FanFic.nl

Kerstmis [5-shot]

Twee

De tafel was feestelijk gedekt. Een rood kleed zorgde dat het houten tafelblad onzichtbaar was, de borden stonden allemaal perfect gepositioneerd en het bestek lag zoals bestek hoorde te liggen. Tien stoelen omringden het geheel en iedereen nam opgewekt plaats, uitkijkend naar het eten. De aroma’s die het vertrek verrijkten, beloofden nog beter voedsel dan voorgaande jaren. Dat ging altijd zo. Elk jaar moest Kerstmis overtroffen worden met meer, beter en duurder voedsel. Automatisch zaten ze daardoor ook elk jaar langer aan tafel.
‘Waarom is je band er eigenlijk niet?’ vroeg oma, zodra bleek dat er voor geen van de vier zangers een plaatsje was gereserveerd.
‘Ze vieren kerstavond thuis en zo,’ zei Louis, die zich ongemakkelijk begon te voelen. Hij had ze wel uitgenodigd, maar ze hadden stuk voor stuk de uitnodiging in de wind geslagen. Betere dingen te doen. Kerstmis vieren. ‘En ze wonen ver weg.’
‘Die blonde woont niet eens in Engeland,’ deelde Stan mede, zodat de aandacht een beetje van Louis afgehaald werd.
‘Niet?’ vroeg oma ontzet. ‘Dat wordt nog een hele opgave voor jullie dan, om met elkaar te repeteren en zo.’
Louis knikte, staarde naar zijn bord, hoorde zijn moeder en zusjes binnenkomen met het eten. De schalen werden midden op tafel geplaatst, zodat iedereen wel moest kijken naar alle lekkernijen die gemaakt waren. De geuren werden nog sterker dan ze al waren en Louis voelde zijn maag knorren. Eén ding moest hij zijn moeder meegeven: koken kon ze. Hoezeer hij Kerstmis ook haatte, het eten was elk jaar opnieuw voortreffelijk. Twee dagen op rij. Daar kon hij niet om heen.
‘Het was een partij druk op de weg,’ begon opa te vertellen. ‘Iedereen was natuurlijk onderweg naar huis om kerstavond thuis te vieren.’
‘Is dat niet elk jaar zo?’ vroeg Louis.
‘Jawel,’ antwoordde opa. ‘Jawel, maar toch hopen we elk jaar weer dat het meevalt.’ En komt u elk jaar vertellen dat het niet zo was, dacht Louis, maar dat hield hij voor zich. De waarschuwende blik die zijn vader hem eerder al toegezonden had, was hem niet ontgaan.
Uiteindelijk begon moeder met het volscheppen van de borden. ‘Meer?’ vroeg ze uitdagend, terwijl ze opa’s bord in haar handen hield. De oude man knikte, wetend dat ze beledigd zou zijn als hij weigerde. Iedereen in de eetkamer wist, dat moeder meerdere dagen in de keuken doorgebracht had om alles op tijd klaar te krijgen.
Ook Louis, die als laatste aan de beurt was - wat nou verjaardagsdiner - liet zijn moeder extra opscheppen. Vervolgens ging moeder weer zitten en was het even stil. Uiteindelijk opende vader zijn mond om het diner in te luiden, maar net op dat moment begon Louis’ telefoon af te gaan. Gegeneerd keek hij zijn vader aan, wetend dat die hem nooit toe zou staan tijdens het kerstdiner op te nemen.
‘Hangt die meid nog op, of hoe zit dat?’ vroeg opa halfserieus. Louis haalde zijn schouders op, trok zijn telefoon uit zijn broekzak - onder waarschuwend protest van zijn vader - en liet zich door de display vertellen dat Harry degene was die belde. Hij onderdrukte de neiging om te glimlachen, drukte het rode hoorntje in, zette zijn telefoon uit en stopte het toestel terug in zijn zak. Kijk, hoorde hij zijn vader al zeggen, als het die jongen echt wat uitmaakte, zou hij wel hierheen gekomen zijn. Misschien wel, dacht Louis, als mijn ouders me niet in maart verwekt hadden. Dan was het een ander verhaal geweest.
Vader trok opnieuw zijn mond open en begon te praten over Kerstmis en over hoe fijn het was dat opa en oma helemaal naar Doncaster waren gekomen. Louis hield zijn ogen steevast op het plafond gericht, voelde plotseling de drang opkomen om in tranen uit te barsten. Stik verdomme in je kerstfeest, dacht hij, maar hij zei het niet. Hij kon het niet maken, maar hij wilde het wel. Stilte. In stilte protesteren, dat kon wel. Zonder te schreeuwen of te gillen. In plaats daarvan pakte hij één van de vorken, zonder te weten of het de goede was, en stopte de eerste hap eten in zijn mond.
‘Hé!’ werd hem door vader toegeroepen. ‘Ik ben nog niet klaar!’
‘Ik ben jarig,’ constateerde Louis alleen maar, voor hij verder at. Vanuit zijn ooghoeken zag hij zijn vader rood aanlopen. De man kon niets doen, dat wisten ze allebei. Louis had gelijk: hij was jarig, en in feite deed hij niets verkeerd. ‘Lou,’ hoorde hij Stan nog fluisteren, maar hij luisterde niet. Het was zijn verjaardag en er viel een doodse stilte, alleen doorboord door het schrapen van Louis’ bestek over zijn bord.
Het duurde even, maar na een poosje pakte ook Stan zijn bestek op en begon ook hij te eten. Opa en oma volgden sportief zijn voorbeeld en al snel at iedereen. In stilte. In oncomfortabele stilte, maar voor Louis was het het meest geslaagde verjaardagsdiner ooit.

Reacties: