FanFic.nl

Schaakspel

Danielle

Harry snelde onmiddellijk op de versperring af. Het bestond uit hout en stof en zelfs krantenpapier, alles verticaal geplaatst, in de deuropening van het trappenhuis - waar nooit een deur in had gezeten. Hij probeerde voorzichtig of hij het los kon trekken, wat, zoals hij al verwacht had, niet lukte. Hij probeerde zijn vingers achter een houten plank te zetten, wat maar half lukte, en trok nog harder. Geen succes. Hij rammelde heen en weer, de vijf millimeter beweging die hij erin kreeg. Het veroorzaakte niets dan geroep aan de andere kant. Ze bewaakten de doorgang en wisten dat de jongens erachter waren, dat ze opgesloten zaten. ‘Harry,’ hoorde hij Louis zeggen. ‘Je gaat dit niet leuk vinden om te horen, maar misschien moeten we het gewoon laten zitten.’ Harry draaide zich om en keek de jongen aan, alsof hij een spook zag. ‘Laten zitten?’ herhaalde hij. Louis knikte. ‘Ja, laten zitten.’
‘Floor en Jade zijn beneden!’
‘Ik dacht dat we zojuist besloten hadden het spel mee te spelen.’
‘Dat wil niet zeggen dat we ze moeten laten vermoorden.’
‘Niemand zegt dat ze vermoord worden,’ hielp Louis hem herinneren, waar hij aarzelend aan toevoegde: ‘Maar de kans is groot dat we dat op een gegeven moment wel moeten doen. In dat geval, Harry, beter nu dan later. Hoe langer het duurt, hoe meer je aan ze hecht. We zijn hier nog geen dag en je bent nu al van plan je leven voor hen op het spel te zetten, laat staan als dit nog een paar dagen duurt. Of weken, of…’ Harry liet de woorden bezinken, realiseerde zich dat Louis wel eens gelijk kon hebben. Had hij Liam net verteld dat hij zijn hoofd koel moest houden, vergat hij zelf logisch na te denken. Met een gevoel van verraad knikte hij, liet zijn schouders hangen en liep met lood in zijn schoenen de gang weer in, om de andere jongens het nieuws te vertellen. ‘Waarschijnlijk is het sowieso maar tijdelijk,’ dacht Louis hardop. ‘Zij hebben eten nodig, denk je ook niet? De eetzaal is in ons gedeelte van het huis.’ Harry knikte, maar het luchtte hem niet op. Tegen die tijd hadden ze Floor en Jade vast al opgehangen, of de keel doorgesneden, of in plakjes gesneden of met zoutzuur bewerkt of wat ze ook met hen van plan waren.
Toen ze de slaapkamerdeur openden werden ze ontvangen door een in duisternis gehuld vertrek. Verbaasd schakelde Harry het lichtknopje om, maar in het licht was alleen een lege kamer zichtbaar. ‘Misschien zijn ze aan het ontbijten,’ opperde Louis, waarop beide jongens de laatste paar meters naar de eetkamer overbrugden. Daar aangekomen vonden ze inderdaad vier jongens, naast een lege tafel. Waren ze op het verkeerde tijdstip binnengekomen? Geen voedsel, was het eerste wat Harry dacht - dat beloofde een zware dag te worden. Pas daarna viel het hem op dat Liam niet bewoog, dat hij als versteend naast de tafel stond, met een apparaatje in zijn hand. Zijn arm gebogen, het apparaatje naast zijn oren. Paniek in zijn ogen, angst, en een flinterdun laagje tranen. Op tafel lag nog iets, een velletje papier met een opdruk die Harry pas kon zien toen hij aarzelend dichterbij kwam. Donker, gekruld haar, los en warrig om een gezicht met bruine ogen, betraand, bezeten van angst. De mond afgedekt met een doek en het lichaam van het meisje vastgebonden aan een stoel. Het leek op de voorkant van één of andere horrorfilm en het zou zelfs één van de betere geweest zijn. Toch was het anders. Het meisje was niet zomaar een actrice. Hij herkende haar en, tot zijn grote spijt, realiseerde zich dat Liam haar nog veel beter kende. Net toen Harry zijn mond opende om iets te zeggen, hoewel hij nog niet had besloten wat, knipperde Liam met zijn ogen en rolden de eerste tranen over zijn wangen. Harry voelde zich breken, vanbinnen, toen hij zich bedacht wat er waarschijnlijk op het bandje stond. Hij kreeg de kans niet ernaar te vragen, want Zayn vloog Liam om de hals en hij besloot dat hij hem beter eerst kon laten kalmeren. Hoewel - zo te zien hadden ze geen tijd te verliezen.
‘Wat staat er op het bandje?’ vroeg Louis, die het apparaatje blijkbaar herkende als audioapparatuur.
‘Danielle,’ fluisterde Josh, duidelijk ook geschrokken van de situatie.
Harry liep naar Liam toe en pakte het voorwerp uit diens handen, bekeek het aandachtig en drukte uiteindelijk op de afspeelknop. Er klonk een hoop gekraak en hij ging er vanuit dat dat duidde op slechtte kwaliteit, maar na enkele seconden stierf het weg en werd alles glashelder. ‘Wil je nog iets tegen Liam zeggen?’ vroeg een koele stem, die Harry automatisch associeerde met de Kale, hoewel hij niet zeker wist of hij het daadwerkelijk was. Er klonk alleen maar gesmoord gesnik als antwoord. ‘Praat dan tegen hem!’ schreeuwde de stem, en daar achteraan, sinister fluisterend: ‘Moet je niet zeggen hoeveel je van hem houdt? Moet je hem niet om hulp vragen?’ Gesnik, eerst, toen een scherpe pijnkreet en een smekende ‘nee!’. Harry wierp een blik op Liam, die zich trillend aan Zayn vasthield, en zag vanuit zijn ooghoek dat Louis het bandje uit drukte. Hij wist niet wat er verder opstond, maar zag geen reden om Liam nog langer te martelen met het gehuil van zijn vriendin, dus liet hij Louis zijn gang gaan.
‘Misschien is het in scène gezet,’ opperde Niall. Harry schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat is het niet.’ Hij wist niet eens waarom hij het zo zeker wist, maar hij twijfelde er niet aan.
‘Aan het eind zegt hij, dat we haar beneden kunnen vinden,’ zei Josh. ‘En “voor wat hoort wat”�, zei hij ook.’
‘Hij wil een lichaam op de keukentafel hebben,’ maakte Harry daaruit op. Josh keek hem ontzet aan. Hadden ze hem nog niet op de hoogte gesteld? Geen tijd om daarover na te denken, realiseerde Harry zich, en hij rende de eetkamer uit, naar de spelletjeskamer, op de voet gevolgd door Louis. ‘Wat ga je doen?’ riep de laatste.
‘We kunnen Danielle niet laten zitten. Dat betekent dat we nu drie levens te redden hebben,’ legde Harry uit, terwijl hij de deur van de spelkamer, die tegenover de eetkamer was, opende en naar binnen rende. Doos voor doos haalde hij uit de kast, haalde de inhoud overhoop en schoof ze naar achteren, zodat hij wist welke hij al gehad had.
‘Wat doe je?’ vroeg Louis.
‘Ik zoek iets stevigs, wat we achter de deur kunnen zetten zonder dat -’ Hij maakte zijn zin niet af, stond op en sprintte het kleine stukje naar de kamer met de boekenkasten, hoorde Louis zuchtend achter hem aankomen. Intussen stond hij pal voor één van de kasten en haalde één van de standaards tevoorschijn, die de boeken op hun plaats hield daar waar ze niet tot het einde van de plank reikten. Tot zijn vreugde waren de dingen van dik metaal en toen hij het om probeerde te buigen, gaf het niet mee. Er zou veel meer kracht op komen, mocht hij het kunnen gebruiken, maar hij zou wel zien of het werkte. Zonder een woord te zeggen rende hij de gangen door naar de trap, hoorde Louis achter hem aankomen samen met de rest. Hij nam geen tijd om op adem te komen, wrikte het metalen ding achter de eerste plank die zich aanbood en begon het los te trekken, met succes. Hij kreeg de plak los om oog in oog te komen met een stuk spaanplaat, maar het was een begin. Verwoed begon hij de volgende plank los te maken. Er waren er vijf in totaal, daarachter een lap stof en wat karton, wat Liam losscheurde zonder hem in de weg te lopen. Achter de spaanplaat was waarschijnlijk ook weer iets, maar dat zagen ze dan wel weer. Vanachter de versperring hoorde hij opgewonden stemmen kwekken. Wat was de weddenschap precies? Hadden ze een bepaald aantal minuten de tijd om het allemaal open te breken? Winst was het leven van Danielle, verlies haar dood? Wat hadden die meiden daaraan? Geen tijd, vermaande Harry zichzelf. Geen tijd, doorwerken. Zodra hij zijn vingers achter de plank kon zetten, deed hij dit en trok met alle kracht die hij bezat. Twee splinters boorden zich pijnlijk in zijn wijsvinger en hij kreunde heel even van pijn, dwong zichzelf vervolgens het weer te vergeten. Al snel kwam hij bij de laatste plank aan en Liam had alle rotzooi voor de spaanplaat weggetrokken, waardoor ze duidelijk konden zien dat de plaat vanaf de andere kant was bevestigd. Met spijkers, want er waren er een aantal scheef ingeslagen en die staken erdoorheen, in plaats van grip te hebben op de deurpost.
‘Een beetje gewicht ertegen en we zijn door,’ deelde Harry mede. ‘Wie doet er mee? Ik tel tot drie.’
‘Nee!’ riep Louis verschrikt uit. ‘Dan donder je met dat ding en al de trap af.’
‘Dat risico moet ik dan maar nemen, we hebben geen tijd, Louis.’ De jongen protesteerde nog, maar Niall greep hem met zijn armen op zijn rug beet om hem ervan te weerhouden Harry te dwarsbomen. Het verwonderde hem dat de jongen dat deed, omdat hij verder nog helemaal niet had getoond dat het hem ook maar iets interesseerde. Desondanks stelde hij het op prijs.
Samen met Liam stelde hij zich vervolgens op, ze telden tot drie en ramden hun volle gewicht de plaat in. Het kraakte en heel even leek het erop dat de plaat op haar plaats zou blijven, toen gaf ze mee - maar te laat voor Harry om zijn evenwicht te kunnen bewaren. Liam greep zijn arm nog beet, maar niet stevig genoeg, dus suisde Harry met volle snelheid op de spaanplaat de trap af.

Reacties: