FanFic.nl

Schaakspel

Isa

Hij werd weer rustig. In Louis’ armen, die echt die van Louis waren en niet die van Zayn, terwijl de jongen zachtjes tegen hem fluisterde. Hij hoorde het maar half, verstond het niet, maar hij werd rustig van het idee en van de klanken die zijn trommelvlies wisten te bereiken, dus was het in orde. Alles was in orde, in het licht. In Louis’ armen.
Uiteindelijk werden Louis’ woorden overstemd door voetstappen. Eerst zachtjes in de verte, maar toch te hard. Steeds harder. Het waren er veel. Eerst weinig maar op enige afstand volgden er meerdere en ze renden. Waarom renden ze? Louis stopte met praten en Harry stopte met rustig zijn. Halsoverkop wrikte hij zich los en sprong hij van het bed af. Louis hield hem tegen, door de mouw van zijn shirt te grijpen. Heel even wilde hij schreeuwen want hij voelde zich tegengehouden - wat hij ook was - maar hij realiseerde zich net op tijd dat in de situatie elk geluid verraad zou zijn. Hij wist niet waarom ze renden, maar een positieve reden kon hij niet bedenken. Nee, niet denken. Stoppen met denken, vergeten, spelen. Ze zaten midden in een schaakspel en elke zet telde, elke verloren pion was een verlies. Na een poosje werd het weer stil.
‘Zullen we gaan kijken?’ vroeg Harry.
Louis haalde zijn schouders op. ‘Jij bent het brein.’
Harry schudde zijn hoofd, liet zijn schouders hangen en liep toen richting de deur. Als het de verkeerde beslissing was, was het zijn verkeerde beslissing. Zo simpel was het.
Hij opende de deur en wierp een blik op de gang. Er was niets. Wel geluid, maar niets in zicht. Heel veel geluid en hij stapte terug de kamer in, trok zijn matras omhoog en stak voorzichtig zijn hand in één van de gleuven die erin waren gesneden. Achter elkaar haalde hij drie messen tevoorschijn. Louis keek hem vragend aan, waarop Harry verklaarde: ‘Deborah.’
‘Deborah?’
‘Ja, en Zayn.’ Louis knikte, leek er niet bijzonder veel van te begrijpen maar waarschijnlijk maakte het hem ook niet meer uit. Die indruk wekte hij in elk geval. Als beloning kreeg hij ook een wapen in zijn handen gedrukt, terwijl Harry de zijne - met bescherming eromheen - in zijn broekzakken stopte. ‘Kom,’ gebood hij, waarna ze beiden de gang opliepen. Op weg naar het geluid. Door de gang heen. Ze hoefden niet heel ver. Het zwembad. Het was zo’n beetje het enige vertrek waar ze echt nog geen gebruik van hadden gemaakt. Omdat je in het water van alle kanten aangevallen kon worden, realiseerde Harry zich. Ook van onder. Dat kon op het droge niet. Althans, minder makkelijk. Het kon wel maar - nee, stoppen met denken.
Zodra hij de deur van het zwembad opentrok, kwam al het geluid hem drie keer zo hard tegemoet. Geschreeuw en geroep van meerdere stemmen. Hij zag ook schimmen. Veel schimmen. Hij kon ze niet allemaal plaatsen, ze hadden niet allemaal een naam. Wel had hij hen allemaal eerder gezien. Er waren nog geen nieuwen bijgekomen. Niet de tweeling, niet Eleanor, niet Stan. Niemand. Geen zorgen.
Of wel, eigenlijk wel, want het zag er niet goed uit.
Groepjes waren gevormd en kreten werden geslaakt. Niet voor niets, maar omdat er gevochten werd. Zayn was omsingeld door drie blonde meiden, onder wie Kate, aan de andere kant van het zwembad, en Harry zag hoe de meiden hem langzaam en plagerig het water in werkten. Niemand die hem hielp. Liam en Danielle waren met zijn tweeën bezig een blonde de grond in te werken, Floor en Jade hadden zich op Sharon geworpen. Josh werd tegen de grond gehouden door Ina en dat was alweer het einde van hun bondgenootschap. Zielig eigenlijk.
Goed, besloot Harry, eerst Zayn uit de brand helpen. ‘Jij neemt ze van achteren, Lou,’ fluisterde hij, naar de meiden kijkend. Louis knikte en begon de goede richting uit te lopen, terwijl Harry zich mentaal voorbereidde op een duik het koude water in. Tenminste, hij nam aan dat het koud was. Dat waren zwembaden altijd.
Zodra hij de plons hoorde, dook hij het bassin in. Ogen dicht, onder water. Hij hield niet van de chloor in zijn ogen.
Toen hij bovenkwam, schudde hij zijn haar uit zijn ogen en knipperde even. Twee van de meiden waren ook reeds te water, stormden op Zayn af. Louis had de Kate tegen de grond gewerkt en Floor kwam ook ineens hun richting uit - waarschijnlijk opgeschrokken door de plons. Ze wisten dat Zayn niet goed was in diep water. Dat moesten ze van te voren geweten hebben. Zouden ze het zwembad daarom hebben? Waterdiepte twee meter. Of meer. Misschien was het wel meer. Harry wilde het niet weten en het zou ook niet relevant zijn, zolang ze geen lichamen van de bodem hoefden te halen.
Niet Zayns lichaam, niet van de bodem van het zwembad.
Nee.
Harry dook onderwater, hield dit maal wel zijn ogen open en trok één van de meiden aan haar voeten naar beneden. Ze stribbelde tegen, greep met haar handen naar haar voet om hem los te trekken. Goed, dan had ze dus geen wapen, concludeerde Harry. Hij wel. Met één hand graaide hij in zijn broekzak, trok met zijn tanden het hulsel van het lemmet af en haalde uit. Boven zijn hand, in haar kuit, en liet haar daarna los. Onmiddellijk kwam hij naar boven en proestte vanwege het ademtekort dat hij tijdelijk opgelopen had. Het meisje werkte zich luidruchtig naar de waterkant.
‘Wat doe je nou?’ riep Sharon haar toe - waar was Jade gebleven? - alsof ze aan haar bevelen diende te voldoen.
‘Mijn been!’ riep het meisje hysterisch uit. Het water kleurde roze, rood. Harry grinnikte in zichzelf. Ze was niet dodelijk gewond geraakt, maar genoeg om Zayn met rust te laten en Floor, die zonder dat Harry het gemerkt had te water was gekomen, had het andere meisje onder water gedrukt. Harry schoot haar te hulp, overhandigde haar het mes en ook Floor haalde uit. Waarschijnlijk raakte ze een schouder of iets dergelijks, want ook bij haar begon het water roze te kleuren en het meisje trok zich terug zodra ze de worsteling van Floor won. De twee met de messen begaven zich richting Zayn, begeleidden hem naar de waterkant en hielpen hem eruit. Vervolgens klommen ze zelf op het droge.
Harry stond pas net, toen een blond meisje hem stevig beetpakte. Hij keek om zich heen, maar iedereen was alweer hevig aan het worstelen en niemand keek nog naar hem om. Het meisje bracht hem richting de muur en drukte hem ertegenaan. Haar ene been tussen de zijne in, haar lichaam zo dicht tegen hem aangedrukt dat een knietje tussen haar benen niet of nauwelijks pijn zou doen.
‘Ik heb horen zeggen dat je liever niet weet hoe wij heten,’ sprak ze met een ondertoon van plezier. ‘Dat je liever wilt dat we anoniem blijven, omdat het dan is alsof je voorwerpen ombrengt in plaats van mensen.’
‘Hoe weet je dat?’ bracht Harry uit.
‘Shh,’ beval ze. ‘Wees zuinig op je laatste adem.’ Angstig keek Harry over haar schouder heen de zaal in, maar er was nog steeds niemand die zijn richting uitkwam. Hopeloos keek hij haar weer aan, terwijl ze verder praatte: ‘Misschien praat je wel in je slaap.’
Hij glimlachte. ‘Misschien wel.’
Hij voelde hoe het meisje ene arm op zijn keel legde, hem nog steviger tegen de muur drukte. Net niet stevig genoeg om hem te wurgen.
Haar andere arm bracht ze naar beneden, de hand naar zijn broekzak. In zijn broekzak.
‘Deborah was een vriendin van me,’ sprak ze. ‘Vind je dat vervelend, dat ik dat vertel? Deborah had vrienden. Ze had zelfs een vriend, thuis. Misschien was ze wel zwanger. Heb je daar ooit over nagedacht?’ Harry schudde zijn hoofd. Althans, hij deed een poging, want haar strakke greep weerhield hem er grotendeels van.
‘Wees gerust,’ vervolgde ze onverstoord. ‘Ze was niet zwanger, hoor. Geen van ons hier. Was één van de voorwaarden. Maar goed. Ik mag je wel vertellen hoe ik heet, toch? Mij ga je niet vermoorden. Het is andersom, Harry. Ik ga jou vermoorden. Zijn we eindelijk van jou af. Je bent vervelend. Te slim, te enthousiast. Je speelt. Dat willen we niet hebben. Kijk, Josh mag wat mij betreft blijven leven, hij zal alles doen wat we van hem vragen. Jij niet. Jij bent vervelend.’ Hij keek haar alleen maar aan, en zij keek hem aan. Hij begon benauwd te worden. Versterkte ze haar greep ongemerkt?
‘Maar daar gaat het allemaal niet om, dat had je zelf ook wel in elkaar kunnen puzzelen, daar ben je slim genoeg voor. En je hebt tijd zat in het hiernamaals. Doe je Niall de groeten?’ Hij gromde, waarop ze het mes naar zijn lippen bracht. ‘Nee, ik zou maar niet tegenstribbelen. Een beetje aardig zijn tegen je gastvrouw. Ik heet Isa, aangenaam.’ Ze is gek, dacht Harry. Ze is gek. Ik ben ook gek. We zijn allebei gek.
Zonder zich te realiseren wat hij deed, spuugde hij haar in haar gezicht. Het was het enige wat hij kon doen, zo leek het. Het enige waar haar greep hem toe in staat stelde. Spugen. En dat deed hij. Voor Niall. Omdat ze niet over Niall mocht praten, niet over zijn broer alsof hij slechts een pion in het schaakspel was geweest. Hij was de koning. Nee, dat niet, want het spel was nog niet afgelopen. Hij was een paard, op zijn minst. Een prachtig, krachtig paard en zijn dood zou gewreekt worden. Hij zou gewreekt worden. Ze zouden ervoor boeten.
‘Oh ja?’ vroeg Isa met een krankzinnige grijns op haar gezicht. ‘Behandel je je gastvrouw zo?’ Ze bracht het mes tegen zijn huid aan, sneed, een klein stukje, in zijn rechterwang.
Harry glimlachte. Het deed geen pijn. Hij voelde het niet eens. Het was allemaal niet echt. Niets was echt.
‘Vind je het -’ begon Isa, maar ze stopte middenin haar zin en liet Harry plotseling los. Ze verslapte en toen pas zag Harry Louis achter haar staan, Deborahs mes onhandig in zijn hand, bebloed, terwijl Isa in elkaar zakte. Ze staarde hem aan, pruttelde wat woorden uit haar mond. ‘Je vindt het leuk,’ zei ze tegen Harry. ‘Je vindt het leuk.’ En daarna sloot ze haar ogen, pruttelde ze nog wat na en toen bleef ze stil. Louis nam haar trillend in zich op en Harry keek naar hem, naar haar, naar iedereen die stil was gevallen om te kijken wat er gebeurde.
‘Als jij dat wil,’ fluisterde Harry tegen Isa, terwijl hij haar een trap in haar zij gaf. ‘Je hebt genoeg tijd om erover na te denken in het hiernamaals. Doe je Deborah de groeten? Ik hoorde dat jullie bevriend waren.’

Reacties: