FanFic.nl

Schaakspel

Afscheid

Lichtjes hijgend legde hij Kathryn naast Cynthia tegen de muur. Het meisje had korter haar dan haar blonde compagnon, waardoor het bloed in haar nek niet geheel bedekt werd, en dat in haar shirt al helemaal niet. Zayn kwam na hem binnen met Deborah in zijn handen. Ietwat timide plaatste hij ook haar tegen de muur, deed een stap naar achteren. Hij leek geen last te hebben van zijn opgelopen schouderwond.
Beide jongens namen het beeld in zich op: drie meisjes, tegen de muur, bebloed en helemaal slap. Haren voor hun gezichten, voor hun halzen.
‘En nu Niall,’ zei Harry zachtjes. Zayn knikte en Harry knikte ook, maar ze deden niets, staarden nog steeds naar de drie meiden tegen de eetkamerwand. Niall hoorde er niet bij. Mocht er niet bij. En toch moest het.
‘Wat doen ze met ze, denk je?’ vroeg Harry aan Zayn wat hij zich al een poosje afvroeg. De jongen haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’ En na een korte stilte vervolgde hij: ‘Ik wil het ook niet weten.’
‘Niall verdient het niet.’
‘Ze verdienen het allemaal niet.’
‘Moeten we ze hier houden?’
‘En toekijken hoe ze langzaam ontbinden, zeker? Allemaal in een kamertje gooien en zodra er een nieuwe bijkomt, het gezelschap aanvullen? Ze verdienen het sowieso niet, Harry. Ze verdienen niets. Dit niet. Hier te zijn, hier te overlijden. Ãœberhaupt zo jong te overlijden.’
‘Zit je ermee?’
‘Natuurlijk zit ik ermee!’ riep Zayn uit. ‘Sorry, het spijt me. Het is gewoon - gewoon. Ja.’ Harry greep Zayns hand om hem te steunen, knikte, zei: ‘Ja, ik snap je,’ en draaide zijn hoofd weg van de lijken tegenover hem. ‘Laten we Niall gaan halen,’ fluisterde hij, maar Zayn reageerde niet. Hij staarde nog steeds naar de meiden tegenover hem, twee brunettes, elk aan een zijde van de blondine. ‘Zayn,’ schoot Harry plotseling te binnen, ‘je hebt toch geen gevoelens voor haar, hè?’ Ondanks alles schoot de aangesprokene in de lach. ‘Nee, hoe kom je daar nou bij?’
‘Nou, ik weet het niet. Kon toch. Je bent zo van slag en - ik dacht, nou ja. Gewoon.’
‘Ja, nee. Nee. Het is gewoon dat ik het gedaan heb, Harry. Als je me dit een week geleden verteld had, zou ik je vierkant uitgelachen hebben, en nu heb ik een moord op mijn geweten.’
‘Het was zij of wij.’
‘Dat houdt niet weg dat ik het gedaan heb.’
‘Nee,’ bekende Harry, gaf een kneepje in Zayns hand, hoopte dat het zou helpen. Natuurlijk hielp het niet. Het was geen situatie die je met een kneepje in een hand ongedaan kon maken. Ook niet met woorden of met excuses. Er was geen excuus, geen uitweg. De gedachten bleven en het schuldgevoel eveneens. Bij Harry ook, bij Zayn ook. Bij Louis vast ook en bij iedereen. Het ging niet weg. Ze konden er alleen maar doorheen, hopen dat het allemaal niet voor niets zou zijn. Niet voor Lily, niet voor Eliza, niet voor Cynthia, Deborah en Kathryn en bovenal niet voor Niall. Er was geen weg meer terug, nog minder dan ooit tevoren. Ze moesten door, besloot Harry en hij trok Zayn mee de eetkamer uit. Het duurde even voor de jongen zich weer enigszins in de hand had en met hem meeliep, toen gingen ze in een redelijk tempo het huis door. Onhandig was het, dat zowel de eetkamer als de woonkamer vrijwel aan het einde van de gangen lagen. Zoveel lopen.
Zonder er verder bij na te denken, trok Harry Zayn het vertrek in, naar Niall toe, en samen tilden ze hem op. Hij zag Louis vanuit zijn ooghoeken kijken, met een blik die midden hield tussen woede en jaloezie. Harry schudde zijn hoofd, wilde de jongen een teken geven, maar kon niet bedenken wat. Uiteindelijk liep hij met Zayn en Niall het vertrek weer uit, zonder iets gezegd te hebben. Niemand had ook iets tegen hen gezegd. Niemand had überhaupt iets gezegd. Het was doodstil.
Niall was nog zwaarder dan de meiden en Harry’s lichaam was al vermoeid, dus het ging allemaal niet erg rap. Zayn had er ook moeite mee en eigenlijk wilden ze beiden pauze houden, maar toch ook niet. Wel tegenover zichzelf, niet tegenover Niall. Zou hij bij hen zijn? Zou hij toekijken? Harry had zich er nooit zo in verdiept, wat er na de dood kwam. Het was een beetje angstaanjagend en ook nog eens onduidelijk. Daarbij had hij het nooit relevant gevonden. De dood was ver weg, nog minstens veertig jaar weg. Vijftig, zestig. Tik, tik, tik. Ineens was het er. Maakte dat hem mentaal even oud als iemand van zestig?
Hij wist dat zijn laatste uur ook geslagen kon hebben, elke seconde. Terwijl de klok verder tikte, of als de klok stilstond. Tijd was alleen maar relatief. Eigenlijk was de dood ook relatief, en het leven. ’t Was maar hoe je het bekeek. Zelf bekeek hij het nooit. Veel te deprimerend, en depressie was een heel stuk minder relatief. Niall in zijn handen was dat ook niet, bij lange na niet. Hij was een absolute substantie, een lichaam, een gewicht. Ooit was hij één van Harry’s beste vrienden geweest, als een broer, maar dat was voorbij. Afgelopen. Absoluut afgelopen, niets relatiefs aan. Het was simpelweg voorbij.
Bijna waren ze bij de eetkamer. Door de deur heen. De kamer in. Daar stonden ze dan. Met zijn tweeën. Met zijn drieën. Ze hielden hem vast, nog steeds, wisten niet wat ze met hem aanmoesten. Op tafel leggen? Op de grond? Tegen de muur zetten? Op een stoel? Alles was obscuur. Luguber. Harry wilde Niall loslaten, gewoon laten vallen, wegrennen en nooit meer terugkomen. Opgeven, net als hij eerder die dag gewild had. Het lichaam was toch niet meer dan een lichaam en Niall was weg. Hij zou nooit meer terugkomen.
Met zijn tweeën zetten ze het lichaam tegen de muur. Dezelfde muur als de meiden. Nialls haar was korter en de wond zat in zijn buik, waardoor het niet gecamoufleerd kon worden. Harry overwoog heel even om het shirt om te draaien, maar uiteindelijk besloot hij het maar te laten zoals het was. Toen hij naar het resultaat keek - de vier lichamen tegen de muur - voelde hij de tranen opnieuw prikken. Zayn kwam naast hem staan, sloeg een arm om zijn schouder heen. ‘Hij heeft in elk geval geen angst meer,’ zei hij zachtjes.
‘Die had hij al niet,’ beweerde Harry.
‘Natuurlijk wel, hij liet het alleen niet zien.’ Harry knikte, schudde zijn hoofd, voelde de tranen langs zijn wangen rollen. Zayn huilde ook. Hij wist het. Hij hoorde het aan de stem, merkte het aan de aard van de arm om zijn schouders.
‘Hij is helemaal alleen nu,’ fluisterde Harry zachtjes.
‘Ze zijn met zijn vieren.’
‘Denk je dat ze hem beschermen?’ Hij zag Zayn knikken vanuit zijn ooghoeken en gek genoeg stelde dat hem enigszins gerust. ‘Ja, ze beschermen elkaar. Deborah was zo kwaad nog niet en Cynthia en Kathryn hebben ons ook nooit iets misdaan.’ Harry knikte alleen maar, niet in staat iets te zeggen.
‘Het is raar om hun namen uit te spreken,’ ging Zayn na een poosje verder. ‘Ik heb nooit een woord met ze gewisseld.’
Harry schudde zijn hoofd. ‘Nee,’ fluisterde hij. ‘Ik ook nog niet, maar ze zijn nog niet weg.’
‘Wat?’ Harry schudde zijn hoofd, begon over zijn hele lichaam te trillen en kon zijn tranen niet meer in bedwang houden. Zijn ademhaling schuurde in zijn longen en hij probeerde zich uit alle macht in te houden, maar het lukte niet meer. Zayn nam hem in zijn armen, stevig, veilig, warm. ‘We komen hieruit,’ fluisterde hij. ‘Voor Niall.’ Harry reageerde niet, had al zijn energie nodig om weer tot bedaren te komen. Het duurde even. Het duurde heel lang. Of niet. Alle besef van tijd was vergaan, zeker zonder klok. Misschien was de dag al bijna voorbij. Misschien was de dag pas net begonnen. Alles was relatief.
Uiteindelijk lieten de jongens elkaar los en ging Harry op de grond zitten. Zayn nam naast hem plaats en ze kropen tegen elkaar aan, voor steun. Het was nog steeds alsof Niall elk moment weer op kon staan. Het bestond gewoon niet. Net als Cynthia. Als ik mijn ogen dichtdoe, dacht Harry, dan kan ik met hem praten. Net als met Cynthia.
Hij hield zijn ogen wijd open.
‘Harry,’ begon Zayn, en zonder antwoord af te wachten ging hij verder: ‘Misschien moeten we zo’n beetje terug.’ De gekrulde jongen schudde paniekerig zijn hoofd. ‘Nee, nee,’ prevelde hij. ‘Nee.’
‘Jawel,’ sprak Zayn tegen. ‘Niall komt niet terug. Niet als we hier blijven, niet als we weggaan. Het minste wat we kunnen doen, is proberen hieruit te komen. Dat lukt hier niet.’ Harry knikte, schudde zijn hoofd, huilde nog steeds. Zayn stond op en stak zijn hand uit om hem overeind te helpen. Heel even leek het gebaar genegeerd te worden, toen werd de hand aangenomen en twee tellen later stonden de jongens beiden rechtop. Schoorvoetend verplaatsten ze zich richting de deur. Toen Zayn zijn hand op de klink legde, draaide Harry zich om. ‘Pas op hem, alsjeblieft,’ smeekte hij de drie slapende meisjes en hij zou zweren dat hij Cynthia zag knikken, onder haar lange blonde lokken. ‘Dank je,’ prevelde hij, zo zachtjes dat Zayn het niet kon horen.
Dank je.
Hij hield zijn ogen wijd open.

Reacties: