FanFic.nl

Schaakspel

Namen

De meiden stelden geen vragen, liepen zwijgzaam achter hem aan. Ze vertrouwden hem, realiseerde hij zich. Of niet. Tot op zekere hoogte. Niet dat hij in zijn eentje tegen hen op kon - niet dat hij dat ook maar een seconde van plan was geweest. Hij had hen nodig voor het spel, en daarom moesten ze meekomen. De slaapkamers langs, de trap op. Alle deuren langs, op de automatische piloot, tot ze uiteindelijk aankwamen bij de kamer met de boekenkast. Ze stelden nog steeds geen vragen, liepen gehoorzaam achter hem aan. Hij was de leider. Althans, tijdelijk. Hij sloot de deur achter hen en liep richting de kast, haalde één van de grotere boeken van de onderste plank en sloeg het open, zonder acht te slaan op de titel. Het maakte niet uit welk boek het was. Het ging erom dat het papier bevatte en groot genoeg was, en aan die eisen voldeed het. De eerste drie pagina’s waren blanco. Harry scheurde er één uit en opende de wijnfles, stak zijn vinger erin. Het prikte in de wondjes die de splinters achter hadden gelaten, maar dat negeerde hij en hij begon lijntjes te trekken over de pagina. Rood, paars-rood. Wijnrood. Langzaamaan verscheen een schets van de onderverdieping. De meisjes namen elke beweging in zich op, vroegen zich af wat hij van plan was. Als er een uitgang was, bevond die zich hoogstwaarschijnlijk op de bovenverdieping, dat realiseerden ze zich alle drie. Toch was het de onderverdieping die op het doek verscheen.
‘Goed,’ sprak Harry, toen hij tevreden was met het resultaat en zijn vinger in zijn mond stopte om de resterende wijn eraf te likken. Zijn gezicht vertrok: de smaak van de wijn was vermengd met die van vochtig papier. Een seconde later was hij het echter weer vergeten, overgenomen door enthousiasme vanwege het spel dat hij aan het spelen was. Hij vond het leuk. Het was een computerspelletje, strategisch en gewelddadig tegelijkertijd. Het goede slachtoffer kiezen, alles goed uitdenken. Daar was hij mee bezig, daar had hij hen voor nodig. Voor het spel. Voor zijn spel. Om nog een leven weg te nemen. Hij zou zichzelf moeten verachten om wat hij aan het doen was, maar hij deed het niet. Hij vond het leuk. Hij vond het oprecht leuk. Het was nep. Alles was nep, alles was relatief. De meisjes waren pionnen in een spel, geen mensen in een huis. Het was een spel.
‘Jullie weten wie waar slaapt,’ constateerde hij toen, omdat hij zich realiseerde dat hij kostbare tijd aan het verspillen was. De andere meiden konden elk moment binnenlopen. Achterdocht. Opschieten, dacht hij. Hij glimlachte, terwijl Jade zei dat ze het inderdaad wel zo ongeveer wisten. ‘Teken ze maar in,’ stelde Harry voor, de fles naar hen toeschuivend. Jade stak haar vinger in de fles, enigszins twijfelend. Ze kwam niet diep vanwege de ringen die haar vingers omcirkelden.
‘Ik slaap hier,’ sprak Floor, wijzend op een kamer ergens in het midden.
‘Nee,’ sprak Harry haar tegen. ‘Jullie slapen vanaf nu bij ons.’
‘Waarom?’
‘We kunnen geen risico’s meer nemen. Ze zullen weten dat jullie me geholpen hebben, en ik heb jullie hulp nodig.’
‘Ik houd ook van jou,’ zei Floor, op emotieloze toon. Harry keek haar niet aan, bang voor wat haar ogen eventueel voor hem probeerden te verbergen. Er zou hoogstwaarschijnlijk een moment komen waarop zelfs zij tegen hem moest strijden. Hoogstwaarschijnlijk, maar voorlopig nog niet. Geen tijd voor grapjes, geen tijd voor emoties. Namen moest hij hebben, hij moest weten wie waar sliep. Jade had de eerste twee namen al opgeschreven. Naast haar eigen kamer. Deborah aan de ene kant, Sharon aan de andere. ‘Hier slaapt Maggie, toch?’ vroeg ze aan Floor, wijzend op de kamer naast Sharon.
‘Nee, Ina volgens mij.’
‘Oh, dat kan ook.’
‘Ja, ik weet het zeker. En Maggie daarnaast.’
‘En hier Simone.’
‘Ja, en daar Cynthia en hier Kathryn.’
‘Hier sliep Lily, wie slaapt daar nu?’
‘Kate.’
‘Ik dacht Isa?’
‘Ja, dat was in de eerste instantie de bedoeling, maar toen heeft ze gewisseld. Zij ligt nu hier.’
Harry keek toe, luisterde met een half oor, zag steeds meer namen op zijn papier verschijnen. Nu nog achterhalen wie het beste slachtoffer is, dacht hij. De meisjes leken zijn aanwezigheid geheel vergeten te zijn, gingen helemaal op in hun rol. Namen, namen, namen. Er stonden al drie kamers leeg. Jade en Floor richtten hun blikken weer op hem, schoven het boek zijn richting uit, likten de wijn van hun vingers. Voor hen lag een complete plattegrond. ‘Wie?’ vroeg Harry, kort, simpel, lang genoeg. Ze begrepen hem. ‘Kathryn,’ zeiden ze, allebei tegelijk.
‘We hebben er al over nagedacht,’ voegde Jade toe. ‘Je bent niet de enige die heeft besloten dat we geen tijd meer mogen verspillen. Kathryn is een goede optie, de beste, waarschijnlijk. Ze heeft het minste contact met iedereen.’
‘Waarom doet dat ertoe?’
‘Samenzweringen.’
‘Zijn die er?’
‘Zeg jij het maar.’
‘Ik weet het niet.’
‘Ik ook niet.’
Harry knikte.
‘Dus moeten we extra voorzichtig zijn,’ ging Jade verder. ‘We willen het risico niet lopen dat we de verkeerde pakken en vervolgens een wraakactie over ons heen krijgen.’
Harry knikte opnieuw, bestudeerde de kaart nogmaals. Kathryn sliep in de derde kamer van rechts. Derde kamer van rechts. Derde kamer. Ja, dat kon hij wel onthouden. Derde kamer van rechts.
‘Eén probleem,’ zei hij toen. ‘Ik weet niet wie Kathryn is.’
‘Eigenlijk maakt het vrij weinig uit. Niemand anders komt haar slaapkamer in. Tenzij -’
‘Zayn gedraagt zich vanaf nu,’ onderbrak Harry haar.
‘Goed,’ ging ze verder. ‘Dan maakt het dus niet uit.’
‘We kunnen haar wel aanwijzen,’ opperde Floor.
‘Het mag niet opvallen,’ zei Harry wat ze alle drie dachten.
‘Ik loop naar haar toe, struikel per ongeluk over haar voet,’ stelde Floor voor. ‘Dan weet jij wie ze is en zij vermoedt niets.’
Harry knikte, pakte het boek op en zette het terug in de kast. Het papier, dat intussen redelijk gedroogd was, pakte hij op. ‘Kom,’ gebood hij, waarop Jade de wijnfles oppakte en ze met zijn drieën het vertrek verlieten. Onderweg naar het woonvertrek dumpte Harry de kaart onder zijn matras. Vervolgens liepen ze de trap af, de gang door, het vertrek weer in. Iedereen keek hen aan - althans, bijna iedereen. Jade en Floor bleven ongemakkelijk in de deuropening staan, zich zo goed mogelijk aan hun nieuwe rol aanpassend. Harry liep met een brede glimlach richting Zayn, gaf hem een high five en nam vervolgens plaats naast Louis. Jade was al op weg naar haar plaats, Floor begon pas te schuifelen toen Harry goed en wel zat en naar haar keek. Zoals afgesproken struikelde ze onderweg, over de voeten van een meisje met bruin haar en grote, bruine ogen. Ze was klein, waarschijnlijk nog geen één zestig. Harry grinnikte en de meeste meiden schoten hartelijk in de lach terwijl Floor haar evenwicht probeerde te bewaren - wat haar net op tijd lukte. Ze klapte net niet voorover op de grond. Uitgelachen werd ze, maar dat was goed. Ze hadden niets door. Karma, dachten ze waarschijnlijk allemaal. Karma, dat krijg je als je speelt met de vijand. En spelen met de vijand deed ze. Samenzweren met de vijand deed ze ook. Hun vijand was haar vijand niet. Nog niet.
Harry wierp een blik op Louis en zag dat hij niet lachte, slechts bitter voor zich uitkeek. ‘Lou?’ vroeg hij, een ondertoon van schuld in zijn stem - opzettelijk, want hij had geen spijt van wat hij gedaan had. Helemaal niet. Hij had ook niet gedaan wat Louis dacht. Niet wat Zayn had gedaan. ‘Lou?’ vroeg hij nog een keer, toen hij geen antwoord kreeg. Hij schoof dichter naar de jongen toe, legde zijn arm om diens schouders. Louis bleef zitten, strak, zonder enige genegenheid te laten zien. Toch schoof hij niet weg. ‘Vanavond gaan we spelen,’ fluisterde Harry glimlachend in Louis’ oor. De jongen schudde zijn hoofd, bijna onwaarneembaar. ‘Ik weet niet of ik daar wel zin in heb.’
‘Het gaat niet om zin hebben.’
Louis haalde zijn schouders op.
‘Je hebt weinig keus, Lou. We moeten wel spelen.’ Er kwam geen reactie. Harry legde zijn hoofd op Louis’ schouder en wachtte tot diens lichaam zich enigszins ontspande, minder star werd. Tot hij ook een arm om zijn schouders kreeg. Hij probeerde de kriebeltjes in zijn buik te smoren, daar had hij geen tijd voor. Het spel was belangrijker. Nu, eventjes. Tot ze vrij waren. Voorlopig was het belangrijker. ‘Je moet me vertrouwen,’ fluisterde hij Louis toe, waarop de jongen zuchtte. Harry vond het genoeg. Genoeg bevestiging. Vanavond gingen ze spelen, in Kathryns slaapkamer.

Reacties: