FanFic.nl

Schaakspel

Louis

Het duurde slechts enkele tellen voor het tot Harry doordrong dat Louis het vertrek verlaten had. Onmiddellijk sprong hij op en snelde hij achter de jongen aan. Het was alsof de deur achter hem veel harder in het slot viel, maar dat kwam misschien omdat hij het geluid bewust meekreeg. Hij zag Louis net om de hoek verdwijnen, richting de benedenverdieping. ‘Louis!’ riep hij, maar hij kreeg geen reactie dus zette hij het op een lopen, tot hij zijn vriend bij diens schouder kon grijpen.
‘Waar ben je in hemelsnaam mee bezig?’
‘Jullie hebben me niet nodig,’ zei Louis, zijn schouder losrukkend en doorlopend.
‘Wat is dat nou voor onzin?’ stootte Harry uit. Louis hield stil, draaide zich om en keek Harry recht aan. Hij had ongeveer dezelfde uitdrukking in zijn ogen als Jade even tevoren: kou. Pure, kille kou. Onverschilligheid. Ik ga dood, leek hij te zeggen. Ik ga dood, en het interesseert me niet meer. ‘Nee,’ fluisterde Harry, maar Louis sprak hem tegen: ‘Jawel, het is wel waar. Ik weet niets, ik kan geen plannen bedenken. Ik ben niet zo slim als Jade of zo sluw als Zayn. Ik kan je nergens mee helpen en ik ben het zat om er maar een beetje bij te zitten.’
‘Dus wat?’
‘Dus ga ik kijken of ze beneden wel iets aan me hebben.’
‘Ze zullen je voor spion aanzien.’
‘En dan wat?’
‘En dan maken ze je af.’
‘En dan wat?’
‘Louis!’
‘Leuk, ja, doe maar ineens alsof het je iets uitmaakt.’
‘Ik hou van je!’
‘Vast, maar volgens mij voldoet Zayn beter aan je eisen.’
‘Doe normaal!’ riep Harry uit. ‘Doe verdomme normaal! Waar haal je dit allemaal vandaan, ineens? Je weet dat ik Zayn niet boven jou verkies, niemand niet. Dat wéét je.’
‘Jullie brengen anders verdacht veel tijd door samen.’
‘Kom op, denk na. Natuurlijk brengen we samen tijd door. We zijn op weg naar een uitgang. Hij helpt me. En nee, dat doen we niet waar iedereen bij is, want dan kunnen we net zo goed niets doen.’
Louis haalde zijn schouders op. ‘Zie je wel? Je hebt me helemaal niet nodig.’
‘En El dan? En de tweeling? Je ouders? Geef je hen ook zomaar op?’
‘Nee, ik red ze.’
‘Je redt ze?’ Harry schoot in de lach. ‘Nou wordt ‘ie helemaal mooi. Maak er maar een edele daad van.’
‘Je realiseert je niet hoe egoïstisch je bent, door hier te blijven, of wel?’
‘We zijn op zoek naar een uitgang.’
‘Die vind je niet.’
‘Niet met zo’n instelling.’
‘Ãœberhaupt niet. Er is maar één uitweg en dat is de dood. Is dat niet altijd zo? Volgens mij is dat het hele leven zo. Als je ergens aan wilt ontkomen, is zelfmoord de enige optie. En als je daar geen zin in hebt, dan zul je iemand anders je leven moeten laten nemen.’ Harry kreeg de neiging om gewoon weg te lopen. Stik er maar in, dacht hij, woede door zijn aderen kolkend. Als Louis zo graag zielig wilde doen, ging hij zijn gang maar. Het enige probleem was dat er hier geen tweede kans zou zijn. Hij kon Louis laten gaan, maar dan zou hij hem nooit meer terugzien. Dat was het niet waard. Dat was het bij lange na niet waard. ‘Doe normaal,’ zei hij daarom maar, net zo koud als de uitdrukking in Louis’ ogen. Liefdeloos. Zo voelde hij zich ook. Alsof hij alles had gegeven en het nog niet genoeg was. Waarschijnlijk voelden ze zich allebei zo.
‘Het is zo,’ hield Louis vol. ‘Zolang ik leef, loopt iedereen om wie ik geef kans hier ook bij betrokken te worden. Zodra ik er niet meer ben, is daar geen reden meer toe.’
‘Je hebt Jade toch gehoord? Ze hebben een fout gemaakt. Wij blijven hierin, maar ze halen er heus geen nieuwen bij.’
‘Oh nee, want nu weten we ineens hoe ze denken. Trouwens, “wij blijven hierin”�? Ik ben er liever zo snel mogelijk uit. Zie je? Er is maar één uitweg, Harry.’
‘Inderdaad, en die gaan we vinden.’
‘Die is beneden.’
‘In de eetzaal, achter het schilderij.’
‘Veel succes,’ zei Louis en hij draaide zich weer om, klaar om de trap af te lopen. Harry wist niet meer wat hij moest doen, keek alleen maar toe en hoopte dat iets Louis om zou doen draaien, wat pas gebeurde toen hij bovenaan de trap stond.
‘Doei,’ sprak de oudste, voordat hij de eerste trede afdaalde.
‘Goed,’ zei Harry, die tranen achter zijn ogen voelde prikken. ‘Ga maar. Wees maar laf en laat ons allemaal maar in de steek. Misschien heb je wel gelijk en hebben we inderdaad niets aan je. Ik hoop dat je familie trots op je is, dat je je voor hen hebt opgeofferd. Ik hoop dat zij je wel begrijpen, want ik begrijp er geen fuck van. Oh en om dan toch niet te vergeten dat we elkaar mochten: doe me een lol en breng vanuit het hiernamaals een bezoekje aan de bruiloft van mij en Zayn, wil je?’ Met die woorden draaide hij zich om en rende hij terug de gangen door. Naar de eetzaal, de spelzaal, maar eigenlijk toch naar de slaapkamer. Hij trok de deur open en sloeg deze met een harde klap weer dicht. Vervolgens kroop hij in één van de bovenste bedden en trok de deken over zijn hoofd. Verstoppen moest hij, verstoppen voor Louis’ woorden en voor zijn eigen. Verstoppen voor alles wat er om hem heen was, alles wat er gebeurd was.
Hij kon niemand meer vertrouwen en hij had Louis weggeduwd. Louis weggeduwd. Waar haalde hij het recht vandaan? Zijn tranen bevochtigden de deken en zijn wangen en het matras. Hij had geen kussen, wist niet waar het was, lag opgekruld in één of andere onprettige houding zonder het te voelen. Het was voorbij. Het was allemaal voorbij. Jade was voorbij, Floor was nog voorbijer en Louis was het voorbijst. Ja, zo was het. Zo was het helemaal. Hij was blij dat hij geen losliggende voorwerpen in zijn buurt had, anders waren die door het vertrek gesmeten. Hard, met een gigantische klap tot gevolg, lekker naresonerend. In herinnering van Louis, en van Niall. Van zichzelf. Ze hadden gelijk. Ze hadden allemaal gelijk. Het was voorbij.
Op de gang hoorde hij voetstappen, stemmen, gedempt. Hij trok het dekbed nog strakker over zijn hoofd heen en probeerde alles weg te denken. Het was er niet. Het was er allemaal niet. Hij concentreerde zich op zijn ademhaling. In, uit, in uit. Eerst schokkerig. In, uit. Daarna steeds regelmatiger. Nog regelmatiger. Enigszins kwam hij tot rust. Niet helemaal, maar wel een beetje. Genoeg. In zeker mate. De stemmen drongen weer tot hem door. De deur ging open, een klein stukje en hij hoorde zeggen: ‘Nee joh, het is donker, waarom zou hij in het donker zitten?’
‘Kijk toch maar even.’
‘Nee, we hebben geen tijd te verliezen, we gaan door.’ De deur ging weer dicht en de voetstappen voerden weer weg, allemaal en de stemmen ook. Althans, dat dacht hij. Toch ging de deur toen open. Misschien was het Floor, die besloten had dat hij teveel wist; Josh, die hem Nialls dood kwam verwijten; Cynthia, die hem haar eigen dood kwam verwijten.
‘Harry?’ hoorde hij zeggen en hij dacht Louis’ stem te herkennen. Cynthia, dacht hij. Ze haalde een grap met hem uit. Of het waren Sharon en haar groepje, die Louis gedwongen hadden mee te komen. Misschien kwamen ze hem wel vermoorden. Misschien wel. Net als Cynthia dat even tevoren had geprobeerd. Ze moesten het maar doen, besloot Harry. Dat was het beste.
‘Harry?’ hoorde hij nog een keer. Voetstappen in het donker. Het bed kraakte terwijl een lichaam zich omhoog hees. Het nam naast hem plaats, kroop half over hem heen om niet uit het bed te vallen. ‘Harry,’ sprak het. ‘Harry, het spijt me.’
Het is Zayn, besloot hij toen. Net als toen hij dacht dat het Cynthia was. Het was Zayn, dat was de enige denkbare oplossing. Wellicht moest hij Louis gelijk geven en was er wel iets met Zayn en hem aan de hand. Hij betoverde hem in elk geval, keer op keer, door te doen alsof hij een overledene was. Echte liefde, dacht Harry en hij grinnikte in zichzelf.
‘Wat?’ vroeg Louis’ stem.
‘Zayn,’ constateerde Harry, trachtend Louis’ stem te doen verdwijnen. Wat dood was, sprak niet. Wat voorbij was, was er niet. Louis was er niet. Hij was het niet.
‘Nee, Harry,’ sprak Louis’ stem hem tegen. ‘Louis.’
‘Nee,’ ging Harry ertegenin. ‘Zayn.’
‘Dus je gaat toch liever met hem?’
‘Het is allemaal niet echt.’
‘Wat is niet echt?’
‘Jij bent niet echt. Alles is niet echt. Je doet alsof je Louis bent, maar je bent Louis niet. Zayn, houd op. Dat deed je vanochtend ook al.’
‘Wat deed ik vanochtend?’ Ik. Inderdaad, ik.
‘Doen alsof je iemand anders was.’
‘Nietwaar.’
‘Wel.’
‘Niet.’
‘Wel.’
‘Harry, ik ben altijd Louis geweest. Ik heb je vanochtend nauwelijks gesproken.’
‘Je bent Louis niet.’
‘Kom onder die deken vandaan.’
‘Nee.’
‘Jawel.’ Het lichaam gleed van hem af, de grond op, knipte het licht aan.
‘Kom naar beneden,’ beval Louis’ stem.
‘Nee.’
‘Jawel, en haal die deken van je hoofd af.’
‘Nee!’ Er werd aan de deken getrokken, maar Harry klauwde zich eraan vast en probeerde uit alle macht om zichzelf bedekt te houden. Toen het niet lukte begon hij te schreeuwen, wat niemand hoorde. Uiteindelijk verloor hij het gevecht en zat hij onbedekt op het bed, zijn ogen stijf dichtgeknepen tegen het felle licht. Tegen Zayn of Louis of Cynthia - wie het dan ook was. ‘Kijk me aan.’
‘Nee.’
‘Jawel.’
‘Zayn?’
‘Nee, Louis.’
‘Nee.’
‘Kijk me aan, Harry.’
‘Nee.’
‘Jawel.’ Het lichaam hees zich weer het bed op en pakte Harry’s beide handen beet, die de jongen voor zijn gezicht had geslagen. Uit alle macht trok Zayn of Louis eraan, trachtend het los te krijgen maar het lukte niet. Eerst niet. Daarna wel, zodat Harry zijn hoofd naar beneden duwde om zich tegen het licht te beschermen. De armen duwden hem terug in zijn oorspronkelijke positie en Louis of Zayn fluisterde hem toe: ‘Open je ogen.’
‘Nee.’
‘Alsjeblieft, Harry.’ Hij schudde zijn hoofd, wachtte op het moment waarop hij losgelaten zou worden, maar dat kwam niet. De handen hielden hem net zolang in hun greep, tot hij te moe werd om zich te verzetten en zijn ogen opende. Tegenover hem zat een jongen met warrig haar van de worsteling, een wanhopige blik in de ogen. De grijze ogen. Louis’ ogen.
‘Louis,’ fluisterde Harry, terwijl hij de jongen in de armen viel. Het maakte hem niet meer uit of hij echt was of niet. Louis was Louis, ook als hij Zayn was. Het was goed. Het was voorbij.

Reacties: