FanFic.nl

Ogen

Beloftes

Ze sliepen in de kamer met de roosjes en de kat. Eleanor was haar tanden nog aan het poetsen omdat ze eerst even langs Danielle was gegaan, dus stonden de drie jongens een beetje gedesoriënteerd naar de bedden te staren. ‘Goed,’ sprak Zayn toen, terwijl Harry alvast plaatsnam op het roosjesdekbedovertrek. ‘Ik slaap wel bij El, dan.’
Hij wilde het niet, wilde het absoluut niet, maar besloot er genoegen mee te nemen dat ze in elk geval met zijn allen in dezelfde kamer sliepen. Uiteindelijk bleef Louis Harry’s vriend en dat vertelde hij zichzelf opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ik zou nergens anders willen zijn, echt niet. Maar in feite waren ze samen, ze waren in dezelfde kamer en ze ademden dezelfde lucht en ze konden elkaar horen snurken, en dat zou toch zeker genoeg moeten zijn.
Zayn betrapte zich erop dat hij eigenlijk zelfs liever naast Louis zou kruipen, dan naast Eleanor. Hij wilde niet alleen zijn, hij wilde niet alleen slapen en hij had met haar niet het soort relatie dat hem toestond lichamelijke affectie te zoeken.
Straks weer, ja.
Maar nu was al lang en breed voorbij, dus was het straks, dus was het voorbij.
Zuchtend wilde hij dus onder de kattendeken kruipen, toen Harry’s stem hem tegenhield: ‘Nee, wacht.’
Zayn keek op, zag vanuit zijn ooghoeken dat Louis zijn wenkbrauwen optrok. Een klein stukje, maar zijn ogen deelden de verbazing niet, alsof hij het aan had zien komen. Wat ‘het’ precies was, wist Zayn niet, maar hij zou er snel genoeg achterkomen, nam hij aan.
‘Je hebt het beloofd,’ fluisterde Harry, terwijl hij hem smekend aankeek.
‘Wat?’ vroeg Zayn niet begrijpend. Hij wilde het niet begrijpen, durfde het niet te begrijpen. Begreep niet dat hij het eigenlijk al begreep. Wist. Vermoedde. Dacht, hoopte. Wist.
‘Dat je bij me zou blijven.’
Straks weer, ja.
‘Ik ben bij je.’
‘Nee, hier,’ sprak Harry tegen, terwijl hij zijn hand uitstak en Zayn nog steeds smekend aankeek. Diens ogen schoten van Harry’s ogen naar zijn hand, naar Louis’ gezicht waar vrij weinig van af te lezen was.
Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry. Dat beloof ik.
Dat was het, een beetje. En zijn egoïsme, vooral. De combinatie ervan deed hem Harry’s hand pakken, zorgde ervoor dat hij zich door de jongen het bed op liet trekken, zich liet omhelzen. Hij hoorde het dekbed van het andere bed ritselen, nam aan dat Louis eronder kroop. Hij voelde zich schuldig, jawel, maar toch ook verschrikkelijk blij. Triomfantelijk misschien zelfs, een klein beetje.
‘Blijf mij me,’ fluisterde Harry, zo zachtjes dat Louis het waarschijnlijk niet eens kon horen. Zayn knikte, antwoordde: ‘Natuurlijk,’ en kroop toen onder de dekens. Ze hadden zich bijna comfortabel tegen elkaar aangenesteld, toen Louis begon te spreken: ‘Weet je, Harry, je had het op zijn minst kunnen zeggen.’ Hij klonk gekweld, zijn stem onvast, alsof hij elk moment in huilen uit kon barsten, of eigenlijk misschien zelfs al huilde.
‘Wat?’ vroeg Harry verbaasd.
‘Dat Perrie gelijk had.’
‘Wat?’ klonk er ontzet, ditmaal afkomstig van Zayn.
‘Waarom denk je dan dat ik mijn hand opstak?’ vroeg Louis, nu onmiskenbaar in tranen. ‘Omdat ik zin had om oorlog te ontketenen? Omdat ik graag in het bos wilde slapen? Nee, omdat ik de aandacht van Harry af wilde leiden. Omdat ik niet wilde dat hij in een opwelling zou besluiten de waarheid te vertellen. Ik wilde er niet op die manier achterkomen, ik wilde dat hij het zelf zou zeggen, ik wilde –’
‘Lou,’ onderbrak Harry zachtjes, waarop een stilte volgde. Die duurde net zolang voort tot Louis haar verbrak: ‘Wat?’
Zijn stem klonk zacht, hoopvol zelfs.
Zayn voelde hoe Harry rechtop ging zitten, vervolgens zijn gewicht van het matras lichtte. Hij hoorde de voetstappen op de vloer, hoorde Louis’ bed zachtjes kraken toen Harry erop plaatsnam. ‘Luister, Lou,’ fluisterde de jongen, net hard genoeg voor Zayn om het te verstaan. ‘Ik hou van je, dat weet je. Daar gaat het niet om. Perrie heeft helemaal geen gelijk, er is niets tussen Zayn en mij dan vriendschap. Echt niet. Maar je moet begrijpen dat hij me iets kan bieden wat jij niet kan: een gevoel van veiligheid.’
‘Ik –’ probeerde Louis ertussen te komen, maar Harry gaf hem de kans niet: ‘Nee, ik wil het niet horen. Ik hou van je en ik vergeef je en ja, het is goed tussen ons. Maar de nachten zijn het ergst, Lou. De angst, de geluiden, de schaduwen. Ik kan het niet. En ik kan jou niet zo blind vertrouwen als Zayn, dat moet je begrijpen. Je hebt me keihard gebruikt en keihard laten vallen. Als het niet aan Eleanor had gelegen, had je me allang weer laten schieten.’
‘Niet waar!’ protesteerde Louis, die inmiddels hardop snikte.
‘Jawel,’ fluisterde zijn vriend. ‘Jawel, Lou, je moet me begrijpen. Ik kan het niet. Ik kan het niet. Misschien als je gisteren bij me gebleven was, toen ik je nodig had, maar toen was je er niet en ik kan niet – ik kan niet… Ik kan het gewoon niet.’
‘Het is oké,’ fluisterde Louis na een poosje, en kort daarna klonk er opnieuw gekraak van het bed, gevolgd door voetstappen en Zayn voelde, tot zijn grote opluchting, het matras naast hem weer indeuken. Hij voelde hoe Harry tegen hem aankroop, zo dicht mogelijk en hij sloot de jongen in zijn armen. Zijn huid was aangenaam warm en Zayn had net besloten dat hij zo wel in slaap kon vallen, toen Eleanor binnen kwam lopen. Hij hoorde haar zachtjes mompelen: ‘Oh, oké,’ voordat ze het licht uitdeed en naast haar beste vriend in bed kroop.
Onbewust concentreerde Zayn zich op haar ademhaling en hij hoorde hoe die al snel regelmatig en zwaar werd. Hetzelfde gold voor Harry’s ademhaling, die hij niet alleen hoorde maar ook tegen zijn borstkas aan voelde. Louis’ ademhaling bleef gejaagd en Zayn vroeg zich af of de jongen nog steeds huilde, was zich ervan bewust dat hij hem graag wilde helpen maar dat hij niet wist hoe – niet zonder Harry wakker te maken of los laten, en geen van beide was een optie.
Intussen was hij alweer klaarwakker, hoorde hij het zuchten van de wind en het kraaien van de vogels. Ergens een aantal meter bij zijn oor vandaan zoemde een mug en de boombladeren ritselden. Zou Oscar hen in de gaten houden? Zou hij extra goed opletten zodra alle lichten uit waren? Zou Philip op tijd versterking kunnen sterken als het nodig zou zijn? Was hun locatie achterhaald? Waren ze gevolgd? En dan was er nog Sharon en haar informatie en haar belachelijke plan. Wat als dit zijn laatste nacht was? Wat als het misging?
Met een schok realiseerde hij zich dat als het misging – echt misging, fataal – hij zijn belofte zou breken. Dan zou hij Harry niet meer veilig kunnen houden, niet meer gerust kunnen stellen, geen gezelschap meer houden ’s nachts. Maar hij kon er ook niet onderuit, dat wist hij dondersgoed. Het was de enige aanwijzing die ze hadden.
Hij werd uit zijn gedachten getrokken omdat hij voetstappen hoorde. Heel even stokte zijn adem in zijn keel, drukte hij zichzelf nog net iets dichter tegen Harry aan. Toen bedacht hij zich dat het maar één iemand kon zijn: Louis.
Hij realiseerde zich dat hij zijn adem ingehouden had en liet de lucht ontsnappen, zoog zorgvuldig nieuwe naar binnen en probeerde niet te reageren toen het matras achter hem indeukte. Hij voelde hoe de jongen erbij kwam liggen, dichtbij, maar niet zo dichtbij als Harry. Wel legde Louis een hand op zijn schouder, en bracht hij zijn gezicht zo dicht bij Zayns oor dat Zayn de ademhaling langs zijn huid voelde strijken. ‘Zayn?’ fluisterde Louis verrassend zacht.
‘Hmm?’ was alles wat Zayn uit kon brengen.
‘Je moet me iets beloven.’
‘Wat?’ vroeg hij aarzelend.
‘Je moet voor hem zorgen.’
‘Lou, je gaat toch niet –’
‘Nee, shh, maar hij heeft gelijk. Ik heb hem tekort gedaan en hij vertrouwt op je. Je moet beloven dat je voor hem bent wat ik niet voor hem kan zijn, oké? Houvast, vertrouwen, veiligheid. Koste wat kost.’
Zayn knikte. ‘Dat heb ik al beloofd, aan hem zelf.’
‘Nee,’ protesteerde Louis, op een bijna paniekerige toon. ‘Nee, je moet het ook aan mij beloven. Alsjeblieft?’
Zayn zuchtte. Hij hield er niet van beloftes te maken die hij niet kon houden. Misschien niet kon houden. Nee, die hij niet zou houden. Koste wat kost. Alles. Hij wist nu al dat hij dat niet na zou kunnen komen. En toch kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om Louis teleur te stellen, dus fluisterde hij: ‘Ik beloof het, Lou. Ik zal zorgen dat Harry veilig is.’
‘Koste wat kost.’
‘Koste wat kost.’
‘Dank je.’
Hij voelde hoe de jongen dichter tegen hem aankroop, vroeg zich af hoe Eleanor zou reageren als ze ’s morgens alleen wakker werd. Maar Eleanor was Harry niet, dus het zou wel goed komen. Had hij zijn medicijnen eigenlijk genomen? Als hij ’s avonds zijn medicijnen maar nam. Ze konden het zich echt niet veroorloven dat te vergeten, dan zou hij helemaal gek worden. Zonder twijfel.
‘Lou?’ vroeg Zayn dus, voorzichtig. ‘Lou?’
‘Ja?’
Zayn concentreerde zich nog even vol op Harry’s ademhaling, op de ontspannen stand van zijn spieren, verzekerde zich ervan dat de jongen sliep en fluisterde toen: ‘Ik moet je iets vertellen.’

I'm so so so so so sorry! Ik was dit helemaal vergeten, sorry sorry! Sorry. Eh. Ja. Sorry! Ik hoop dat ik van het weekend nog een keer kan posten. Ik denk dat dat wel moet lukken & ik zal proberen het vanaf nu beter bij te houden. Oh hell. My apologies!

Reacties: