FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Snow

Een ijzige wind raast door de straten van London, laat de losse sneeuw door de lucht stuiven. Hoofden worden dieper in sjaals gedrukt, handen worden in jaszakken verstopt. Het is koud, ijzig koud en dat midden in maart. Hoewel het al sinds begin november zo is, verveelt het voor sommigen nooit. Kinderen, die maar al te graag in dit soort sneeuw spelen. Sneeuwpoppen maken, sneeuwballengevechten. Ze kunnen niet genoeg krijgen van de sneeuw, althans, de meesten niet.
Dit geldt dan ook voor Louise en haar kleine broertje Harold. Onder toeziend oog van hun moeder en tante, die samen op één van de vele bankjes in het lokale park zitten te kletsen, maken ze de grootste lol in de sneeuw. Uit de natte, witte hoopjes maken ze een reusachtige sneeuwpop. Eigenlijk is hij nog geen meter, maar voor hen is het groot.
‘’Hij moet nog een neus!’’ roept Harold met wapperende handjes naar zijn zus, die zojuist het laatste knoopje heeft toegevoegd aan de enorme glimlach van de sneeuwman. Ze draait zich om, kijkt naar haar broertje en begint driftig te knikken.
‘’Misschien hebben mama en tante Kel nog wel wortelen en mogen we die gebruiken,’’ suggereert ze. Harold draait zich een kwartslag om en kijkt bedenkelijk naar het kletsende paar vrouwen op het bankje, waar ze heel tactisch de sneeuw vanaf hebben geschoven. Langzaam knikt hij, zijn ogen nog steeds gericht op de twee dames.
‘’Ik vraag het wel, let jij op de pop?’’ Het jongetje knikt en kijkt vervolgens hoe zijn zus naar het bankje toe rent, om aan hun moeder te vragen of ze wortelen heeft. Want zonder neus is het natuurlijk geen sneeuwman. Harold draait zich om, loopt wat dichter naar de bijna-sneeuwman toe en bekijkt zijn buik, dat bestaat uit een grote, ronde sneeuwbal die weer bovenop een eerste, nog grotere sneeuwbal staat. Tevreden knikt hij, met zijn armpjes over elkaar geslagen. Hij is trots, op de sneeuwman, op zichzelf en op Louise. Zij heeft het hoofd erop gezet, want daar kan hij nog niet zo goed bij. Stiekem is hij wel wat jaloers op zijn zus, omdat zij al twee jaar ouder is dan hij. En bijna tien centimeter groter, maar daar schenkt hij liever geen aandacht aan. Dat vind hij gênant. Meisjes die groter zijn dan jongens. Dat is vreemd, vindt hij.
‘’Harold!’’ Bij het horen van zijn naam draait het jongetje zich weer om, waarna hij zijn zus glimlachend op hem af ziet komen. Het niveau van zijn enthousiasme stijgt meteen, als hij ziet wat ze in haar handen heeft. Het is geen wortel, maar kan wel prima als neus dienen. Met een glimlach pakt hij het potlood aan van zijn zus, draait zich weer om naar de bijna-sneeuwman, maar blijft vervolgens staan. ‘’Ik kan daar niet bij,’’ zegt hij zachtjes. Het was hard genoeg voor Louise om te horen, wat haar mondhoeken omhoog doet krullen. ‘’Wacht maar.’’ Ze zet een stap naar voren, bukt zich een beetje en plaatst haar handen vervolgens onder de oksels van haar broertje. Met alle kracht die ze in zich heeft tilt ze hem omhoog, wat maakt dat hij het uitroept van plezier. Eindelijk is hij groot genoeg! Triomfantelijk steekt hij het potlood op de plek waar de neus hoort – boven de knopen-glimlach en onder de knopen-ogen. Louise zet hem weer neer en tevreden gaan ze naast elkaar staan, recht voor de sneeuwman. Hij lijkt heel echt en Louise vind dat ze hem een naam moeten geven.
‘’Laten we hem Lourold noemen. Dat is een stukje van jouw naam en van mijn naam. Jouw naam mag eerst, want jij bent ouder.’’ Vrolijk stemt Louise in met het idee van haar broertje, dat haar verrassend goed in de oren klinkt. Maar voordat ze überhaupt nog wat kan zeggen, knalt er een enorme brok witte kou in haar gezicht. Hij raakte haar niet hard, wel vol. En koud.
‘’Lekker puh!’’ hoort ze Harold vanuit de verte roepen. Dit kan ze natuurlijk niet aan haar neus voorbij laten gaan. Een sneeuwballengevecht, wie wil dat nou niet? Luid lachend en schreeuwend naar haar broertje raapt ze zo snel als ze kan wat sneeuw van de grond af, rolt het tot een bol en richt op hem. Met een enorme kracht gooit ze. Tot haar vreugde raakt de bal Harold midden op zijn rug. Moet hij maar niet stil gaan staan.
‘’Had ik je daar even lekker te pakken!’’ schreeuwt ze. Opgetogen blijft ze naar haar broertje kijken, maar hij staat nog steeds stil. Met de rug naar haar toe.
‘’Harold?’’ Vragend loopt ze naar hem toe, om Lourold heen. Nog altijd staat hij stil, het lijkt wel alsof hij ergens naar staat te kijken. Zodra ze bij hem is, legt ze haar hand op zijn rug en klopt ze de sneeuw die is blijven plakken van haar rake sneeuwbal eraf. Vervolgens tikt ze hem aan, steeds harder. Nog altijd geen reactie.
‘’Harold! Waarom doe je alsof je me niet hoort?’’ Ze doet een stap naar voren, zodat ze naast hem komt te staan en kijkt naar zijn gezicht. Een vreemd gevoel speelt zich op in haar buik, zodra ze zijn blik ziet. Glazig staart hij naar de grond, enkele meters voor hun.
‘’Waar kijk je-‘’ Haar woorden verdwijnen in het niets, zodra ze drie rode vlekjes ziet in de sneeuw. Kleine, rode vlekjes vlak voor Harold’s voetjes. Haar ogen volgen de vlekjes, het worden er steeds meer. Vijf, zes, acht, vijftien. Zodra ze ziet waar het spoor naartoe leidt slaat ze haar hand voor haar mond. Even kan ze niets uitbrengen. Dit is precies zoals ze wel eens heeft gezien in de films, maar dan duizendmaal enger. En erger. Zonder er nog bij na te denken draait ze zich om, grijpt ze haar broertjes hand stevig vast en begint ze te rennen. Ze sleurt hem mee, waardoor hij ook weer bij zinnen komt. Samen beginnen ze te schreeuwen, harder en harder, tot dat ze bij het bankje uitkomen waar hun moeder en tante nog altijd zitten te kletsen. Bij het horen van het geschreeuw staken ze hun gesprek over tropische vakanties en wendden ze zich tot de kinderen, die hijgend voor hun neus staan. Harold kijkt bang, Louise neemt een paar seconden om op adem te komen, waarna ze bijna huilend naar de plek wijst waar ze vandaan waren gekomen, bij de besneeuwde bosjes.
‘’Daar! Daar ligt een dood iemand! Ik zag het, allemaal bloed!’’

Reacties: