FanFic.nl

Ogen

Chris

Haar huis was anders. Hetzelfde, jawel, maar toch anders. De voordeur was nog steeds groen, de muren bestonden nog steeds uit bakstenen. De gordijnen hingen nog steeds halfgeopend achter het grote raam dat zicht bood tot de woonkamer. Onkruid begon het gevecht om dominantie te winnen en piepte tussen de tuintegels uit, drie rozenstruiken pronkten in een hoek met hun bloemen. Het was thuis zoals thuis altijd geweest was, maar ze keek ernaar met andere ogen.
Waarschijnlijk kwam dat doordat ze kort geleden de hoop op had gegeven haar huis ooit terug te zien. Ze had zich erbij neergelegd dat ze onder de grond zou omkomen, er zou wegrotten.
En hier stond ze dan, vechtend tegen de sentimentele tranen die ze niet kon gebruiken. Ze trok de band van haar rugzak goed over haar schouder en liep door de voortuin heen naar de voordeur. De sleutel in haar hand trilde enigszins, maar ze kreeg het voor elkaar om hem om te draaien. In de kleine hal werd ze ontvangen door de kleine hoeveelheid licht die door het raampje viel, en de mix van geuren die er altijd in het huis hing. Ze ademde diep in, sloot haar ogen om het allemaal extra goed tot zich door de laten dringen.
Ze was thuis.
Half rennend snelde ze de huiskamer in. Er stond een halfvol koffiekopje op het bijzettafeltje naast de bank en op de televisie waren beelden te zien van één of andere soapserie – waarschijnlijk een herhaling, gezien het feit dat het vroeg in de middag was.
Even overwoog het meisje om haar spullen naar boven te brengen, aangezien haar tas best zwaar was. Het verlangen naar het zien van degene met wie ze het huis deelde, was echter te groot. Op haar tenen – ze wilde hem verrassen – liep ze dus naar de keuken. Zachtjes duwde ze de deur, die op een kier stond, open. Het beeld deed haar glimlachen. Hij was nog even knap als toen ze hem vaarwel gekust had. Misschien zelfs wel knapper.
Niet dat ze zijn gezicht kon zien. Hij stond met zijn rug naar haar toe, merkte niet dat ze binnen was gekomen en ze glimlachte terwijl ze op haar tenen naar hem toe bewoog. In haar hoofd overwoog ze haar opties, om uiteindelijk te besluiten hem te doen schrikken. Zo stilletjes mogelijk naderde ze hem en zodra hij binnen handbereik was, strekte ze haar armen uit en legde één hand over zijn mond, de ander binnen een milliseconde over zijn ogen. Ze voelde hem worstelen onder haar greep en na enkele tellen liet ze hem los. Een tevreden glimlach vormde op haar gezicht. De jongen draaide zich om en zijn ogen vergrootten toen hij zag wie zijn aanvaller was. ‘Kate!’ riep hij ontzet uit.
‘De enige echte,’ glimlachte de blonde, terwijl ze haar rugzak van haar schouder op het aanrecht liet zakken. Meteen daarna voelde ze zich omklemd worden door twee sterke armen, de armen de ze zo gemist had en die ze gedacht had nooit meer om zich heen te voelen.
‘Ik heb je gemist,’ bekende de jongen tegen de huid van haar nek.
‘Ik jou ook,’fluisterde ze terug.
‘Was het wel leuk?’
‘Chris!’ riep Kate uit, gespeeld verbaasd. ‘Hoe kun je dat nou vragen? Je weet toch dat ik altijd mijn eigen feestjes bouw? Natuurlijk was het leuk. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en het zijn een paar hele…’ Ze aarzelde even, zorgvuldig nadenkend over haar woordkeus. Ze wilde niet liegen, maar ze kon ook niet de gehele waarheid vertellen. ‘Interessante dagen,’ besloot ze uiteindelijk.
‘Leuke jongens ontmoet?’ grapte Chris, terwijl hij verder ging met het bereiden van waar hij dan ook mee bezig was.
De zon scheen door het keukenraam en hulde de gehele keuken in een zee van licht. Chris’ donkere krullen werden omgeven door een randje puur goud – allemaal een spel van de zon, uiteraard – en zijn gespierde lichaam stak strak af tegen de witte tegels die de keukenmuren bedekten. Kate grinnikte; het zonlicht deed haar meer dan eens beseffen hoeveel ze van hem hield. ‘Nee,’ antwoordde ze dus. ‘Nou ja, er waren wel jongens, natuurlijk, maar ze haalden het bij lange na niet bij jou.’
‘Ik voel me vereerd,’ grijnsde Chris, terwijl hij een komkommer in plakjes sneed. ‘Vertel!’ moedigde hij enthousiast aan, toen zijn vriendin niet verder vertelde. Het meisje hees zich tevreden op het aanrecht zodat ze hem kon bestuderen terwijl hij aan het werk was, en ze begon te praten. ‘Ik ging om met een groepje van… Ik weet niet precies hoeveel, maar goed. Ik ben het meest opgetrokken met Sharon, een meisje van ongeveer mijn leeftijd. Ze is drieëntwintig en een beetje raar, maar wel op een geniale manier.’ Kate grinnikte bij de herinnering aan Sharons verhalen over hoe ze misschien wel het vlees van hun eigen vrienden aten – en aan de herinnering van de gezichten die de jongens daarop getrokken hadden.
‘Oké,’ keurde Chris goed, ‘maar nu de jongens!’
‘Waarom wil je dat zo graag weten?’ vroeg Kate plagerig, terwijl ze hem tegen zijn schouder stompte.
‘Omdat,’ begon haar vriend uit te leggen, waarbij hij de lettergrepen zo lang mogelijk rekte, ‘als jij me over ze kunt vertellen voor – zeg, een paar minuten, dan weet ik zeker dat je inderdaad niet vreemd bent gegaan.’
Kate schoot in de lach. ‘Sorry Chris…’ begon ze, langzaam, zodra haar lachen enigszins tot bedaren was gekomen. ‘Maar er was een jongen, en hij heette Zayn… God, hij was zo knap, Chris, je had ‘m moeten zien. Z’n ogen waren nog donkerder dan die van jou, je kon erin verdrinken zo diep waren ze. Zijn huid was donker, maar niet te donker. Gewoon mooi – sommigen zouden het beschrijven als chocola, waarschijnlijk, maar dat is zo plakkerig en eigenlijk ook een beetje te donker. Hij was gewoon…’ Ze zuchtte. ‘Gewoon mooi, gewoon oprecht mooi en die ogen, Chris. Zo adembenemend mooi, en donker en groot en die wimpers…’ Ze glimlachte dromerig, terwijl ze haar ogen speels over Chris’ gezicht liet glijden. Hij nam haar nieuwsgierig op, leek er niet helemaal zeker van te zijn of dit één van haar spelletjes was, of dat ze het meende. ‘Dus, hebben jullie…’ Hij maakte de vraag niet af, hoefde de vraag niet af te maken want Kate snapte hem perfect.
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, hij heeft een…’ Halverwege de zin viel ze stil en haar ogen verlieten Chris’ gezicht, dwaalden in slow motion door de keuken en hielden uiteindelijk stil op de klok. Tik, tik, tik deden de wijzers. Kate staarde ernaar, zag niets meer. Haar gedachten waren plotseling geheel tot een stop gekomen na hetgeen haar hoofd binnen was gesijpeld. Ze had zo goed geprobeerd het te verdringen.
‘Kate?’ vroeg Chris, een bezorgde ondertoon in zijn stem.
Het meisje zuchtte, zich ervan bewust dat ze haar rol nu wel heel overtuigend speelde. Overtuigender dan normaal, omdat er nu daadwerkelijk iets aan de hand was. Niet tussen haar en Zayn – natuurlijk niet, maar de gedachte aan Deborah deed haar gewoon verdriet. ‘Hij had een soort van, nou ja, aangepapt met iemand anders,’ zuchtte ze uiteindelijk, zich daarna pas realiserend dat ze de situatie alleen maar ongemakkelijker maakte.
‘Vond je hem serieus leuk?’ fluisterde Chris, die zich duidelijk geen houding meer wist te geven.
Kate schudde haar hoofd alsof ze zich uit haar trance wilde bevrijden, maar het lukte haar maar half. ‘Nee,’ sprak ze, haar wijdgeopende ogen nog steeds strak op de klok gericht – hoewel ze allang niets meer zag. ‘Nee, maar hij dat meisje, nou ja, ze – ik, we… Het… Het liep onverwacht allemaal een beetje uit de hand tussen haar en twee van de jongens en voor we het wisten was ze weg. We hebben nooit fatsoenlijk afscheid van haar kunnen nemen en ze was een geweldig mens maar nou zal ik haar nooit meer spreken en dat maakt me gewoon verdrietig.’
Chris knikte onzeker. ‘Misschien kun je haar in het telefoonboek opzoeken?’
‘Nee,’ zuchtte Kate hoofdschuddend. Hoewel het dit keer meer uit verslagenheid was dan om de trance te doorbreken, slaagde ze dit keer redelijk in het laatste. Ze scheurde haar ogen los van de klok en richtte ze weer op haar vriend, een waterig glimlachje rond haar lippen. ‘Ik hou van je, Chris, maak je daar maar geen zorgen over. Het is gewoon… Ik heb het naar m’n zin gehad, echt waar, maar er zijn ook dingen gebeurd waar ik liever niet aan terugdenk.’
Ongemakkelijk haalde haar vriend zijn schouders op, zijn ogen onzeker die van Kate vasthoudend. ‘Misschien kunnen we dan proberen er niet aan te denken?’ opperde hij voorzichtig. Kate knikte zachtjes. ‘Ja,’ fluisterde ze. ‘Ja, laten we dat proberen.’

Reacties: