FanFic.nl

Zijn Stem

De Big Ben

Ze wisten wat ze nu moesten doen. Hun mobiel pakken, hetgeen dat ze hadden ontvangen lezen en overgaan tot actie. Waarschijnlijk.
Niemand deed iets.
“Harry?” fluisterde Niall angstig. Harry reageerde niet, staarde in het niets voor zich uit. Hij dacht niet na, deed niets, wilde niets doen. Hij wilde het niet lezen.
Hij wilde gewoon Zayn terug.
De tijd tikte door en liet niet op zich wachten. Net zo min als de kidnappers van Zayn.
“Ik ga kijken,” zei Liam. De andere twee keken op, staarden naar de jongen die zwijgend zijn telefoon pakte. Zijn handen trilden toen hij het berichtje opende.
“Find the Big Ben.” Alle drie zwegen, dachten enkele seconden na over die woorden. Iedereen wist waar the Big Ben zich bevond. Daarvoor moesten ze naar London.
“Het is te simpel,” constateerde Harry, waarna hij dan ook zijn eigen telefoon pakte en het bericht opende. Misschien stond er meer in die van hem, zoals in de mail.

Find the Big Ben
24 Hours
Let the game begin

“En?” vroeg Liam toen Harry niets zei. Deze schudde enkel zijn hoofd.
“We hebben één dag. Dit is het begin, jongens.” Liam knikte, Niall zweeg. Er viel niets te zeggen, vond hij. Helemaal niets. Ze moesten gewoon naar London en daar mee uit.
“We hebben geen tijd te verliezen. Het lijkt erop dat we naar London gaan.” Harry stond op, draaide zich om naar zijn twee vrienden en keek hen één voor één indringend aan.
“Voor Zayn. Voor Zayn en Louis.”

***
London was druk. Extreem druk. Natuurlijk waren ze er al duizenden malen geweest; interviews, concerten, persconferenties. Het was zo gek nog niet te noemen of het vond plaats in London.
Toch was het dik keer anders.
Harry zat zelf achter het stuur. Liam naast hem, Niall achterin. De hele rit hadden ze niets gezegd, hoewel iedereen aan hetzelfde dacht. De Big Ben – en dan? Wat als ze daar aankwamen? Wie weet wat ze moesten doen. Het kon niet zo zijn dat de jongens een hele dag hadden gekregen om naar London te komen. Dat kón gewoon niet.
Harry draaide de auto het parkeerterrein van het toeristische fenomeen op en zette de motor uit. Hij keek door de ruit naar het enorme gebouw dat tot hoog in wolken reikte. En nu?
“We gaan naar binnen.” De anderen knikten en tegelijk stapten ze uit. De autodeuren werden dicht geknald en Harry zette het ding op slot. Aan elkaars zijde liepen ze richting de ingang van de Big Ben, die voorzien was van een enorme rij toeristen. Overal waar ze keken stonden mensen, jong en oud, met verschillende nationaliteiten. Wie weet hoe lang het zou duren tot dat ze eindelijk binnen waren.
“Hoe gaan we op tijd binnen komen?” vroeg Niall dan ook, terwijl deze met grote ogen naar de mensenmassa staarde. Over de straat achter hen scheurden auto’s heen en weer, op weg naar belangrijke zakendingen. Of niet.
Geïrriteerd keek Harry naar de ingang. Als ze binnen vierentwintig uur een opdracht moesten voltooien, terwijl ze nog niet eens wisten wat deze inhield, konden ze die enorme rij niet gebruiken. Hoe pijnlijk het ook was – er was maar één manier.
“We gebruiken onze identiteit,” zei Harry, wijzend naar de twee portieren die de ingang bewaakten. Of checkten wie er wel en niet entree hadden betaald.
“Je bedoeld... Moeten we nou echt? Na Louis en na-“ Harry stak zijn hand op.
“Ja, Niall. Dat moet echt.” Liam knikte en met zijn drieën – Niall weliswaar met tegenzin – liepen ze langs de rij mensen die bijeen werden gehouden door simpele, rode koorden. In het voorbijgaan hoorden ze meerdere malen hardop gefluister, wat niet meer bevatte dan de naam “One Direction” of één van hun voornamen. Niet meer dan het gebruikelijke.
De portier was enorm. Echt een beer van een vent. Het deed Harry denken aan Paul en ook een beetje aan Mark. Hij voelde een brok in zijn keel ontstaan, maar zette zichzelf er over heen. Daar was nu echt geen tijd voor.
“Ahum,” kuchte hij, om zo de aandacht van de portier te trekken. Geïrriteerd door de massa’s mensen draaide hij zich om en keek Harry nors aan. Deze blik veranderde echter snel zodra hij zag met wie hij te maken had.
“Wij, eh, wij hebben een afspraak?” verzon Harry. De portier staarde de drie jongens even aan, draaide zich toen naar zijn collega en fluisterde iets in diens oor. De wachtende mensen keken hen vreemd en gefascineerd aan zodra de portier hen doorliet.
Eenmaal binnen stonden ze voor een grote vraag. De ruimte was volgeladen met mensen, écht stampvol, maar niets leek hun aandacht te trekken. Het waren allemaal toeristen, stuk voor stuk, tenzij één van hen toevallig een internationale crimineel bleek te zijn.
Waarschijnlijk niet.
“Harry? Wat nu?” vroeg Niall. De jongen met de krullen schudde zijn hoofd, keek verward om zich heen. Ze waren in de Big Ben. Binnen vierentwintig uur.
Wat nu?
“Misschien moeten we naar boven,” opperde Liam. Voor Harry leek dat nog niet eens zo’n slecht idee en meteen stemden ze allen in. Misschien dat bovenin wat te vinden was, in ieder geval een aanwijzing, al was het maar een stom briefje.
Terwijl ze hun weg naar boven vonden, dacht Harry na over alles wat het smsje had kunnen betekenen. Het was wel duidelijk dat ze naar de Big Ben moesten – dat had er letterlijk in gestaan. Ook was het duidelijk dat ze vierentwintig uur hadden. Één dag. Het spel begon. Ook dat, bedacht hij zich terwijl ze omhoog suisden, was iets dat hij al voorzien had. Het zou voor de Panthers niet meer dan een vies spelletje zijn. Zij hadden de touwtjes in handen, zij konden alles doen met hen wat ze wilden. Alles.
De lift stopte en opgelucht stapte Harry uit. Hij was allang blij dat hij niet meer opgepropt tussen de mensen hoefde te staan. Met zijn drieën liepen ze een stuk vooruit, zonderden zichzelf af van de groep toeristen die dezelfde kant uit gingen en dachten hardop na.
“Oké. We zijn boven. Veel verder dan hier kunnen we niet komen.” Liam en Niall knikten. Een frons sierde hun voorhoofden terwijl ze diep nadachten.
The.
Big.
Ben.
Ben...
“Ik denk dat ik het weet,” zei Harry, terwijl hij naar het enorme raam liep dat uitzicht gaf over London. Hij legde zijn hand ertegenaan en keek hoe zijn adem het glas vochtig maakte. Liam en Niall kwamen naast hem staan, wachtend tot hij verder zou gaan.
“Wie van jullie kent een Ben?”

Reacties: