FanFic.nl

Kamer 427

27.

In Louis’ kamer was het net zo donker als in die van Harry, en het leek nog ondoordringbaarder. Het was alsof Harry en Louis samen een bubbel vormden die ze afsloot van de buitenwereld, van de gevangenis en van het donker. Ze zaten in een zeepbel en konden overal heen waar ze heen wilden. De maan, de zon, de planeten en de sterren. Niets was te hoog gegrepen en niets was te ver weg. De enige beperking was dat ze het donker niet aan konden raken. Harry kon het niet meer inademen, hij kon het niet meer ruiken. Hij hoorde het ook niet meer, want de stilte werd verstoord door Louis’ ademhaling.
Samen waren ze onsterfelijk.
Onsterfelijk in hun eigen zeepbel. Toen Harry jong was, had hij zich ooit met Gemma in de buurt van de rijkeluiskinderen gewaagd. Zodra ze erop aangesproken werden, claimden ze dat ze verdwaald waren. In werkelijkheid was het opzet geweest: Gemma was nieuwsgierig geweest, en wat Gemma was, dat was Harry ook. Per definitie.
En toen, die ene dag dat ze zich onder de rijkeluiskindjes hadden begeven, had Harry bellenblaas gezien. Een jongetje met het stokje in zijn handen, belletjes blazend door het cirkeltje aan het uiteinde. Het was het fascinerendste dat Harry in tijden gezien had en de bel waar hij zich met Louis in bevond, deed hem denken aan die belletjes. Fascinerend. Bijzonder. Waardevol.
‘Harry?’ vroeg Louis met een lichte toon van onzekerheid in zijn stem.
‘Ja?’
‘Wil je al slapen?’
‘Nee,’ antwoordde Harry, omdat iets hem zei dat dat niet Louis’ eigenlijke vraag was.
‘Mag ik iets vragen?’
‘Hmm-hmm.’
‘Is dat een ja of een nee?’
‘Een ja,’ grinnikte Harry zachtjes. Het bleef heel even stil, toen vroeg Louis: ‘Wat heb je gedaan?’
Van alle vragen, alle mogelijke vragen was dat er eentje die Harry niet aan had zien komen. Hij wist niet wat hij wel verwacht had, maar niet dat. Niet zoiets persoonlijks. Niet zoiets irrelevants.
Het duurde even voor de vraag goed bezonken was. Het duurde even voor Harry zich realiseerde wat de vraag precies inhield en hij had al zijn concentratie nodig om zijn losse hersenspinsels aan elkaar te rijgen en een antwoord de fabriceren. ‘Ik heb iemand vermoord,’ lichtte hij toen toe.
‘Joh,’ grinnikte Louis. ‘Misschien is dat waarom je op groen zit?’
‘Oh, je hebt je huiswerk gedaan,’ wierp Harry de jongen toe.
‘Misschien.’
‘Wat heb jij gedaan?’ weerkaatste Harry de vraag.
‘Iemand vermoord.’
‘Wie?’
‘Een jongen.’
‘Hoe heette ‘ie?’
‘Ik zou het niet weten.’
‘Waarom heb je het dan gedaan?’
‘Hij was vervelend.’
Harry draaide zich om. Hij wist niet waarom, hij merkte nauwelijks dat hij het überhaupt deed. Hij wist alleen dat hij glimlachte en zich met zijn gezicht naar Louis toedraaide.
Waarschijnlijk had de jongen gewoon ongemerkt een ruk aan de touwtjes van zijn marionet gegeven. En ja hoor, Harry reageerde. Draaide zich om.
Liet zich kussen.
Glimlachte.
‘Wat had ‘ie gedaan?’ fluisterde hij, terwijl hij Louis’ armen zich voelde omsluiten. De jongen trok hem dichter naar zich toe, tot er geen ruimte meer tussen hun lichamen was en toen plantte hij nogmaals een kus op Harry’s lippen. ‘Gewoon,’ sprak hij toen. ‘Sommige mensen halen het bloed onder je nagels vandaan.’
‘En dan vermoord je ze?’ vroeg Harry. Een stemmetje in zijn achterhoofd vertelde hem dat hij zich bedreigd moest voelen, zo dicht tegen een moordenaar die blijkbaar nauwelijks een geweten bezat.
Hij kon het niet.
Hij wilde het niet. Hij vond het fijn om tegen Louis aangekropen te liggen en hij was niet van plan om zich terug te trekken. En Louis ook niet, voor zover Harry kon oordelen, dus als hij hem wilde vermoorden, dan kon hij zijn gang gaan. Voor hem zou overgang voor geel toch niets uitmaken. Hij lag de hele dag op bed en of zijn bed nou op geel of op groen stond zou weinig verschil maken. Waarschijnlijk zou het zelfs helemaal geen verschil maken.
Dat was geruststellend.
‘Soms,’ fluisterde Louis langs Harry’s oor, alle emoties afwezig uit zijn stem. ‘En nu moet jij ook vertellen.’
‘Pardon?’
‘Ik heb mijn verhaal verteld, nu moet jij het jouwe vertellen.’
‘Je hebt niet verteld!’ stootte Harry verontwaardigd uit.
‘Helemaal wel.’
‘Nietwaar! Je hebt alleen maar dingen verteld die ik al wist.’
Louis grinnikte. ‘Ik blijf erbij dat je leuk bent als je verontwaardigd bent.’
‘Alleen dan?’ floepte er uit Harry’s mond.
‘Nee…’ sprak Louis bedenkelijk. ‘Ik vind je ook leuk als je verhalen vertelt.’
Ruk aan de touwtjes en Harry gehoorzaamde, uiteraard: ‘Ik had een zus.’
‘Gemma,’ beaamde Louis.
‘Hoe weet jij dat?’
‘Dat heb je verteld.’
‘Wanneer?’
‘Een week geleden.’
‘Toen kende ik je nog niet eens.’
‘Nee, afgelopen nacht natuurlijk, sukkel.’
Ruk aan de touwtjes. En nog één.
‘Wil je het horen of niet?’ probeerde Harry de touwtjes tegen te werken. Hij wist van te voren dat de kracht in zijn armen en benen niet sterk genoeg was, hij wist dat Louis’ touwtjes hem zouden overwinnen, maar hij wilde niet ten onder gaan zonder geprobeerd te hebben.
‘Nou, nu je het zo lief aanbiedt…’ Harry haalde zachtjes uit naar Louis’ heup, omdat dat vanaf de locatie van zijn hand de makkelijkst bereikbare plek was. Hij kreeg er een kus voor in ruil. ‘En nu vertellen, want je kunt het niet eerst aanbieden en dan terugkrabbelen.’
Harry stopte met weerstand bieden en liet de touwtjes gewillig met zijn armen en benen spelen. Hij liet zich in de gekste posities wringen zonder ook maar het kleinste woordje van protest.
Wat maakte het hem eigenlijk nog uit?
Vrij weinig, als hij eerlijk was. Maar eerlijk was hij niet. Meestal niet. Ook niet tegen zichzelf. Misschien maakte het hem juist wel uit. Maakte het hem iets uit? Wel, niet, wel, niet.
Nee, het maakte niets uit, juist omdat het uitmaakte. Als Louis het doorvertelde, kon hij altijd doen alsof de jongen het hele verhaal uit zijn duim zoog. Of alsof hij het zelf wel echt verteld had, maar dat het een leugen was. Dat hij Louis wilde vermaken. Er waren duizenden opties en het maakte niet uit.
‘Ik had dus een zus,’ hervatte hij zijn verhaal. ‘We waren beste maatjes. Niet een beetje, maar echt heel erg hecht. Ik was alles wat zij was, zelfs tot het punt dat ik per se met al haar vrienden bevriend moest zijn. Toen zij voor het eerst met haar stomme meisjesverliefdheid op de proppen kwam – natuurlijk vertelde ze mij daarover, we vertelden elkaar altijd alles – besloot ik dat ik ook verliefd was op dezelfde jongens. Zo erg was het.’
‘Zou ze verliefd geweest zijn op mij?’
Harry schoot zachtjes in de lach. ‘Nee,’ sprak hij echter. ‘Ze viel alleen maar op negers en bruine ogen. Volgens mij voldoe jij niet aan die criteria.’ Hij loog. Hij wist honderd procent zeker dat Gemma als een blok voor Louis gevallen zou zijn en als een hondje achter hem aangelopen zou hebben, zelfs als hij van haar geen marionet gemaakt zou hebben.
‘Dus op een gegeven moment ben je van haar standaards afgeweken.’
‘Je ego speelt op,’ beschuldigde Harry.
‘Hé, mag ik?’
‘Nou, vooruit.’
‘Dank je, maar vertel verder.’
‘Zo ondankbaar!’ grinnikte Harry.
‘Niet ondankbaar, nieuwsgierig. Oprecht geïnteresseerd. Dat is iets heel anders.’
‘Ja, ja.’
‘Echt waar.’
‘Goed, nou, Gemma en ik waren dus een onafscheidelijk duo. Maar zij begon achter jongens aan te jagen en ze trouwde. Ze wilde mij niet in huis hebben omdat ik teveel aan haar hing en dan had ze geen privacy, of zo. Ik snapte er bar weinig van, was helemaal nog niet met zulk soort dingen bezig. Maar boos was ik, neem dat maar van mij aan.’ Louis kneep zachtjes in Harry’s hand. ‘Nou, die man bleek achteraf dus helemaal niet zo’n lieverdje. Hij was een jaar of dertig, denk ik en Gemma waarschijnlijk rond de veertien, vijftien. We waren niet zo goed met leeftijden bijhouden. Soms ging de tijd snel, soms langzaam… We raakten de tel nog al eens kwijt. Papa en mama beweerden het bij te houden, maar ik had zo mijn twijfels bij hun tellingen. Goed, dat doet er verder niet toe. Maar hij was dus een vies ventje en het bleek dat hij al meerdere vrouwen had gehad. De meesten ervan dood, maar z’n laatste leefde nog en die was uit op wraak. Heeft Gemma te grazen genomen.’
‘En jij hebt het haar betaald gezet?’ vroeg Louis zachtjes.

Reacties: