FanFic.nl

Zelloween [3-Shot]

Two

Hoe dichterbij ik kwam, hoe mooier ze werd. Het maanlicht deed haar fel blonde haren fonkelen en haar ogen leken op pure diamanten. Hoe kon het dat een mens zó mooi was? Misschien was ze wel geen mens. Alleen.. Nee. Dat moest wel, ze had een Rode Geur.
Ik was nu zo dichtbij, dat ze me met gemak kon horen. Ze bleef echter naar het water staren, waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik een voorbijganger was.
Ik moest haar aanspreken.
‘’Hey… Mag ik misschien bij je zitten? Ik eh- ik heb een vraagje.’’ Normaal was ik een man van de woorden, maar bij dit meisje was het anders. Ze was… Bijzonder. Ik kon het niet plaatsen en probeerde mijn instinct te negeren, samen met mijn branderige keel. Verrast keek ze naar me op en ik zag haar pupillen groot worden toen ze mijn donkerbruine ogen vond. Ik streek nonchalant met mijn hand door mijn gitzwarte haren, waardoor ze me niet kon weerstaan. Het werkte altijd.
‘’Je eh… Ja. Jawel.’’ Ik glimlachte mijn perfect, witte tanden bloot en ze schoof een stukje op, zodat ik naast haar kon zitten. Haar geur was bedwelmend, maar ik moest sterk blijven. Dit meisje was anders en voordat ik toegaf aan haar Geur moest ik weten wat er zo vreemd aan haar was.
‘’Je v-vraag?’’ Haar stem haperde een beetje en ik zag dat ze niet zo goed wist waar ze moest kijken. Dat een meisje zoals zij geïntimideerd werd door mijn schoonheid was verbazingwekkend en te danken aan mijn Schepper. Ongelooflijk.
‘’Ik – ja. Wat doet een dame zoals jij hier helemaal alleen, op dit tijdstip?’’ Mijn stem was diep en ik wist dat het haar binnenste betoverde, haar borstkas ging vaker op en neer dan gemiddeld.
God. Ze was zo mooi.
‘’Wat boeit het jou?’’ De chagrijnige ondertoon in haar stem had ik niet verwacht, hoewel ze voor mij daardoor nog interessanter werd. Ze gaf niet meteen antwoord. Wie was ze?
‘’Het spijt me. Ik wilde niet – ik ga wel weer weg.’’ Ik maakte aanstalten om op te staan, wetend dat ze me tegen ging houden. Want ze wilde net zo graag als ik weten met wie ze te maken had, dat moest wel. Dat kon niet anders.
Zodra ik mijn lichaam van de bank tilde, greep ze mijn pols vast. Ik keek haar aan in haar fonkelende, blauwe ogen. Het leek alsof er tranen achter verscholen zaten, maar ik had al zolang geen tranen meer gezien dat ik het niet zeker wist. Desalniettemin liet ik me terugzakken op de bank en keek ik haar met een scheve glimlach aan.
‘’Sorry. Het is gewoon zo’n klote avond.’’ Ze zuchtte, wendde haar blik af en staarde naar het meer. Ik voelde haar innerlijk vechten met zichzelf. Ze wist niet of ze me wel of niet kon vertrouwen, voelde zich op een vreemde manier op haar gemak bij me en raakte daardoor in de war.
Ik wist wat ik moest doen.
‘’Ik eet je heus niet op hoor,’’ glimlachte ik, waardoor ook haar mondhoeken omhoog krulden. Het leek haar te overtuigen, ze wendde zich weer tot me en de eerste traan rolde uit haar ooghoek. Terwijl ze praatte, bracht ik voorzichtig mijn duim naar haar porseleinen gezichtje en veegde ik hem weg, waardoor ze me nog intenser aankeek.
‘’Ik zou een avondje stappen, met mijn vriendinnen. We hebben een hechte groep, met ook nog vier jongens, maar die zouden afgezonderd gaan stappen. Gewoon, omdat het kan. Ik was net onderweg naar de dichtstbijzijnde kroeg, toen één van mijn vriendinnen me opbelde. Ze vertelde dat ze liever alsnog met de jongens meegingen, wat dus inhield dat we naar een boeren kroeg zouden moeten gaan. Nou…’’ Ze gebaarde met haar handen naar zichzelf en het viel me opeens op hoe zo’n mooi figuur ze had, ‘’Daar zie ik mezelf niet zitten. En nu laten ze me dus in de steek.’’ Ze zuchtte, wendde haar blik af en staarde weer naar het fonkelende water, waarin de weerspiegeling van de volle maan duidelijk zichtbaar was. Mijn keel schreeuwde vuur en vlam, maar ik slikte het nijdig weg.
‘’Dat is echt rot voor je. Misschien dat je ervan opknapt met mij hier te blijven? Ik eh – ik heb niet echt vrienden die willen stappen.’’ Dat leek haar enorm te verassend, want ze draaide zich weer lachend naar me om, waarna ik haar mijn lichaam zag scannen.
‘’Jij zeker? Laat me niet lachen.’’ Ik schudde mijn hoofd, wendde mijn blik af en staarde naar de grond om het effect van kwetsbaarheid te versterken, ook al was het enige dat ik wilde weten wie, of wat, ze was. Ik voelde haar iets dichter naar me toeschuiven, waarna ze haar hand op mijn been legde. Het gevoel dat door me heen schoot bij het voelen van haar aanraking veraste me zo, dat ik opkeek om haar blauwe ogen te ontmoetten. Het sidderde door mijn hele lichaam heen.
‘’Ik ben Zayn,’’ lachte ik, met een oogverblindende glimlach. Ze knipperde met haar lange, zwarte wimpers.
‘’Dat is een mooie naam, Zayn.’’ Ik glimlachte bescheiden en bleef haar aanstaren. Haar naam. Ik wilde haar naam weten. Toen ze gewoon terug staarde, raakte mijn geduld op.
‘’En jij?’’
‘’Wat?’’
Ik zuchtte. ‘’Je naam, schoonheid.’’ Ze glimlachte gevleid, keek me toen diep in mijn hazelnoot bruine ogen aan en zei met een engelenstem:
‘’Mijn naam is Perrie. Leuk je te ontmoeten.’’
Perrie. Ik wist haar naam. Nu moest ik weten wie zij was.

Reacties: