FanFic.nl

Ogen

Avond

Harry lag op de bank, tegen Louis aangeleund. In zijn hand hield hij zijn Nokia; een model 1100. Hij was al minstens een uur bezig met het spelen van Snake en het verbeteren van de topscore, maar het was hem nog niet gelukt om Louis’ 736 te overtreffen. ‘Het is niet eerlijk,’ mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Louis, toen hij zijn slang na 316 weer tegen zichzelf aan liet botsen. ‘Jij hebt vast op niveau één gespeeld.’
‘Misschien,’ grinnikte Louis. ‘Maar dan doe jij dat toch lekker ook?’
‘Dan gaat het zo langzaam.’
‘Dat is wel een beetje het punt van niveau één, ja.’
‘Maar dat is saai.’
‘Dan moet je ook niet zeuren.’
‘Jawel, want je had nooit mijn topscore mogen verbeteren.’
‘Sorry, het was te verleidelijk.’
Harry schudde zijn hoofd, stopte met praten omdat hij een nieuw spel begon. Hij was vastberaden om de score te verbeteren, hoewel hij er vrijwel zeker van was dat het hem niet ging lukken. De toetsen gingen een stuk zwaarder dan die van zijn smart phone en ze lagen ook verder uit elkaar. En de telefoon was kleiner, waardoor hij minder makkelijk in zijn grote handen paste. En het ritmische op en neer gaan van Louis’ borstkas tegen zijn rug deed zijn concentratievermogen niet veel goeds. Met het zachte geroezemoes van de rest van het gezelschap op de achtergrond erbij, waren er gewoon teveel tegenwerkende factoren om er daadwerkelijk iets van te maken.
Harry voelde hoe de bank naast hem indeukte, probeerde zich er niet door te laten afleiden. Het lukte hem niet en zijn slang knalde genadeloos in zichzelf, waardoor het spel al afgelopen was voor er überhaupt tweehonderd punten binnen waren. ‘Ik geef het op,’ zuchtte de jongen, terwijl hij zijn Nokia op de houten salontafel mikte.
‘Hé!’ riep Eleanor, degene die zojuist naast Harry plaats had genomen, verontwaardigd uit. ‘Weet je hoeveel moeite er is gedaan om zoveel oude modellen bij elkaar te sprokkelen?’
‘Alsof jij daar zelf een bijdrage aan hebt geleverd,’ hielp Louis haar herinneren en Eleanor haalde haar schouders op. ‘Nee,’ bekende ze, ‘maar ik weet dat Philip er een poosje mee bezig is geweest.’
‘Het is een Nokia,’ gooide Zayn, die onderuitgezakt in een stoel naast Louis zat, in de groep. ‘Die dingen overleven een val vanaf een flatgebouw, dus ook dit zal vast geen probleem zijn.’
Eleanor schudde glimlachend haar hoofd. ‘Nou, maar het is wel handig als we bereikbaar blijven.’
‘Ja, stel je voor,’ stemde Louis in. ‘Anders ben ik helemaal boven straks, en jij beneden, en dan wil ik vragen of je thee voor me kunt zetten, en dan moet ik helemaal naar beneden lopen omdat ik je niet kan bellen.’
‘Desastreus,’ vond Zayn.
Eleanor reageerde niet, maar aan haar gezicht was te zien dat de manier waarop de jongens met de situatie omgingen haar niet aanstond. Alsof ze het niet meer serieus namen, de focus kwijtraakten. En dat maakte ze een makkelijk slachtoffer. Harry realiseerde zich dat ze waarschijnlijk niets zei vanwege hem en hij deed zijn best zich niet beledigd te voelen en niet boos te worden. Het was niet alsof hij een klein kind was. Hij begreep dondersgoed dat het nog steeds elk moment mis kon gaan.
‘Ik denk,’ vond Eleanor, ‘dat je inderdaad maar eens naar boven moet gaan, Lou. Je wordt vervelend.’
‘Ik?’ riep de jongen verontwaardigd uit. Harry kromp even ineen door het plotselinge geluid, maar ontspande vrijwel onmiddellijk weer toen hij zich realiseerde dat het Louis was. En dat er niets aan de hand was.
‘Ja, jij.’
‘Zayn is anders degene die je telefoontjes beledigd.’
‘Mijn telefoontjes kunnen wel tegen een stootje.’
‘Zie je!’ riep Zayn triomfantelijk uit. ‘Precies wat ik zei.’
Harry manoeuvreerde zich een stukje opzij, draaide zijn hoofd weg van Eleanor en nam Zayn in zich op. Hij zat in zijn stoel alsof er niets aan de hand was, ontspannen en onderuitgezakt. Op zijn gezicht kleefde een glimlach, maar iets eraan leek niet helemaal oprecht. Alsof hem iets dwarszat; of alsof hij eigenlijk ongelukkig was, omdat hem iets dwars zat; of alsof hij eigenlijk gewoon alleen wilde zijn, omdat hem iets dwars zat.
‘Je ziet er moe uit,’ besloot Harry uiteindelijk, omdat hij oprecht zijn best deed zijn paranoia zo veel mogelijk voor zich te houden. Vermoeidheid kon ook gemaakte glimlachjes veroorzaken, dat wist hij uit ervaring. ‘Misschien moesten we inderdaad maar eens naar bed gaan.’
‘Zie je?’ vroeg Eleanor grijnzend, maar Harry’s ogen bleven op Zayn vastgeplakt zitten. Hij wist dat hij achter haar gezichtsuitdrukking ook van alles zou gaan zoeken als hij haar aankeek, dus kwam hij overeind, mompelde hij iets wat in de buurt kwam van ‘slaap lekker’ en liep hij richting de trap. De voetstappen achter hem impliceerden dat hij gevolgd werd en hij ging er automatisch vanuit dat het Louis en Zayn waren. Ze hielden hem een hand boven het hoofd, standaard. En hij had zijn medicijnen nog niet ingenomen.
Nog voor hij de trap op was, voelde hij hoe een stel warme vingers zich om zijn hand sloot. Hij keek opzij en herkende Zayn, glimlachte. Ze kregen het voor elkaar om samen de trap te beklimmen en Zayn leidde Harry woordeloos richting de slaapkamer. ‘Ik haal de pillen wel, gaan jullie maar alvast,’ bood Louis aan. In dat moment, heel eventjes, zou Harry kunnen zweren dat hij gelukkig was. Zayn aan zijn hand, Louis die hem beschermde. De jongens die accepteerden dat Harry hen het liefst allebei tegelijk om zich heen had, zo dicht mogelijk. Hij glimlachte, gelukkig.
Het duurde niet lang, want de gedachte aan het gevaar en de angst hen kwijt te raken duwde het geluk al snel weer een stukje opzij. Hij probeerde het tegen te houden en slaagde er redelijk in, maar niet genoeg om het gelukkige gevoel vast te houden en tegen de tijd dat hij onder de dekens kroop, werden zijn gedachten alweer gedomineerd door een grijze wolk van onzekerheid.
Hij voelde hoe Zayn naast hem kroop, dichterbij kwam, de dekens over hen verdeelde en tegen hem aan kroop. Hij voelde de ademhaling langs zijn nek en hij hoorde Louis’ voetstappen op de gang, in de kamer. Het geluid van een glas dat op het nachtkastje werd gezet. ‘Nog heel even overeind, lieverd,’ fluisterde Louis en Harry glimlachte zwakjes – zo had Louis hem nog nooit genoemd. Zelfs niet voor de grap.
Met zijn ogen slechts half geopend duwde Harry zich een stukje omhoog en hij voelde het gewicht van Zayns arm op zijn middel drukken. Zo goed en kwaad als het ging in de onhandige positie waarin hij verkeerde, nam hij het glas van Louis aan. Hij opende zijn mond en liet de pillen er door zijn vriend inleggen. Ergens in zijn achterhoofd realiseerde hij zich wel dat ze er anders uitzagen dan degene die hij ’s morgens had geslikt – ze waren ronder, kleiner en niet eens dezelfde kleur.
Maar het was Louis die het deed en Zayn lag naast hem, om hem te beschermen en hij vertrouwde ze. Louis misschien niet voor de volle honderd procent, maar wel degelijk als het neerkwam op zijn leven en Zayn vertrouwde hij blindelings. Als de jongens zeiden dat de pillen zijn medicijnen waren, dan waren ze dat.
En als ze hem vermoordden, zou hij met Cynthia en Niall een wraakplan bedenken.
Niet dat het idee het voor elkaar kreeg zich richting de voorgrond van zijn gedachten te dringen, want Zayn trok de jongen weer terug het matras op en Louis kroop tegen Harry’s buik aan, waardoor de jongste tussen zijn twee vrienden in kwam te liggen. ‘Ben je al moe?’ vroeg Louis.
Harry knikte. Ja, hij begon al wel moe te worden. ‘Hoe laat is het?’ fluisterde hij vervolgens.
‘Ergens tussen tien en elf, denk ik.’
‘Ben je al moe?’
‘Nee, maar ik vind het niet erg om te kijken hoe je slaapt.’
‘Je ligt met je rug naar me toe.’
‘Ik draai zo wel om.’
Zayn kreunde van achter Harry. ‘Jongens, ik ben er ook nog,’ hielp hij hen herinneren.
‘Dus?’ vroeg Louis. ‘Wou jij beweren dat je niet graag naar Harry kijkt als ‘ie slaapt? Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die van die mogelijkheid geen gebruik zouden maken.’
‘Jongens,’ grinnikte Harry, zonder zijn ogen te openen. ‘Ik word een beetje ongemakkelijk van dit gesprek.’
‘Jij begon,’ beschuldigde Zayn.
‘Louis begon,’ wierp Harry tegen.
‘Ik in ieder geval niet,’ klonk het in zijn oor en Harry knikte zachtjes. ‘Nee, maar je mag wel ophouden.’
Hij verwachtte een opmerking terug, wat dan ook, schertsend of verdedigend of scherp of wat dan ook, maar het gebeurde niet. Zayn bleef stil liggen, bewoog niet op het rijzen en vallen van zijn borstkas na, zei niets. En toch was er iets in de spanning in zijn spieren die Harry deed vermoeden dat hij niet sliep. Zijn vermoeden werd al snel bevestigd, toen Zayn begon te fluisteren: ‘Harry?’ Zijn warme adem streek langs Harry’s oor, bezorgde de jongen kippenvel.
‘Hmm?’
‘Ik hou van je, dat weet je toch?’ vroeg Zayn, terwijl hij zijn greep om Harry’s middel verstevigde.
‘Ja,’ fluisterde de jongen. ‘En ik ook van jou. Van jullie allebei.’
‘Hmm,’ gereageerde Zayn, maar het klonk lichtelijk gekweld in Harry’s oren. Hij was echter te moe om zich er zorgen over te maken. Zijn oogleden waren onvoorstelbaar zwaar en zijn gedachten waren dikke vlokken onsamenhangende onzin. Hij wist niet meer wat hij dacht, wist niet meer wat er gebeurde. Vaag voelde hij dat Zayn zijn lippen tegen zijn ontblote schouder duwde, maar het kwam al niet echt meer binnen. Hij wist niet meer wie er precies in de woonkamer zaten en uiteindelijk wist hij niet eens meer zeker waar hij was. Maar hij was bij Louis en Zayn, dat wist hij nog wel. Zelfs toen de slaap alles in zijn hoofd mistig maakte en alle zekerheden weg nam. Hij was bij Louis en Zayn en hij dus was hij veilig. Dacht hij.

Nogmaals over de verhoudingen tussen Louis, Harry en Zayn: Harry en Louis zijn samen-samen, maar Harry vertrouwt Louis niet voor de volle honderd procent vanwege de dingen die hij gedaan heeft. Harry en Zayn zijn vrienden, maar Harry vertrouwt Zayn voor de volle honderd procent en heeft hem graag om zich heen als bron van veiligheid. 's All.

Reacties: