FanFic.nl

Kamer 427

26.

Het was donker in zijn kamer. Aardedonker, pikzwart. Ondoordringbaar. Hij herkende het. Hij ademde het in, hij rook het, hij zag het, hij hoorde het. Hij was het. Zo voelde het. Op den duur wel. En voor hem duurde het. Al eeuwen. Millennia, dacht hij, soms, als hij in bed lag en naar het donkere plafond staarde. Als hij luisterde naar de kreten van andere bewoners, zich afvroeg wat zij er deden. Wat met hen gedaan werd. Of ze er net zolang zaten als hij, of langer, of korter. Wat ze gedaan hadden. Hoe oud ze waren. Hoelang het donker nog voort zou duren.
Hij was onsterfelijk.
Voor het eerst sinds tijden had hij iets anders om naar uit te kijken dan de wraak die hij zou nemen als hij eenmaal vrijkwam. Voor het eerst had hij iets om naar uit te kijken op korte termijn: Louis. En sinds hij Louis kende leek zijn band met Niall, Zayn en Liam ook versterkt te zijn. En Dave, hoewel hij van hem nog steeds vrij weinig begreep.
Op dat moment maakte het hem niet uit. De lichten waren al een flinke poos uit en het was alweer compleet stil op de gang. Al een half uur, ongeveer, schatte Harry. Hij vond dat het wel lang genoeg had geduurd en kwam overeind. Hij had zijn pyjama al aan, zag het nut er niet van in zijn overall aan te houden. Hij had uiteindelijk een soort van pyjamafeestje bij Louis, dan was het niet meer dan gepast om ook een pyjama aan te hebben.
De sleutel toverde Harry tevoorschijn uit zijn matras en gewapend met het stuk metaal ging hij de gang op. De chloroform nam hij niet mee, want zolang hij alleen was kon hij altijd doen alsof hij naar het toilet moest. Daar trapten ze meestal wel in. Zolang Zayn er niet bij was, en Zayn was er niet bij. Die tekende, of die sliep, of wist Harry veel wat hij deed. Op dat moment maakte het hem ook vrij weinig uit.
Toen Harry de gang opkwam, lag de bewaker alweer in diepe slaap. Vaag vroeg de jongen zich af of er iemand was om die mensen slaappilletjes te voeren, maar de gedachte kwam slechts half zijn bewustzijn binnen. Op de voorgrond werden zijn gedachten namelijk gedomineerd door het getal op de deur voor zijn neus: 427.
Inmiddels enigszins vertrouwd met het slot stak Harry de sleutel erin en hij draaide het ongesmeerde ding met overbodig veel kracht om. Vervolgens trok hij het voorwerp weer terug en ging hij de kamer binnen. Op slot deed hij de deur niet, de kans dat er iemand binnen zou komen was nihil. En mocht het gebeuren, zou hij zich wel onder het bed verstoppen. Of erin. Of zo. Iets in die richting.
‘Ik dacht dat je nooit zou komen,’ klonk een glimlachende stem vanaf het bed. Harry glimlachte eveneens en wierp tegen: ‘Helemaal wel, anders zou je wel gegild hebben.’
‘Nou, het duurde alsnog lang,’ vond Louis.
‘Ik moest toch zeker wachten tot de kust veilig was?’
‘Zo lang?’
‘Ik kan moeilijk mijn hoofd om de hoek steken en aan de bewaker vragen of de kust al veilig is, denk je ook niet? Ik wilde geen risico’s nemen.’
‘Je bent leuk als je verontwaardigd bent.’
Harry viel stil, voelde het bloed langzaam naar zijn wangen stijgen. Hij wist dat hij bloosde, maar hij wist ook dat het te donker was om te zien. In zijn achterhoofd vroeg hij zich af hoe Zayn hem zou tekenen, blozend. Of misschien had ‘ie dat al wel eens gedaan. Harry zou het hem binnenkort vragen, nam hij zich voor. Op het moment was het niet belangrijk.
‘Ik dacht dat je moe was,’ sprak Louis.
‘Hoezo?’
‘Nou, je blijft daar zo doelloos staan alsof je van plan bent de hele nacht te blijven staan. Mag wel, hoor, maar dan kun je moeilijk slapen.’
‘Oh, jij – jij…’
‘Ik wat?’ grinnikte Louis.
Harry reageerde niet. Hij weigerde Louis te vertellen van de marionet en de touwtjes die in zijn handen lagen. Daarbij ging hij ervan uit dat Louis maar al te goed wist hoe de situatie in elkaar stak. Het kon moeilijk aan hem voorbij gaan dat hij Harry tot alles kon zetten.
Zonder verder iets te zeggen liep de jongen van 429 richting het bed. Het voelde raar, alsof hij bezig was met illegale dingen. Alsof er een enorme druk op zijn schouders rustte. Alsof – hij wist het niet. Hij snapte het niet, ging op de rand zitten en wachtte tot Louis iets zou zeggen.
Zeggen deed hij niets, maar hij kroop wel naar Harry toe. Zijn hand bevond zich plotseling op Harry’s achterhoofd, gleed over de hoofdhuid. Het haar was niet helemaal weg, maar met het tondeuse gemillimeterd.
‘Het voelt grappig,’ vond Louis, terwijl hij zijn hand liet zakken en om die van Harry sloot. De gemillimeterde jongen kon de vlindertjes in zijn buik niet tot bedaren brengen. Waar kwamen die nou weer vandaan?
‘Moet jij niet geknipt?’ vroeg hij.
‘Nee,’ sprak Louis alleen maar, terwijl hij Harry zachtjes onderuit trok. De jongen liet het gebeuren, had niet eens de behoefte om tegen te stribbelen. Toen ze eenmaal lagen, trok Louis de deken weer over hen beiden heen en Harry voelde zijn oogleden onmiddellijk zwaar worden. Hoeveel had hij de afgelopen paar nachten geslapen?
‘Zo,’ sprak Louis. ‘En nu ga jij net zolang vertellen hoe je dag was, tot je in slaap valt.’
‘Alsjeblieft,’ gebood Harry, slechts op de helft van zijn normale stemvolume.
‘Alsjeblieft,’ herhaalde Louis, waarna hij een zachte kus in Harry’s nek drukte.
‘Mijn haar is geknipt,’ deelde Harry mede.
‘Echt waar?’ vroeg Louis op speelse toon, terwijl hij zijn vrije hand opnieuw over Harry’s korte haartjes liet glijden. ‘Het voelt nog steeds grappig,’ sprak hij, waarbij zijn adem langs Harry’s oor streek. Kippenvel kwam omhoog op diens ledematen. ‘Maar vertel verder.’
‘Heb je ooit de een knipdag meegemaakt?’
‘Jawel.’
‘Ah, dan weet je misschien wel dat je dan in principe vrij bent om te doen waar je zin in hebt, als je maar zorgt dat je aanwezig bent als ze je nummer omroepen. We waren allemaal vrij snel geweest – wij als in ik, Zayn, Niall en Liam – dus we zijn naar Zayns kamer gegaan en hebben een spelletje gespeeld. Misschien heb je het wel gehoord.’
‘Misschien wel,’ fluisterde Louis en Harry wenste dat hij zijn warme adem bij zich zou houden.
‘Ik weet niet hoe het spelletje heette, maar het was met pionnetjes en je moest ze in het midden krijgen. Niall bakte er natuurlijk helemaal niets van omdat ‘ie niet serieus was, dus hij probeerde Zayns persoonlijke bezittingen ondersteboven te halen. Zayn was er niet zo blij mee en hield hem tegen. Uiteindelijk bleek dat hij tekeningen van mij had gemaakt, en niet wilde dat Niall ze zag omdat ‘ie anders dingen zou impliceren. Misschien, of zo.’
‘Zijn er “dingen”, dan?’
‘Nee,’ antwoordde Harry onmiddellijk. Daar, zo dicht tegen Louis aan en met diens adem langs zijn oor, was het ondenkbaar dat er iets tussen Zayn en hem zou zijn. Van zijn kant, althans. Eigenlijk was het altijd al ondenkbaar geweest. Voor Harry.
‘Goed, vertel verder.’
‘Na de lunch moesten we kranten sorteren en daarnet kwam Niall langs. Tijdens de lunch had ik gezegd dat Zayn porno voor hem verborg, dus hij wilde weten of ik Zayn wat af kon troggelen om het aan hem door te spelen.’
Louis grinnikte. ‘En Dave kwam langs,’ zei hij, toen er een stilte viel.
‘Oh ja.’
‘Wat wilde die?’
‘M’n littekens zien.’
‘Je littekens?’
‘Ja.’
‘Hoezo?’
‘Dat vraag ik me ook af,’ bekende Harry, maar hij was te moe om de vragen werkelijk te laten circuleren. Niet dat hij het gevoel had dat hij spoedig in slaap zou vallen, maar waarschijnlijk was hij gewoon te tevreden om zijn gemoedrust met nutteloos lijkende vragen te teisteren. Zover dacht hij echter niet door. Zelf gooide hij het namelijk gewoon op vermoeidheid.

Reacties: