FanFic.nl

The Vampires of Salem

Friday: Checkmate

In Salem is het wat aan de stille kant. Zelfs wanneer de bel klinkt voor de pauze stromen de leerlingen smoezend het gangenstelsel in om naar hun vaste hangplek te gaan. De reden voor al dit is snel duidelijk wanneer Zora het lokaal uit komt lopen met een donkerblauwe roos in haar handen. Om de doorns zit een touwtje met daaraan een briefje. Na het ontbijt vond ze deze mysterieuze bloem hangend aan de koperen deurknop van haar kamer. Ze had daar het briefje mompelend opgelezen, om de geschrokken Lola achter haar rug mee te laten luisteren.

Bij binnenkomst van haar kamer had Zora de roos op haar bed gegooid, na hevig protest van Lola. Maar pas wanneer Pilou binnen kwam en haar ogen vrijwel gelijk op de fluwelen roos had gepind, was er geen ontkomen meer aan en werd Zora gedwongen door haar huisgenoot.

“Ik moet wel gek zijn,”� verzucht het meisje met de roos in haar hand, aan beide flanken wordt ze vergezeld door twee meiden die juist uiterst enthousiast zijn.
“Nee, je moet vereerd zijn! Alleen de meest populaire, beeldschone en rijke kinderen komen op hun besloten feestjes.”�
“Er wordt verteld dat daar het fijnste eten wordt geserveerd en hun villa royalty uitstraalt,”� staat Pilou Lola’s verhaal bij. Haar blauwe poeltjes schitteren in het zonlicht, lijken te vormen wat achter de muren van De Zeven Leerlingen speelt.
Het Interesseert Zora niet zoveel, ze prikt wat afwezig tegen de doorns van de roos. Want wat wint zij er mee? Niets. Alleen maar meer aandacht die ze juist probeert te ontwijken. Haar plan was om zo stil en zo snel mogelijk het jaar door te komen, de gewilde diploma op zak te nemen zodat ze haar ouders pleziert en dan met de noorderzon te vertrekken naar waar haar passie haar heen leidt. En dat zal in ieder geval niet hier in dit gat zijn.
“Auw..”� Haar vinger drukt ze harder dan gewild tegen een doorn. Uit het topje ontstaat gelijk een rood puntje. Zora beseft dat het inderdaad maar een klein puntje is, maar toch krijg ze het benauwd. In de sneeuw begon het ook met een klein rood vlekje, tot dat ik voorbij mijn eigen schoenen keek..
“Gaat het wel?”� Lola’s [bijna] stalkerige oplettendheid bemerkt gelijk de gezichtsverandering van haar vriendin, die richting wit kleurt. Daarna ziet ze het minuscule bloedpuntje op haar vinger en zegt dan half spottend/half lachend: “Niet zo aanstellen, dat is binnen een paar tellen weer dicht.”�
Die woorden trekt dan de blondine uit haar droombeeld over het huis van De Zeven Leerlingen om te kijken waar Lola het over heeft. Het zien van het bloed brengt haar bij eergisterochtend waar Zora vertelde dat ze er een angst voor heeft.
Haar lichaam neemt het over wanneer ze de lichtbloedende vinger van haar kamergenoot pakt en deze naar haar gezicht toe trekt. Een klein kusje wordt gegeven zodat het rood wegvaagt. Pilou proeft een subtiele ijzeren smaak op haar lippen en knipoogt dan.
“Zo, kusje voor de pijn,”� zegt ze luchtig en passeert zonder opmerken Christa en Valentin die in een hoekje tegen een muur met elkaar in gesprek waren, tot het moment Zora haar bezeerde aan de roos. Hun ogen helderen op bij het ruiken en zien van haar bloed. Onbeheerst trekt de blonde vampier haar lip op als ze ziet hoe het wordt opgekust. Valentin strekt zijn arm voor haar borst om haar stap naar voren te blokkeren.
“Kalm.”� Die blik die ze hem geeft vertelt zoveel: Wat haat ik je ontzettend op dit moment -maar je hebt gelijk.
“Iel, wat ranzig!”� Weet Lola er dan uit te krijgen.
“Ik kan niet meer met je eens zijn dan nu op dit moment.”� De gruwel kruipt over de ruggengraat van Zora. Haar lichaamshaartjes schieten opnieuw overeind door er alleen maar aan terug te denken. Ze kan niets ranzigers bedenken. “Ik ben toe aan een peuk.”� Zonder nog een blik te geven op haar vinger beent ze zich een richting naar buiten. Schouderophalend kijkt Lola naar Pilou en loopt dan ook het schoolgebouw uit.
“Waar is die verdomde aansteker!”� Irritatie neemt de overmacht en smijt dan haar rugzak op de grond. Ze wilt wat roepen naar de meiden, maar voordat ze überhaupt kan opkijken wappert er een klein vlammetje voor haar ogen. Zora richt de sigaret, die tussen haar lippen balanceert, naar het vuurtje - met haar hand ervoor zodat het niet dooft - en inhaleert dan een paar keer tot het ontbrandt. Opgelucht ademt ze rook uit.
“Dankje.”�
“Geen probleem.”� De warme stem laat haar verrast opkijken. Tom Kaulitz staat voor haar met een metalen zippo in zijn hand. Hij ontsteekt zijn eigen sigaret en blaast dan al pratend zijn rook uit: “Ik zag dat je wat hulp nodig had.”�
Achter hem ziet Zora de twee meiden als grote bloempotten bij de entree staan. Voor beide ging het te vlug hoe hij haar te hulp schoot. Eerst was ze nog aan het vloeken en dan in ene staat hij er als reddende engel.
“Wat moeten we doen? We kunnen er toch niet zomaar bij gaan staan?”� fluistert Lola in het oor van de blonde. Hoe graag Pilou wilt zeggen ‘waarom niet?’ schudt ze toch haar hoofd en draait zich om. Nee, alleen zij zijn bevoegd om zichzelf uit te nodigen bij een gesprek. Al heeft Zora die regel op de eerste dag gelijk verbroken.
Weifelend kijkt Lola nog één keer naar haar vriendin, maar laat zich dan toch meesleuren door Pilou die haar bij de pols heeft gegrepen.
“School is net begonnen en ik schiet nu al in de stress,”� lacht Zora schamper. Ze probeert zich te focussen op het kalmeringsmiddel tussen haar vingers, maar wordt toch steeds teruggetrokken naar het beeldschone gezicht van de jongen voor haar, en dan vooral naar zijn ogen.
“Hm. Dan heb ik heb ik volgens mij voor het eerst in mijn leven een verkeerde conclusie getrokken.”�
“Hoezo?”� klinkt er oprecht verbaast uit haar mond.
“Ik dacht pure frustratie te zien.”�
“Ja, om de aansteker die ik niet vond.”� Zijn ogen branden in die van haar. “Oké, oké..ik had weer even last van een angstmomentje.”� Een vreemd gevoel trekt door de lichaam van Zora wanneer ze zo gemakkelijk vertelt wat er echt aan de hand is, tegen een vreemde notabenen.
“Voor wat?”�
“Niet lachen.”�
“Ik zou niet durven.”�
“Voor bloed.”� Nu wilt ze juist zijn gezicht zien, om een spoor van spot te vinden die ze ook bij Lola zag.
“Waarom?”� Zora lijkt echter verbazing af te lezen. “Bloed heeft zo iets moois. Het geeft je zuurstof en andere essentiële stoffen waar je lichaam niet zonder mee kan. Het beschermt je tegen ziektes, en vergeet die prachtige dieprode kleur niet.”�
Nu is het gezicht van de brunette die in verbazing valt. Een poëet over de liefde is er niets bij.
“Dat zal allemaal. Het moet gewoon zijn werk doen en in mijn lichaam blijven - in ieder ander zijn lichaam blijven! - dan vind ik het best.”� Er ontstaat een glimlach op zijn lippen. Hij pakt haar hand en draait de palm naar boven. De gestoken vingertop heeft er niets spannends aan over gehouden, hij wrijft er zachtjes met zijn vingers overheen. Hoe hij dit weet komt niet eens in Zora op.
“Je ziet er niets meer van.”� Tom laat haar hand weer los. “Dus je komt morgen langs?”� concludeert hij uit de roos die uit haar rugzak steekt.
Zora is blijven hangen bij het moment dat zijn huid die van haar raakt. Het voelde als een verkoelend briesje in een heette woestijn; verademend, maar zeldzaam.
“Dat is waar het op lijkt.”� Een zachte vervloeking naar de meiden rolt er onhoorbaar achteraan wanneer ze die twee niet meer bij het schoolgebouw ziet staan. Ze is achtergelaten met een gozer die waarschijnlijk meer tijd achter de spiegel spendeert dan de gemiddelde cheerleader hier.
“Mooi. We kijken er naar uit je te zien,”� spreekt Tom bedeesd. “Ik zal je naar de volgende les brengen.”� Gelijk volgt de bel. Leerlingen voegen bijeen om door de hoofdingang te komen. Nu pas valt haar op hoe erg ze bekeken wordt, vooral wanneer ze haar passeren. Ogen glijden van boven naar beneden, om dan weer op te kijken, met een lichte afwijking naar de Adonis naast haar. Zora wilt niet weten in wat voor daglicht ze na deze stunt is belandt.
Tom begeleidt haar naar binnen door zijn vlakke hand tegen haar onderrug te leggen. Zijn linkerschouder zit hierdoor achter haar rechter waardoor ze noodgedwongen voorop moet lopen.
Het economielokaal nadert en zo zakt de moed steeds verder in de schoenen van Zora. Hoe langer ze mee gaat met hem beseft ze dat er geen weg meer terug is. Zelfs in haar eigen hoofd klinkt dat absurd, maar toch vertelt er een klein stemmetje dat een cruciale wending gaat geven in dit saaie schoolleven. En die stem lijkt erg veel op die van Pilou die haar al had gewaarschuwd tijdens de eerste diner:
“Laat ik je één advies geven. Hebben ze je eenmaal in het vizier, dan zou ik goed op je tellen letten. Ze weten zo alles van je en voor dat je het weet ben je van hen.”�
Dit doet haar voelen als een schaakstuk die geen enkele controle heeft over haar eigen spel. Ze ziet wat er gaat gebeuren, maar de nooduitgang wordt geblokkeerd door lopers en torens om er aan te kunnen ontkomen.
“Tot de volgende keer,”� wordt er door Tom in haar oor gefluisterd. Zijn hand glijdt van haar onderrug, raakt hierdoor lichtelijk het begin van haar billen, en laat Zora dan achter bij economie. Pilou ziet ze al zitten die, net als de rest van de klas, gebiologeerd naar de gebeurtenis van net terugkijkend in hun hoofd.
“Schaakmat..”� Met een plof komt Zora naast Pilou te zitten, legt haar ellebogen op haar bureau om haar vingers in haar haren te kunnen vlechten. De blondine bekijkt haar met een verbeten lip.

Reacties: