FanFic.nl

Schaakspel

Doodstil

Hij hield hen in de gaten. Allemaal, maar toch vooral haar. Vanwege haar, maar hij kon niet alleen haar in de gaten houden zonder dat iemand het zou merken. Hij betwijfelde of het überhaupt uit zou maken - iedereen zat te wachten op de volgende, en elke kans om die persoon niet te zijn zou waarschijnlijk met beide handen aangegrepen worden. Het zou niet uitmaken. Hoogstwaarschijnlijk niet, maar het risico mocht niet genomen worden. Er was natuurlijk ook een kans dat ze het zelf zou merken. Hij zuchtte, kroop dichter tegen Louis aan. Zou hij de kans nog krijgen alles uit te leggen, voor ze tot actie overgingen? Een lichte rilling liep over zijn rug bij het idee dat het fout kon gaan. Het idee dat hij de kans niet zou krijgen het uit te leggen. Het idee dat - nee. Nee, alles zou goed gaan. Zayns gedeelte was het moeilijkste. Alles wat ze nog moesten doen was haar kamer binnendringen. Misschien, realiseerde Harry zich toen, misschien was Deborah erachter gekomen. Hoeveel tijd hadden ze dan nog? Hij wist het niet, legde zijn hand op Louis’ arm en bracht zijn lippen naar diens oor. ‘Lou, je weet dat ik van je hou, toch?’ De jongen haalde zijn schouders op, onwillig, alsof hij ‘nee’ zei. ‘Lou?’ vroeg Harry. Als het nee was, wilde hij het horen. Waarschijnlijk was het nee, natuurlijk was het nee, daar had hij het zelf naar gemaakt maar daar ging het niet om. ‘Het is niet wat je denkt,’ zei hij toen maar. Van alle zinnen, alles wat hij had kunnen zeggen. Hij lachte zichzelf in stilte uit, maar liet niets naar buiten komen, want dan zou Louis hem helemaal niet meer geloven. ‘Ik heb Eleanor laten stikken voor jou, Hazz. En wat krijg ik ervoor terug?’
‘Mij,’ fluisterde Harry zachtjes.
‘Nauwelijks.’
‘Het is niet wat je denkt.’ Nog een keer. Ik moet poëet worden, dacht Harry bij zichzelf. Mijn woordkeuze is perfect, altijd.
‘Wat is het dan?’ vroeg Louis met een haast onherkenbare ondertoon van hopeloosheid in zijn stem. ‘Hadden jullie wijn nodig om het slot van de uitgang te kraken?’
‘Nee,’ ontkende Harry. ‘Jawel,’ hakkelde hij erachteraan. ‘Nee, niet echt. Indirect misschien. Ik heb een kaart,’ hij keek om zich heen, om te zien of iemand luisterde, maar zelfs Zayn zat buiten gehoorafstand. ‘Een kaart van de benedenverdieping. Ik weet wie waar slaapt, en vannacht gaan we de eerste naar beneden halen. Jij en ik, Lou. En als we er genoeg om zeep helpen, dan gaat er iets gebeuren. Ik voel het.’
‘Je voelt het?’
‘Ja.’
‘Ik zie nog steeds niet wat de wijn ermee te maken heeft.’
‘Ik had toevallig geen pen op zak.’
‘Dus?’
‘Nou, wijn is donker. Kleurstof. Daar kun je een tekening mee maken.’ Louis’ ogen namen hem in zich op, alsof ze aan zijn gezicht konden zien of hij de waarheid sprak of niet. Hij sprak de waarheid. Woord voor woord. Louis leek het te zien, of er vanuit te gaan, of zich er op zijn minst bij neer te leggen. ‘Hoe gaan we het doen?’ vroeg hij.
‘Rustig maar, ik heb het helemaal uitgedacht.’ De jongen knikte en ontspande zich enigszins. Harry had de neiging zijn ogen te sluiten en eventueel zelfs in slaap te vallen, maar hij moest Kathryn in de gaten houden. Kosten wat kost Kathryn in de gaten houden. Er was geen tijd om alles een dag uit te stellen. Als vannacht mislukte, moesten ze op een andere manier gaan spelen en hij had nog geen plan B. Hij wilde geen plan B. Alles moest goed gaan. Zijn ogen schoten van Jade, die in gesprek was met Sharon; naar Floor, die aan de zoom van haar rode blouseje friemelde; naar Kathryn, die bewegingsloos voor zich uit staarde; naar de klok. Die hield hij ook in de gaten, stiekem. Iets opvallender, maar toch minder opvallend omdat hij de tijd in de gaten hield. Bijna, realiseerde hij zich. Bijna.
Zijn ogen volgden de secondewijzer anderhalve minuut lang, tot Zayn opstond. Het was geen verrassing, het was allemaal precies getimed en precies goed en hij wist het en het hoorde. Hij keek niet op, volgde de jongen vanuit zijn ooghoeken naar de deur en liet zijn ogen toen weer terugzakken. Langs de klok, langs Kathryn, langs Floor en langs Jade en langs meiden wier namen hij nog niet kende. Niet wilde kennen. Het was makkelijker een lichaam te doen stoppen met ademen, dan om een persoonlijkheid richting het hiernamaals te sturen. Tik, tik, tik. De klok ging verder, de tijd tikte verder. Zijn handen begonnen klam te worden. Als Kathryn binnen een kwartier opstond, waren ze verloren. Dan was alles mislukt. Opschieten, dacht hij bij zichzelf. Tegen de klok. Schiet op, tijd. Misschien ging de klok wel langzamer dan normale klokken. Misschien tikte de secondewijzer niet per seconde, maar per net iets meer dan een seconde. Of net iets minder.
Stoppen met denken.
‘Ik ga even kijken waar Zayn is,’ zei Harry uiteindelijk, toen de jongen een kwartier weg was.
‘Hoezo?’ vroeg Liam.
‘Hij is al een kwartier weg, misschien is er wel iets gebeurd.’
‘Zoals?’
‘Geen idee, ik ga even kijken.’
‘Je bent paranoïde,’ fluisterde Louis toen Harry opstond. De jongen glimlachte. Misschien, dacht hij. Misschien wel. In toptempo begaf hij zich door de gang de trap op, de bovengang door naar de eetkamer. Hij trok de deur open en trof Zayn midden op tafel aan, een appel in zijn hand en een glas water naast hem. ‘Ik had honger,’ verklaarde hij met een glimlach.
‘Nee,’ zei Harry, naast hem plaatsnemend. ‘Nee,’ en hij nam de appel uit Zayns hand om zelf een hap te nemen. Toen zaten ze daar, naast elkaar, heel eventjes. In stilte. Het vertrek was leeg, doodstil. Groot. Zayn werkte de appel weer tussen Harry’s vingers vandaan, waarop ze beiden glimlachten.
Vrijwel onmiddellijk vaagde Harry’s glimlach weer weg. ‘Heb je het nog?’
‘Natuurlijk heb ik het nog,’ antwoordde Zayn quasi verontwaardigd, waarna hij het zakmes uit zijn broekzak haalde en het in Harry’s opgehouden hand legde. ‘Succes,’ zei hij, zijn gezichtsuitdrukking neutraal. Harry knikte. Met het mes in zijn hand was het ineens allemaal heel dichtbij. Heel erg dichtbij. Gevaarlijk. Echt. ‘Zayn,’ zei hij toen, in een impuls. ‘Als het niet lukt vanavond, dan moet jij het overnemen, oké?’
‘Het lukt wel.’
‘Dat weet je niet. Er kan van alles fout gaan. Mocht het nodig zijn, dan ga jij verder. Oké?’
‘En Louis?’
‘Als het met Lou goed gaat vanavond, dan helpt ‘ie je wel. En Jade, en Floor. En Liam, maar verder niemand. Zelfs Niall en Josh niet - die hebben zich de hele tijd afzijdig gehouden, er is geen reden om hen er ineens bij te betrekken. Hoe minder ervan weten, hoe beter het is. Kleinere kans dat het uitlekt, snap je?’
‘Kunnen we zelfs Niall niet meer vertrouwen?’
‘Ik denk van wel,’ bekende Harry, ‘maar het risico, hè?’
‘Ja.’
‘Afgesproken?’
‘Wat?’
‘Mocht ik het niet meer kunnen, ga jij verder.’
‘Ja.’
‘Afgesproken?’
‘Ja.’
Harry stond op, bleef staan, ging weer zitten. Stond weer op. Hij draaide zich om, stak zijn hand uit naar Zayn en trok hem zachtjes van de tafel af. ‘Kom,’ gebood hij.
‘Samen?’ vroeg Zayn.
‘Ja,’ luidde het antwoord. ‘Ik heb gezegd dat ik zou kijken waar je was, omdat je lang wegbleef.’
‘En dat geloofden ze?’
‘Geen idee.’
‘Wat als ze achterdochtig worden?’
‘Vanaf morgen is het toch oorlog.’
‘Wat?’ vroeg Zayn geschokt.
‘Als zij eenmaal in de gaten hebben waar wij mee bezig zijn, gaan ze heus niet rustig afwachten.’ Zayn knikte, dronk zijn glas in één teug leeg en volgde Harry vervolgens de gang door, terug naar het woonvertrek. Het zakmes had Harry in zijn eigen broekzak gestopt, hopend dat het niet op zou vallen. Waarschijnlijk niet. Hij zou toch maar twee tellen binnen zijn. Meer tijd hadden ze niet, kregen ze niet. Zodra ze de deur door waren, trippelde Harry richting Louis en boog zich naar voren, fluisterde glimlachend in diens oor: ‘Kom je?’ Louis kuste Harry’s lippen, heel zachtjes, heel even, en stemde in.
Vluchtig verlieten ze het vertrek, nagekeken door een grijnzende Zayn. Het toneelstukje stond nog. Of ze overtuigend acteerden was nog maar de vraag - maar dat deed er niet toe. Niet meer. Derde kamer van rechts. Het decor veranderde, de climax van het toneelstuk zat eraan te komen. Doodstil moesten ze zich houden. Doodstil, want het moest een verrassing zijn. Voorspelbare eindes waren niet leuk. Nooit leuk. Derde kamer van rechts. Doodstil.







Note: guys, volgens mij gaat het niet helemaal goed met dit verhaal. Steeds meer lezers haken af, degenen die nog wel meelezen, doen dat volgens mij meer omdat ze mij persoonlijk kennen dan omdat ze het leuk vinden en het enthousiasme daalt echt verschrikkelijk. Ik moet nog tweeëntwintig hoofdstukken posten, hebben jullie daar wel zin in? Waar gaat het mis? Is het te vaag, te saai, te langdradig? Hebben jullie tips of opmerkingen of meningen of wat dan ook? Jullie weten dat ik ervoor opensta, maar ik zeg het nog maar een keer: als er op- of aanmerkingen zijn, geef die dan alsjeblieft, want dan kan ik er misschien iets mee. Danke.

Reacties: