FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

33: Niall

…‘’Levend of dood?’’ Louis leek zich even geen houding weten te geven met de oprechte vraag van Sarah, die meer als grap bedoeld was. Niet leuk.
‘’Eh. Beide?’’
‘’Markeer de plek van de lijken en haal ons. En anders…’’ Dat hoefde niet uitgesproken te worden, het antwoord hadden ze in hun handen. Zonder dat we nog iets konden zeggen draaiden ze alle drie om en liepen terug het huisje in. Ik staarde hulpeloos naar de vijver, staarde hulpeloos naar hun. Ik had geweten dat deze dag zou komen. Eigenlijk was ik zelfs een beetje flauw dat het zo lang duurde, al dat gewacht werden we met z’n allen helemaal gek van. En nu was het zo ver. Er ging actie komen. Mijn ogen gleden van de vijver naar de rechterhand van Zayn, die het lemmet van een blinkend mes vasthield. Een mes. Waarom geen pistool? Ik snapte het niet, wilde het eigenlijk ook niet snappen. Bang, bang dat het te dichtbij zou komen. Het was allemaal zo ongelooflijk echt. Mijn ogen verlieten het mes, vonden de groene van Harry, die zwakjes en een beetje ongemakkelijk naar me glimlachte. Dit was het moment om afscheid te nemen, voorlopig. Natuurlijk voorlopig.
‘’Eh. Tot straks?’’ zei ik voorzichtig. Ze knikten alle drie, draaiden zich om en begonnen hun weg richting het bos.

Als verstijfd stonden wij daar, Liam en ik, onwetend en bang. Bang voor hun, bang voor wat ze tegen zouden komen. Als het maar goed ging… Een hand op mijn schouder deed me omkijken, net op het moment dat Zayn, Harry en Louis waren verdwenen tussen de takken.
‘’Laten we muziek gaan maken.’’ Liam’s blik stond ernstig, maar zodra ik knikte verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. Pijnlijk, maar hij was er.
Zwijgend volgde ik Liam terug naar het huisje, terug naar binnen. Er was niets veranderd, helemaal niets. Eigenlijk leek het zelfs alsof er niets gaande was en we gewoon gezellig met zijn allen op vakantie waren in een bos. Niet dat ik enig benul had van waar het bos zou kunnen zijn, welke stad of zelfs land. Het deed er ook niet toe, het zou alleen maar moeilijker zijn als ik het zou weten en voor de jongens gold precies hetzelfde. Hoe minder we daarover wisten, hoe beter.
Liam en ik schuifelden stilletjes naar de bank, namen daar plaats en keken hoe Sarah de dossiers weer terug in haar tas stopte. Haar blik was gepijnigd, alsof ze heel diep nadacht. Tegenover haar zat Mark glazig voor zich uit te staren, ik kon zien dat zij net zoals wij in afwachting zaten. Niemand vond het leuk, maar ook niemand kon verder nog wat doen. Ik vroeg me alleen af waarom ze de jongens er heen gestuurd hadden. Mij leek het niet slim. Zij waren ouder, ervarener – moediger. Niet bang. Waarom dan Zayn? Waarom Harry? Waarom Louis? Het was niet logisch, totaal niet logisch en toch was het gebeurd. Langzamerhand voelde ik een steek van woede in me opborrelen, nam de angst weg. Steeds verder en verder. Totdat ik mijn mond niet meer kon houden. Het floepte eruit als een enorme woordenkots en hoe meer ik zei, hoe meer ik Sarah in elkaar zag krimpen en Mark’s gezicht zag vertrekken.
‘’Waarom? Waarom hebben jullie ze laten gaan? Waarom zij? Jullie zijn ervarener, jullie zijn moediger, lang zo bang niet… Ik kan het niet uitstaan!’’ Mijn woorden werden harder en harder, mijn nagels sneden in mijn eigen vlees.
‘’Je laat toch geen kinderen die klusjes opknappen? Straks… Straks… Str-‘’ Ik beet op mijn lip, voelde tranen genadeloos opwellen achter mijn oogleden. Ik sloot ze, probeerde tot mezelf te komen en voelde hoe Liam zijn arm om mijn schouder sloeg en me tegen zich aantrok.
‘’Je bent bang…’’ fluisterde hij in mijn oor, waarop ik niets anders kon als zwijgen. Zwijgen en de waarheid tot me door te laten dringen. Want ja – ik was bang. Natuurlijk was ik bang. En hij zou dat ook moeten zijn. Hij, Sarah, Mark, Des – allemaal. Waarom waren ze niet bang? Voorzichtig opende ik mijn ogen en keek ik van Sarah naar Mark en weer terug. Ze keken beschuldigd, hun blik had een gloed dat niets anders betuigde dan spijt. Spijt van alles.
‘’Het – sorry. Ik had het niet zo moeten zeggen, ik ben gewoon…’’ Hoofdschuddend ging ik weer rechtop zitten, Liam liet me echter niet los. Sarah schudde haar hoofd, blikte even op Mark en wendde zich toen weer tot mij.
‘’Bang. Ja, Niall. Dat is logisch. We zijn allemaal bang. Als hun iets overkomt…’’ Ze schudde haar hoofd en voor het eerst sinds ik haar had leren kennen zag ik haar zwakkere kant. Haar kant vol gevoel, vol emoties. Ze mocht dan een sterke vrouw zijn, maar ook zij had haar zwakke plekken. Niet dat ze die vaak liet zien, integendeel, maar toch. Het voelde vreemd, alsof ze een soort verantwoordelijkheid met zich mee droeg.
‘’We kunnen niets anders als wachten,’’ zei Mark, waarna hij opstond en door de deur het halletje met onze kamers inliep. Het beeld van een huilende Harry flitste even aan mijn netvlies voorbij en ik begon onbewust te rillen. Ik had het zo met hem te doen. Mijn blik gleed weer naar Sarah, die nog steeds een diepe frons op haar gezicht had. Het viel me op dat ze eigenlijk best wel knap was en onbewust sloop er een gedachte bij mij naar binnen. Een gedachte die ik eerder deze dag ook al had gehad en alsof Liam die kon lezen stelde hij haar een vraag.
‘’Heb je eigenlijk ook… Nou ja – een eh, vriend?’’ Zijn stem klonk verlegen, wat best wel vreemd was voor Liam en me stiekem deed glimlachen. Sarah keek op, leek gevleid te zijn door zijn interesse en begon hem uit te leggen dat ze Jessica samen heeft gekregen met haar ex-vriend Jamai, maar dat ze uit elkaar gegaan zijn door een fikse ruzie over geld en andere dingen. Ik luisterde aandachtig naar haar verhaal, Liam deed precies hetzelfde. Het was Mark die het verstoorde, toen hij binnenkwam met vier blikjes cola.
‘’Ik dacht, misschien willen jullie wel wat drinken. Het is natuurlijk niet zo dat we moeten verzwakken.’’ Hij glimlachte een beetje ongemakkelijk, maar het was lief bedoeld. Toen ik naar het aantal blikjes keek, viel het me op dat hij er maar vier bij zich had. Twee gooide hij onze kant op en tot mijn verbazing vingen Liam en ik ze allebei. Met microfoons ging dat altijd fout.
‘’Waar is Des?’’ vroeg ik zodra Mark weer op zijn stoel zat. Hij opende zijn blikje, nam een slok en keek me toen doordringend aan, alsof hij even moest verzinnen wat die aan het doen was. Vreemd.
‘’Hij is buiten de vijver aan het checken. Je mag hem wel helpen, als je wilt.’’ Dat was voor Mark voldoende informatie, want hij wendde zijn blik af en trok Sarah’s tas met dossiers naar hem toe. Ik keek opzij naar Liam, die vervolgens knikte op de ongestelde vraag om even bij Des te gaan kijken. Maar zodra we opstonden, gebeurde er iets vreemds. Mijn benen voelden slap en trillerig aan, alsof ze opeens van spaghetti gemaakt waren. Ik hoorde Liam’s stem mijn naam fluisteren, maar het was alsof hij heel ver weg was en vaag in mijn hoofd echode. Ik voelde mijn ogen langzaam zwaar worden, voelde hoe mijn maag zich langzaam samentrok en me een misselijkmakend gevoel gaf. De kamer werd wazig, begon te draaien, alsof ik door een diafragma heen keek. Gekletter op de grond trok mijn aandacht, wilde me laten omdraaien om te kijken waar het vandaan kwam, maar ik zag niets meer. Het was donker, duister en koud. Ontzettend koud. Ik hoorde Sarah gillen, maar het was al te laat. Een schot weerklonk door het hutje, de grond kwam op me af en mijn lichaam smakte tegen de vloer. Te laat.

Reacties: