FanFic.nl

Ogen

Boterhammen

Het bleef stil, eventjes, terwijl iedereen naar woorden zocht. Steeds langer bleef het stil en het begon er aardig op te lijken dan iemand woorden ging vinden, dat ook niemand eigenlijk meer zocht. Ze hadden het opgegeven, waren te overdonderd door alle informatie. En door de vragen. Wat ze ermee moesten. Of het eigenlijk wel waar was. Enzovoorts, enzovoorts. Enzovoorts.
Uiteindelijk werd de stilte doorbroken door Harry, die opstond van Zayns schoot en richting de koelkast liep. Zonder iets te zeggen begon hij voor zichzelf een boterham klaar te maken en iedereen nam hem aandachtig in zich op, alsof ze zoiets nog nooit gezien hadden. Een nieuwe dierentuinattractie: een jongen die een boterham smeert. Als ze het zouden filmen, zou het waarschijnlijk nog een miljoen YouTube-hits opleveren ook.
‘Ik vertrouw haar niet,’ sprak Louis toen, wat de hoofden van degenen die aan tafel zaten zijn richting op deed draaien. Harry ging onverstoord verder met het smeren van zijn brood.
‘Ze komt hier zo maar binnenvallen met een random gozer, vertelt ons dat hij Kates vriend is, dat Kate dood is en dat wij maar even samen met haar onder moeten gaan duiken. Ben ik de enige die vind dat dit verhaal van geen kanten klopt?’
‘Natuurlijk klikt het onwerkelijk,’ zuchtte Eleanor. ‘Dat is het namelijk ook. Had jij ooit van je leven gedacht dat je ontvoerd zou worden en opgesloten in een huis waarin je gedwongen werd je medemensen te vermoorden? Ik bedoel, ik zou persoonlijk de kans groter achten dat we gestrikt werden voor een rol in Saw, of zo. Dat is hetzelfde.’
‘Dat is compleet anders,’ wierp Harry tegen, vanaf het aanrecht, zonder op of om te kijken.
‘Nou, dat hangt ervan af hoe je het bekijkt.’
Harry draaide zich om, keek haar aan met ogen waaruit niets af te lezen viel. ‘Ik snap je punt wel,’ bekende hij. ‘Het gaat erom dat het allemaal zo onwerkelijk klinkt omdat het onwerkelijk is. Dit soort dingen gebeuren alleen in een film, en films zijn makkelijk. Een beetje tegen je televisiebeeldschermpje schreeuwen omdat je meer weet dan de hoofdpersoon. Nu kan dat niet, en één verkeerde zet betekent het einde van het spel. Niet het einde van de film, die draait gewoon door, maar wel het einde van jouw rol en je moet ook niet verwachten dat je ooit nog in een andere film mag spelen, want met einde bedoelen we in dit geval definitief het einde van alles.’ Vervolgens draaide hij zich weer om zodat hij zich opnieuw over zijn brood kon ontfermen.
‘Dat zal best,’ vond Louis, ‘maar dat houdt niet weg dat ik haar niet vertrouw.’
‘Hoe zou ze Chris ooit zo ver moeten krijgen om mee te komen, als Kate niet dood was?’ vroeg Eleanor.
‘Waarom niet, echt?’ weerkaatste Louis geërgerd. ‘Wie zegt dat Chris überhaupt iets met Kate te maken heeft gehad, en geen acteur is? Wie zegt dat Kate en Chris er niet allebei bij betrokken waren, dat dit allemaal onderdeel van het spel is? Sharon wil ons met z’n allen bij elkaar hebben, zodat ze ons allemaal in een gasdouche kan stoppen en dan zien we het daglicht nooit meer. Ik heb daar persoonlijk vrij weinig behoefte aan.’
‘Als ze ons dood wilde hebben, had ze ons allang neergeknald. Hoe gewapend zijn we precies?’
‘De bewaking heeft haar vast gefouilleerd,’ opperde Zayn.
‘Plus Anne.’ Daarop draaide Harry zich om, nam zijn bord in zijn hand en kwam weer aan tafel zitten. Hij zei niets, maar keek Louis doordringend aan en die blik zei genoeg: hij wilde uitleg.
‘Gewoon, het is heel simpel. Ze hebben twee opties als ze ons hier vermoorden: ze laten ons hier, dan vindt Anne ons, of ze brengen ons weg, dan schakelt Anne een zoekactie in om ons te zoeken. Ze is niet achterlijk, ze weet dat er dingen spelen en als we massaal kwijtraken, gaat ze heus niet achterover zitten en wachten tot we vanzelf weer boven water komen.’
‘Dus stoppen ze ons gezamenlijk in één huis, en hopen dat niemand het verdacht vindt dat alle betrokkenen ineens geen contact meer hebben met de buitenwereld?’ vroeg Harry smalend. Louis haalde zijn schouders op.
‘En dan zeggen jullie dat ik labiel ben,’ ging Harry verder, zijn ogen strak in die van Louis geboord. ‘Kom op. We weten honderd procent zeker dat Philip aan onze kant staat. Hij heeft Eleanor met zender en al naar ons toegestuurd om vervolgens een reddingsactie op poten te zetten. Als het niet voor hen was, waren we allemaal al dood geweest. Als Philip ons dood had willen hebben, had ‘ie ons gewoon in dat huis laten zitten. Dan waren al zijn problemen opgelost geweest.’ Er viel een korte pauze terwijl Harry zijn longen volzoog met lucht, daarna ging hij verder: ‘Als Philip haar een huis aanwijst, is dat heus geen huis met een gasdouche. Hij staat aan onze kant, Lou. Hij zou zoiets niet doen. En hij zorgt ook heus wel dat we goed bewaakt worden.’
‘Ik bedoelde het symbolisch, oké. Voor mijn part hangen ze ons allemaal op aan onze broekriemen. Mijn punt is dat we daar nooit meer uit zouden komen.’
Harry grinnikte, wat hem drie vragende blikken opleverde. ‘Jullie zijn me een stelletje. Laat het los. Ik snap dat je houvast probeert te zoeken, ergens, maar dit is niet de manier. Onder de grond was Sharon de vijand, boven de grond niet per se. Wantrouwen is geen houvast, Lou. De vorige keer was er ook niemand die zich zorgen maakte over de reacties op onze ontvoeringen. Als ze ons dood willen hebben, leggen ze ons om. Maakt niet uit hoe, maakt niet uit wie ons vindt, maakt niet uit waar. Het maakt niet uit. Als Sharon ons dood had willen hebben, waren we dood. Geloof me.’
‘Als ik niet meer uit kan gaan van de rolverdeling, waar kan ik dan nog wel van op aan?’ vroeg Louis wanhopig.
‘Nou,’ sprak Harry ijskoud, ‘als je zo graag zekerheden wilt, hier heb ik een zekerheid voor je: ze zijn op ons uit. We staan op het punt om allemaal op pijnlijke wijze om het leven te komen en Philip stelt straks waarschijnlijk een locatie beschikbaar waar we kunnen onderduiken. Oh, en dan nog een zekerheid: ik ga met Sharon mee. En wat jullie doen, moeten jullie zelf weten, maar hier blijven doen jullie niet. Ik verbied het jullie. Mijn gezin woont hier en ik ga ze niet in gevaar laten brengen door een stelletje malloten dat niet meer inziet wat het verschil tussen dreiging en hulp is.’ Met die woorden stampte hij de keuken uit, zijn boterhammen in zijn hand. De drie aan de keukentafel hoorden zijn voetstappen de trap opvoeren, de overloop over. Een deur werd hard dichtgeslagen en daarna was het stil.
‘Je moet een keuze maken, Lou,’ zei Eleanor naar ongeveer een minuut stilte.
De jongen haalde zijn schouder op. ‘Ik heb geen keus. Als hij mee gaat, moet ik ook mee. Dat weet je.’
‘Hij is anders zojuist weggerend, zowel van jou als van mij. Ik zou het bijna vooruitgang durven noemen,’ constateerde Zayn.
‘Dat bedoel ik niet,’ sprak Eleanor echter. ‘En Louis, je weet dondersgoed wat ik wel bedoel. Je hoeft het niet met ons te delen, maar je moet het beslissen voor we weggaan. Want ja – we gaan weg. Harry heeft gelijk, het is de beste kans die we hebben en Philip staat aan onze kant. Maar je moet stoppen hem aan het lijntje te houden. Nu.’
‘Aan het lijntje houden?’ vroeg Zayn niet begrijpend.
‘Ik hou hem niet aan het lijntje,’ snauwde Louis.
‘Dan houd je jezelf voor de gek. Ik zie de manier waarop je naar hem kijkt als ‘ie praat, Lou. Het is alsof ‘ie helemaal niet meer met zijn hoofd bij deze wereld is, alsof hij alleen nog maar onzin uitkraamt. Intussen heeft ‘ie daarnet laten blijken dat ‘ie perfect weet hoe alles ervoor staat. Volgens mij slaan zijn medicijnen goed aan. Vandaag was ‘ie alweer bijna zichzelf. Nou ja, zichzelf zoals ‘ie onder de grond was. Dat is al heel wat. Maar dat houdt niet weg dat ‘ie je nodig heeft. Als jij hem blijft bestempelen als je vriend, dan moet je je er ook naar gedragen. Dan moet je hem bijstaan en hem steunen, respecteren dat de situatie is zoals ‘ie is en dat je er niets aan kunt veranderen. Tegenover Perrie verdedig je hem wel, ja – maar tegenover hemzelf gedraag je je belachelijk. Je schuift alles op Zayn af en daar moet je mee ophouden.’
‘Ik vind het niet erg,’ sprak Zayn, zachtjes.
‘Daar gaat het niet om,’ vond Eleanor echter. ‘Louis moet een keuze maken. Hij is egoïstisch bezig door de ene keer te doen alsof ‘ie van Harry houdt en hem de andere keer wijs te maken dat het allemaal een toneelstukje was.’
Louis schudde zijn hoofd, zijn ogen waren gericht op de muur, maar ze stonden glazig en er vormde een dunne film van tranen tegen zijn hoornvlies. ‘Ik hou van hem,’ fluisterde hij, zachtjes, terwijl de eerste traan naar beneden rolde. Hij schudde nogmaals zijn hoofd, alsof hij daarmee alles ongedaan probeerde te maken.
Aan de gekwelde uitdrukking op zijn gezicht te zien, was de poging weinig succesvol.

Reacties: