FanFic.nl

Lou & Hazz: Tongues and Lips

04 Tongues and Lips

***

Wat zijn ze leuk he? (:

***

Zodra de deur achter hem dichtviel, slaakte Louis een zucht. Niet veel later belandden zijn shirt en joggingsbroek op de grond, waarna hij zijn telefoon en sleutels op het nachtkastje naast zijn bed neerlegde. Het lampje klikte hij aan, terwijl hij zich begon af te vragen hoe laat Niall en Liam dachten te gaan slapen. Hij hoopte of heel laat of snel, want hij had geen zin er weer wakker van te worden. Snel in slaap vallen was namelijk niet één van Louis’ sterkste punten.
De jongen draaide zich om, wilde naar de lichtschakelaar naast de deur lopen om zo het grote licht uit te doen, maar de persoon die de deur van hun slaapkamer opendeed liet Louis verstarren.
‘’Wat doe jij hier? Ik wil slapen,’’ zei Louis op een ietwat chagrijnige toon bij het zien van de bruine krullen, terwijl hij geen stap verzette. Harry glimlachte enkel, liet zichzelf binnen en sloot de deur. Vervolgens wendde hij zich tot Louis, terwijl hij zijn vingers naar de lichtschakelaar liet gaan.
‘’Wat denk je dat ik hier doe?’’ zei hij uitdagend, waarna hij het grote licht uitknipte. Louis’ ogen moesten even wennen aan het plotselinge duister en hij draaide zich gefrustreerd weer richting zijn nachtkastje. Hier plofte hij op zijn bed, terwijl hij de voetstappen van Harry nauwlettend in de gaten hield. Wat deed hij hier? Of, beter gezegd, wat dacht hij te komen doen?
De jongen liep dichter naar Louis toe en hij kon zijn grijns haast voélen. Het irriteerde hem mateloos en hij wilde niets liever dan gewoon een goede nachtrust, zonder dat Harry dingen in zijn hoofd begon te halen. Dingen, waarvan hij niets wilde weten. Absoluut niet.
Harry ging voorzichtig naast Louis zitten op de rand van het bed. Zijn vingers wikkelden zich om Louis’ arm en streelden de zachte huid ervan. Louis staarde ernaar alsof het hem ongelooflijk pijn deed, maar probeerde niet los te komen. Het had geen zin, Harry liet hem toch niet gaan.
‘’W-wat wil je nou?’’ Frustratie speelde zijn parten toen Louis zijn eigen, trillerige stem hoorde. Harry grinnikte op een speelse toon, maakte Louis gek van binnen. Gek van frustratie. Hoe meer Louis dingen afwees, hoe meer het Harry leek op te winden. Hij boog zich naar Louis toe, plantte zijn lippen op het bekende, gevoelige plekje onder zijn oor en zoog zacht aan het vel. Louis schudde zijn hoofd, probeerde onder Harry’s lippen vandaan te komen, maar op de één of andere manier slaagde hij er niet in te bewegen. Het enige wat hij deed, was een geluid uitbrengen waarvan Louis wilde dat het niet bestond. Of in ieder geval niet door Harry’s toedoen. Want what te fuck was happening?
Harry’s vingers knepen harder in Louis’ arm, zijn lippen zogen harden aan diens nek. Louis wilde dat het stopte, wilde dat Harry weg zou gaan. Hij wilde dit niet, helemaal niet. Harry’s hand bewoog van zijn arm naar zijn been, streelde de stof van zijn lichte broek.
Nu was het genoeg.
Met een ruk stond Louis op en negeerde het smak-geluidje dat ontstond zodra Harry’s lippen zijn nek verlieten. Verbaasd keek Harry hem aan, stond vervolgens ook op om nog geen meter van Louis vandaan te blijven.
‘’Harry. Ik wil dit niet. Ik val niet op jongens.’’ Hij sprak het woord met extra venijn uit, zodat het voor Harry duidelijker zou worden. Tevens negeerde hij het stemmetje in zijn achterhoofd die hem een andere indruk gaf. Hij snapte er niets van. Zodra hij met El in bed lag, kon hij zichzelf niet bedwingen. Dan viel hij toch zeker op vrouwen? Hij sloeg zijn armen over elkaar, keek Harry afwachtend aan met een blik die boekdelen sprak. Harry moest weggaan en dit nooit meer doen. Punt uit.
Maar daar dacht Harry anders over.
‘’Wat jij wilt, Lou. Maar je valt wel op mij.’’ De grijns om zijn lippen irriteerde Louis nog meer dan eerst en hij moest nu toch echt moeite doen Harry geen stomp te verkopen. Het liefst wilde hij dat Niall en Liam gewoon binnen kwamen, dan was alles voorbij.
Harry deed een stap naar Louis toe, plaatste zijn handen op diens heupen en drukte hem met zijn eigen heupen tegen de muur aan. Het schuurde aan Louis’ rug en tranen welden op achter zijn oogleden.
‘’H-harry. Hou op,’’ bracht hij met moeite uit, maar Harry negeerde het. Hij drukte zijn lichaam voor zover mogelijk nog dichter tegen Louis aan, plantte zijn lippen in Louis’ nek en begon hem te kussen. Een kleine pijnscheut schoot door Louis’ hoofd zodra Harry hem zachtjes begon te bijten en zichzelf tegen Louis aan schuurde. Hij voelde hoe hard Harry was en hij voelde hoe deze aan zijn nek zat te likken alsof het een ijsje was, maar hij deed geen moeite om hem van zich af te duwen en what the fuck?
Harry’s lippen zogen harder, zijn heupen duwden harder tegen die van Louis. Het deed hem pijn, ongelooflijk pijn en als er nu nog geen bloed uit zijn nek en rug sijpelde wist hij het niet meer.
Dit was de druppel. Het was nu afgelopen.
Met alle kracht die Louis had hief hij zijn hand, plantte deze tegen Harry’s borstkas aan en duwde hem van zich af. Hijgend keek hij de jongen aan, niet wetend wat nu te moeten doen. Harry liet een kreun ontsnappen, blijkbaar getriggerd door het feit dat Louis tegenstribbelde. Hij likte langs zijn lippen, liet zijn ogen over Louis’ hele lichaam gaan en bleef hangen op één bepaald punt.
‘’Ga weg,’’ fluisterde Louis zacht, om ruzie te voorkomen. Hij wist hoe fel Harry soms kon zijn en had niet bepaald zin in ruzie, al wist hij dat hijzelf degene zal zijn die het eerst uit zijn slof schoot. Normaal kalmeerde Harry hem, maar in zo’n situatie als deze had dat weinig zin. Desondanks glimlachte Harry zijn halve lachje, waarvan Louis een vreemd gevoel in zijn onderbuik kreeg. Hij wendde zijn blik af, voelde het bloed naar zijn wangen stromen en keek weer verbaasd op toen Harry zich omdraaide en naar de deur liep. Hij opende deze, draaide zich om en sprak een laatste zin waarop zelfs Louis geen tegenargument kon verzinnen.
‘’Die bobbel daar verteld toch heel wat anders.’’ De deur ging dicht en hij liet Louis achter alsof er niets was gebeurd.

Reacties: