Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » The Vampires of Salem » Saturday: Your Royal Madness
The Vampires of Salem
Saturday: Your Royal Madness
In een fractie van een seconde klopt Zoras hart op de snelheid van een kolibrie. Haar ogen willen naar de uiterste rechterhoek van hun kassen draaien, is het niet dat heel haar lichaam tegen haar heeft gekeerd.
Kippenvel volgt het spoor die de koele vingertoppen maken, blijven hangen bij het stukje stof op haar schouder om het voorzichtig naar beneden te trekken. Nagels krassen onhard over de blootgestelde sleutelbeen. Het lokt een haperende zucht uit, wat als een reactie daarop op gekleurde oren leidt.
Gedachteloos trekt de verhitte studente harder aan de plant, die stukje bij beetje van de muur begint los te laten. Ze heeft het pas door wanneer de vingers veranderen in een hand die brutaal onder haar jurkje glijdt om aan haar blote heup te grijpen; in haar spasme heeft ze zeker een halve meter klimop van de muur getrokken, nog steeds gevangen in haar verkrampte vuist.
Haar ledenmaten zijn niet meer dan stukjes stof van een lappenpop. Zora wordt op haar zij gedrukt tegen het stenen bankje, krijgt hierdoor een glimp te zien van een zwarte pantalon. Niet meer, doordat haar verlamde ogen alleen maar recht vooruit kunnen kijken.
Een verhitte oor ligt verkoeld tegen het steen gedrukt, de andere probeert te luisteren, te achterhalen wie dit is, wie haar zo in haar macht heeft dat ze niets meer kan doen. Het maakt Zora claustrofobisch van haar eigen lichaam.
Met de razende hartkloppingen tegen zijn vingertoppen, wordt de jonge man onbedoeld aangemoedigd om verder te gaan, te verkennen, te bezitten. Hebberig haalt hij zijn andere hand erbij wanneer hij over haar heen buigt. Zora kan meer zien. Een witte blouse, gedeelte open geknoopt, en een ketting die hypnotiserend voor haar neus bungeld. Het is een zwarte kruis van ebbenhout met een rode edelsteen in het midden. Daar bovenop is een bronzen Jezus, die meer uit bot dan vlees bestaat, vastgenageld aan een kleiner kruisje van hetzelfde materiaal. De ketting van zwarte rozenkranskralen steekt oogverblindend af van zijn borst.
De edelsteen weerkaatst zich in de donkere ogen van Zora, waardoor er een rode gloed over haar vergrote pupillen trekt, wat nog meer doet lijken dat ze gehypnotiseerd is.
De jongen is naast haar komen zitten, maar half op het bankje, en heeft zijn ontblote bast tegen haar arm gedrukt om met zijn lippen tegen de huid van haar hals te ademen. De frisheid ervan zorgt voor nog een kippenvel race over haar lichaam en een hart die gebeten lijkt te zijn door een schuimbekkende hond. En wanneer zijn lippen haar gloeiende huid raakt, tegelijkertijd met de handen die binnenkant van haar dijen strelen, komt er een opgekropte kreun vrij. De zachte lippen voelt ze omhoog kruipen tot een grijns.
Zijn eerst nog zachtaardige vingers veranderen in scherpe nagels in haar dijen. De onverwachte pijnscheut zorgt voor een jammerend geluid, want meer krijgt ze niet uit haar strot. De jongen struikelt naar achteren. Voor het eerst krijgt Zora de jongen te zien en herkent Shino achter de angstige gelaatstrekking. Zijn ogen zijn verwijdt en zijn pupillen zijn niet meer dan speldenknopjes. Zijn linkerhand ligt om zijn hals, hij lijkt bijna te stikken.
Hij hoest. Het was maar een spelletje... De woorden zijn niet meer dan gefluister en Zora heeft niet het gevoel dat het naar haar was gericht. Wat ze wel voelt is de controle over haar eigen lichaam die terug vloeit in haar systeem. Ze gaat stilletjes rechtop zitten en trekt haar jurk over haar benen.
Het heeft maar een paar tellen geduurd en Shino heeft zichzelf weten te herpakken. Niets in zijn gezicht straalt nog iets angstigs uit en kijkt haar met vriendelijke ogen aan. Wanneer de jongen zijn hand naar Zora uitsteekt kijkt ze er voor een moment aarzelend naar.
Ik ben verzocht je naar beneden te begeleiden, daar word je verwacht. Ze laat zich helpen rechtop te staan en richt zich dan op Shinos rug als de jongen besluit om voorop te lopen, de trap af.
Het vreemde moment van zojuist heeft de rest van het feest niet doen opkijken. Er wordt nog steeds gedanst, gelachen en drank rijkelijk naar binnen gegoten. Het stelt Zora ietwat tot rust, want haar gedachte heeft haar even doen geloven dat alles was veranderd in de sekte waar ze het eerder over had met Pilou.
De zaal beneden is alles wat Zora heeft kunnen fantaseren, maar zelfs dat komt niet in de buurt van wat ze nu voor ogen ziet. Het maakt de flamboyante zaal boven niet meer dan een hondenhok vergeleken dit. Zora beseft zich dat dit toentertijd een vertrek moest zijn geweest om arriverende gasten te imponeren. Alles laat zien dat ze rijk zijn geweest.
De ruimte is achthoekig. De vloer betegeld. Alles is van goud of witgoud. Muren behangen met schilderijen van statige mensen. Een immens grote kroonluchter van glas en goud in het midden. Beschilderingen op het plafond. Elke hoek heeft twee deuren die weer naar een andere, waarschijnlijk net zon prachtige, vertrekt brengt. En maar één hoek is van deuren met glas. Ze staan open om de gasten naar de tuin te laten wanneer ze willen en naar binnen kunnen wanneer ze willen. Ernaast staat een DJ. Harde muziek knalt uit de boxen die door heel de villa en tuin zijn geplaatst om het geluid overal evenwichtig te maken.
De impact van de spectaculaire ruimte heeft er voor gezorgd dat Zora voor even haar adem heeft ingehouden om alles op haar in te laten werken. Ze heeft het met moeite losgelaten.
Shino dirigeert haar door het feest heen. Pas achter al de dansende mensen ziet ze waar ze heen wordt gebracht. Naast een verticale spiegel van bladgoud en sierlijke krullen en een zelfde tafeltje eronder staat een chaise longue bekleed in fluweel burgundy. De omlijsting, leuning en poten van de bank zijn van goud geverfd hout die uitgekerfd is met gracieuze lijnen en krullen. De linkerzijde loopt af naar de grond en heeft geen leuning, daar staat Bill, kaarsrecht, net iets voor de spiegel en het tafeltje. Hij kijkt haar strak aan met zijn linkerhand in zijn broekzak en de andere ontspannen langs zijn zijde. De zwarte jumpsuit die hij aan heeft, heeft een ver uitgesneden hals wat tot zijn middenrif gaat, twee kruisjes en een medaillon liggen op zijn lelieblanke borst. Zijn zwarte blazer hangt losjes over zijn schouders als een mantel.
Zonder het door te hebben is Shino verdwenen, te verzonken in zijn gemaquilleerde ogen die zijn voorkomen alleen maar mysterieuzer maakt.
Zit. Verward draait Zora weg van de duistere jongen bij het voelen van een andere aanwezigheid. Daar ziet ze Tom tegen de zijleuning zitten, comfortabel met zijn rechtervoet op zijn knie gelegd en zijn linkerarm rustend op de leuning. In zijn hand zit een glas rode wijn.
Hij kijkt haar aan, op een totaal andere manier hoe zijn tweeling zonet deed, met zijn mondhoek ietsje omhoog gekropen. Nog even verward laat het de nieuwe studenten zitten, naast hem, maar met een goede afstand. De jongen zegt er niets van en neemt nog een slokje van zijn wijn.
De stilte laat het meisje steeds stijver rechtop zitten met haar handen aan haar blote knieën geklauwd tot dat de kootjes wit wegkleuren. Haar hoofd durft ze niet naar links of naar rechts te keren; omdat ze rechts Bills blik zal vinden en links die van Tom.
Bij het vooruit staren zie ze de andere van De Zeven staan. Christa in een adembenemende rode jurk van satijn die aan een kant een split heeft tot aan haar bovenbeen. Haar golvende, blonde haren zijn opgestoken en een dun, gouden kettinkje ligt op haar decolleté en parels in haar oorlellen.
Het lachende gezicht van Eleonor staat dicht bij de blondine wanneer ze iets in haar oor zegt. Haar zwartfluwelen cocktailjurk is stukken korter en komt zeker twintig centimeter boven haar knieën uit en zit als een tweede huid. Haar donkerbruine haren zijn mooi gekruld naar een kant.
Zo stil als Zora hem tot nu toe heeft gezien, staat Valentin nu ook achter de meiden met zijn rode wijn aan zijn lippen. Hij torent boven hen uit met zijn witte smoking en zwarte das en kijkt afwezig voor zich uit. Die rossige jongen blijft haar de rillingen geven.
Mag ik zeggen dat je er prachtig uitziet? Verstrooid scheurt ze haar blik van de drie om Tom aan te kijken. Zijn ogen zijn warmbruin, lijken zelfs een beetje een invloed van aubergine erin te hebben. Het slurpt al haar aandacht op en vergeet zo op zijn compliment te reageren. De jongen lacht zijn witte tanden bloot. Gefascineerd went ze dan eindelijk van zijn ogen af om zijn volle lippen met piercing en zijn rechte tanden te bewonderen. Zora?
Schaamrood schiet naar haar kaken bij het besef hoe obsessief ze net naar zijn lippen heeft gekeken en kijkt snel weg om op haar schoot te focussen. -Dankje, weet ze dan te murmelen. Doelloos start ze een worstelsessie met haar vingers. Stemmetjes in haar hoofd vertellen haar dat ze naar huis moet gaan, dat dit soort feestjes niets voor haar zijn, maar haar lichaam is zoals eerder op het dak bevroren in een zithouding tussen twee meest intimiderende personen die ze ooit heeft gezien.
Kom eens dichterbij, ik bijt niet. Haar verstand schreeuwt NEE! tegen haar lichaam, maar haar ledenmaten beginnen al te bewegen. Haar knieën en handpalmen drukken in de bank wanneer ze dichter zijn kant op kruipt. De jongen zijn glimlach ligt nog steeds op zijn lippen en zijn ogen lichten op bij het voelen van het meisje haar lichaamwarmte wanneer ze steeds dichter komt. De laatste centimeters wikkelt hij zijn arm om haar middel en trekt haar tegen zich aan. Verstomd laat Zora het toe, voelt de zachte structuur van zijn zwarte blazer tegen haar wang drukken. Haar handen zijn verstopt tussen haar benen, geen idee waar zie anders moet laten, en luistert naar de rustige ademhaling die langs haar gezicht strijkt.
De tijd verstrijkt en Zora kijkt toe hoe het feest eindeloos doorgaat. Niemand blikt hun kant op, hoe vreemd het ook moet uitzien vanuit hun positie. Een meisje in de arme van een beeldschone jongeman die ze amper kent, en voor hem idem dito. Zora kant het zelfs nauwelijks geloven. Haar gevoel lijkt gedrogeerd, haar oren onder water, horen alleen het geluid van zijn op- en neer gaande longen. Maar op een vreemde manier voelt het niet vreemd? Tom laat een energie vrij wat Zora kalmeert, in plaats van haar giftige tong te gebruiken die ze normaal inzet als een jongen haar op die manier aanraakt.
Heb je honger? In opdracht rommelt de maag van de brunette, lichtelijk verbaasd kijkt ze voor het eerst op vanaf haar lig positie. Vanonder haar donkere wimpers ziet ze Tom vriendelijk naar beneden kijken. Hier, eet wat. In zijn hand heeft hij een schaal met delicatessen. Waar haalt hij dat vandaan? Zora zit iets rechter op en ziet Andreas net verdwijnen in de menigte. Hoe doet hij dat?
Onbekend eten wordt naar haar mond gebracht. Ze knabbelt er eerst een stukje vanaf om te weten of ze het wel lekker gaat vinden. Haar oplichtende ogen verraden dat ze dat inderdaad vindt en Tom voert grijnzend de rest aan haar.
Wauw, wat is dit? Haar tong belandt in een klein stukje hemel bij elke hap die Zora neemt.
Ganzenlever en truffel. Als het niet zo lekker was, dan was ze zeker over haar nek gegaan bij het idee dat ze lever eet. Zora wist het orgaan uit haar gedachte en neemt gretig nog een hap die haar wordt voorgehouden.
Heb jij geen honger? vraagt ze na haar mond leeg te hebben. Zora kan dan niet met haar ouders opschieten, manieren heeft ze wel bijgeleerd en respecteert dit ook.
De jongen houdt zijn glas op en zegt: Dit is voldoende. Glimmende ogen boren in die van haar. Ze wilt opnieuw haar mond opentrekken en zeggen dat wijn geen voedsel is, maar ze voelt geen drang om het ook daadwerkelijk uit te spreken. Een kleine frons rimpelt haar voorhoofd. Normaal denkt ze nooit na met wat ze gaat zeggen..waarom nu wel?
Het zilveren dienblad wordt opgehaald door Andreas en loopt met een klein knikje naar de tweeling weer weg. Zoras ogen volgen zijn lichaam tot ze hem niet meer ziet, vangt zo de blik van de overige Zeven, waar Shino zich heeft bijgevoegd. Christa heeft haar blik op de brunette vastgeschroefd waardoor er geen wegkijken meer mogelijk is. Een grote hand versterkt zijn grip op Zoras smalle middel en trek haar mogelijk nog dichter tegen Tom aan en belandt zo deels op zijn schoot. De blondine kijkt -bijna onderdanig- weg.
Opnieuw kijkt de studente omhoog om de andere te ontmoeten. Tom staart nog richting de andere leden van De Zeven met ogen die vlammen. De intense blik maakt haar wat ongemakkelijk. Ze krijgt na uren eindelijk zelfcontrole over haar lichaam, ze zet zich zachtjes af van zijn lichaam om rechter te kunnen zitten. De actie laat Tom wegkijken met de intensiteit in zijn ogen nog steeds zichtbaar. Nu de volle aandacht weer op haar is stapt het gevoelloze terug op. Zijn blik zet onzichtbare ketens om haar hals, polsen en enkels. Ze verstrakken alleen maar meer wanneer Zora probeert verder weg te schuiven.
Vermaak je je? Opnieuw een vraag. Weer wilt Zora nee zeggen, dat ze klaar is met de avond, moe, naar bed wil, eindelijk zichzelf verlossen van haar belachelijke jurkje, maar niets van deze woorden komt eruit.
Ja.. Dit keer is zijn glimlach zuinig, staan zijn ogen bijna triest.
Dat is fijn om te horen. Ik ben blij dat je bent gekomen. Verward kruist beheerst. Tijd om zijn emoties te ontcijferen is er niet, want hij trekt haar weer terug tegen hem aan, dit keer meer in een klemhouding dan een omarming, en zijn neus begraaft hij in haar haren om de geur op te snuiven.
Zora weet niet wat ze hier van moet denken, maar de warmte die hij vrij laat maakt haar roezig. Haar hoofd zakt verder weg, eerst tegen zijn donkere shirt en dan op zijn schoot. Tevreden kruipt ze dichter tegen hem aan en sluit haar ogen bij het voelen van zijn vingers die over haar hoofd kriebelen. Zonder ergens nog vat op te hebben zakt ze weg in een vredige slaap.
Reacties:
ik kan niet wachten tot je verder bent!
ik ben echt benieuwd naar het volgende stuk.
xx
De sfeer is in dit deel echt prachtig weergegeven. Ik kon het echt duidelijk voor me zien, heel creepy. Vooral het einde.
Snel verder! <3
DAT WAS BILL MET ZIJN ALPHAMACHT JA JA JA?
Ik lees verder.
Oke. Of Tom met zijn betamacht, allemaal hetzelfde.
En - "Ik bijt niet" - Tom. _o-.
Wat een awkward creepy something daar zeg, maar toch ben ik heel blij dat je het stukje geschreven hebt! Ik vind het nu echt zo jammer dat er geen "rest" achter komt, die ik ook nog kan lezen. ): (Al is dat maar goed, want ik heb morgen een examen en ik moet nog zooooooooo veel doen en het lukt me nooit en ik heb al half opgegeven, daarom zit ik ook op FF, oeps.)
Ik hoop dat je er gauw aan toekomt om nog meer te schrijven van dit heerlijke verhaal, Yasmine! <3 Wat een PRACHTIGE setting trouwens ook ö Ik wil daar zijn. <3
In zijn hand zit een glas rode wijn.
Hmm. Of bloed.
Kom eens dichterbij, ik bijt niet.
Haha. Die is leuk.
Ik was zo blij dat dit stukje meer dan 2k aan woorden heeft, maar het
is nog steeds veel te kort! Eh eoeh. Wat spannend. Want, wie valt er
nou in slaap met harde muziek op een enorm feest? Hmmmm, those
creepy vamp powers.
Ik vind dat je nu heel snel verder moet gaan, want het lijkt alsof Tom
wat meer van haar wil dan alleen een kus. Alsof hij hí¡í¡r wil, haar bloed.
Net zoals:
De jongen houdt zijn glas op en zegt: Dit is voldoende.
Die kleine hints. O my god, Zora moet daar echt weg. Of misschien wil hij haar wel niet leegzuigen. Misschien willen ze Zora één van hen maken. Of zo.
En dat begin was ook vreemd. Alsof Shino door één (of meerdere) van de Zeven werd gewaarschuwd dat hij zijn zelfbeheersing niet moet verliezen. Creeeeee-eeepy.
Snel, snel, snel verder dus! <3
weer al een geweldig hoofdstuk o.o
speculeren ga ik niet doen want ik ben erg bang dat ik dan de verkeerde dingen ga bedenken. Ik wacht af en hoop snel meer te lezen!