Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Stand Alones » 03 - Unexpected | Niall Horan
Stand Alones
03 - Unexpected | Niall Horan
We zaten in de auto, ik en mijn Niall.
Het was zo’n prachtige avond geweest, wonderlijk. Niall had me opgehaald, als verrassing en me haast geblinddoekt meegenomen naar het strand. Voor hem maakte het niet uit of dat dichtbij of ver weg was, als het met mij was, was alles goed. Toen we daar eenmaal aankwamen, en hij tegen me zei dat ik mijn ogen openen kon, keek ik tegen een opgemaakt picknickkleed aan. Ik had me verrast omgekeerd en was Niall in de armen gevlogen. Ik vond het zo lief als hij van die kleine, speciale dingen deed. Het betekende zoveel voor mij, en vandaag was het allemaal extra speciaal. We waren 3 maanden samen geweest, 3 wonderlijke, mooie, liefdevolle en fantastische maanden. Ik had me geen beter vriendje kunnen voorstellen. Hij was zo lieflijk en een stuk zorgzamer dan mijn vorige vriendjes. Dat alles liep toch uit op niets, nee, dit voelde heel anders. Meer als, echte liefde. Al wist ik niet of daar ooit een betekenis voor komen zou.
Samen hadden we heerlijk gegeten van de vooraf klaargemaakte broodjes, salades en aardbeien met chocolade en slagroom. We hadden gedronken uit niets minder dan een karaf met water, geschonken in de mooiste plastieken bekertjes. Hoe hij aan het karaf kwam voor het water, was voor mij tot nog toe een raadsel gebleven, maar zin om ernaar te vragen had ik niet. De plastieken bekers, waren typisch iets voor Niall. Het was zijn manier om perfectie, te combineren met de meest normale dingen en daar hield ik wel van. Uiteindelijk sloot onze geweldige picknick af met een wandeling langs de vloeiende zee. Het was magisch geweest. Even hadden we stil gestaan en gonsde het water tegen onze voeten, hij had me aangekeken met een vonkel in zijn ogen zoals alleen hij hebben kon.
‘Ik hou van je, Janita.’ Had hij gefluisterd, en zijn eigen woorden bezegeld met een kus. Het voelde tevens als een bezegeling van onze liefde, die al 3 maanden non stop had gevloeid. Ik had het beste, wat me ooit overkomen was voor mij helemaal alleen.
Maar nu, zaten we met zijn tweeën in de auto richting ons appartement. Onze picknick spullen lagen keurig in de kofferbak en de regen tikte ritmisch op de voorruit. Het was een mooie avond, met een stralende volle maan. Precies zoals ik me voorgesteld had, maar dan zonder de regen.
We reden over de snelweg waar ik al vele malen overheen gekomen was. Het was een maar al te bekende weg voor mij, want dit was de eerste weg die Niall en ik samen bereden naar ons allereerste afspraakje. Bij een restaurantje dat op hoge palen aan de zee stond. Het was een heerlijk restaurant, met alleen maar vis en andere zoutwater beestjes. Ik was nogal een liefhebber van vis, dus dat was het ultieme restaurant geweest. Niall hielt sowieso van eten, maar vis stond toch wel in zijn lijstje met favorieten. Al met al was het het perfecte eerste afspraakje geweest en ook de beste die ik ooit had meegemaakt.
We reden de snelweg af, sloegen de eerste afslag rechts. Nergens was verkeer te bekennen, het was zo rustig op de weg. Ongelooflijk hoe rustig dat het was. We stopten voor een stoplicht en waarom we stopten was eigenlijk een raadsel. Er was geen overstekende auto, niets. het verkeer hielt zich stil en het leek wel of wij de enige mensen op de weg waren. En dat terwijl het nog maar 11 uur in de avond was! Ietwat onbegrijpelijk, al vond ik het zelf. Maar dat gold niet voor Niall, die nam het er nu juist van en gebruikte, bij de eerste de beste stoplicht de gelegenheid om me strak aan te kijken en me lief toe te glimlachen. Hij boog zich naar me toe en gaf me een kusje op mijn mond en voorhoofd. Ik voelde me zo geliefd. In mijn ooghoek zag ik het licht verspringen naar groen, en ik was niet de enige die het zag. Het kleine, intieme moment maakte plaats voor het geven van gas en wisselen van de versnelling. Grappig hoe zo’n lief moment kon omslaan in niets.
Niets..
Ik hoorde mezelf gillen, en keek Niall met verschrikte ogen aan. Vol macht probeerde hij het stuur onder controle te houden en ik zag dat hij daar moeite mee had. Ik voelde hoe de auto vele malen in de rondte vloog en nu mochten we pas blij zijn dat er verder geen verkeer was. De kleuren van de verkeerslichten en lantaarns vloeien in elkaar over, de kleuren cirkelden rond in mijn hoofd en zorgden voor een duizelige massa. Ik voelde hoe we nog steeds tolden, er leek geen einde aan te komen. Ik hoor scheurende geluiden, gekraak en geschreeuw. Het is of iemand mijn naam uitriep.
Niall?
Ik voelde hoe we langzamer gingen, een klap. Plots schoott ik naar voren en opzij. Het licht dat net nog rondtolde voor mijn ogen en in mijn hoofd stopte abrupt. Ik keek naast me, zag kleuren van oranje op het raam zitten maar dat leek me sterk. Het was geen kleur, het raam was versplinterd. Ik voelde hoe de regendruppels op mijn gezicht sloegen en pijn veroorzaakten. Ik reikte naar mijn wang, ik wou voelen waar de pijn vandaan kwam. Plakkerig bloed op mijn gezicht, dat sporen achterliet op mijn hand. Ik voelde hoe een glassplinter in mijn vinger prikte.
Niall? Waar was Niall?!
Ik hoorde geluiden naast mij, maar niet in de autostoel. Geluiden naast het dichtzittende portier, met het versplinterde raam. Ik voelde hoe iemand de glasscherven wegveegde en het portier langzaam opende. Een lichaam reikte over het mijne en maakte zorgvuldig mijn riem los. Ik was vrij, vrij uit dit wrak. Op mijn eigen kracht en met behulp van het persoon naast me stond ik even later naast de zwarte Landrover waar we nog geen 5 minuten later vrolijk in zaten, op weg naar huis.
‘Janita? Janita, is alles goed met je? Heb je nog ergens pijn, behalve aan je wang?’ Ik hoorde de bezorgdheid in Niall’s stem en voelde een hand op mijn voorhoofd. Nee, alles was goed. Het moest goed zijn. Ik had alleen pijn aan mijn gezicht, met name mijn wang. Gewoon wat schrammetjes en blauwe plekken, meer zou er niet aan de hand zijn. Ik voelde het. Straks, zouden we gewoon worden opgehaald en naar ons appartement worden gebracht.
‘Nee, Niall. Alles is verder goed. Maar hoe gaat het met jou? Heb je pijn? Letsel?’ ik hoorde hoe ditmaal de paniek op mijn stem sloeg en eventjes wende ik mijn blik af naar de Landrover. Er was niet veel van over, we waren alleen flink aangereden. Het andere wrak lag aan de andere kant van de weg in de berm. Er stond een man laveloos naast. Hij haalde zijn hand door zijn haren en zakte langzaam in het natte gras. Toen pas merkte ik dat het nog steeds regende. Pijpenstelen wel te verstaan. Ik knikte naar de man en Niall leek me te begrijpen. Samen stapten we op het wrak af.
Hoe kon zo’n perfecte avond, uitlopen tot zo’n schandalig einde? Maar we kwamen er wel boven op en toch leek alles zo onwerkelijk..
‘Hoe gaat met je? En wat bezield jou eigenlijk?’ Woede was wat ik hoorde, ‘Kun je niet beter uit kijken of zo? Waar bestaan verkeerslichten anders voor?’ ik trok langzaam aan de zoom van Niall’s shirts als teken dat hij even zijn mond houden moest. Ook deze man was een ongeluk begaan, alleen was hij de oorzaak.
Toen de man geen reactie gaf op Niall’s vragen, trok hij zich los uit mijn hand en pakte de man bij zijn schouder, trok hem omhoog uit het rgras; Hij schudde hem door elkaar maar weer, kwam er geen reactie.
‘Hartstikke lam,’ hoorde ik Niall tegen mij zeggen, ‘Deze kerel, is hartstikke lam. Bel jij 112?’
Ik knikte instemmend, belde het alarmnummer. Nadat een vrouw mij geruststellend vertelde dat er zo snel mogelijk hulp zou komen, vroeg ik me af hoe zij zo rustig kon blijven..
Ik voelde me licht in mijn hoofd worden, dwaalde af en voelde niet veel later nat gras tegen mijn wang, regen dat sloeg op mijn gezicht en opnieuw voor pijn zorgde. Iemand knielde naast me neer en wreef een hand over mijn natte haren. Ik wou mijn ogen openen, maar het voelde alsof mijn oogleden aan elkaar geplakt zaten. In de verte hoorde ik de signalen van ambulances, de bekende melodie klonk in mijn oren. Maar ik kon mijn vinger er niet precies op leggen. In mijn gedachtes waren het ambulances, maar het konden net zo goed politiewagens zijn, of de brandweer om mijn part.
Ik draaide onrustig met mijn hoofd, probeerde te gillen maar mijn stembanden gaven geen geluid. Geen enkel geluid kwam uit mijn strot. Alles leek muurvast.
‘Janita?!’
Ja, wat?! Wou ik terug schreeuwen, wat was er nou weer? Zag hij niet dat ik langzaam lag dood te gaan of zo. Oh nou ja, zo voelde het immers. Ik kon ook geen arm of been meer bewegen.
‘JANITA! WORDT WAKKER!’
Ik zat rechtop in bed en keek verward om me heen. Geen snelweg, geen ambulances, geen Landrover in de prak. Alleen onze veilige slaapkamer en een arm om me geen geslagen. Verdomme, waar was ik in beland?! Ik taste naar mijn wang, maar voelde geen plakkerig bloed, geen natheid. Buiten regende het wel, maar binnen was alles kurkdroog. Ik zat gewoon in de pyjama, waarmee ik diezelfde avond nog naar bed was gegaan.
Was dit alles dan een droom geweest?
Ik draaide mijn hoofd naar Niall en keek hem met grote ogen aan. Hij had een bezorgde blik en streelde mijn haren. Ik kroop iets dichter naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn middel. Voorzichtig begon ik te snikken.
‘Rustig maar meisje, je had een vreselijke nachtmerrie. Je lag alleen te schreeuwen en ik kreeg je haast niet wakker!’ Niall probeerde me gerust te stellen met zijn woorden, ‘Maar alles is goed. Je bent gewoon thuis, er is niets gebeurd. Rustig maar, ik ben hier.’
Dit maakte me nog meer aan het snikken en Niall begon me te knuffelen. Na een goede 10 minuten voelde ik me al een stuk beter en had Niall me een glas warme melk toegedaan. Geen karaf water, maar gewoon een normaal glas vol met warme melk. De heerlijke substantie waar ik van hield.
‘Dus, het was allemaal een droom?’ Voorzichtig stelde ik mijn vraag en zag Niall duidelijk knikken. Dit stelde me gerust, maar alles leek zo echt. Het hele ongeluk, onze picknick bij de zee, alles. Zelfs de man bij het tweede autowrak. Maar het was een droom, een zware gedachte in mijn hoofd dat zich vervulde tot realistische beelden in mijn slaap. Alles leek goed en was goed, maar aan slapen dacht ik vannacht niet meer.
Reacties:
If I like it?
Meis dit is zoo mooi!
OMYGUSCH! Dit is echt..
Wauw!
Dankjewel!
Smakkerjes.x
Natuurlijk had ik de eer om deze shot voor het eerst te lezen, en je weet het natuurlijk al maar...
WOUW.
Hoe je dat ongeluk beschrijft is zo goed. Net zoals hoe ze pickniken en hoe het eigenlijk allemaal een droom was.
Me like!
Als je zin hebt, en tijd hebt, en het wil, mag ik dan ook een shot ^^
- ik weet dat ik gezegd heb dat het eigenlijk niet goed is om persoonlijke shots te schrijven, maar je schrijft zo goed. -
NEXT ENZO
Ja mee eens met de mensen onder me.
Echt waaauuw WAUW.
Wat ben ik blij dat je weer schrijft want ik heb dit echt gemist<3
hoe kan je dat zo geweldig mooi beschijven?!
Echt prachtig meiss.
Ja ik ben nu een beetje jalours
Zou je die willen maken?? Pleeaaaassseeeeeeeeee???0.0*puppyogen*