FanFic.nl

Kamer 427

23.

Het werk die dag was het hersendodende sorteren van oude kranten. Elke titel kreeg een eigen stapel en daar mocht dan ook echt alleen die ene titel bijliggen. Want ja, de mensheid was erbij gebaat als kranten gesorteerd gerecycled werden. Het was ondenkelijk dat de The Sun gereïncarneerd werd in The Times.
Harry besloot er maar respect voor te hebben dat de kranten een laatste wens hadden en vervulde deze zo secuur mogelijk. Af en toe verloor hij zijn concentratie en gooide hij per ongeluk bijna een krant op de verkeerde stapel, maar het was redelijk goed gegaan. Op zich. Zolang hij zijn gedachten niet vestigde op Louis’ uitnodiging voor de nacht, of op Zayns tekeningen, of op het gesprek dat Liam zo nodig met hem moest voeren. Wat kon er in hemelsnaam zou interessant zijn, dat de jongen zo koortsachtig vol bleef houden? Ze waren geen van allen dodelijk ziek en ze hadden niets misdaan, dus dat kon het probleem niet zijn. Misschien wilde Liam niet meer dat de jongens van groen bij hem langskwamen – maar waarom zou hij dan alleen Harry aanschieten, en niet Zayn? Hij zou het zelfs in het bijzijn van Niall kunnen zeggen. Die zou misschien een lullige opmerking maken, maar daar zou het dan ook wel mee gedaan zijn. Het was niet alsof –
‘Mispoes,’ grinnikte een stem vlakbij Harry’s oor, en met een doffe plof belandde een exemplaar van The Independent terug op zijn stapel. Harry’s wangen kleurden lichtelijk roze terwijl hij zich afvroeg of hij zichzelf in de problemen had gewerkt. Zonder op te kijken gooide hij de krant maar op de goede stapel, pakte het volgende exemplaar, eentje van The Guardian, en mikte het op de juiste plek.
‘Wonderbaarlijk, niet?’ ging de stem onverstoord verder, en Harry herkende haar. Hij was half opgelucht omdat hij niet in de problemen zat met de werkgevers, half op zijn hoede omdat hij dacht mot te hebben met de jongen. ‘De meeste van deze kranten zijn al vele honderden jaren in de omloop en nog hebben ze elke dag iets nieuws te vertellen.’
‘Omdat de wereld elke dag verandert,’ bracht Harry ongeïnteresseerd in, terwijl hij nog een exemplaar van The Independent op zijn plek mikte.
‘Nou, dat is toch wonderbaarlijk?’
‘Oh.’
‘Oh? Voelt meneer Styles zich te goed voor de wereld daarbuiten?’
‘Nee.’
‘Daar lijkt het anders wel op.’
Harry haalde zijn schouders op. ‘Wat heb ik te maken met de wereld daarbuiten? Ik zit voorlopig nog wel eventjes vast hier.’
‘Maar als je eenmaal vrij bent, wil je toch zeker niet de indruk wekken dat je onder een steen geleefd hebt?’
Alsof het hem wat uitmaakte. Hij zou vrijkomen, een wapen bemachtigen en wraak nemen, daarmee uit. De wereld had daar niets mee te maken en de politiek niet en het goede doel niet. Niemand had er iets mee te maken. Harry glimlachte.
‘Zo grappig is het niet.’
‘Nee,’ vond ook Harry, maar hij kon niet stoppen met glimlachen. Rustig ging hij verder met sorteren. Daily Telegraph, The Guardian, The Sun, The Independent, The Times, The Times… Over hersendodend gesproken.
‘Weet jij wat er met Liam is?’ vroeg Harry toen, en hij had er onmiddellijk spijt van. Hoe haalde hij het in hemelsnaam in zijn hoofd om te vragen –
Hoe haalde hij het überhaupt in zijn hoofd een gesprek met Dave aan te knopen?
‘Liam?’ vroeg de gele verwonderd.
‘Nee, laat maar, het is niets.’
‘Weet je het zeker?’ De stem had iets warms, iets vertrouwelijks, iets wat voor Harry totaal onverwacht kwam. Het joeg hem onwillekeurig op de kast. Alsof het symboliseerde dat mensen zich anders voordeden dan ze waren, en dat niemand te vertrouwen was. Hij kon Dave onmogelijk vertrouwen, hij zat op geel en dat betekende dat hij herhaaldelijk moorden had gepleegd. Moordenaars kon je niet vertrouwen.
Niet dat hij zelf onschuldig was, maar hij had ook nooit iemand gevraagd om hem een geheim toe te vertrouwen. Behalve Zayns tekeningen, misschien. Niet dat Liams verlangen naar een gesprek per se een geheim was.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Dave, waarop Harry zijn knikte. Nog één krant mikte ‘ie op een stapel, toen werd het avondeten ingeluid. De jongen haalde opgelucht adem en draaide zich richting de deur, daarmee aan Dave duidelijk makend dat hij geen trek had in verdere gesprekken. De gele leek het te accepteren en liet Harry met rust.
Stilletjes in gedachten verzonken liep Harry naar de grote eetzaal, liet zijn bord volscheppen met smurrie en nam plaats aan de groene tafel. Dave kon hem daar niet volgen en dat was voor hem genoeg zekerheid, dus begon hij het voedsel naar binnen te lepelen. Half om half was hij blij dat hij nauwelijks ontbeten had: nu kreeg hij de avondmaaltijd tenminste nog een beetje door zijn keel.
‘Ik had toch gedacht dat je teveel liefdesverdriet zou hebben om te eten,’ grapte Niall toen hij tegenover Harry plaatsnam.
‘Liefdesverdriet?’ vroeg de aangesprokene, zijn best doend niet te laten merken dat hij geschrokken was.
‘Ja, je weet wel. Die geliefde krulletjes van je, en zo.’
‘Oh,’ zei Harry, en hij kon het niet laten zich opgelucht te voelen. Het ging maar over zijn krulletjes, niet over – een bepaald persoon. Had dat dan eerder gezegd. ‘Ja,’ beaamde hij dus. ‘Een beetje wel, maar het went en ze groeien wel weer aan. Plus: je hebt m’n ontbijt ook al verorberd.’
‘Ik kon het altijd proberen,’ vond Niall.
‘Oh, jij moest een keer ophouden,’ gooide Zayn, die net aan kwam lopen, er tegenaan.
‘Nee, nee,’ protesteerde de blonde. ‘Jij moest een keer vertellen wat er in die map zat.’
Zayn schudde zijn hoofd, begon verwoed te eten als excuus om niet te antwoorden. Niall bleef hem aankijken, zonder ook maar een hap te nemen. Hij had er werkelijk een doel van gemaakt te achterhalen wat Zayn verborg.
‘Het is gewoon –’ begon Harry, maar Zayn onderbrak hem: ‘Harry, nee!’ Het was zacht, fluisterend maar tegelijkertijd dwingend en smekend. Harry glimlachte ingenomen en ging verder: ‘Het was gewoon porno.’
‘Heb je het gezien?’ vroeg Niall ontzet.
‘Ja,’ grijnsde Harry. ‘Toen we eenmaal alleen waren lette hij een tel niet op en toen heb ik het uit zijn handen gegrist.’
‘High five!’ riep Niall, en hij stak zijn vlakke hand op naar Harry. De jongen beantwoordde het gebaar, waarna Niall iets serieuzer vroeg: ‘Maar waarom is dat dan zo erg? Zo erg dat ‘ie erover liegt dat het geen foto’s zijn? Of zijn het toch filmpjes? Zijn het filmpjes? Want dan –’
‘Nee, het zijn geen filmpjes,’ wierp Harry tegen.
‘Maar dan is er toch niets bijzonders aan? Dan had ‘ie het toch gewoon kunnen laten zien? Ik heb ook ’t één en ander onder m’n matras liggen, hoor, dat mogen jullie best weten.’
Harry haalde zijn schouders op, keek Zayn schattend aan, zei toen: ‘Het waren geen vrouwen.’
Zayn keek hem aan, lichte blosjes op zijn wangen, maar Harry dacht een dankbare gloed in zijn ogen te ontdekken. Hij hoopte van harte dat hij het goed zag.
‘Oh,’ grinnikte Niall, die het totaal leek te ontgaan, zachtjes. ‘Nou, als dat alles is…’

Een korte dit keer. En de komende week heb ik het gigantisch druk, en ik ga woensdag op vakantie. Als jullie (bijna) allemaal vóór woensdagavond hebben bijgelezen, zal ik nog een keer updaten. Zo niet, moeten jullie een weekje wachten. (;
P.S. Ik ben heel erg nieuwsgierig waarom jullie allemaal denken dat het Louis is. Tell me?

Reacties: