FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

3~Unexpected Friends

Tsjilp Tsjilp Tsjilp Vogels fluiten, de zon schijnt. Langzaam openen mijn oogleden. De zon dringt nu door tot aan mijn netvlies en ik geniet ervan. De zon is al mijn hele leven één van m’n favoriete dingen geweest. Ver weg staat hij, maar toch verwarmt het ons allen tot op ons bot. Het is een magisch iets en ik hou ervan.
Voorzichtig draai ik me op mijn zij en stap dan uit bed. Ik loop naar de spiegel en kijk erin. Mijn blonde haren golven over mijn schouders en de punten reiken naar mijn stuitje, zoenen het, omarmen het. Mijn blauwe ogen kijken helder de wereld in. M’n zeiden pyjama vormt zich naar mijn lichaam en baant zich een weg naar mijn enkels. Daar stopt hij abrupt met bestaan. Ik glimlach en mijn brede rij prachtige witte tanden worden zichtbaar. ‘Faylin! Eten meid!’ galmt de tinkelende stem van mijn moeder door het huis. Met mijn eigen tinkelende stem antwoord ik; ‘Ik kom eraan mam!’ Nog eenmaal lach ik naar mijn spiegelbeeld, dan loop ik onze houten trap af. Mijn moeder zit al aan onze houten eettafel. Net zoals mijn vader. Met een glimlach ga ik aan tafel zitten en we beginnen te eten. Ik geniet van de broodjes en bessen. Bessen zijn altijd al mijn favoriete ontbijt geweest, helaas zit ik er al snel vol van. Terwijl ik een hap van mijn bes neem kijk ik op onze klok. Ik schrik als ik op de klok kijk. Het is al acht uur en dat betekent dat over tien minuten mijn vriend voor de deur staat.
Als een gek spring ik op en ren ik naar boven. In snel tempo was ik me en kleed ik me aan. Uiteindelijk sta ik zeven minuten en twintig seconden later beneden. Aangekleed en wel. Nerveus ga ik op de bank zitten. Maar hopen dat hij ons huis niet weer afbreekt. Nadat ik precies één minuut en vijftig seconden op de bank heb gezeten begint de grond de schudden. Ah, mijn vriend komt er dus aan.
Ik blijf op de bank zitten, ik heb ondertussen geleerd dat dat het veiligste is.
Een keer was ik buiten gaan staan, maar toen had hij me bijna geplet! Dat heb ik dus nooit meer gedaan. Het trillen word erger en daarna stopt het. ‘Faylin! Ik ben er! Je kan veilig naar buiten komen!’ de stem van mijn vriend buldert door het huis. Ik tril niet, het huis daar in tegen wel. Ik ben blij dat ik eraan gewend ben. Voorzichtig sta ik op en loop naar buiten. Mijn uitzicht word belemmerd door mijn vriend. Zijn vijftien meter torent boven me uit. Hij lacht zijn bulderende lach en vouwt zich dubbel. Zijn hand beland voor me op de grond. ‘Stap maar op, vriendin van me.’ Ik lach mijn tinkelende lach en stap op zijn hand. ‘Grijp je vast.’ Ik hou me stevig vast aan een van zijn vingers en hij tilt zijn hand op. De lucht suist langs mijn lichaam en m’n haar wappert naar achter. Uiteindelijk heeft hij zijn hand voor zijn gezicht en kan ik hem aankijken. ‘Nephilim, hoe gaat het vandaag?’ Hij grinnikt. Het klinkt zacht, iets wat je niet zou verwachten bij zijn grootte. ‘Geweldig. Hoe gaat het met jou?’
‘Goed goed. Zullen we gaan?’ Hij zucht en mijn haar wordt weer naar achter gezwiept. Bijna was ik van zijn hand gevlogen, maar ik kon me net op tijd vast houden. ‘Héhé! Pas een beetje op wil je?’ Hij grinnikt weer. ‘Sorry.’
Ik knik en ga op zijn palm zitten. ‘Lopen maar.’ Hij knikt en begint te lopen. Zijn hand houdt hij angstvallig stil, zodat ik niet teveel op en neer beweeg. Nog steeds vind ik het bijzonder dat hij mijn vriend is. Hij is een cycloop en vijftien meter lang. En, eerlijk is eerlijk, erg mooi is hij ook niet echt. Ik ben een elf, net 1.70 groot. En, niet om op te scheppen of zo, ik ben prachtig. Je zal nu vast denken, waarom vliegt ze niet gewoon? Nou, ik heb mijn vleugels nog niet. Onze soort krijgt ze pas op zijn of haar achttiende verjaardag. Helaas voor mij ben ik pas 17. Vanonder mijn wimpers kijk ik naar Nephilim. Hij is net zoals ik 17 en hij is nu al 15 meter. Ik heb zijn ouders wel eens gezien. Die zijn volgens mij iets van 20 meter of zo. Ik zucht even en duik mijn gedachten weer in. Ik weet dat anderen onze vriendschap raar vinden. Ze vinden het gevaarlijk en roekeloos van me om met hem om te gaan. Gelukkig heb ik op de school waar ik heen ga nog wel vriendinnen. Ook zij zijn elfen en ook zij zijn prachtig.
Nadat we een tijdje hebben gelopen komen we aan bij mijn school. Niet een mensenschool hoor, nee ze zien me aankomen met Nephilim. Ik woon in de mytische wereld en ga daar ook naar school. ‘Zet me maar neer, Nephilim.’
Hij knikt. ‘Hou je vast.’ Snel sla ik mijn armen om een van zijn vingers en hij vouwt zich weer dubbel. Met een klap beland zijn hand op de grond en ik stap eraf.
‘Zie ik je vanmiddag?’ Hij knikt en loopt weg.
‘Tot vanmiddag!’ roep ik hem nog na. Hij steekt zijn hand op en verdwijnt.

Reacties: