FanFic.nl

Dramione [3-Shot]

Dramione

Ze staarden elkaar aan. Twee paar ogen die versmolten, waarbij al het andere naar de achtergrond werd gedrukt. De boekenkasten waren niet meer hoog, de boeken bevatten geen kennis meer. Zelfs de vliegende exemplaren, met al het lawaai van dien, drongen niet meer tot hen door.
Het enige wat telde, was de ander.
Niemand zei iets. Het was stil, zoals het hoorde te zijn in een bibliotheek maar toch anders. Alsof de stilte zich om hun lichamen heen wikkelde als een klimop, bezit van hen nam als een demon. Hun harten bonsden gewelddadig tegen hun borstkassen aan en terwijl de tijd wegtikte, nam hun liefde voor elkaar toe.
Hermione ontwaakte als eerste uit de trance. Alsof ze wakker schrok hapte ze zachtjes naar adem, terwijl ze bleef staren in de ogen waarvan ze eerder alleen nog maar kilheid had gekend. En op dat moment, in die ene seconde van besef, kreeg ze door wiens haat ze had omgetoverd in liefde.
En opeens was het meer dan logisch.
Alles viel op zijn plek. De familie Malfoy, generaties van tovenaars met zuiver bloed, hadden altijd al haat gekoesterd voor hen die geen enkel tovenaarsbloed droegen. Zij die het niet verdienden krachten te bezitten.
De Modderbloedjes.
Hij had haar vaak genoeg zo genoemd. Ze kotste het woord inmiddels uit, ook al deed het haar nog zoveel pijn vanbinnen. Toch was het de pijn die haar dit gevoel had gegeven, de haat die ze om had gesmolten tot chemie, krachtige emoties die ze niet los kon laten. Stiekem niet wilde loslaten.
Ze was verliefd.
Draco deed een stap dichter naar haar toe, zodat hun gezichten nog geen twintig centimeter van elkaar verwijderd waren. Hij bleef staren in de bruine, glinsterende ogen die hem van binnen gek maakten. Het feit dat zij niet van rein bloed was, het feit dat ze alsnog extreem sterke krachten bezat hoewel ze die niet verdiend had volgens zijn familie, leek allemaal naar de achtergrond gedrukt. Het maakte niet meer uit, zij was degene die zijn hart veroverd had. Hij was letterlijk en figuurlijk omgesmolten door haar.
Zijn vingertoppen raakten voorzichtig haar gave huid aan, volgden hun weg vanaf haar kaaklijn naar haar sleutelbeen. Het gaf Hermione een tinteling en ze voelde hoe een vlam haar hart omvatte, aan haar binnenste likte. De vlam wilde zijn weg naar buiten vinden, moest zijn weg naar buiten vinden en deinsde voor niets meer terug. Daar was het te laat voor.
En toen kuste hij haar. Zijn lippen drukten vederlicht op de hare, zijn vingers omsloten zachtjes haar hals. En terwijl hun kus vuriger werd, deden zijn tweede paar vingers hetzelfde. Zachtjes sloten ze zichzelf om de nek van het meisje heen, terwijl Draco voorzichtig zijn ogen sloot. De vingers deden het werk, drukten op haar huid, steeds harder. Hij kon er niets aan doen, het was de enige oplossing. Hun kus werd gepassioneerder en een zacht geluidje verliet Hermione's mond. Draco voelde haar langzaam ontwaken, voelde hoe haar lichaam begon te protesteren - maar hij kon niet meer terug. Hij moest doen waar hij voor geboren was, wreken wat hij moest wreken terwijl zijn binnenste langzaam opgevreten werd door zijn innerlijke demonen.
Het was te laat voor beide. Hun liefde had niet zo mogen zijn, nooit en te nimmer. Het was hun lot.
De kus stopte en Draco haalde zijn handen weg. Kil staarde hij naar het bruinharige meisje, dat door haar knieën op de grond zakte. Het geluid van haar lichaam dat de houten vloer raakte leek versterkt te worden door de ruimte en het verdriet om hen heen en een verschrikkelijke, verstikkende leegte vulde de jongen zijn borst. Tranen prikten achter zijn oogleden en langzaam stapte hij achteruit, steeds verder bij haar vandaan om uiteindelijk de bibliotheek uit te vluchten.
Hun liefde was gevallen en zal nooit meer wederkeren.

Reacties: