FanFic.nl

Thunder, rain and fire ||| Lirry Stayne

OO3 | Harry Edward Styles | Past

Ik sloeg mijn tas over mijn schouder. Twee armen sloegen zich om me heen. “Be carefull...”� fluisterde Gemma zacht. Ze woelde even door mijn haar om me daarna los te laten. Met trillende benen stapte ik naar buiten. Het was weer maandag, en dat betekende vijf dagen pijn. Lichamelijk en mentaal. Overal. Ze pakten je waar ze je pakken konden. Nooit gunden ze je een moment rust. Ik was dan ook nog geen vijf minuten onderweg toen ik alweer voetstappen achter me hoorde. Vroeger probeerde ik mezelf altijd in te praten dat het hun niet waren. Dat het gewoon een voorbijganger was, maar inmiddels wist ik beter. Ik slikte en bereidde me voor. Op alles wat komen ging. De voetstappen kwamen dichterbij. Mijn handen begonnen te zweten.

“Styles.”� werd er uitrdukkingloos gezegd. Ik kwam tot stilstand en draaide me tergend langzaam om. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik keek recht in het gezicht van Bradly. “Harry Edward Styles.”� zei hij nog een keer. Een gemene grijns verscheen op zijn gezicht. Ik zweeg. Als snel doemde er nog drie schimmen op. Ze kwamen langzaam dichterbij. Ik deed een stap naar achter. “Scared, Styles?”� vroeg de kleinste, Luke. De vraag die ik niet mocht stellen brandde op mijn lippen. Het waren twee simpele woorden -why me- die mijn dood zouden kunnen betekenen. Waarom ik? Waarom niet iemand anders? Wat had ik ze misdaan? Ik opende mijn mond. Ik moest het ze gewoon vragen. Nog nooit had ik een antwoord gekregen. Nog nooit hadden ze uitgelegd waarom ze altijd mij weer pakten. Bradly keek me doordringend aan. “Remember what we told you last time, Styles?”� grijnsde hij gemeen. Ik sloot mijn mond weer. Hij lachtte. “J-just leave me alone.”� fluisterde ik zachtjes. “Let you alone? Never. That would be rude of us! You’re always alone. We won’t let you walk alone again.”� iedereen lachte. Bradly en John kwamen naast me lopen en haakten hun armen in de mijne. “How does this feel?”� vroeg John met een gemene grijns. Zwijgend liet ik het gebeuren. Ze trokken me mee richting school. Ergens sprankelde de hoop dat ze het misschien hier bij zouden laten vandaag. Dat ze dit al genoeg vernedering vonden. Die hoop vervloog echter al snel toen ze niet het plein op liepen maar een steegje daar tegenover.

Reacties: