FanFic.nl

Lou & Hazz: Tongues and Lips

10: Tongues and Lips

Terug zijn in de bus was als thuiskomen. Het was inmiddels zo vertrouwd, dat Louis zich op de zwartleren banken liet ploffen en met zijn voeten op de glazen tafel voor hem leunde. Eigenlijk voelde hij zich ongewoon vrolijk, te bedenken dat hij net de langste relatie van zijn leven had verbroken. Niet dat het zo had gevoeld. Voor hem had het meer geleken alsof El wilde dat het uit zou gaan, of beter gezegd, wist dat het uit zou gaan. Alsof zij wist dat hij uiteindelijk toch voor Harry zou gaan kiezen. Het was dat zij had gezegd dat Louis de waarheid aan de jongen moest gaan vertellen, anders was hij zichzelf er vrijwel zeker van dat hij het voor altijd zou hebben verzwegen. Misschien zou hij zichzelf wel opgesloten hebben in de bergkast en was hij er nooit meer uit gekomen.
Nee. Dat was niet gebeurd.
Hoe dan ook, hij was niet van plan opzoek te gaan naar Harry. Als het zover was, was het zover, en dat moment zou zich vanzelf voordoen. Misschien zo meteen. Misschien morgen. Of nooit.
Of nu.
Net op het moment dat hij eraan dacht, hoorde hij hem dichterbij komen. Zijn voetstappen, de manier waarop hij liep, kon hij onderscheiden uit duizenden. Het deed iets ontketenen in zijn binnenste, alsof iemand een openhaartje aanstak. Oftewel zijn hart.
‘’Hey, Louis, over daarnet,’’ begon Harry terwijl hij naast de oudere jongen plaatsnam, waarbij het leer van de bank een klein beetje kraakte. Louis wendde zich tot hem, keek hem met grote ogen aan en wist eventjes niet meer wat hij moest zeggen. Dus liet hij Harry het woord doen.
‘’Ik – het spijt me, oké? Ik bedoel… Als je er nog niet klaar voor bent, respecteer ik dat. Kijk, als jij zegt dat je het niet wilt, dan geloof ik je niet. Want nou – dat weet jij zelf ook wel,’’ Hij liet zijn wenkbrauwen op en neer dansen en Louis voelde het schaamrood op zijn wangen ontstaan.
‘’Maar, als je het nog niet onder ogen wilt zien – prima. Dan laat ik je met rust.’’ Hij glimlachte, maakte aanstalten om op te staan en weg te lopen, maar Louis hield hem tegen door zijn hand op de jongen zijn knie te leggen.
‘’Wacht.’’ Verbaasd staarde de jongen Louis aan, wachtend op verdere uitleg.
‘’Het spijt mij, ik hoor sorry te zeggen. Kijk, dat je doordramde was misschien niet de handigste manier… Maar je hebt me wel laten inzien dat je – eh – gelijk had. Denk ik.’’ Hij zag Harry’s lippen omtrekken in een glimlach en hoe meer hij zei, hoe gelukkiger hij werd. Dit was hetgeen waar hij al die tijd naar had verlangd. Die pretlichtjes in zijn groene ogen, dat schuine lachje. Die lichtroze lippen.
Zijn hart.
‘’Harry,’’ sprak Louis, terwijl hij de jongen zijn beide handen vastnam en hem diep en intens aankeek, waarbij een kleine glimlach niet ontbrak.
‘’Ik wil bij je zijn. Niet alleen daarginds, niet alleen op dat soort momenten – altijd. Ik wil…’’ Tijd om uit te praten kreeg hij niet, want Harry drukte zijn eigen lippen vederlicht op die van Louis.
Het gevoel dat de oudere jongen ervoer was één die hij nooit eerder had gevoeld. Het was geen verlangen, het was geen lust. Dit was een heel ander soort gevoel en Louis had het idee dat dit de allereerste keer in zijn leven was dat hij écht verliefd was. Geen kalverliefde, geen ‘’ik wil bij je zijn’’ liefde – nee. Dit was echte, ware liefde.
Ze lieten elkaars lippen los en keken elkaar aan. De blik in hun ogen sprak boekdelen, de verstrengelde vingers pasten perfect in elkaar.
‘’Harry. Het is alsof alles op zijn plek valt. Zelf El-‘’
‘’Wist het?’’ Harry liet zijn wenkbrauwen op en neer dansen en ongelovig keek Louis hem aan.
‘’Hoe weet je – ja. Ze zei dat het alleen zo lang had geduurd.’’ Harry knikte tevreden.
‘’Jep, zij wist het inderdaad.’’ Louis schudde zijn hoofd, wist dat hij hier eigenlijk boos om moest worden op beide, maar had daar geen trek in. Geen zin in. Helemaal niet.
Dus glimlachte hij maar gewoon, leunde naar voren en drukte zijn eigen lippen op die van Harry, zag het als een verzegeling van hun opbloeiende liefde die al die tijd al in de lucht had gehangen.
Het was altijd al Louis en Harry geweest.
Tomlinson en Styles.
Larry Stylinson.

O, daarom noemen ze ons zo, glimlachte hij in zichzelf.

Reacties:

1 2 3

Elientjheu zei op 2 juni 2013 - 15:17:
Cuuuuuuuuuuteeeeeeeeeeeeeeee xxxx

Bodine zei op 30 mei 2013 - 13:34:

‘’Het spijt mij, ik hoor sorry te zeggen.

Let me tell you something, moron. If someone rapes you, you don't have to apologise to 'em. Yes? Yes. Okay.

BUT HONEY.
CONGRATULATIONS
YOU'VE DONE IT
YOU'VE FINISHED A STORY
CONGRAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAATZ <3

Lotteimy zei op 30 mei 2013 - 9:08:
Jeeeey LARRYYYY!
I liked the storyThanks for that

Snel verder met de andere fanfics! X

realMe zei op 29 mei 2013 - 18:19:
toch niet gedaan wat ik net zei,
toch uitgelezen, maar het is zo geweldig
en het pakt je echt meteen
jammer dat het nu al uit is.
Love this so much
love

ZaynLoveMe zei op 29 mei 2013 - 17:40:
MOooi!!! Superrr!!