Hoofdcategorieën
Home » Overige » “The most ordinary things could be made extraordinary.” » One
“The most ordinary things could be made extraordinary.”
One
Als ik de aankomst hal in loop, zie ik niemand. Niemand die er op me wacht, niemand die me mee naar huis kan nemen. Het verbaast me niet, niemand weet dat ik terug zou komen. 3 jaar ben ik van huis geweest zonder met verlof te gaan. Ik ben naar huis gestuurd, omdat ik er te lang ben gebleven. Omdat er teveel is gebeurd, en ik volgens de chef niet meer objectief kan dienen. Met lood in mijn schoenen loop ik tussen de menigte mensen langs die net aangekomen medepassagiers knuffelen en om de nek vliegen. Dat word mij bespaard. Bij de uitgang aangekomen schijnt de zon in mijn ogen. “Taxi!”.
“Hou de rest maar, bedankt voor het ritje”. De taxichauffeur knikt vriendelijk, draait om en rijdt weer weg. Dit moet de straat zijn waar Jess woont. Ik kijk op het laatste kaartje die ik van haar heb gehad waar de afzender op staat. Nummer 29. Om me heen kijken zoek ik naar het juiste huisnummer. Zodra ik nummer 29 zie gooi ik mijn leger tas over mijn schouder en loop ik naar het huis op de hoek. In de voortuin is een man bezig met de plantjes te sproeien. Hoe dichterbij ik kom herken ik die man van de foto’s. Dat moet Tom zijn. Het valt hem op dat ik richting hun huis gelopen kom en hij legt de sproeier neer. “Zeus! Daar ben je maatje. Wat heb ik jou gemist!” Zeus springt al bovenop me zonder da tik de tijd had mijn tas op de grond te zetten. Geknield knuffel ik met Zeus als de man nog vreemd naar me kijkt. “Zeus is in tijden niet zo blij geweest iemand te zien. Je bent goed met honden. Wacht, dan moet jij…” Ik sta op en loop richting Tom en steek mijn hand uit. “Logan, aangenaam. Jij moet Tom zijn.” Verschrikt kijkt Tom naar me. “Ja ik ben Tom. Ik… we hadden je nog niet terug verwacht.” Tom blijft me verrast aanstaren. “J-Jess, moet je nou eens zien”. Roept Tom. “Wat?! Ik ben bezig! Zeg dan wat er is?” “Nee schat, dit moet je zien.” Tom krijgt nu een glimlach op zijn gezicht, alsof hij weet hoe Jess gaat reageren. We horen wat gezucht en voetstappen dichterbij komen. Jess is druk met haar handen, het lijkt alsof er wat aan vast zit geplakt. “Wat is er, ik…” Als Jess op kijkt schrikt ze en doet ze haar monden voor haar mond. “Lo, ben jij het” zegt mijn lieve geschrokken zusje als ik met mijn armen open naar haar toe kom lopen en ik knik met een glimlach. Na een paar seconde lijkt het alsof ze het zich beseft, en komt naar me toe gerend en springt in mijn armen. Haar benen om mijn middel en haar armen om mijn nek houden me stevig vast. Zonder een aantal minuten iets tegen elkaar te zeggen houden we elkaar alleen maar vast. Zacht voel ik een traan over mijn sleutelbeen lopen. Mijn armen die over haar rug wrijven. Na even valt mij iets op en houd ik Jess iets van me af en kijk tussen ons in. Er zit wat in de weg. Mijn hand rijkt naar beneden en leg deze op haar buik en kijk Jess verrast aan. De tranen lopen nog over haar wangen maar met een glimlach. “5 maanden. Je wordt oom Lo” “Wauw” is het enige wat uit mijn mond kan komen en trek Jess weer tegen me aan in een knuffel. Zeus springt jaloers tegen ons op en krijgt van ons allebei een aai. “Gefeliciteerd zusje. Ik ben zo trots op je”. Een subtiele snik hoor ik dicht bij mijn oor en zet Jess voorzichtig weer neer. Ik richt met tot Tom en geef hem een hand. “Gefeliciteerd man.” “Bedankt. Het is een enorme eer je eindelijk te mogen ontmoeten. Heb veel over je gehoord van Jess” Zegt Tom en hij staart weer naar me. “Mannen, ik heb zojuist cake in de oven gezet, die is over een half uurtje klaar. Tom, wil jij Logan zijn kamer laten zien? Lo, je kunt hier zo lang als je wilt blijven” - “Natuurlijk, volg mij”. Ik pak mijn tas op en loop achter Tom aan. Zeus volgt ons trouw en loopt mee de trap op. Tom opent een deur waar ‘HOME’ op staat. Daar staat een 2 persoonsbed met een aantal dozen tegen de muur aan gestald. “Sorry voor de dozen. We hadden nog geen gast verwacht. Zal ze straks weg halen” – “Oh geen probleem, er is nog meer dan genoeg ruimte. Heb toch niet zoveel spullen. Mag ik even…” – “Ja natuurlijk, zie je zo beneden wel” Tom sluit de deur achter zich en ik kijk om me heen. Boven de ladekast hangt een grote spiegel met allemaal kleine fotootjes in de rand. Een van de foto’s valt me meteen op. Ons vieren op het strand op onze laatste vakantie samen. Jess bij pa op zijn rug, ma staat daarnaast met haar armen op mijn schouders. Wat was onze moeder toch mooi.. Ik ga op het bed zitten en begin mijn tas uit te pakken. Boven op mijn spullen ligt een foto van Alex en mij. Een scheve lach verschijnt op mijn gezicht. Deze foto zet ik op het nachtkastje, naast de digitale wekker die er al staat. De rest van de spullen komen later wel..
Als ik beneden kom ruik ik de heerlijke cake die Jess heeft gebakken al. Nieuwsgierig ga ik een kijkje nemen in de keuken en zie haar daar met moeite snijden. “sh.. waarom is die cake zo heet.” Vervloekt Jess. Ik loop naar haar toe en neem het mes van haar over en snij de cake in plakken. “Zeg Lo, waarom ben je zo plotseling terug gekomen? Heeft het met Alex te maken?” Zonder echt antwoord te willen geven schud ik van ja. Jess legt haar kleine zachte hand op mijn arm. “ Chef de klojo heeft je zeker naar huis gestuurd?”- “Yup, ben niet objectief genoeg volgens hem. En ik… ik droomde daar. Ze vonden dat het niet meer veilig voor mij was daar.” – “Wat voor dromen? Waren het nacht….” – “JESS! Je werk op de tv!” Roept Tom vanuit de huiskamer. Jess rent daarnaartoe. Ik leg de plakken cake op de schaal die klaar stond en loop naar binnen. “…. Een brand in de SEH veroorzaakt door kortsluiting heeft 2 mensenlevens gekost en 2 ernstig gewonden. 1 patiënt en een verpleegkundige die niet op tijd weg konden komen. De anderen zijn met brandwonden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. De Spoedeisende hulp van het ziekenhuis zal naar verluid 3 weken gesloten zijn om het weer te renoveren. Meer nieuws is er nog niet bekend. Ik kom bij je terug John als ik meer weet…” Jess staat daar verschrikt en met haar handen voor haar mond. Ze leunt tegen de bank aan en gaat op de leuning zitten als ze nog steeds de beelden bekijkt. “Dat.. dat is Clair! Ze is ongedeerd.. Thank god” zegt Jess opgelucht. Mijn focus kan ik niet weg halen bij het smorende ziekenhuis. Bekende beelden…. “Lo… LOGAN!”
Reacties:
Wauww, I like it
Ik moet die film echt snel gaan kijken
Melding??
xXx
WOW
Ik heb zo'n gevoel dat dit nog eens een GEWELDIG verhaal gaat worden!
Love it, snel verder! XXX
Dit is echt prachtig, en ik kan me gewoon helemaal voorstellen weer hoe het gaat! <333