FanFic.nl

He loves me?|| Harry Styles [AFGEROND]

Hoofdstuk 19

Harry Styles POV
Geschrokken staar ik haar aan. ‘Nee,’ fluister ik ontzet. Ze knikt en begint weer te huilen. ‘Ik ben ze voor altijd kwijt!’ Weer sla ik mijn armen om me heen en ze verbergt haar gezicht tegen mijn schouder. Hartverscheurend huilt ze maar door en ik voel me ook helemaal niet lekker. Ze is haar ouders kwijt. Haar zusje van acht is haar ouders kwijt. Ze zijn wees. De bel gaat en Niall loopt weg om het te beantwoorden. Niet veel later komt hij terug. ‘Dat was je oma. En je zusje.’ Ze snikt nog harder en ik voel me wanhopig. Hoe gaat dit ooit nog goedkomen? De pling van de lift klinkt door het appartement en niet veel later verschijnen haar oma en haar zusje in de woonkamer. Verschrikt staart haar oma ons allemaal aan, haar zusje rent naar Niall. ‘Wat is er met Sharon?’ vraagt ze aan hem. Hij tilt haar op en kijkt haar verdrietig aan. ‘Sharon is verdrietig, Laurissa.’ Niet-begrijpend kijkt ze hem aan. ‘Waarom dan? Ik ben toch weer thuis?’ Ik kijk naar Sharon en zie een lichte glimlach over haar gezicht trekken. ‘Kom eens hier, Laurissa.’ Niall zet haar neer en Laurissa komt naar Sharon toe gelopen. ‘Wat is er dan?’ Ze trekt haar op schoot en kijkt dan haar oma aan. ‘Je moet maar even gaan zitten oma.’ Geschrokken gaat haar oma zitten en kijkt ons, de jongens, nog steeds argwanend aan. Ik kijk even naar Sharon en die knikt heel lichtjes. Dan sta ik op en gebaar naar de jongens. Met zijn vijven lopen we de kamer uit. Zodra we buiten gehoorafstand zijn zak ik in elkaar. ‘Dit is verschrikkelijk.’ De anderen knikken wezenloos. ‘Arme Sharon,’ fluistert Niall. Een snik borrelt op en verlaat mijn mond. Al snel voel ik vier paar armen om me heen. ‘Het komt wel goed,’ zegt Niall twijfelend. Maar op dit moment weet ik dat helemaal niet zeker.

Sharon Wodner POV
Ik kijk mijn oma een moment in stilte aan. Ik weet echt niet hoe ik dit moet gaan vertellen. ‘Oma. Mijn ouders zijn niet meer.’ Ze kijkt me aan. ‘Hoe bedoel je lieverd?’ Ik wijs naar het scherm dat nog steeds aanstaat. Het nieuws herhaalt zich weer en komt net bij het stuk van de vliegtuigramp. ‘Kijk maar.’ Mijn oma draait zich naar het scherm, net zoals mijn nieuwsgierige zusje. Zodra het voorbij is breekt mijn oma, maar mijn zusje kijkt me niet begrijpend aan. ‘Wat is daar erg aan? Nou ja, ik bedoel het is wel erg, maar wat heeft dat met ons te maken?’ Ik zucht diep en kijk haar ernstig aan.
‘Dat was de vlucht van papa en mama.’ Geschrokken kijkt ze me aan. ‘Nee,’ zegt ze stellig, ‘Papa en mama komen gewoon thuis vandaag.’ Ik schud verdrietig mijn hoofd. ‘Ze zullen nooit meer thuis komen, Laurissa.’ Dan pas lijkt het echt tot haar door te dringen en ze begint te huilen. ‘Nooit… meer?’ Ik schud mijn hoofd en begin zelf ook weer te huilen. Na een tijd kalmeer ik en mijn oma staat op. ‘Kom Laurissa. We moeten gaan.’ Ik kijk haar aan. ‘Hoe bedoel je? Waarom kan ze niet hier blijven?’ Mijn oma zucht. ‘Meissie, je bent nog veel te jong om voor een kind te zorgen. Ik neem haar mee.’ Verdwaasd knik ik. Mijn oma kijkt me weer aan en geeft me een knuffel. ‘Ik zal alles regelen meis. Zorg maar dat je vrienden er voor je zijn.’ Ik knik en ze loopt samen met Laurissa weg.

Al snel komen de jongens weer binnen en ik kan aan Harry zien dat hij gehuild heeft. Hij komt weer naast me op de bank zitten en dit keer sla ik mijn armen om hem heen. ‘Waarom heb je gehuild?’ Met rode ogen kijkt hij me aan. ‘Omdat ik het zo erg vind voor jou.’ Ik glimlach licht. ‘Dat is lief van je.’ Hij glimlacht ook. Dan kijk ik de andere aan. Allemaal kijken ze verdrietig en zelf voel ik me leeg. ‘Wat nu?’ vraag ik. Niemand reageert en zelf zou ik het ook niet weten. Wat moet je doen zonder ouders?
Ik ben nog even minderjarig en dat zou betekenen dat ik of bij mijn oma moet gaan wonen of bij een pleeggezin. En dat wil ik niet. Harry kijkt me verdrietig aan. ‘Die date gaat niet meer door ea?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Maar dat maakt mij niks uit. Zolang je er maar bent vandaag.’ Hij knikt en slaat zijn armen om me heen. Een tijdje zitten we zo. Ieder in zijn eigen gedachtes. ‘ik wil niet in een pleeggezin,’ flap ik eruit. Verbaasd kijken ze me aan. ‘Wat?’ vraagt Niall verbaasd. ‘Ik ben nog minderjarig.’ ‘Oh ja.’ We verzinken weer in gedachten. ‘Dan kom je toch bij ons wonen? Of wij komen bij jou wonen.’ Verbaasd kijken we allemaal naar Zayn en zijn wangen kleuren rood. ‘Het was maar een idee.’ Ik schud snel mijn hoofd. ‘Nee nee! Dat zou ik heel graag willen.’ Met grote ogen kijkt hij me aan. ‘Echt?’ Ik knik. Dan keren ze zich naar Louis. Hij is de oudste dus ik denk dat ze zijn toestemming willen. Al denk ik dat ze daarvoor bij Simon moeten zijn. Of Paul. Louis kijkt me aan en knikt dan. ‘Ik vind het goed. Ze is geweldig.’ Dat brengt een blos op mijn wangen, maar ik glimlach wel. ‘Dank je, Lou.’ Hij knikt en dan wend ik me tot iedereen. ‘En nu?’ Ze halen hun schouders op. ‘Misschien kunnen we gaan zwemmen of zo? Je moet je gedachtes verzetten,’ zegt Liam. Ik knik en sta op. ‘Ik zie jullie in het zwembad dan.’

Reacties: