehoorzaamde, kroop bij Bill op schoot, sloot zijn armen om zijn nek. Hij huilde niet. Bill wist dat hij de hele nacht zou huilen, vanaf het moment dat hij zijn hand los zou laten. Maar dat zou hij niet meer zien, Andreas zou zich groot houden tot hij weg was. Voor hem, voor hen. Zo was hij nu eenmaal. Bill sloot zijn ogen.
Toen hij ze weer opende was het bijna tijd. Zachtjes liet hij zijn armen van Andreas afglijden, kuste hem nog één laatste keer, zag hoe zijn vriend zijn ogen daarna ook opende. ‘Ja?’ vroeg hij. Bill knikte, voelde de jongen van hem afglijden. Hij schoof een stoel dichterbij, vlak naast Bill en hield diens linkerhand vast. De rechterhand was gereserveerd om de pillen toe te dienen. Bill durfde hem niet aan te kijken, bracht een overvolle hand medicijnen simpelweg naar zijn mond en fixeerde zijn blik op de klok. ‘Hoe laat?’ vroeg Andreas.
‘Nu,’ fluisterde Bill, en hij voelde hoe er heel even heel zacht in zijn vingers geknepen werd. Hij deed zijn best het goedje in één keer door te slikken. Het was bitter en vies en hij kreeg de neiging het weer uit te spugen, maar hij deed het niet. Hij had geen keus. Het hoorde, het moest. Andreas hield zijn hand vast, de hele tijd, terwijl Bills ogen zich op de klok vestigden. Zijn lichaam werd steeds slapper, begon langzaamaan uit de stoel te zakken. Onderuit, maar net niet er vanaf. De hele tijd bleef hij naar de klok kijken, tot het niet meer kon. Tot hij niet meer ademde, tot hij bij Tom was.
Om 5:48 liet Andreas zijn eerste traan.

Reacties: