Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Stand Alones [KLAAR!] » ~Kidnapped~
Stand Alones [KLAAR!]
~Kidnapped~
Ik lig op de grond, naakt. Ik huil hard. Ik ben net verkracht. Ik ben hier al 3 dagen, toen ben ik ontvoerd. Ik voel een harde klap op mijn rug, een zweepslag. Het brand pijnlijk en ik kreun zacht tussen het huilen door. Weer een snijdende pijn op mijn rug. Ik knijp mij ogen stijf dicht en zet mijn kiezen op elkaar. Weer een slag. Ik kan mijn mond niet dichthouden, ik geef een ijzige gil. De man gooit me bijna op een stoel, gooit mijn kleding in mijn gezicht en verdwijnt. Ik trek langzaam mijn kleren aan, het doet overal pijn. Ik denk terug aand je ene dag, het is als gisteren...
Ik fiets over een landweggetje. Zonnetje, geen wind, de perfecte weersomstandigheden voor een relaxt fietstochtje. Ik trap lekker op het ritme van de muziek die ik luister. One Direction, Loved You First, wat hou ik toch veel van ze! Ik neurie mee, even later fluit ik mee, en niet veel later zing ik mee. Ik sla een zijpaadje in, tussen de bomen, daar is het wat koeler. Ik hoor een auto naderen. Ik ga langs de berm rijden en daar verschijnt een busje met geblindeerde ramen. Het busje gaat langzamer rijden en een raampje gaat open.
'Meisje! Kan jij mij misschien de weg wijzen naar het dorp?' Vraagt hij vriendelijk. Ik knik en de man pakt zijn stratenboek. Ik wijs aan met mijn vinger.
'Kijk, zo gaat u links, dan na een tijdje de 3e links, en dan daar bij de rotond-' Vertel ik, tot ik plots van mijn fiets word getrokken. De man komt snel uit de auto en drukt een doek met verdovende middelen tegen mijn mond en neus. Als snel word alles wazig. Ik voel hoe ik in het busje word gegooid en hoor hoe het wegrijd...
Nu lig ik hier. De man komt weer binnen. Met een enge grijns zegt hij,
'It's Mink-time!' Hij pakt me op en kleed me uit. Hij mikt mr in de hoek van de kamer en pakt 2 messen. Een keukenmes en een zakmes. Hij loopt naar me toe een slaat me, knijpt me, prikt me met zijn zakmes en snijdt me met zijn keukenmes. Niet veel later is mijn lichaam bedekt met straaltjes bloed. Alles doet pijn. Dan trekt de man me op aan mijn polsen, waar hij zojuist nog in heeft zitten snijden en pakt me op zijn armen. Dan gooit hij me har stegen de muur. Een doffe klap galmt door het gebouwtje, gevolgd door een kreun van pijn, afkomstig van mezelf. Ik leg mijn handen op mij hoofd. Fijn, nu bloed mijn hoofdhuid ook nog. Ik kruip op in een hoekje. De man gaat weg en komt niet meer terug.
Ik lig in een hoekje van het gebouwtje. Weer naakt, weer net verkracht, geagen en verminkt. Ik huil weer. Zoute tranen lopen over mijn littekens op mijn gezicht. Het prikt, maar mijn verdriet zorgt ervoor dat ik bijna geen pijn meer voel. Ik zit hier nu al een week. Ik heb geschreeuwt, gegild, maar het leverde alleen maar zweepslagen op... Door al die wonden en sneeën heb ik al veel bloed verloren, en ik krijg maar één keer per dag één glaasje water en géén eten... Ik voel me slap, moe, verslagen, zelfs dood! Met mijn laatste krachten schreeuw en gil ik nog eens keihard, waarna ik mijn ogen sluit, ik zal hier nooit meer weg komen. De dwang zal me achtervolgen, voor altijd... Opeens klinkt er gerommel aan de deur. Ik sleep mezelf in het verste hoekje, lopen is onmogelijk geworden door de slagen op mijn voetzolen. Mijn mooie huid is kapot en bebloed, mijn perfecte gezichtje is verminkt en mijn hele lichaam is bont en blauw. Ook mijn geest is enorm beschadigd. Weer gerommel, waarna een harde klap klinkt. De deur valt uit de schanieren en valt met een doffe klap het gebouwtje binnen. Het blijft even stik, tot een jongensstem zegt,
'Lianne? Ben jij daar?'
Ik begin te huilen, dan merkt hij me op in de hoek. Ik huil en strek mijn armen naar hem uit. Halverwege zijn tocht stopt hij. Verschrikt kijkt hij me aan. Mijn hand gaat langs de verminkte delen van mijn gezicht. Ik kijk weg van de jongen, mijn vriendje met de naam Niall Horan. Uiteindelijk omhelst hij mij. Tranen staan in zijn ogen.
'Wat heeft hij de aangedaan?' Fluistert Niall zacht en hij bekijkt mijn polsen, armen, benen en voeten. Dan tilt hij me op.
'Lianne, je moet nú naar het ziekenhuis,' zegt hij en hij brengt me naar buiten. De man is niet terug gekomen, dus we kunnen veilig ontsnappen. Niall loopt naar zijn auto, leg mij op de achterbank en start de motor. Ik sluit mijn ogen, de hel van 7 dagen is voorbij, eindelijk...
Reacties:
Ik vind het een superspannend SA, moet ik zeggen. Alleen ik
vind het heel jammer dat je de gevoelens/emoties niet zo hebt
uitgewerkt. Ik bedoel - wat er gebeurd is vreselijk, right? Laat
ons dat dan ook voélen. Je hebt betere gemaakt.
Go on!
Ahw... Das echt gewoon vet zielig... ga snel verder met de volgende SA!
er staan een paar spelfoutjes in, waarbij je bijv. bij sommige woorden klinkers hebt weggelaten en bij sommige letters hebt toegevoegd,
verder is het goed geschreven, Go on girl!!!
XxXxXxX your mail-mate