Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Dramione [3-Shot] » Draco
Dramione [3-Shot]
Draco
Het was donker. Bij hem was het altijd donker. Eigenlijk gold dat voor iedereen in Zwadderich, want de kleuren van hun leerlingenkamer waren duister en nietszeggend. Net zoals de meubels. Zwartleren banken, mahoniehouten tafels en smaragdgroene beelden. De kleuren van de slang, de kleuren van het kwaad. Duisternis.
Van hem.
Stilletjes sloop hij de trap af. Hoewel het vakantie was, waren er een aantal leerlingen uit zijn jaar achtergebleven en hij had totaal geen zin in gezelschap. Niet nu hij haar moest vinden.
Zodra hij de leerlingenkamer betrad, was deze tot zijn grote opluchting leeg. Het enige leven kwam vanaf de verscheidene schilderijen aan de muren, die hem verbaasd aanstaarden of hun ogen gesloten hadden. Ook zij moesten slapen, en Draco had geen zin dat te verstoren. De schilderijen konden lawaai maken voor tien, met hun gekrijs en gekreun, en de kans was groot dat hij op die manier wel degelijk aandacht zou trekken.
Dus sloop hij door de kamer heen, zigzaggend langs de meubels, de betonnen trap op richting het enorme portret dat hem toegang tot het kasteel zou verlenen. Normaal gesproken zou het zeuren en zou ze leerlingen er op dit tijdstip liever niet doorlaten - maar hij was een Malfoy. Dat had zo zijn voordelen, zeker als het op dingen omtrent Zwadderich aankwam.
Het portret zwaaide dan ook open zonder een kick te geven en binnen no-time stond Draco in de gang van de kerkers. Het enige waar hij nu nog langs moest sluipen was het kantoor van Severeus Snape, maar ook dat was waarschijnlijk geen grote moeite. De man was al aardig op leeftijd - schatte hij - en zal wellicht wel liggen te slapen.
Het was immers twee uur in de nacht.
Toch deed Draco voorzichtig. Voetje voor voetje sloop hij door de groen-getinte gang, zich concentrerend op het geluid van zijn voetstappen. Hij was nauwelijks hoorbaar, wat een goed teken was, en schoot zonder enige problemen voorbij het kantoor van Snape. Snel vluchtte de jongen de wenteltrap op en voor hij het wist, stond hij in één van de vele ruimtes die hij voor het gemakzucht maar ''hallen'' had genoemd. Hoe anders?
De gemakkelijkste weg zou door het kasteel zijn. Hij kon via de brug naar buiten gaan, maar daarvoor moest hij een enorme, houten poort openen. Dat was op zich geen probleem - het gekraak wel. Grote kans dat de schilderijen wakker zouden worden en hem zouden verraden aan Snape, of erger, Dumbledore.
Daar had hij écht geen zin in.
Dus liep de jongen de trap op, verscheidene gangen door, op weg naar de desbetreffende plek. Vaak kwam hij er niet, maar toevallig wist hij wél dat de ruimte vlak naast het Bezweringslokaal zat. Die wist hij wel te vinden, dus had hij maar besloten die richting uit te lopen. Ondertussen zat hij - hoe cliché het ook klonk - zich te bedenken wat hij tegen haar moest zeggen. Waarschijnlijk wist ze ondertussen wel hoe het zat tussen hen, want het kon onmogelijk zo zijn dat zij geen gevoelens had. Dezelfde die hij ervoer, hoogstwaarschijnlijk. Zo was het hem in ieder geval uitgelegd.
Hoe het ook mocht zijn, één ding was zeker. Het eindigde vannacht.
Draco was aangekomen in de laatste gang en zodra hij de bocht om zou slaan, wist hij dat hij in de desbetreffende gang stond. Eerst kwam het lokaal, dan de bibliotheek en dan zij. Hij wist dat ze daar was. Niet omdat ze er vaak kwam, maar gewoon omdat hij dat gevoel had. Hij wist het.
De blonde jongen haalde diep adem en sloeg toen de hoek om. Snel schoot hij voorbij het Bezweringslokaal, vervolgens de bibliotheek in.
In eerste instantie zag hij haar niet. En even, voor een enkel moment van teleurstelling en paniek, dacht hij dat hij fout zat. Dat ze er niet was.
Maar toen zag hij haar krullen. Elegante, bruine krullen die losjes over haar schouders vielen. Met een boek opengeslagen op het tafeltje voor haar zat ze daar, nietsvermoedend. Of misschien toch wel.
Ze klapte het boek dicht zodra hij één stap naar voren deed. De uitdrukking op haar gezicht zei genoeg - ze wist het. Ze wist precies wat er gaande was, waarom ze het voelde en misschien ook wel voor wie.
Hij wist het in ieder geval wel.
Met tegenzin schraapte hij zijn keel en zodra ze haar tas over haar schouder sloeg en zijn kant op kwam, deed hij een stap naar haar toe.
"Jij," sprak hij simpel, in niet meer dan een vals en mysterieus gefluister. Van schrik bleef het meisje stilstaan, niet in staat haar knikkende knieën in bedwang te houden. Draco zag hoe haar bruine ogen groot werden, hoe ze haar mond opende om hem vervolgens weer te sluiten. Ze bleef hem aanstaren, terwijl hij dichter naar haar toesloop. Zijn ademhaling werd sneller, zijn hart begon tegen zijn borstkas aan te bonzen.
En zodra hij voor haar stond, klaar om tegen haar te zeggen dat het nooit wat zou worden, dat ze absoluut niét met elkaar konden afspreken, sloeg hij dicht.
Hij kon het niet. Waarom kon hij het niet?
Reacties:
Dus toen werd het lam verliefd op de leeuw.
Love it!
Verder!!!!!
x
Jij geweldig persoon ga weg met je geweldige schrijf kunsten omg
Ik
ben
zooooooo
jaloers
op
jouw
talent
gurl
Kusss
*glimlach speelt om lippen*
Dit..
Dit is fantastisch
Jij kan de emotie zo goed overbrengen dat mijn hart ervan begon te bonzen.
Precies hoe het moet bij een bestseller ;o
YOU, yeaa YOU! You've got some amazing talent darlin'!
Ik wil later een boek van jou, mag je hem gelijk signeren
I adore your work!
Probably één van de paar waar ik naar opkijk c:
*plethugg*
Go on, go on! *giggles*
Dinosaurs walking in the backyard
xoxo
Eigenlijk hou ik niet van Dramione, maar hiervoor maak ik graag een uitzondering! Wat mooi geschreven. En ik vind het echt leuk hoe je die titels hebt gedaan. Ik ga snel verder lezen!
x