FanFic.nl

Ogen

Kennismaking

Razendsnel nam ze een besluit. Het had geen nut om Kates ademhaling te controleren: de inhoud van haar schedel was uitgespreid over de vloer van de gezinswoning en als het meisje nog ademde, moest ze minstens bovennatuurlijke krachten bezitten en dan zou ze ook zelf wel weer overeind komen. Belangrijker was het de jongen in de deuropening en zichzelf in veiligheid te brengen, dus snelde Sharon terug naar de voordeur en knielde ze neer naast de man met de donkere krulletjes. Ze wist niet wat ze moest zeggen, dus begon ze maar met het vertellen van een algemeen verhaaltje: ‘Ik ben Sharon. Ik ga er niet vanuit dat die naam je iets zegt, maar ik heb Kate een aantal dagen geleden leren kennen. We konden het wel goed vinden, eigenlijk. Het was niet mijn bedoeling zo snel langs te komen, maar ik was mijn tas aan het uitpakken en toen vond ik één van Kates bezittingen. Ik besloot het terug te brengen, voor het geval ze het miste. Nou ja,’ grinnikte ze weemoedig, ‘ik denk niet dat ze nu nog iets mist. Laten we hopen dat ze het goed heeft in het hiernamaals.’ Terwijl ze praatte wreef ze Chris zachtjes over zijn rug en ze voelde hoe zijn ademhaling weer regelmatig werd en het schokken van zijn lichaam minder.
‘Het spijt me,’ fluisterde Sharon toen, zachtjes. Ze meende het. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo voor de volle honderd procent achter haar eigen woorden had gestaan, maar wat speet het haar. Als ze eerder was geweest, had Kate misschien nog geleefd. Of ging het niet om het schriftje? Eigenlijk wist ze dat natuurlijk niet zeker. Voor hetzelfde geld waren ze van plan hen allemaal neer te jagen tot er niemand meer was om te getuigen in die stomme rechtszaak die eraan zat te komen. Alsof daar überhaupt iets uit ging komen. De mannetjes waren veel te zorgvuldig te werk gegaan.
De jongen stond op en klopte zijn broek af. ‘Sorry,’ fluisterde hij, terwijl hij een hand door zijn haar haalde. Intussen had hij Kates bloed over zijn hele gezicht uitgesmeerd. Sharon glimlachte lichtjes. ‘Waar is de badkamer?’ vroeg ze.
‘Hoezo?’
‘Zo kun je niet over straat. Er zit overal bloed.’
Zijn gezicht vertrok toen de waarheid weer tot hem doordrong. Hij schudde zijn hoofd en begaf zich richting de trap. Stilletjes liep Sharon achter hem aan. Ietwat ongemakkelijk volgde ze hem zelfs de badkamer in – ze konden nu geen risico’s meer nemen. Niet voor ze precies wisten wat er speelde en hoe ze het op gingen lossen. Voor ze het opgelost hadden.
Voorlopig niet, dus.
‘Ik mag dan een man zijn, maar ik kan heus mezelf wel wassen.’
‘Ik was ook niet van plan een poot uit te steken,’ stelde Sharon hem gerust. De jongen keek haar via de spiegel aan en trok een wenkbrauw op. ‘Waarom ben je hier dan?’ vroeg hij niet-begrijpend, terwijl hij de kraan opendraaide en het bloed begon te schrobben.
‘Ben je vergeten wat er beneden is gebeurd? We moeten bij elkaar blijven.’
‘We moeten bij elkaar blijven? Wat is dat nu weer voor onzin? Eén of andere maniak is Kate komen halen, ja, dat is al erg genoeg. Ik hoef jou niet ook nog eens aan m’n broek te hebben.’
‘Ik ben bang dat je niet veel keus hebt. ’t Is of dit, of binnen vierentwintig uur de inhoud van je schedel tegen de muur.’
‘Hoe weet jij dat nou weer?’
‘Ik ben bang,’ sprak Sharon, zachtjes en op lichtelijk dreigende toon, ‘dat ik een stuk beter weet waar ik het over heb dan jij.’
‘En wie zegt dat ik jou kan vertrouwen?’ vroeg de jongen, terwijl hij zijn hoofd schudde en de waterdruppeltjes door de badkamer vlogen. Hij pakte een handdoek en wreef zijn gezicht en haar enigszins droog, om vervolgens zijn blik op Sharon te richten. ‘Nou?’
Het meisje haalde haar schouders op. ‘Ik.’
‘Daar heb ik niet zoveel aan.’
‘Weet je,’ sprak Sharon, die langzaamaan al haar instincten boven voelde komen. Ze was weer bijna zoals ze onder de grond geweest was. Meedogenloos en al het menselijke werd aan de kant geschoven. Wat dacht die jongen wel niet? Hij zou sowieso niet meer zijn dan een blok aan haar been. Ze kon beter gewoon Kates schriftje doorlezen, kijken of ze iets vond, eventueel contact opnemen met één van de andere betrokkenen en samen achterhalen wat er aan de hand was. Dat zou sneller gaan dan met zo’n wantrouwige en, bovendien, onwetende jongen erbij. ‘Eigenlijk ben ik degene die niets aan jou heeft. Ik heb geen idee wie je bent – je hebt je nota bene niet eens voorgesteld, en het zal me eerlijk gezegd een worst wezen of je morgenochtend haalt of niet. Maar één ding weet ik wel: zelf ben ik wel degelijk van plan om deze dag door te komen, en dat geldt ook voor morgen en overmorgen en de rest van dit jaar. Dus bij nader inzien, denk ik dat ik er maar weer eens vandoor ga. ’t Is mooi geweest hier en ik heb wel wat beters te doen, zoals bijvoorbeeld mezelf in leven houden.’ Zonder de jongen aan te kijken, beende ze de badkamer uit. Ze nam de moeite niet de deur achter zich te sluiten en ze liep in één keer door, de trap af, het halletje door – maar ze ging nog niet naar huis.
Eerst wilde ze kijken of ze in het huis aanwijzingen kon vinden. Ze nam aan dat de moordenaar er alweer vandoor was om twee redenen: ten eerste zou de jongen anders paniekeriger geweest zijn, ten tweede was het simpelweg dom. De kans was groot dat iemand in de buurt het pistoolschot had gehoord en de politie had gebeld – shit.
Zo snel ze kon, snelde Sharon de woonkamer in en knielde ze naast Kate neer.
Ze had genoeg doden gezien de afgelopen dagen en ze waren lang niet allemaal even netjes aan hun einde gekomen. Het beeld van Eliza, wier hoofd kapot was gevallen tegen de keiharde traptreden, stond nog vers op haar netvlies gebrand en dat was toch bijna net zo bloederig als wat er op de woonkamervloer lag. Toch was het anders. Dit was Kate. Dit was het meisje met wie Sharon het hele avontuur doorgemaakt had. Het meisje op wie ze vertrouwd had, het meisje in wie ze een vriendin herkend dacht te hebben.
Het meisje dat er niet meer was. Sharon dwong zichzelf om weg te kijken van wat er nog over was van het gezicht, nam in één oogopslag het lichaam in zich op. Geen armbanden, geen kettingen, niets wat van belang kon zijn. In één vloeiende beweging in en uit Kates broekzakken om te constateren dat ook daar niets te vinden was.
Om helemaal zeker te zijn van haar zaak, trok Sharon ook de schoenen van haar overleden vriendin uit. Erin staken voeten, gehuld in sokken, maar niets anders. Helemaal niets.
‘Ik ben Chris,’ hoorde ze vanuit de deuropening gesproken worden. Met een ruk draaide ze zich om: ze had helemaal niemand aan horen komen lopen. Tot haar grote opluchting – en ook wel enigszins irritatie, als ze eerlijk was – stond de jongen met de donkere krulletjes haar aan te staren. Zijn lichaamshouding en gezichtsuitdrukking spraken boekdelen: hij had geen idee wat hij met zichzelf aanmoest. ‘Dus als je het niet erg vindt,’ sprak hij met een klein stemmetje, terwijl hij een subtiel hoofdknikje gaf in Kates richting, ‘zou ik graag willen weten wat je plan is.’
‘We gaan,’ constateerde Sharon, en zonder verdere uitleg kwam ze overeind en stapte ze langs Chris heen de woonkamer uit. Ze beende de hal door, stapte door de voordeur heen en binnen enkele tellen stond ze naast haar auto. Chris kwam achter haar aangehobbeld. ‘Moeten we niet wachten op de politie?’ vroeg hij.
Sharon schoot in de lach. ‘Ik heb geen tijd om te wachten,’ zei ze toen, terwijl ze haar portier opentrok. Chris bleef onbeholpen naast het bijrijderportier staan. Hij begon met de minuut meer op Sharons zenuwen te werken, dus besloot ze zichzelf snel te verlossen. Ze leunde richting de andere kant van de auto, trok het portier open en vroeg: ‘Kom je nog?’ De jongen schudde zijn hoofd, maar stapte wel degelijk in de auto. De onzekerheid was bijna voelbaar toen hij zijn veiligheidsgordel omdeed, maar Sharon had geen tijd om zich er druk over te maken. Ze moest zo snel mogelijk op zoek naar een oplossing.

Reacties: