FanFic.nl

Schaakspel

Liam

Toen hij wakker werd, kwam er zowaar een streep licht onder de deur door. In tegenstelling tot de voorafgaande ochtend hoefde hij niet na te denken over waar hij was. Niet dat hij het matras al herkende, of de deken die tot aan zijn heupen reikte - hij herinnerde het zich simpelweg. Waar hij was. Louis niet, dat kwam pas later zijn herinnering binnensijpelen. Er vormde juist een glimlach om zijn lippen, toen hij op de gang zijn naam hoorde. Hard, roepend. En spoedig opnieuw. ‘Harry? Louis? Zijn jullie in orde?’ Overleg van twee stemmen toen er niet meteen antwoord kwam, maar hij kon niet verstaan wat er gezegd werd. ‘Ha -’ begon de stem opnieuw, maar Louis kapte haar af: ‘We zijn oké!’
Voetstappen voerden naar de deur van hun slaapkamer en zonder pardon werd die geopend. Floor en Jade kwamen, vergezeld door een onwijze hoeveelheid licht, de kamer binnenvallen. Harry knipperde met zijn ogen. ‘Oh,’ riep Jade uit, ‘nu snap ik waar Zayn zijn ideeën vandaan haalt.’ Harry richtte zich glimlachend op, blij te zien dat de meisjes ongedeerd waren.
‘Is de rest ook oké?’ vroeg hij. Jade haalde haar schouders op en Floor - nog altijd gehuld in haar rode blouse - zei: ‘Geen idee, we zijn eerst naar boven gekomen. Is de rest in orde?’ Dat was Harry’s beurt om zijn schouders op te halen. Het beviel hem niet, deze vragenronde. Ze moesten elkaar in de gaten houden, niet ’s morgens in onzekerheid verhaal komen halen. ‘Laten we even gaan kijken,’ stelde hij voor, stapte uit bed en trok zijn kleding weer aan. Hij nam zich onmiddellijk voor het ’s avonds te wassen. Toen hij alles aan had getrokken, wierp hij een blik op Louis, die nog steeds in bed lag met de deken tot halverwege zijn buik. ‘Jij durft je niet aan te kleden met al die vrouwelijk aandacht erbij?’ grapte Harry. Louis schudde zijn hoofd, zag er niet eens uit alsof hij een grapje maakte. ‘We wachten buiten wel,’ bood Jade aan. Onmiddellijk verlieten de twee meisjes het vertrek en bleven Louis en Harry weer alleen achter.
‘Waar sloeg dat nou weer op?’ vroeg Harry niet-begrijpend.
‘Niets,’ antwoordde Louis. ‘Gooi m’n kleren ‘ns.’ De gekrulde jongen gehoorzaamde, keek toe hoe zijn vriend zich onder de lakens aankleedde en daarna pas opstond. ‘Dat,’ verweet Harry hem, ‘sloeg absoluut helemaal nergens op.’ Louis haalde zijn schouders op en opende de deur, waarna ze met zijn vieren richting de grote slaapkamer liepen. Harry besloot eerst te kloppen, in plaats van met de deur in huis te vallen, en kreeg een norse ‘ja’ vanachter te de deur te horen, waarop hij binnentrad. ‘Goede morgen,’ glimlachte hij - maar de jongens leken zijn goede humeur niet te delen. De spanning in de kamer was bijna aan te raken zo dicht als ze was. Harry keek om zich heen, nam de jongens één voor één in zich op, werd er niet veel wijzer van. ‘Wat is er?’ vroeg hij toen. Ze keken hem aan, alle vier, terwijl de meisjes onzeker plaatsnamen op één van de onderste bedden, naast Niall. Louis bleef naast Harry staan.
‘Het is jullie schuld,’ beweerde Niall toen.
‘Onze schuld?’ vroeg Louis niet-begrijpend.
‘Ja, jullie schuld. Zonder jullie was Josh hier nooit geweest. Sterker nog, als jullie gewoon de ballen hadden gehad om te zeggen dat er iets niet klopte, waren we hier allemaal niet geweest! Jullie wisten het de hele tijd al,’ beschuldigde hij hen, en in Liams richting knikkend voegde hij eraan toe: ‘Hij zei dat jullie iets wisten, wat jullie niet wilden vertellen. Biecht op, wat weten jullie?’ Harry werd stijf achterover geblazen van Nialls uitbarsting. Hij kon zich niet herinneren dat hij de jongen ooit oprecht boos had meegemaakt. De Kale had zijn zaakjes goed voor elkaar, realiseerde hij zich. Josh binnenhalen was precies een goede zet geweest.
‘Hij had een wapen,’ sprak Louis emotieloos.
‘Een wapen?’
‘Ja, de Kale. Hij had een pistool en dwong ons jullie te halen.’
‘Mij,’ verbeterde Harry. ‘Hij dwong mij. Mijzelf haalde hij met een excuus. Bij Louis kwam ik erachter dat het niet waar was en net toen we weg wilden lopen, trok hij zijn wapen. Toen we bij Zayn aankwamen, hield hij Louis vast in de auto en dwong mij hem te halen. Wat had ik dan moeten doen? Hij zou Lou iets aangedaan hebben.’ Hij keek naar de grond terwijl hij het zei, realiseerde zich dondersgoed dat hij wel degelijk iets gedaan zou kunnen hebben - hoewel hij niet wist wat.
‘Je had de politie kunnen bellen,’ opperde Zayn.
‘Ja,’ beaamde Harry. ‘Dat was ik ook van plan, toen ik bij jou was. Maar mijn handen moesten in zicht blijven, mocht ik Lou levend terug willen zien. Ik kon jou ook niet te lang weg laten blijven, dat zou hetzelfde resultaat opleveren. Ik wilde Waliyha om hulp vragen, heel even, maar ze is zo jong. Ik wilde haar nergens bij betrekken.’ Hij wist dat Zayn het zou begrijpen, omdat ze zijn zusje was en hij om haar gaf. Manipulatief, misschien, realiseerde hij zich, maar dat was voor later zorg. Ruzie konden ze absoluut niet gebruiken, ze moesten bij elkaar blijven wilden ze ook maar de geringste overlevingskans hebben.
‘Ik denk dat wij maar alvast naar beneden gaan,’ kwam Floor tussenbeide. ‘Jullie moeten nog douchen en alles - wij kijken wel alvast of beneden alles in orde is.’
‘Met zijn tweeën?’
‘Ja, waarschijnlijk is dat zelfs beter, dat weet je best. Ons vertrouwen ze eerder dan jullie.’
Harry knikte en de meisjes verlieten de kamer. Hij nam aan dat dat het einde van de onenigheid markeerde. Vrede op aarde, dacht hij. Nee, vrede in de aarde. Onder de grond. Zijn gezicht vertrok tot een grimas en Niall en Josh maakten zich klaar om naar de badkamer te gaan. Ze bleven in tweetallen, ten alle tijden. Voor het geval dat.
Met zijn vieren bleven ze achter in de slaapkamer. Harry had behoefte om een raam te openen - het was benauwd geworden, maar er waren uiteraard geen ramen.
‘Hoe voorzien ze ons van genoeg zuurstof?’ vroeg hij.
‘Doen ze misschien wel niet,’ opperde Liam.
‘Jawel,’ wierp Harry tegen. ‘Die meiden zitten hier al best wel lang en ik heb Jade noch Floor iets horen zeggen over zuurstoftekort. Daarbij: daar is toch geen lol aan, ons stuk voor stuk zien stikken?’
‘Het drijft mensen, denk je ook niet? Hoe minder mensen er overblijven, hoe meer zuurstof voor degenen die nog leven.’
‘Is dat het spel? Moorden, anders krijg je geen zuurstof?’ Ze keken elkaar aan, allemaal, omdat ze zich realiseerden dat er een punt zou komen, waarop ze werkelijk op leven en dood moesten gaan vechten. Het was moorden of vermoord worden. Hij zuchtte en nam plaats op het bed waar hij de eerste nacht had geslapen. Liam keek hem verslagen aan. ‘Denk je dat ze Danielle ook hierheen halen?’ vroeg hij. De angst in zijn ogen was duidelijk leesbaar en Harry kon zich net iets te goed voorstellen hoe de jongen zich voelde. ‘Ja,’ bekende hij desondanks. ‘Het beste wat je dan kunt doen is je hoofd koel houden. Niet in paniek raken en onthouden dat we er samen voorstaan. Zodra we splitsen, halveren onze kansen.’ Liam knikte.
‘Ik zal mijn best doen,’ beloofde hij.
‘Misschien sparen ze haar wel,’ gooide Zayn in de groep, in een mislukte poging de stemming te verbeteren - hoewel Harry het op prijs stelde dat de jongen het allicht probeerde.
‘Die kans is klein,’ sprak hij echter, zachtjes, hopend dat zijn waardering wel een beetje uit zijn toon zou blijken.
‘En Perrie?’
‘Die kans is groter,’ vond Harry. ‘Als ze jou gek willen krijgen, zijn er legio manieren. Iemand ontvoeren is een extra risico, en zulk soort risico’s zullen ze het liefst ontwijken, lijkt mij.’ Zayn knikte en wierp een meelijdende blik op Liam. Dat emotionele stabiliteit ooit een nadeel zou zijn, hadden ze eigenlijk geen van allen verwacht.
‘Misschien,’ zuchtte Zayn, ‘misschien moeten we inderdaad maar gaan spelen. Die meiden peilen, kijken wie een makkelijk slachtoffer zou zijn. ’s Nachts onze kans grijpen en ze de keel doorsnijden, één voor één.’ Harry knikte, tot ieders zichtbare verbazing. ‘Ik denk dat dat inderdaad de enige oplossing is,’ bekende hij. Drie paar ogen staarde hem ontzet aan en daarbij werd de deur opengesmeten: Niall en Josh waren terug uit de badkamer. Wonderbaarlijk hoe snel dat kon, als je onder druk stond. ‘Lichten jullie ze in?’ vroeg Harry, alvorens de slaapkamer te verlaten, op de voet gevolgd door Louis.
‘Ik heb het gevoel dat we eerst even moeten kijken of Floor en Jade wel in orde zijn,’ zei hij op een toon die enigszins bezorgd klonk. Louis haalde zijn schouders op en samen liepen ze langs de badkamer naar de trap. Wat ze daar aantroffen kwam voor beide jongens als een verrassing, een onaangename verrassing. Het trapgat was geheel dichtgespijkerd. De doorgang was versperd. Ze konden niet meer naar beneden.

Reacties: