FanFic.nl

Ogen

Tenniswedstrijd

De trap vond zijn oorsprong in de woonkamer en leidde naar de overloop zonder onderbroken te worden door deuren of dergelijke. Beneden kon het gezelschap dus horen hoe Eleanor een zwakjes protesterende Danielle naar bed bracht, om vervolgens terug te lopen richting de trap. Ze hadden allemaal hun ogen gefocust op de treden, volgden eerst haar benen, vervolgens haar bovenlichaam en uiteindelijk haar hoofd met hun ogen. Ze keek hen één voor één aan, liep richting de salontafel en pakte haar thee. Vervolgens nam ze plaats op de bankleuning en begon te spreken: ‘Nou, jullie raden het al.’
Haar stem was zachtjes, medelijdend. ‘Het gaat niet goed met haar.’
Toen niemand reageerde, ging Eleanor voorzichtig verder: ‘Voor degenen die nog niet boven geweest zijn: er zijn drie slaapkamers. Twee met twee tweepersoonsbedden, en één met een hoogslaper. Twee eenpersoonsbedden dus, in feite. Dani wilde per se daar slapen, zodat ze niemand tot last zou zijn of zo, ik weet het niet want ze was maar half te verstaan. In ieder geval heb ik haar dat geweigerd, want ik vertrouw haar niet in haar eentje. Ik wil dat iemand haar gezelschap houdt vannacht. Ik zou het zelf doen, maar ik slaap nogal vast en ik wil niet dat ze rare dingen doet terwijl ik slaap.’
‘Wat denk je dat ze van plan is?’ vroeg Perrie minachtend. ‘Je verkrachten?’
Eleanor zond haar een moordende blik, ging toen verder alsof er niets gebeurd was: ‘Dus ik wilde vragen of er een licht slapende vrijwilligster of vrijwilliger is, die Dani gezelschap wil houden en haar ervan wil verhoeden iets doms te doen.’
Iedereen staarde Eleanor aan, maar nog steeds reageerde er niemand. ‘Nee?’ vroeg het meisje, niet eens proberend haar teleurstelling in haar gezelschap te verbergen. ‘Jullie zijn geen van allen bereid haar te helpen?’
‘Ik wil het best doen,’ sprak Zayn, nauwelijks hoorbaar, waardoor alle hoofden zijn kant opdraaiden. Harry schudde zachtjes zijn hoofd, maar hij zat niet op dezelfde bank als Zayn dus niemand zag het.
‘Ja?’ vroeg Eleanor hoopvol.
‘Ho even,’ wierp Perrie tussendoor. ‘Zayn slaapt bij mij.’
Het werd doodstil in het vertrek, en alle blikken vestigden zich nu op Perrie. Het was alsof ze een tenniswedstrijd gadesloegen, of een soapserie. De ogen schoten de hele tijd afwachtend heen en weer, hopend op een doelpunt. Inmiddels was de spanning zo hoog opgelopen dat het niet eens meer uitmaakte wie het doelpunt zo scoren, als het maar kwam, zo snel mogelijk. Perrie, Zayn, Perrie, Eleanor, Zayn. Sharon: ‘Volgens mij moet jij je mond maar eens gaan houden.’
Perrie: ‘Nou, volgens mij maak –’
‘Volgens mij heeft ze gelijk,’ kapte Eleanor haar af. ‘Maar dat heb ik je al eerder duidelijk proberen te maken.’
‘We kunnen haar altijd als aas aan de Kale offeren,’ opperde Louis.
‘De Kale?’ vroeg Perrie wantrouwend.
‘Ja, je weet wel,’ sprak Zayn luchtig. ‘Die ene man met dat pistool die Harry dreigde Louis neer te schieten. Die gozer. Weet je dat niet meer? Oh nee, dat weet je niet, want je was er niet bij. Nou, misschien, heel misschien, moet je dan ook je grote kutbek een keer houden en ons gewoon laten gaan want ik meen het, als je zo doorgaat lever ik je serieus uit. En dat is geen grapje en geen dreigement, dat is godverdomme gewoon een feit en als je nou niet héél snel ophoudt, dan krijg je een gebroken kaak op de koop toe.’
Perrie staarde hem aan, ontzet, terwijl de ogen van het publiek weer heen en weer schoten. Perrie, Zayn, Perrie, Zayn. Chris: ‘Ik zeg het niet graag, maar hij heeft wel gelijk. Ik denk dat inmiddels iedereen het je al wel een keer heeft verteld, maar als je niet normaal kunt doen, dan mag je in het bos slapen.’
‘Ik heb het nog niet gezegd,’ mengde Floor zich in het gesprek. Daar gingen alle ogen weer. Floor: ‘Bij deze.’
‘Plus één,’ sprak Jade.
Jade, Floor, Perrie, Zayn, Eleanor. Chris: ‘Ik meen het. We kunnen het hier duidelijk niet met elkaar uithouden, nu al niet, en we zitten hier nog geen halve dag. Dus ik stel voor dat we er daadwerkelijk een regel van maken. Als je je niet gedraagt, kun je oprotten. En de auto’s krijg je niet. Ook niet als je Harry of Sharon bent.’ Harry, Sharon, Chris. Eleanor, na haar keel geschraapt te hebben: ‘Dat is moord.’
Eleanor, Chris, Perrie, Zayn. Louis: ‘Nou, die twee tortelduifjes van ons slaan elkaar vanzelf de schedel in. Kijk maar naar de blik in Perries ogen – nou ja, wacht even, die zou waarschijnlijk eerder Harry vermoorden, gewoon uit wraak. En Zayn staat helemaal strak gespannen en we weten intussen dat ‘ie ertoe in staat is om iemand met een mes te doorboren, dus misschien is het juist wel het redden van levens.’
De vraag in Perries ogen was overduidelijk aanwezig: was Zayn daar werkelijk toe in staat? Ze huiverde en deed haar best dat te verbergen, maar het oplettende publiek merkte het alsnog. Sharon speelde erop in: ‘Ja, Perrie, snap je nu hoe serieus het is? Ze hebben ons zo ver gedreven dat Zayn iemand vermoord heeft. Louis ook, en Harry ook. Ik ook. Als je het echt wil weten, ben ik degene die Niall en Josh heeft vermoord. Is het nu echt genoeg voor je?’
Perries ogen zagen eruit alsof ze uit haar kassen zouden vallen, zo wijd had ze ze opengesperd. En toen deed ze hetgeen iedereen zowel verbaasde als geruststelde: ze knikte. Het was nauwelijks zichtbaar, maar het gebaar in combinatie met de geschokte uitdrukking op haar gezicht, waren genoeg.
‘Goed,’ ging Eleanor tevreden verder. ‘Dus Zayn slaapt bij Dani.’
‘Nee,’ wierp Perrie tegen, waarop het tennispubliek bijna uit zijn slof schoot.
‘Laten we voor de goede orde een referendum houden,’ wierp Sharon tussendoor, voor Perrie de kans kreeg om verder iets te zeggen. ‘Wil iedereen die met Zayn naar bed is geweest, alsjeblieft zijn of haar hand in de lucht steken?’
Acht mensen bleven muisstil zitten, één iemand stak met een grijns op zijn gezicht zijn hand in de lucht. Alle ogen schoten naar de hand die in de lucht priemde op een manier die deed denken aan Hermelien en Perries ogen begonnen, ondanks de overduidelijke sporen van schok, alweer vuur te spuwen. Zayn trok vragend zijn wenkbrauw op en Louis liet zijn hand weer zakken. ‘Nee?’ vroeg hij. ‘Niet? Oké. Sorry.’
‘Dat was niet het moment voor grapjes, Lou,’ verweet Eleanor hem.
‘Sorry,’ mompelde de jongen, schuldbewust naar zijn voeten starend. Harry omklemde steunend zijn hand en daardoor krulden Louis’ mondhoeken alweer een klein stukje omhoog.
‘Goed,’ ging Eleanor verder. ‘Niemand dus. Zijn we nou eindelijk klaar met het eindeloze soapseriegezeur?’
‘Ik wilde alleen maar zeggen dat Zayn een hele vaste slaper is,’ mompelde Perrie ontdaan. ‘Dat – je zei…’
Eleanor knikte bedenkelijk, als om Perrie te laten weten dat het in orde was. ‘Daar heb je een punt,’ bekende ze zelfs, terwijl ze de rest van haar luisteraars scande. Ze opende net haar mond om iets te zeggen, toen Chris begon te spreken: ‘Ik wil het best doen,’ zei hij, ‘maar is dat niet raar? Ik ken haar nauwelijks, wat moet ze wel denken?’
Eleanor schudde haar hoofd. ‘We hebben niet veel keus, is het wel? En we liggen met zijn vieren op een kamer, dus je kunt haar moeilijk verkrachten.’ Ze deed een poging tot glimlachen, maar faalde hopeloos. ‘Wat me bij het volgende brengt,’ ging ze dus verder. ‘Ik moet twee dappere krijgers hebben die in de hoogslaper durven te slapen, met zijn tweeën.’
‘Ik ga wel,’ zuchtte Perrie.
‘En dan blijf ik over,’ sprak Sharon, vrijwel meteen. ‘Dus dan ga ik ook wel.’
‘Hoezo blijf je over?’ vroeg Chris.
‘Nou, we hebben ons onafscheidelijke viertal,’ legde ze uit met een wijds handgebaar, ‘en het maakt niet uit hoe die de bedden verdelen, maar die slapen sowieso met zijn vieren op één kamer. En dan hebben we ons onafscheidelijke tweetal,’ waarbij ze naar Floor en Jade gebaarde, ‘die een bed delen, en dan hebben we jou en Dani…’ Ze haalde even adem. ‘Wat betekent dat ik overblijf.’
‘We kunnen ruilen,’ opperde Chris nog, maar Sharon schudde haar hoofd. Het was de eerste keer ooit dat de rest haar zo gezien had: terneergeslagen, schuldbewust, misschien zelfs bijna verlegen: ‘Ik heb Niall vermoord, en Josh. Als ik Niall nooit had aangeraakt, was er misschien nooit oorlog losgebroken en dan was Liam ook nooit overleden, omdat dat vuurgevecht nooit plaatsgevonden zou hebben.’
‘Nee,’ wierp Jade echter zachtjes tegen. ‘Dat is niet waar, want toen was Cynthia al dood. Als dat niet zo geweest was, zou jij nooit in paniek geraakt zijn en dan zou je Niall niet aangeraakt hebben.’
‘Maar – ’ begon Sharon, die haar zin niet af kon maken omdat Chris haar in de reden viel: ‘Hou op,’ beval hij, terwijl hij opstond. ‘Het is gebeurd. Ik was er niet bij, maar voor zover ik begrepen heb was het allemaal lichtelijk traumatiserend. Jullie zijn gedreven tot dingen die jullie anders nooit gedaan zouden hebben en of jullie nou wel of niet iemand vermoord hebben – het is niet jullie schuld. Als je iemand de schuld wil geven, gooi het dan op die Kale van jullie, of op iemand anders die hierachter zit. Bijna iedereen zou handelen zoals jullie gedaan hebben, als ze in dezelfde situatie gezeten hadden. Stop met elkaar de schuld geven, stop met jezelf de schuld geven en focus je op het hier en nu: we moeten zien te overleven en dat is op zich al moeilijk genoeg. Dus als jullie het niet erg vinden, ga ik nu alvast naar Dani toe, voor we de volgende naar het mortuarium mogen laten brengen.’
Met die woorden liep de jongen de trap op en verdween zo uit het zicht. Acht paar ogen bleef op zijn rug gevestigd, op zijn schoenen, vervolgens gewoon op de bovenste treden van de trap. De tenniswedstrijd was afgelopen, de spanning was eraf, iedereen was moe en één voor één begonnen ze naar bed te druppelen.
Het had wel iets weg van de eerste avond onder de grond, maar iedereen weigerde die mentale vergelijking te maken.

Reacties: