FanFic.nl

Zelloween [3-Shot]

Three

‘’Zullen we anders een stukje gaan lopen?’’ Ik glimlachte naar haar en ze knikte. Even bleven we nietszeggend zitten, waarna ik opstond en haar mijn hand aanreikte. Ze pakte deze vast, bleef even versteend zitten maar liet zich toen omhoog trekken.
‘’Heb je het echt koud?’’ Verward keek ze naar mijn kleding – ik droeg geen jas, enkel een rood jack – en wendde zich toen tot mij. Glimlachend schudde ik mijn hoofd.
‘’Nee. Ik heb altijd koude handen. Geen idee waarom.’’ Daar leek ze tevreden mee te zijn, waarop we gingen lopen. We wandelden gewoon de grote vijver rond, op een langzaam tempo. Ze vertelde me dat ze hier in de buurt woonde, dat ze hield van muziek en zong in een band. Ik kende de naam ervan niet, wat haar alleen maar deed glimlachen. Gelukkig, want ik moest haar vertrouwen winnen. Ik moest weten wie zij was, wat ze was en – nee. Daar ging ik niet aan toegeven, ook al was het Helloween.
De schelpjes kraakten onder onze schoenzolen en ik nam me voor om klokslag twaalf uur te vragen wie ze was. Niet haar naam, nee, wie ze écht was. Ze was nu toch al gedoemd, want ik kon haar hoe dan ook niet meer laten lopen. Ze had me gezien en ging dat aan iedereen vertellen.
‘’Waar woon jij dan? Ik heb je nog nooit gezien hier in de buurt.’’
‘’Nee, ik eh- ik woon verder.’’ Abrupt bleef ze staan en tilde ze haar perfect gevormde wenkbrauw de lucht in. ‘’Verder?’’ vroeg ze ongelovig.
‘’Ja. Ik heb niet echt… Ik trek rond,’’ besloot ik maar, waarop ze geïnteresseerd knikte.
‘’Door de Verenigde Staten? Of verder?’’
‘’Nee. Ik bedoel, ja. Ja, door de Verenigde Staten. Meestal ben ik in Ierland. Ik houdt van de bossen en bergen daar. Het is zo… rustgevend.’’ Ze glimlachte, totaal overdonderd door mijn ware ‘’ik’’. Nou ja, voor haar ware. Want ik hield echt van bossen en bergen, maar er was iets waar ik nog veel meer van hield. Veel meer dan wat dan ook. Maar dat kreeg ze niet te weten.
Althans, nog niet.
We waren bijna het rondje afgelopen en ik wierp een blik naar de maan. Hij was helemaal rond, als een lichtgevende kogel en ik voelde dat het tijd was. Tijd om haar te vragen. Ik stopte, waarop ze een beetje vreemd mijn voorbeeld volgde. Mijn ogen bleven op de maan en zijn sterren gericht, ik wist dat ze mijn blik volgde. Ik wachtte op de vraag waarvan ik wist dat die komen ging.
‘’Wat is er, Zayn?” Ik zweeg, wachtte nog heel even. Klokslag twaalf uur. Drie, twee, één…
Ze begonnen te slaan en een glimlach vormde zich onbewust om mijn lippen. Mijn ogen verlieten de maan en vonden de blauwe van Perrie, die al een stuk stralender waren als in het begin. Mooi.
‘’Wie ben jij, schoonheid?’’ Mijn vraag leek haar even van haar stuk te brengen, want ze wist niet waar ze moest kijken. Toen leek ze zich te herpakken en even leek het alsof haar huid oplichtte.
‘’Ik wist het.’’
Zonder dat ik nog kon reageren, spurtte ze er vandoor. Niet gewoon rennen, nee, op topsnelheid. Die snelheid die ik alleen kende van onze soort. Die snelheid die ik met gemak bij kon houden. Alleen, ze had een Geur. Ik snapte het niet, maar op dit moment moest ik er alles aan doen haar bij te houden. Zo snel als ik kon ging ik haar achterna en voordat ik het wist renden we over de daken in het licht van de maan met op de achtergrond de luidende kerkklokken. We sprongen van dak naar dak, van gebouw naar gebouw, tot dat we uitkwamen bij de kerktoren. Het geluid was oorverdovend, maar het leek haar niet te boeien. Als een spin klom ze tegen de toren omhoog, langs alle uitstekende stenen en raamkozijnen. Even bleef ik daar staan, staarde ik naar haar, maar algauw herpakte ik mezelf. Ik klom met een rotgang achter haar aan, veel te bang haar uit het oog te verliezen. Dat mocht echt niet gebeuren, ik moest weten wie zij was.
Nu al helemaal.
Ze bereikte de punt en keek paniekerig om zich heen. Zodra ik bij haar was en ze naar me uit wilde halen, stak ik mijn handen in de lucht.
‘’Nee! Het is niét wat jij denkt!’’ Verward keek ze me aan, haar blauwe ogen stonden venijnig in haar kassen. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en liet mijn handen weer zakken.
‘’Nee. Ik ga je niet vermoordden of wat-dan-ook.’’ Dit was het moment van de waarheid. Of ze haalde uit en sloeg me van de toren af, of ze geloofde me. Ik hield mijn niet-bonkende hart vast.
Kraaien stegen aan alle kanten op uit de kerktoren en vlogen de verlichte hemel in. De klok was gestopt met luiden en ze keek me aan alsof ik nu in vlammen op zou gaan. Ik durfde me niet te bewegen, bang dat ze ervandoor zou gaan. En haar geur hield me op mijn plek.
‘’Oké. Maar als je ook maar één beweging-‘’
‘’Ik zweer het. Echt niet.’’ Ze liet haar vijandige houding varen en haar ogen begonnen weer te fonkelen. Nu wilde zij natuurlijk ook weten wie ik dan wel niet was.
‘’Dus. Wie ben jij?’’ Ze zuchtte, draaide haar rug naar me toe en ging zitten op de rand van de toren, haar benen over de rand bungelend. Voorzichtig schuifelde ik naar haar toe en nam ik naast haar plaats, net niet tegen haar aan. Het leek haar niet zo veel te boeien.
‘’Mijn naam is Perrie Louise Edwards. Zoals je nu al kunt weten – ik ben geen mens.’’ Ze sprak het woord normaal uit, niet hatelijk of hongerig, wat voor mij al heel bijzonder was. Ik was niet anders gewend, namelijk. Toen ze niet verderging, vroeg ik: ‘’Wat ben je?’’ Ze glimlachte om mijn rechtstreekse vraag, richtte haar blik naar boven en observeerde de prachtige hemel.
‘’Ik ben een Angules. Een boodschapper, een wezen uit het licht. Beter bekend als een Engel.’’ Haar ogen lieten de hemel los en vonden de donkerbruine van mij, ze staarde me intens aan.
‘’Jij bent bijzonder, Zoon van de Nacht,’’ fluisterde ze, waarna haar vingers mijn wang aanraakten.
‘’Koud als de Dood, bloeddorstig als een duivel – maar met een goed hart.’’ Haar vingers verlieten mijn wang en reikten naar de mijne, waarna ze ermee verstrengelden. Ik kon niets anders als naar haar staren, niet in staat de informatie die ik zojuist had gekregen tot me door te laten dringen.
Ze. Was. Een. Engel.
‘’Hé. Ik bijt niet!’’ lachte ze, wat me weer uit mijn innerlijke slaap deed ontwaken.
‘’Oké. Die was goed.’’ Ze knikte, streelde met haar duim over mijn ijskoude huid.
‘’Waarom ben je me gevolgd?’’ Ik richtte mijn blik op en keek haar aan, haar ogen nieuwsgierig en haar lippen in een kleine glimlach. Ik zuchtte, me ervan bewust dat ze verklaring nodig had.
‘’Je weet ongetwijfeld wat voor dag het is vandaag.’’ Ze knikte.
‘’Nou, voor onze soort is Helloween niet gewoon snoep halen en zuipen en feesten. Nou ja, als je iemand vind die drugs heeft gebruikt of dronken is dan…’’ Ze stak haar hand op. Ik grijnsde en vervolgde mijn verhaal.
‘’Hoe dan ook, voor ons is het vandaag het Offerfeest.’’ Ze keek me vragend aan, bleef met haar duim over mijn hand strelen, wat me deed tintelen van binnen.
‘’Kijk. Ik houdt er – in tegenstelling tot de anderen – niet van om te doden. Alles behalve. Maar ik heb het nu eenmaal nodig en op een dag als vandaag zoek ik dan ook het beste van het beste, omdat ik normaal alleen degenen pak die het zelf willen. Daklozen, junkies. Het is gevaarlijk, maar het is het waard. Hoe dan ook, ik ga altijd naar het park. Dit park. En ik zat daar, in de boom en toen… Je Geur is echt heel sterk, weet je dat.’’ Ze knikte en keek me met volle aandacht aan, wat ik erg fijn vond. Eindelijk iemand aan wie ik mijn geheim kon vertellen. Dat ik mensen niet wil doden. Want voor een Vampier zoals ik, is dat een enorme taboe.
‘’Ik voelde dat er iets anders aan je was. En ik moest weten wat.... en-‘’
‘’En je had gelijk,’’ glimlachte ze, waarna ze iets naar me toeschoof. Haar hoofd boog ze richting het mijne en ik moest nu heel hard mijn best doen haar nek niet open te rijten.
‘’Je mag best proeven.’’ Ik schrok zo van haar aanbod, dat ik bijna van de toren afviel.
‘’Proeven? Ik… Nee. Dan zuig ik je leeg…’’ stamelde ik, maar ze schudde haar hoofd.
‘’Lieverd. Dat kán niet.’’ Met opgetrokken wenkbrauw keek ik haar aan, maar uitleg volgde later wel, want ze had haar armen om mijn nek geslagen en drukte zonder enige aankondiging haar lippen in mijn nek. Het verborgen gevoel van verlangen op die manier borrelde na decennia weer naar boven en de ware ‘’ik’’ kwam in me naar boven.
‘’Je bent echt mooi,’’ zei ik, waarop ik haar tegen mijn nekvel voelde glimlachen. Ik boog verder naar haar toe, drukte mijn lippen ook in haar nek. Mijn keel begon te brandden, hevig te brandden en het was bijna niet meer te verdragen.
‘’Toe maar,’’ kreunde ze zachtjes in mijn oor, waarop ik mijn tanden in haar nek zette. Algauw voelde ik het vloeibare spul op mijn tong brandden en gretig zoog ik het naar binnen. Het smaakte anders, heel anders en ongelooflijk lekker. Een siddering schoot door mijn lichaam, van twee soorten genot. Ik voelde hoe mijn lichaam langzaam opgewonden raakte en ik voelde hoe haar lippen aan mijn nekvel zogen. Na enkele seconden liet ik haar nek los en verbaasd staarde ik er naar.
Ze had geen eens een wond.
Tevreden leunde ze iets bij me vandaan, me nog steeds vasthoudend.
‘’Voor Engelen en Vampiers samen werkt het wat anders. Als jij mijn bloed drinkt is het niet alleen onschadelijk voor mij, het triggerd ook nog eens een verlangen. Seksueel verlangen.’’ Ze sprak het woord uit met een magische ondertoon in haar stem en toen ze haar lippen op de mijne drukte, wist ik het zeker.
Haar liet ik nooit meer gaan.

Reacties: