FanFic.nl

Ogen

Ruzie

Hij hoorde de voetstappen op de trap niet en hij hoorde de voetstappen op de overloop niet. Hij hoorde niet dat deur na deur open werd getrokken en weer dicht werd gesmeten. Het was niet zozeer dat het in stilte gebeurde – eerder het tegenovergestelde – maar hij was zo omvergeblazen door wat hij zojuist te horen had gekregen, dat hij zich even op niets anders kon focussen dan wat hij net te weten was gekomen.
Hij merkte het pas toen de deur open werd gesmeten en de deurklink tegen zijn heup beukte. ‘Au!’ riep hij verontwaardigd uit, waarna hij een woedende blik wierp op degene die hem pijn had gedaan.
Tegenover hem stond Perrie, haar gezicht rood van woede, alsof ze daadwerkelijk in staat was hem te vermoorden. ‘Wat de fuck?’ siste ze, en Zayn moest toegeven dat hij enigszins bang van haar werd.
‘Niets,’ verdedigde de jongen, terwijl hij zich langs Perrie de gang op probeerde de wurmen. ‘We waren net klaar.’
Zijn vriendin hield hem echter tegen, duwde hem terug de kamer in en kwam gevaarlijk dichtbij. Dat alles terwijl Sharon beduusd naast hen stond in de benauwde ruimte, duidelijk niet wetend wat ze met zichzelf aanmoest.
‘Klaar waarmee?’ brieste Perrie.
‘Praten.’
‘Hier?’
‘Nee, op het dak.’
‘Lul niet!’
‘Dan moet je geen domme vragen stellen.’
‘Dan moet je misschien een keer normaal tegen me doen.’
‘Dan moet jij misschien een keer normaal tegen mij doen.’
‘Helemaal mooi!’ schreeuwde Perrie. ‘Geef mij de schuld! Jij gaat vreemd!’
‘Ik ga – wat?’
‘Oh, dacht je werkelijk dat ik niets in de gaten had? Doe normaal, man. Je neukt er maar wat op los. Met Harry, met Sharon… Met wie nog meer? Met Eleanor? Met Louis? Chris? Anne?’
Met Deborah, dacht Zayn, maar hij zei het niet. Dat zou waarschijnlijk vrijwel letterlijk hetzelfde zijn als zelfmoord, dus stootte hij in plaats daarvan uit: ‘Doe normaal!’
‘Ik zie het toch!’ riep zijn vriendin. ‘Ik zie hoe je naar Harry kijkt, en ik zie hoe hij naar jou kijkt. En praten doe je niet in kleine kamertjes zoals dit, dat is nergens voor nodig. En waag het eens om te beweren dat het om privézaken ging, want dan vermoord ik je.’ Tijdens haar monoloog dempte haar stemgeluid langzaamaan, waardoor ze sissend eindigde, ondanks dat ze schreeuwend begonnen was.
Zayn schoot in de lach.
‘Wat?’ siste Perrie, maar daar reageerde niemand op. Zayn probeerde zich opnieuw een weg langs haar heen te wurmen, maar het lukte hem niet.
‘Chris heeft het me uitgelegd, weet je,’ sprak Perrie, nu op normaal stemniveau. ‘Dat jullie een trauma hebben opgelopen en dat jullie elkaar erdoorheen helpen en weet ik veel wat allemaal, maar denk maar niet dat het een excuus is. Denk maar niet dat je nu gewoon kunt neuken wie je wilt en dat ik het allemaal goed vind, omdat dat jouw manier is om dingen te verwerken. Ik ben niet gek, Zayn. Het is de zoveelste keer, ik heb dit al zo vaak moeten slikken en ik ben het zat. Ik pik het niet meer.’
‘Ik neuk helemaal niemand,’ spuugde Zayn naar haar toe.
‘Goed,’ vond Perrie, plotseling kordaat. ‘Dan slaap je vannacht met mij in één bed.’
Nee, nee, nee, dacht Zayn, nee, daar had hij geen zin in. Niet alleen omdat hij geen zin had in Perries bezittelijke gedrag, niet alleen omdat hij momenteel helemaal geen zin had om ook maar te denken aan seks, maar toch vooral omdat hij het liefst gewoon bij Harry wilde slapen. Omdat hij zich dan veiliger voelde, omdat… gewoon omdat hij op het moment liever bij Harry was.
En, misschien, omdat, als alles misging, vannacht zijn laatste nacht hier zou zijn. En om alles terug te voeren op Harry: die bracht hij simpelweg liever door met hem, dan met Perrie. En dat waren, voor hem, de feiten.
Daartegenover stond dan weer dat Harry waarschijnlijk liever bij Louis zou slapen, ondanks alles wat hij gezegd had. Ik zou nergens anders willen zijn, echt niet. En dat stelde hem even gerust, op dat moment, maar daar kwam dan meteen achteraan: Straks weer, ja, en Lou is nog steeds degene die, nou ja, mijn hart sneller doet kloppen en zo, om het zo maar te zeggen. Was nu straks? En was straks straks? Zou Harry hem überhaupt de optie geven om de nacht met hem door te brengen, of zou hij naast Louis kruipen alsof het hele gesprek ’s morgens niet plaats had gevonden?
Zayn voelde zich net een verliefde puber en hij haatte het, omdat dat helemaal niet was wat er speelde.
Hij wilde het niet aan zichzelf toegeven, realiseerde hij zich, daar, toen, op dat moment voor het eerst. Hij wilde het niet toegeven, al die tijd niet, maar hij was zelf ook bang. Hij wilde zelf ook niet alleen slapen, en niet met Perrie of met Eleanor of met Louis. Hij wilde bij Harry zijn, niet alleen omdat Harry hem nodig had, omdat hij wilde dat Harry hem nodig had, maar ook omdat hij Harry nodig had. Gewoon, simpel, zo. Hij had de jongen nodig. Hij was zelf ook doodsbang en Harry was de enige bij wie hij zich oprecht veilig voelde.
En daarom, precies daarom kon hij niet bij Perrie slapen.
Maar ja, dan was er altijd nog dat ene probleem genaamd Louis.
Zayn dwong zichzelf uit zijn gedachten en keek zijn vriendin recht aan, kon weinig opmaken uit de blik op haar gezicht, zei toen: ‘Ik zie wel,’ en wurmde zich definitief langs haar heen de kamer uit. Ze greep hem echter bij zijn arm en hield hem tegen, zodat hij niet helemaal naar beneden kon lopen. ‘Je ziet wel?’ vroeg ze klemmend.
‘Ja.’
‘Goed, en precies waar hangt dit vanaf? Of Harry je dumpt voor Louis of niet?’
Au.
Ik zou nergens anders willen zijn, echt niet.
‘Nee.’
‘Wat dan?’
Hij haalde zijn schouders op.
Straks weer, ja.
Hij wilde weg, weg van Perrie en haar grijpgrage vingers, weg van Sharon en haar gevaarlijke plannetjes, weg van Danielle die nog steeds huilend op het bed zat, weg van Eleanor die sussende woordjes sprak die hij niet wilde horen. Hij wilde naar beneden en hij wilde naast Harry op de bank kruipen, en het maakte hem helemaal niets uit of Louis wel of niet aan diens andere zijde lag, maar hij wilde gewoon – gewoon weten dat hij veilig was. Dat ze allebei veilig waren.
Perrie kneep in zijn arm en bracht hem terug in de realiteit: de bovenverdieping, de overloop, de ruzie.
‘Je slaapt bij mij,’ sprak het meisje dwingend.
‘Ik kies verdomme zelf wel waar ik slaap!’ riep Zayn, terwijl hij zich los probeerde te wringen, maar het lukte hem niet. Ze was te sterk.
‘Weet je,’ sprak Perrie, waarbij haar stem zo laag was dat Zayn het nauwelijks kon horen. Het was de combinatie van de dreigende ondertoon die hij opving en de moordlustige blik in haar ogen, die hem opnieuw angst aanjoegen. Ze ging gewoon verder, alsof ze het niet merkte: ‘Je mag kiezen. Of je slaapt vannacht bij mij, of het is over tussen ons.’
Zayn schoot in de lach, wat haar gezicht deed vertrekken en haar greep op zijn arm deed verslappen.
‘Meen je die?’ vroeg het meisje, schel, terwijl de woede feller dan ooit in haar ogen zichtbaar was.
Zayn haalde zijn schouders op. ‘Als jij het zo wil spelen,’ legde hij uit. ‘Ik hou niet van manipulatieve spelletjes.’
‘En ik houd niet van vriendjes die vreemdgaan.’
‘Ik ga niet vreemd.’
God verhoed de dag dat ze erachter komt wat er met Deborah gebeurd is, dacht Zayn bij zichzelf en hij merkte dat hij daadwerkelijk bang werd bij het idee. Als ze al zo boos werd door alleen maar de gedachte, dan zou ze tot alles in staat zijn als ze erachter kwam dat hij daadwerkelijk vreemd was gegaan.
Maar ze zou er niet achterkomen. En daarbij; hij had het met een goede reden gedaan. Het was niet alsof hij het leuk had gevonden. Dat was iets wat hij oprecht kon zeggen – het was vreselijk geweest, waarschijnlijk vanwege de angst die hem geen moment met rust had gelaten. Hij had al die tijd het idee gehad dat Deborah elk moment een mes in zijn rug kon steken, of in zijn buik, of waar dan ook, en dat was geen rustgevende gedachte. En hij was niet in staat geweest het van zich af te schudden.
‘Zayn?’ vroeg Perrie.
‘Wat?’
‘Ik vroeg of je nog verder wilt, met ons.’
De jongen keek haar aan, vroeg zich af hoe snel zijn vriendin van humeur kon veranderen. Ze stond inmiddels compleet kalm tegenover hem. Hijzelf was ook omgeslagen. De herinnering aan de angst had zijn woede weggenomen, en hij schudde slechts zijn hoofd. ‘Ik weet het niet,’ sprak hij toen, oprecht.
Hij zag in haar ogen dat het haar brak, dus praatte hij verder: ‘Luister, ik weet het allemaal niet meer, oké? Chris had gelijk: we hebben nogal wat meegemaakt. Jij was daar niet bij, dus het is voor mij alsof er iets tussen ons instaat. Momenteel is de enige manier voor mij, om me veilig te voelen, bij Harry zijn. Je moet me geloven als ik zeg dat ik geen seks met hem heb, echt waar, maar… Ik weet het gewoon even niet meer. En – het spijt me.’
Hij realiseerde het zich pas toen hij het zei. Ondanks alles wat ze gezegd had, alles wat ze gedaan had, alle irritaties die ze verwekt had – het speet hem wel. In feite kon ze er niets aan doen dat ze er niet betrokken bij was geweest. En hij nam het haar ook niet kwalijk.
Perrie knikte, langzaam, leek er genoegen mee te nemen.
Tot Sharon precies dat moment koos om de slaapkamer te verlaten, alsof ze Perrie eraan wilde herinneren dat zij er ook nog was. ‘Nee!’ sneerde Perrie dan ook onmiddellijk. ‘Zij is Harry niet, en jij was alleen met haar in dat kleine kamertje, daar. En niet om te praten – kijk maar naar de zelfvoldane uitdrukking op haar gezicht.’ Zayn wierp een blik op Sharon en zag de glimlach die hem inmiddels vertrouwd was. Hij wist dat het niet per se een zelfvoldane glimlach was, zo goed kende hij haar intussen wel, maar hij snapte dat Perrie het als dusdanig opvatte.
‘Weet je, Perrie,’ zuchtte hij, omdat hij totaal klaar was met het geruzie, ‘stik er lekker in.’
Met die woorden stampte hij de gang door, de trap af, terug naar de benedenverdieping. Het speet hem al niet meer.

Goed, ik hoop dat dit hoofdstuk weer een beetje beter is. On another note: de scholen gaan weer bijna beginnen, oder? Wat gaan jullie allemaal doen? (:

Reacties: