FanFic.nl

Ogen

Plannen

Tot ieders verbazing was het niet Eleanor die naar de deur liep, maar Louis. Dit gaf Eleanor de kans om alsnog thee te zetten, maar dat was dan ook wel alles wat er gebeurde. Verder was de keuken gehuld in een drukkende stilte. Niemand leek te weten wat er gezegd moest worden, verward door de kettingreactie van gebeurtenissen zo vroeg op de ochtend. Daarbij koesterden ze, op Perrie na misschien, allemaal een zekere angst voor degene die aan de deur stond. Voor zover zij wisten kon het net zo goed de vijand zijn. Ze waren allemaal bang voor het horen van een schot, of een gil, of helemaal niets. Ze waren bang, gewoon, simpel. Behalve Perrie, die er niets van leek te begrijpen.
Bij de deur klonken gedempte stemmen en iedereen deed zijn uiterste best om op te vangen wat er gezegd werd, maar het lukte niet. Het lukte ze zelfs niet om de stemmen te herkennen, en het verontrustte ze.
Al snel klonken er voetstappen op de gang en ging de keukendeur voor de zoveelste keer open. Er kwamen drie personen binnengestommeld: Louis, Sharon en een jongen met donkere krulletjes die ze geen van allen kenden. Uit zijn gezichtsuitdrukking bleek dat hij zich maar ongemakkelijk voelde vanwege de hele situatie, en hij keek schichtig om zich heen.
‘Verdomme, Sharon, moest je echt gezelschap meenemen?’ beschuldigde Eleanor onmiddellijk.
Sharon haalde haar schouders op. ‘Ja.’
‘Je realiseert je dat je hem hierdoor in gevaar brengt?’
‘Je realiseert je dat je geen idee hebt hoe de vork in de steel steekt?’
‘Nou, voor zover ik op mijn zintuigen kan vertrouwen sta jij hier nu middenin Harry’s keuken, wat je niet zonder reden zou doen. We zijn nou niet bepaald beste vriendinnen. Er is dus iets aan de hand en je neemt deze onschuldige jongen zomaar mee naar binnen en daarbij betrek je hem bij alle rotzooi die staat te gebeuren. Is het heel gek dat ik het je kwalijk neem dat je een onschuldig leven op het spel zet?’
‘Ik red zijn leven juist.’
‘Wat?’
‘Precies: je hebt geen idee wat er speelt, dus misschien kun je ophouden met voorbarige conclusies trekken.’
‘Ik…’ stamelde Eleanor, duidelijk van haar stuk gebracht. Ze leek niet eens te merken dat het water gekookt had. Ze reageerde in elk geval niet op de klik van de waterkoker.
‘Denk dat ik altijd alles weet, terwijl dat helemaal niet zo is. Ja, daar was ik intussen achter,’ sprak Sharon emotieloos, terwijl ze aan tafel plaatsnam. ‘Trouwens,’ vervolgde ze. ‘Je thee wordt koud.’
Eleanor liep rood aan en dat verbaasde het gezelschap: ze waren niet gewend dat het zelfzekere meisje bloosde. Desondanks draaide Eleanor zich om en goot ze het hete water in de theepot, hing er een theezakje in en plaatste het geheel op tafel. Terwijl ze mokken tevoorschijn toverde, was het doodstil. Sharon, Louis, Harry en Zayn zaten aan tafel, Chris en Perrie stonden hopeloos in de keuken en leken niet te weten wat ze met de situatie aanmoesten. Eleanor had intussen haar daadkrachtigheid weer teruggevonden en ging verder: ‘Uitleg zou prettig zijn.’
‘Dank je,’ reageerde Sharon, waarna ze richting Chris gebaarde. ‘Dit is Chris. Hij is Kates vriend.’
Dat was het moment waarop het binnenkwam. Het moment waarop alle hoop de grond in werd geboord en iedereen (nou ja, behalve Perrie dan) zich realiseerde dat er iets niet klopte. Sharon samen met Kates vriend, maar zonder Kate. Daar was het. Daar was de fout en iedereen vroeg zich hetzelfde af, maar niemand durfde het te vragen. Tik, tik, tik.
Uiteindelijk was Perrie degene die de stilte verbrak: ‘Wie is Kate?’
‘Kate was één van ons,’ antwoordde Sharon zonder uitleg te geven.
‘Was?’
‘Ze hebben haar gisteren neergeschoten.’
‘Wie?’ Ditmaal was de vraag afkomstig van Eleanor.
‘Een man in een bivakmuts, aldus Chris. Geen idee verder.’
‘Ho, wacht even,’ gooide Perrie geschokt tussendoor. ‘Ze is vermoord en het eerste waar jullie aan denken is wie het gedaan heeft? Jullie zijn niet verbaasd?’
Eleanor haalde haar schouders op. ‘’t Zat eraan te komen.’
‘Wat?’
‘Ik zou zeggen dat je nog kunt proberen weg te lopen. Ik betwijfel of ’t succesvol zal zijn – waarschijnlijk weten ze al dat je hier bent, maar je kunt het altijd proberen. Als je nog veel langer blijft, weet je zeker dat je niet meer veilig bent.’
‘Wie weten dat ik hier ben?’
‘Dat is voor jou niet belangrijk. Ga je of blijf je?’
‘El,’ sprak Harry zachtjes, met een stem die van ver leek te komen. ‘Je kunt haar niet zomaar aanbieden om weg te gaan. Je weet hoe groot de kans is dat ze ons in de gaten houden. Zeventig procent kans – zo niet meer, dat ze ’t allang weten.’
‘We kunnen haar moeilijk dwingen,’ vond Sharon.
‘Haar nu laten gaan is bijna gelijk aan moord,’ wierp Harry tegen, waarbij hij Sharon recht aankeek.
‘Ik kwam alleen Zayn halen,’ constateerde Perrie, enigszins verslagen.
‘Zayn gaat nergens heen,’ sprak Harry onmiddellijk, iets te fel misschien.
‘Volgens mij heb jij daar niets over te zeggen. Hij is mijn vriend, niet de jouwe – dat lijk je volgens mij een beetje te vergeten.’ Het meisje wierp een verafschuwde blik op Harry terwijl ze het zei, waarschijnlijk omdat hij nog steeds bij haar vriend op schoot zat en niemand er iets aan deed. Iedereen leek het normaal te vinden. En dat terwijl ze niet meer aanhadden dan hun boxershorts.
‘Harry heeft wel gelijk,’ sprak Eleanor zachtjes. ‘Zayn kan niet weg.’
‘En waarom precies niet? Omdat Harry de weg blokkeert? Wacht maar, ik heb die homo in twee seconden van Zayns schoot af en dan –’
‘Je houdt je mond over Harry,’ mengde Louis zich sissend in het gesprek. Hij sprak een stuk zachter dan Perrie had gedaan, maar iets in zijn toon deed de hele keuken opnieuw stilvallen. Alsof hij een doodsbedreiging had uitgesproken, daar leek het op. En zo had het ook geklonken. ‘Maar maak je geen zorgen,’ sprak hij twee tellen later, een overdreven zoete glimlach op z’n gezicht. ‘Harry is mijn vriend, niet de zijne – dat lijk je volgens mij een beetje over het hoofd te zien.’ Eleanor zond Louis een waarschuwende blik, maar dat zag niemand. Zelfs Louis zelf niet.
‘Wat?’ vroeg Perrie opnieuw, ditmaal helemaal verslagen en ze zuchtte. Sharon stond op van haar stoel en gebaarde dat Perrie plaats moest nemen. ‘Ga zitten, lieverd. ’t Is allemaal een beetje veel, lijkt me. Chris, jij ook. Kopje thee tegen de traumatiserende ervaring?’ De twee reageerden niet – in feite reageerde niemand, want niemand snapte waar Sharons plotselinge zoetheid vandaan kwam – maar het meisje liet zich niet stoppen en schonk hun kopjes vol. Voor de anderen deed ze hetzelfde, zodat er al snel zeven gevulde theekopjes op tafel stonden. ‘Geen koekjes erbij vandaag,’ grinnikte ze, waarbij een hint van haar krankzinnige geschater om de hoek kwam kijken. ‘Maar ik heb wel nieuws.’
‘Nieuws?’ vroeg Perrie niet begrijpend.
‘Ja, je weet wel. Nou ja, eigenlijk weet jij helemaal niet, maar de rest weet het wel. Ik denk dat we het er inmiddels allemaal over eens zijn dat we iets moeten doen. Kate is al neer en de kans dat ze nu achter ons aanzitten, is zo’n beetje honderd procent. Zijn we het er allemaal over eens dat er iets moet gebeuren?’ Iedereen knikte – behalve Perrie.
‘Mooi. Dan moeten we op de één of andere manier zorgen dat we weer met z’n allen bij elkaar kunnen komen. Ik stel voor dat we contact opnemen met Philip om een andere locatie te regelen, want Harry’s ouders maken de hele situatie natuurlijk moeilijker dan het hoeft te zijn. Dan moeten we Danielle, Floor en Jade ophalen. Ik neem aan dat Floor inmiddels wel zo’n beetje uit het ziekenhuis is, maar daar komen we snel genoeg achter. Ik zou zeggen… de rollen verdelen? Hoeveel auto’s hebben we?’
‘Wij één,’ sprak Eleanor.
‘Wij ook, dus dat maakt twee,’ ging Sharon verder. ‘Ik stel voor dat ik richting het ziekenhuis ga om te zien hoe ver Jade en Floor zijn. Philips kantoor is min of meer op de route, dus ik zal daar wel even stoppen om te vertellen dat we graag een andere locatie willen. Perrie weet waar Danielle woont, die kan haar ophalen. Ze kan Chris meenemen zodat ze niet helemaal alleen is.’
‘Waarom ga jij wel alleen?’ vroeg Chris.
‘Omdat die vier,’ Sharon gebaarde naar het gezelschap dat in Harry’s huis overnacht had, ‘letterlijk onafscheidelijk zijn en ik heb geen behoefte aan vier extra personen in mijn auto.’
‘Je kunt Harry meenemen,’ opperde Perrie. ‘Ik houd Zayn wel gezelschap.’
‘Harry gaat helemaal nergens heen,’ snauwde Louis onmiddellijk.
‘Ik zie het probleem niet,’ bekende Perrie fel. ‘Hij is geen kind van vier, hij kan heus even met Sharon mee naar het ziekenhuis. Wat is het probleem precies?’
‘Het probleem is –’ begon Louis, maar Harry onderbrak hem met half overslaande stem: ‘Hou op!’
Alle hoofden draaiden zich zijn kant op en iedereen staarde hem aan, overdonderd door zijn uitbarsting. ‘Hou op,’ sprak Harry nogmaals, ditmaal nauwelijks meer dan een fluistering. ‘Perrie heeft gelijk: ik ben geen kind van vier en ik weet dat het niet verstandig is om mij met Sharon op pad te sturen, maar ik kan heus nog wel voor mezelf praten.’
‘Goed, weten we dat ook weer,’ glimlachte Sharon misselijkmakend zoet. Ze nam een slok van haar thee, liet de mok met een klap weer op tafel terechtkomen. ‘En nu is het tijd voor actie.’

Mijn excuses aan Cynthia, want waarschijnlijk mist dit hoofdstuk ook de Bo-touch. Sorry, sorry. Sorry.
Heeft iemand hier QAF gezien? "Are you coming or are you going, or are you coming and then going?" Nee?

Reacties: