FanFic.nl

Glazen dromen [4-shot]

De brief

Lieve mama,

Het spijt me. Oprecht, met heel mijn hart. Het spijt me zo, zo, zo veel.
Eigenlijk heb ik geen idee hoe ik zoiets aan moet pakken. Ik heb het nooit eerder gedaan, gelukkig, en ik ben ook niet van plan het ooit nogmaals te doen. Het moet allemaal in één keer lukken. Ik hoop dat voor elkaar te krijgen. Waarschijnlijk komt dat wel voor elkaar, want ik heb me goed voorbereid. Heel goed. Al jaren, om eerlijk te zijn. Onbewust. Daarna bewust. En toen heb ik een pauze ingelast, vanwege hem. Maar dat duurde niet lang, dat was een opvlieging en bleek al snel net zo weinig waard te zijn als de rest van mijn geluk.
Het is niet zijn schuld, mam. Ik wil niet dat je het hem kwalijk neemt. Het ligt aan mij, het zit in mijn natuur en daarom is dit de enige oplossing. De schuld ligt bij niemand, behalve misschien bij mij. Niet bij de dokters, niet bij de therapeuten, niet bij hem. Niet bij jou. Absoluut niet bij jou, mam, echt niet. Geloof daar alsjeblieft in. Je hebt gedaan wat je kon, meer dan ik ooit had durven vragen. Zonder jou… Ik zou het niet eens weten. Je was alles voor me. Mijn beste vriendin, mijn enige vriendin, mijn vertrouwenspersoon, mijn moeder, mijn oma en mijn vader. Je was alles in één. Oprecht.
Waarschijnlijk vraag je je nu af waarom ik je dan niet over hem heb verteld. Ik zal het uitleggen, zodat je het jezelf niet kwalijk neemt. Eigenlijk is het heel simpel. Ik zou kunnen liegen, kunnen zeggen dat ik het zelf wilde doen. Gewoon een keertje iets zelf doen. Alleen. Zonder moeder, zonder beste vriendin, zonder – gewoon alleen. Zo heb ik het dus ook gedaan en ik wilde het je wel vertellen, uiteindelijk. Maar het is er niet van gekomen. Misschien is dat een beetje hoe het gebeurd is, maar het is niet de echte reden.
De voornaamste reden is dat ik er niet in durfde te geloven. Het was te mooi om waar te zijn. Als ik het zou vertellen, zou mijn glazen droom in scherven uiteen vallen en dan zou het afgelopen zijn. Ik wilde niet dat het afliep. Ik wilde verder dromen, ook al was het glas flinterdun. Ik wilde koste wat kost doorgaan, de illusie in stand houden, toneel blijven spelen.
Tot mijn tegenspeler het onmogelijk maakte om door te gaan en hij eigenhandig een steen door mijn glas heen gooide. Dat is nu ongeveer een week geleden, een week die ik besteed heb aan voorbereidingen. De laatste voorbereidingen. Aan het schrijven van deze brief.
Ik schreef nooit brieven, met een reden. Dat is vast wel duidelijk? Ik weet niet hoe ik dit aan moet pakken, hoe ik naar het punt moet komen. Aan de andere kant is dat toch weer typisch ik en is dit toch een brief van mij, alleen van mij, en zo wil ik het hebben. Ik zou het over kunnen schrijven, één keer, twee keer, drie keer. Tien keer desnoods, maar dat wil ik niet. Dit is geen reclameboodschap, geen filmscript, zelfs geen tatoeagetekst. Dit is mijn brief. Mijn brief aan jou.
Mijn afscheid.
Waarschijnlijk voelde je die al wel aankomen. Althans, dat denk ik zo. De helft van de kennissen die ik had zal er niet van opkijken als ze erachter komen. Het is niet zoals in de films, waarin de nabestaanden huilen en schreeuwen en smeken omdat de dode in kwestie toch echt geen tekens van depressie vertoond had. Het moet een vergissing zijn.
Maar bij mij is dat niet zo. Ik heb gesprekken opgevangen tussen mijn collega’s (wat overigens niet bepaald meewerkte), ik heb eindeloos gehoord dat ik te weinig lach en ook jouw bezorgde blikken zijn me niet ontgaan. Nooit, mam. En nee, ik neem het je niet kwalijk. Eigenlijk ben ik je er zelfs wel dankbaar voor. De manier waarop je er altijd voor me was, de manier waarop ik aan je gezicht kon zien dat je om me gaf en dat je je zorgen maakte – en toch gaf je me altijd de ruimte om te doen wat ik wilde doen. Als ik wilde praten, kon ik komen praten. Zo niet, dan niet. En dat stel ik zo verschrikkelijk op prijs. Oprecht, mam. Oprecht.
Goed. Hoe sluit je zo’n brief af? Met een samenvatting? In dat geval, dit is wat ik eigenlijk wilde zeggen: ik hou van je; neem jezelf alsjeblieft niets kwalijk, want het is niet jouw schuld; het spijt me. Ik hou van je. En dan, verreweg het moeilijkste: vaarwel. Als er een hiernamaals is, in wat voor vorm dan ook, zal ik aan je denken. Als de mogelijkheid zich aanbiedt, zal ik ook over je waken. Hou vol, lieve mama. Je bent zo sterk, ik weet het. Het spijt me dat ik je verdriet doe, maar beloof me dat je eroverheen zult komen. Kun je me dat beloven? Alsjeblieft? Laat de scherven van mijn gebroken dromen de jouwe niet schaden.
Ik hou van je.

Vaarwel,
Je zoon

Reacties: