FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

Woorden (1/3)

Woorden

Auctorieel
Het was het jaar van 1945. Megan was alleen thuis. Buiten regende het hard. Megan hield ervan om alleen thuis te zijn. In het pikkedonker sloeg ze dan een deken om zich heen, en begon ze te schrijven. Over alles en nog wat. Ze begon na te denken over haar leven, over wat er om haar heen gebeurde, over wat zij zelf deed.
Op school was ze het oogappeltje van haar leraar, want ze schreef. Ze schreef gedichten, teksten en verhaaltjes. Maar de meeste hield ze verborgen en liet ze niet zien. Die hield ze voor haar zelf. Achter de woorden die ze schreef, lag altijd een betekenis. De woorden leken niets anders dan gewone woorden, maar dat waren ze niet. Als je de woorden uitsprak, hoorde je dat de ene woord meer achter hield dan de ander. De ene meer emotie uitstraalde dan de ander, en de ene mooier klonk dan de ander.
Ieder woord had zo gezegd zijn eigen stijl, zijn eigen smaak. Dat is waarom sommige woorden op elkaar leken, maar toch net anders waren. Megan had een andere schrijfstijl. De schijfstijl van de bijbel: auctorieel. Megan hield van deze schrijfstijl, omdat het erop leek dat het boek zelf je de woorden duidelijk maakten. Het boek leek je het verhaal te vertellen. Het leek alsof het boek alles zelf op geschreven had, alsof hij alles zag in zijn eigen perspectief.

Megan had veel aan haar hoofd, dat is waarom ze schreef. Als je goed oplette, maakten de meest mooie woorden je duidelijk dat er een verdrietig tintje in zat. Ook al leek het niet zo. Megan schreef altijd met een verdrietig tintje. Dit omdat ze veel meegemaakt heeft.

Omdat Megan geen dagboek had, had ze papier. Vele kleine papiertjes die ze zelf scheurt, of uit gumt wanneer ze klaar is met het luchten van haar hart.
Megan stort haar hart uit op het stukje papier, omdat haar ouders een fikse ruzie hadden. Zo een soort ruzie waarbij er naar elkaar geschreeuwd werd terwijl jij net op het punt stond om in slaap te vallen. Dit gebeurde elke nacht. Iedere dag had Megan hoop dat het in de avond niet zou gebeuren, en net als ze er ook echt in geloofde, gebeurde het weer. Megan wist niet waarom haar ouders ruzie hadden, dat hadden ze vroeger nooit.

Toen Megan klaar was met schrijven, besefte ze dat ze dit moest uitgummen omdat ze niet wilde dat iemand dit las. Snel haalde ze haar gum tevoorschijn, en begon met het gummen. Haar gum was bijna op toen ze klaar was. En daar lag een hoopje van haar woorden. De vele kleine lettertjes waren eerst door haar geschreven, waarna ze door haarzelf weer uitgegumd waren.
Megan veegde de woorden van haar tafel af, zo kwamen ze op de grond terecht. Ze wist het niet, maar iedere keer als er iemand over heen liep, plakten er een paar van die woorden aan de onderkant van diegene zijn schoenen vast. Zo reisden de woorden mee naar het huis van diegene. De woorden maakten eerst een lange reis mee, waarna ze lekker warm in het huis konden rond liggen. De gene die de woorden meenam, rende naar zijn kamer, om zich daarna te verkleden om buiten te spelen. Die kunnen nu overal liggen. In de tuin, in de woonkamer, in de keuken, of zelfs in de kamer van de gene die het meenam.
Maar uiteindelijk moet moeder weer de grote schoonmaak doen. Zo eindigen de prachtige woorden van Megan. Doordat moeder zo nodig de schoonmaak moest doen.

Maar het is heus niet erg, dat is al heel erg vaak gebeurd, en het zal nog lang zo door gaan. Megan wist dit omdat ze nooit wilde stoppen met schrijven. Schrijven was haar passie, en als die woorden nou zouden eindigen door de grote schoonmaak of niet, ze zal door blijven gaan. Niet omdat ze haar hart zo nodig op een veel te kleine stukje papier wilde storten, meer omdat haar verhaaltjes en gedichten mensen blij maakten. Daarom schreef ze, omdat Megan er van hield om mensen blij te maken.

Reacties: