FanFic.nl

Schijnvertoning

Part One

Verslagen bleef ik staan, starend naar de gebroken jongen die ineengedoken op zijn bed zat. Tranen rolden genadeloos over zijn wangen en hij maakte geen aanstalten deze weg te halen. Ze weerspiegelden zijn binnenste, op dit moment, en hoewel Stephan mijn beste vriend was had ik hem nog nooit zo meegemaakt. Kwetsbaar, geteisterd door vervelende herinneringen. Mijn fantasie nam de loop met me en verscheidene, schrikbarende beelden dansten over mijn netvlies. Een rilling trok over mijn ruggengraat en angstig liet ik de deurknop los en liep ik terug naar het bed. Het zakte lichtjes in toen ik terug plaats nam op de rand ervan en mijn hand op Stephans knie liet rusten. Hij glimlachte zwakjes naar me, maar ik kon het niet opbrengen om terug te lachen. Iets diep in me vertelde mij dat dit niet zomaar een verhaal ging worden. Alsof het een verklaring voor iets betekende, iets angstaanjagends.
Ik hoorde hoe de jongen zuchtte en met zijn rechterhand pakte hij mijn pols voorzichtig vast.
Zwijgend staarde ik ernaar, terwijl ik zag hoe zijn lichaam trilde.
“Hoor eens, als je het niet wilt vertellen begrijp ik dat volledig,” begon ik, maar Stephan schudde ruw zijn hoofd. Zachtjes beet hij op zijn onderlip, zoekend naar de juiste woorden.
“Ik wil het je vertellen. Alleen is er maar één manier om het...” Hij stopte even met praten, keek me intens aan, terwijl hij zichzelf leek te bedenken wat hij moest zeggen.
“Om het goed door te laten dringen.” Ik tilde mijn wenkbrauw de lucht in, geheel onbewust, wat maakte dat Stephan grimaste.
“Vertrouw je me?” fluisterde hij. Langzaam knikte ik, op mijn hoede voor datgeen dat komen ging. De jongen knikte, oefende meer druk uit op mijn pols en trok mij dichter naar zich toe. Ik gehoorzaamde, compleet verdoofd door de drukkende sfeer die de kamer droeg, terwijl Stephan zijn koude vingers over mijn wang liet glijden, om uiteindelijk zijn hand in mijn hals te laten rusten.
“Sluit je ogen,” zei hij zachtjes. Ik deed wat hij van me vroeg en nog voordat ik me af kon vragen waarom hij dit allemaal deed, werd ik compleet weggezogen van de aarbodem.

Ik viel. De duisternis in, een enorme weg naar beneden, alsof ik me in een bodemloze put bevond. Mijn mond ging open om te schreeuwen, maar het geluid bleef uit. De stilte wikkelde zich om me heen als een klimop en net op het moment dat ik dacht dat ik het niet meer volhield, kwam ik op de grond terecht. De verwachte klap was nooit aangekomen en zodra ik mijn ogen opende en mijn zicht scherp stelde, kon ik een land onderscheiden. Eerst vaag maar het werd steeds scherper en na enkele seconden herkende ik het.
Dit was de herberg.
Voorzichtig liep ik naar het gebouw toe, dat zich enkele meters voor mij bevond. De kleur was hetzelfde, alleen de afbaderende verf ontbrak. Ik had geen idee hoe lang geleden dit moest zijn, maar aan de auto’s op de parkeerplaats te zien, viel dat nog aardig mee. Voor zover ik verstand had van auto’s, dan.
Ik was bijna bij de deur en wilde mijn hand uitsteken om hem te openen, toen ik geluiden hoorde. Stemmen, om precies te zijn. Ze waren bedrukt, alsof iemand ze smoorde met een kussen, maar ik kon er duidelijk een paar onderdscheiden. Jongensstemmen.
Het kwam van binnenuit.
Vertwijfeld legde ik mijn oor tegen de deur aan, om zo de woorden te kunnen opvangen. Nagenoeg was het hout te dik en lukte het me niet om iets op te maken uit het gesis. Angstig bleef ik voor de deur staan, maar namate de stemmen verder wegstierven wist ik dat er niets anders op zat.
Ik moest naar binnen.
Voorzichtig opende ik de deur. Ik gluurde door het kiertje heen, maar zodra ik niemand zag verplaatste ik mezelf naar binnen en sloot ik de deur. Mijn ogen scanden de hal en na enkele seconden viel mijn blik op een groepje jongens, bovenaan de trap. Ze waren van mijn leeftijd, misschien iets ouder en zodra ik iets beter keek, maakte mijn hart een sprongetje.
Het was Stephan.
Voorzichtig sloop ik dichterbij, zodat ik binnen gehoor afstand kwam. Ik kon nog twee jongens zien, allebei behoorlijk knap, en gokte erop dat één van hen Louis moest zijn. De ander was dan waarschijnlijk Heath – dit waren jongens waar Stephan over had verteld. Ik verplaatste me zodat ik nog iets dichterbij kwam, maar zodra ik een stap zette weerklonk een oorverdovend geluid door de ruimte. Geschrokken sloeg ik mijn hand voor mijn mond en als verstijfd bleef ik staan, in de wetenschap dat het geluid afkomstig was van een koperen beeld dat ik zojuist omgestoten had.
De jongens leken niets op te merken.
Maar dat was onmogelijk. Hoe konden ze dat geluid niet gehoord hebben? Verward bleef ik naar hen staren en opnieuw deed ik een poging om dichterbij te komen. Hoe meer ik hen naderde, hoe duidelijker het werd.
Ze konden me niet zien noch horen.

“Weet je zeker dat dit een goed idee is?” vroeg de jongen met het gestreepte t-shirt vertwijfelend, terwijl hij zijn twee vrienden aankeek.
“Ach joh. Wat kan er nou gebeuren?” De tweede spreker liet een hand door zijn korte, zwarte haren glijden terwijl hij de andere twee aanstaarde. Zijn ogen waren zo blauw als de oceaan en zijn kleding donker.
“Wat als we betrapt worden? Straks worden we weggestuurd!” De eerste jongen beet vertwijfeld op zijn onderlip en zodra er een luide donderslag weerklonk die de muren liet trillen, dook hij ineen.
De langste jongen, gehuld in strakke kleding waarbij een piercing in zijn wenkbrauw glom, haalde geïrriteerd zijn schouders op.
“Wat maakt het uit. Laten we gewoon gaan,” sprak hij, waarop de zwartharige knikte. De angstige jongen leek nog altijd niet overtuigd, maar volgde zijn vrienden toch. Hij voelde er ook niet veel voor alleen achter te blijven in de grote ruimte.
Zwijgend begaven ze zich naar de gangen. De eerste was die met hun kamers en stilletjes slopen ze deze door. Hoewel er enkele lichten aan de muur brandden zagen de jongens nagenoeg niets en met een grijns van oor tot oor knipte de zwartharige jongen een zaklamp aan.
“Zo. Laten we die geest eens op zoeken,” sprak hij.
“Oh – kom op, Heath. Die bestaat toch niet,” probeerde de angstige jongen zijn vriend van gedachten te laten veranderen. Helaas voor hem triggerde dat Heath alleen maar meer en ook de andere jongen was in voor een avontuur. Helemaal na al die saaie dagen op zijn kamer zitten.
Nee, hij liet dit niet van zich afpakken.
“Dan blijf je toch lekker hier Louis? Je lijkt het er anders ook niet moeilijk mee te hebben mij achter te laten. Waarom is het nu dan wel zo moeilijk om niet mee te gaan?” Iets in de stem van de jongen klonk gebroken en beschaamd haalde Louis zijn schouders op.
“Sorry Steph,” fluisterde deze, maar zijn woorden werden weggenomen door een luide knal.

Verbaasd staarde ik naar het tafereel. Als Louis niet mee wilde, waarom ging hij dan alsnog? Ik dacht terug aan wat Stephan over de jongen had verteld en algauw snapte ik zijn snauwerige reacties op de angstige woorden van Louis. En toch waren de twee jongens niet hetgeen wat mij het meest interesserde. Nee, dat was de derde, zwartharige jongen.
Degene uit mijn dromen.
Heath

Reacties: