FanFic.nl

Thunder, rain and fire ||| Lirry Stayne

OO5 | Harry Edward Styles | Past

Ik probeerde overeind te krabbelen. Ze hadden zich dit keer zeker niet ingehouden. Niet dat ze dat ooit deden, maar toch. Naar school gaan zou ik nu ook niet meer kunnen. Toen ik eindelijk rechtopstond besloot ik maar weer naar huis te strompelen. Ze zouden me toch niet missen op school. Ik wreef zachtjes over alle pijnlijke plekken en slikte de tranen weg. Tranen maken je kwetsbaar, heb ik altijd geleerd. Gemma zat op school, dus ik hoefde niet te verwachten dat iemand me op zou wachten. Mijn ouders waren vanochtend vroeg alweer vertrokken, en het was altijd de vraag wanneer ze terug zouden komen. Ik probeerde me er niks van aan te trekken en vervolgde mijn weg naar huis.

Een grote verhuiswagen sperde het zicht op mijn huis. Nieuwschierig liep ik richting mijn waarschijnlijk nieuwe buren. Toen bedacht ik me dat ik er niet uitzag, en liep uiteindelijk met een grote boog om de verhuiswagen heen. Toen ik bijna de deur had bereikt werd ik echter teruggeroepen. “Dear god, what happend to you!?”� werdt er ontsteld geroepen. Ik draaide me om en keek recht in twee heldere bruine ogen. “I... eh... nothing.”� stamelde ik zachtjes. Hij keek me geschokt aan en kwam op me af. “We have to take care of that... Come with me.”� dwong hij me licht. Ik knikte slechts en strompelde achter hem aan naar het huis naast me. Ik was er al vaak genoeg binnen geweest, want er woonde twee hele lieve, vrij oude mensen waar ik het wel mee kon vinden. Helaas was de man overleden, en daarom was de vrouw bij haar dochter ingetrokken.

Toen we naar binnen stapten trok hij me gelijk mee naar de badkamer. “Pull your shirt off.”� dwong hij me. Ik deed wat hij zei en trok mijn shirt over mijn hoofd. Zijn ogen werden groot bij het zien van alle wonden, blauwe plekken en sneeën. “Who did this to you?”� hij keek me doordringend aan. Ik zweeg. Tranen prikten achter mijn ogen, maar ik wilde niet huilen. Ik wilde niet tonen dat ik zwak was aan een van de weinige mensen die aardig tegen me deed. Het lukte me echter niet om mijn tranen binnen te houden. Hij merkte het op en sloeg zijn armen om me heen. Totaal overrompeld liet ik hem begaan. “I don’t know who did this to you, but this has to stop.”� fluisterde hij. Hij liet me los en pakte een doekje, om daarna mijn wonden schoon te deppen. “I’m Ethan by the way. Me and my family moved to Holmes Chapel because of a job for my dad.”� verklaart hij dan. “Harry…”� wist ik zachtjes uit te brengen. “Well, Harry, I’m going to help you. Because you don’t deserve this.”� zei hij. Een glimlach speelde om mijn mond. Eindelijk een vriend. Eindelijk iemand die wél om me gaf. Tenminste, anders zou hij me niet helpen, toch?

Reacties: