FanFic.nl

Ogen

Kate

Oké, wacht. Ik ben weer niet helemaal eerlijk geweest. Ik doe mijn best om alles te brengen zoals het is, maar sommige leugens zijn zo perfect geïndoctrineerd dat ik ze zelf bijna geloof. Extra spanning, daarom moest Jade het slachtoffer zijn. Want het was een goed idee als iedereen dacht in de maling genomen te worden, als er paniek zou ontstaan, als we allemaal wantrouwig werden.
Dat verklaart vooral ook waarom Jade zelf van niets wist. Zij dacht, net zo goed als iedereen behalve ik, dat Deborah het volgende slachtoffer zou zijn. Ze had niet hetzelfde contract getekend als Lily, Kathryn en Deborah.
Haar motieven waren ook niet hetzelfde. Haar motieven kwamen niet eens een klein beetje in de buurt van die van de andere deelneemsters. Ze deed het niet uit liefde voor haar familie, ze deed het niet omdat ze haar studie niet kon financieren. Sterker nog: ze deed het überhaupt niet vrijwillig.
Niet dat iemand anders dan ik daarvan op de hoogte was. Nou ja, en Jade zelf natuurlijk. Degenen achter de schermen. Jade wist ook wel dat ik meer wist, dat ik een connectie had naar de buitenwereld. Ze zal geen bevestiging hebben gehad, maar ze wist het wel. Ergens.
En misschien wist ze zelfs wel dat ze ook slachtoffer zou worden. Ze was niet helemaal gek. Integendeel: ze was super intelligent en daarom was ze juist zo’n gevaar. Ze werkte voor degene die dit alles organiseerde. In het verleden, en hij was haar zat. Was bang dat ze haar mond voorbij zou praten. Ze weigerde steeds vaker opdrachten. Het begon naar haar hoofd te stijgen, in zijn eigen terminologie. Waarschijnlijk had ze zich gewoon gerealiseerd dat ze niet haar hele leven in het criminele wereldje rond wilde hangen. Iets in die richting. En het criminele wereldje was daar niet zo blij mee.
Ze heeft het ons wel verdomd lastig gemaakt. Ze werd veel te close met de jongens. Harry in het bijzonder, wat het dubbel moeilijk maakte omdat er ook voor hem nog plannen waren. Zal ik die tussendoor maar even uitleggen? Harry was de enige van de jongens die ook daadwerkelijk fysiek bij het spel betrokken moest raken. Zelf, als het ware. Isa had die taak op zich genomen en in een wanhopige laatste poging heeft ze die in het zwembad proberen te voltooien. Misschien dacht ze dat ze daarmee alles goed kon maken, door te laten zien dat ze nog steeds bereid was de regels te volgen.
Niet dat het veel uitgehaald heeft. In ieder geval: Isa zou Harry verwonden. Het liefst in zijn dijbeen of zo, waardoor hij weinig last zou krijgen van het litteken. In ieder geval zouden we reden hebben om Harry naar het ziekenhuis te vervoeren en dan zou het nog hooguit een paar uurtjes doorgaan voor we allemaal naar boven gehaald werden. Allemaal leuk, een paar uurtjes gevuld met complete paniek en zo. Deborah zou toch al dood zijn en niemand zou weten waar haar wapens lagen – maar ook daar hebben Harry en Zayn verandering in gebracht. Volgens mij is zo’n beetje alles wat mis kon gaan, mis gegaan.
Ik moet bekennen dat ik aan de motieven begin te twijfelen, terwijl ik dit schrijf. Of misschien heb ik dat altijd al gedaan. Ergens in mijn achterhoofd vraag ik me zelfs af of het niet altijd al de bedoeling geweest is dat we allemaal omkwamen. Ze hebben nooit opgekeken van een moord meer of minder en het zou de perfecte dekmantel zijn voor Jade. Haar lichaam zou ondergronds wegrotten samen met die van ons, niemand zou het ooit vinden.
Waarschijnlijk hadden ze voor mij hetzelfde lot in gedachten. En voor ons allemaal. Omdat Jade te veel wist, en ik ook. En ja, het zou makkelijker geweest zijn om ons gewoon in een steegje de keel door te snijden. Dat doen ze ook, met de meeste mensen.
Maar dat zou niet leuk geweest zijn. Nu hebben ze filmmateriaal en kunnen ze er nog geld aan verdienen ook, als ze het goed spelen. En goed spelen zullen ze het, dat is zeker. Ik heb er jarenlang middenin gezeten, ik weet dat ze in principe altijd hun zin krijgen. Daarom ga ik er niet vanuit dat ik nog leef tegen de tijd dat je dit leest. Daarom ga ik er ook niet vanuit dat jijzelf vanaf nu nog veel tijd hebt.
Daarbij komt dat Jade en ik niet zomaar twee handlangers waren. Ik nog minder dan zij, zij nog minder dan ik. Ik weet tot op de dag van vandaag niet precies hoe het zit en ik zal het ook nooit weten, daar heb ik me inmiddels bij neergelegd. Daar moeten jullie je ook bij neerleggen. Het doet er verder ook niet toe.
Er zijn twee dingen die ik weet, overigens. Twee dingen die er waarschijnlijk voor gezorgd hebben dat wij een speciale behandeling kregen, dat we uitstegen boven de handlangers die in steegjes omgebracht werden en in zee gedumpt zijn. Ik hoop dat jullie begrijpen dat zowel Jade als ik er vrij weinig aan kon doen. Het was een speling van de natuur, in principe en we konden er oprecht niets aan veranderen. Anders hadden we het wel gedaan. Sterker nog – Jade probeerde er alsnog onderuit te komen, daarom is dit allemaal begonnen.
Niet dat het haar schuld is, ik zou hetzelfde gedaan hebben als ik haar was. Zij had de optie, voor haar was er geen bloedband. En – nee, ik draai eromheen. Ik weet niet hoeveel tijd ik nog heb, dus ik zal tot het punt komen. Nu. Meteen. Kom op, Kate. Nu. Ja. Sorry, ik praat tegen mezelf.

Reacties: