FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Honderd kleuren wit (ofwel brief uit een instelling)

Wit. Dat is alles wat ik zie, wat mijn dagen vult. Hoe lang al? Ik weet het niet. De muren, de vloeren, het plafond, zelfs ik. Elke kleur wit die er bestaat en nog eens zoveel meer.
In deze woestijn kan ik niet anders dan aan jou denken, en aan het waarom. Wit, zo wit als jouw huid, als jouw laken, als het wit van jouw weggedraaide ogen. De kleur van einde. Ik sluit mijn ogen, en door het dikke getraliede raam hoog in de muur voor me valt een streep zonlicht op mijn oogleden. Nu zie ik rood. De kleur van bloed, jouw bloed, van mijn mes, van pijn. De kleur van liefde, mijn liefde voor jou.
Ik adem de geur van mijn kleine witte cel diep in. Ik ruik de dood, dichterbij dan ooit, zelfs dichterbij dan toen ik dat mes in jouw witte lijf sloeg, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Hoe haat en liefde zo dicht bij elkaar kunnen liggen zal ik nooit begrijpen. Geloof me gewoon als ik zeg dat ik je pijn moest doen omdat ik van je hield. Omdat je me gek maakte van liefde.
Doodgaan is niets om bang voor te zijn. Dat weet ik, omdat ik naar jou gekeken heb. Toen je eindelijk ophield met kronkelen en gillen en je heel, heel stil werd, kreeg alles aan jou een uitdrukking van heel diepe vrede. Je zag er rustiger uit dan je bij leven ooit geweest was. Misschien omdat je niet meer hoefde te liegen tegen mij en tegen jezelf. Of dacht je soms aan haar? Nee, dat kan niet, dat wil ik niet. Je dacht aan mij, dat weet ik zeker. Je hield alleen van mij tot in de dood.
Liefste leugenaar. Door jou zit ik hier, opgesloten in deze kleine witte cel die langzaam bezit van mij neemt tot ik ook wit zal worden. Ik moet genezen, zeggen ze. Afkicken van jou, van liefde, van mijn verlangen naar die rode nacht. Ik mag geen rood meer van hen, alleen nog wit.
De muren bollen naar binnen, er flikkeren gezichten doorheen, ik hoor ze fluisteren. Wit, wit, wit. Overal waar ik kijk. Het kruipt langs mijn benen omhoog, zuigt zich vast in mijn huid, glijdt over mijn mond en neus... Weet je, soms ben ik bang dat je me echt gek gemaakt hebt.
Misschien is dat de reden waarom ik dit allemaal opschrijf, met dit kleine gestolen potlood op een stuk toiletpapier. Ik schrijf aan jou, maar ik weet dat jij dit nooit zal lezen. En toch doe ik het. Ik heb zo’n gevoel dat dit het juiste is om te doen.
Het spijt me. Dat wilde ik denk ik nog zeggen. In dat ene heldere moment, net voordat je helemaal koud werd, heb ik gehuild, dat weet ik nog heel zeker. Ik weet niet of jij het gemerkt hebt. Waarschijnlijk was je te druk met doodgaan, dat begrijp ik best. Maar nu weet je het dus. Ik heb om jou gehuild. Het had zo niet moeten gaan. Liefde hoeft niet rood te zijn. Misschien... misschien kan liefde best wel gewoon wit zijn.

Reacties: