FanFic.nl

Ogen

Liam

Floor en Perrie waren als eerste naar bed gegaan. Eleanor had ’s morgens met Floor zitten praten en van haar vernomen dat ze slecht geslapen had. Eerst moeite met in slaap komen omdat ze in een ander bed lag, toen drie keer wakker geworden ’s nachts en uiteindelijk rond een uur of half zeven besloten om maar op te staan. Tegen een uur of negen was ze bekaf geweest en voor half tien was ze alweer naar boven verdwenen. Perrie was haar op de voet gevolgd, waarschijnlijk geteisterd door een gelijkmatige hoeveelheid slaaptekort. En daarbij had ze een emotionele klap gekregen die iets groter was dan die van Floor, in ieder geval de afgelopen paar uren.
Inmiddels waren ook Harry, Louis en Zayn naar boven vertrokken en dat betekende dat er slechts een vijfkoppig gezelschap in de woonkamer zat. Sharon en Chris zaten samen op één bank, zonden elkaar af en toe blikken maar zeiden geen woord. Jade zat ernaast, op een stoel, had een boek op schoot en leek oprecht op te gaan in het verhaal.
Danielle zat eveneens op een stoel, staarde voor zich uit. Ze leek niets te zien, leek ook niets mee te krijgen van wat er om haar heen gebeurde. Ze keek niet op of om als iemand iets zei, iets deed, of opstond. Ze zat daar alleen maar, wezenloos. Alsof ze er eigenlijk al niet meer was.
Eleanor zat op de linkerkant van de tweede bank. De rechterkant was nog warm omdat Louis en Harry pas even geleden waren opgestaan en Eleanor overwoog van plek te verwisselen, want waar zij zat was het leer nog niet helemaal aan haar lichaamswarmte aangepast.
Een blik op Danielle deed haar echter van gedachten veranderen. Ze stond op, zag tot haar grote afkeer dat het meisje het niet eens merkte. Ze bewoog niet, zelfs haar ogen niet. Ze was een standbeeld – afgezien van haar ademhaling.
‘Dani,’ probeerde Eleanor voorzichtig. Er kwam geen reactie.
‘Dani?’
Eleanor overbrugde enigszins onzeker de afstand tussen haar en het wezenloze meisje, nam plaats op de stoel naast haar. ‘Dani?’
Ze pakte haar hand, voelde dat de huid verbazingwekkend koud was, kneep in de vingers. Danielle schudde haar hoofd, knipperde een aantal keer met haar ogen. Vervolgens richtte ze haar blik op de grond en kneep ze haar ogen dicht, waardoor een eenzame traan uit haar rechteroog geperst werd. Het vocht rolde over haar wang naar beneden, trok een vochtig spoor en verdween halverwege haar nek in het niets. Het vocht was op, kon niet meer verder komen. Hield simpelweg op met verdergaan, maar het spoor lag nog onverbiddelijk op haar wang. Een herinnering, smalend. En het weg proberen te vegen zou het alleen maar uitsmeren, erger maken.
‘Kom,’ gebood Eleanor en ze kwam opnieuw overeind, trok Danielle vervolgens zachtjes van de stoel af. Het meisje ging staan, liet zich zonder protesteren de trap op voeren, de overloop over, haar slaapkamer in. ‘Ik slaap wel hier vannacht,’ bood Eleanor aan.
Danielle schudde haar hoofd. ‘Nee,’ sprak ze futloos. ‘Dat hoeft niet, ga jij nou maar gewoon bij Louis.’
‘Louis is bij Harry, dat weten we allebei. En Chris is vannacht bij Sharon, dus blijf ik wel hier.’
‘Het hoeft niet.’
‘Jawel.’
‘Echt niet.’
‘Ik wil het.’
‘Ik wil het niet.’
‘Dani…’
‘Luister, El. Ik snap wat jullie proberen te doen, maar het hoeft niet. Ik wil jullie niet van last zijn, ik wil niet in de weg lopen. Ik snap dat jij en de jongens om me geven en ik snap dat jullie allemaal proberen mij beter te laten voelen omdat jullie je schuldig voelen. Allemaal, voor wat er gebeurd is. Maar ik wil het niet.’
‘Alsjeblieft?’ smeekte Eleanor, terwijl ze zich ontdeed van haar spijkerbroek. ‘Gewoon zoals vroeger, Dani. We zijn toch nog wel vriendinnen?’
Danielle keek haar aan, haar ogen leeg, haar gezichtsuitdrukking verrassend koud. Ze haalde haar schouders op. ‘Het is niets persoonlijks, El. Maar ik ben niet meer wie ik was. Ik blijf hem horen, de hele tijd. Zien. Zijn laatste momenten, onze laatste momenten en het doet pijn. Niet een beetje pijn, niet zoals liefdesverdriet of zelfs gewoon rouwen om een overleden opa. Ik hield van hem, El. Hou van hem. En ik heb hem verdomme zien sterven, met mijn eigen ogen. Dat is niet iets wat ik kan vergeten, niets iets waar ik me overheen kan zetten. En ik wil niet dat jullie je tijd verdoen.’
Eleanor schudde haar hoofd, knikte richting het bed. ‘Vertel me?’ vroeg ze zachtjes.
Danielle haalde verslagen haar schouders op, liet zich met kleding en al op het bed ploffen en kroop onder de dekens. Eleanor kroop naast haar en luisterde naar de stilte, naar Danielles tranen, naar haar ademhaling. Ze wilde iets doen, iets zeggen, maar ze kende Danielle al langer en wist dat ze haar beter eventjes met rust kon laten. Ze zou vanzelf wel op de proppen komen met het verhaal.
Uiteindelijk deed ze dat ook, hortend en stotend, snikkend, maar ze deed het wel: ‘Het was tijdens de schietpartij. In de badkamer. Hij… Hij wilde me beschermen, was vastbesloten om me te… te schaduwen, zegmaar. Te zorgen dat als er een kogel kwam, hij die voor mij zou vangen. En ik wilde hem tegenhouden, echt waar, maar dan zouden we geluid maken en dan zouden ze weten waar we zaten en dan zouden we geraakt worden en ik ken Liam… kende Liam en hij zou sowieso voet bij stuk gehouden hebben en dan zouden we nog verder van huis geweest zijn en ik… Ik kon alleen maar hopen. En hopen en eerst ging het goed en we waren bijna bij de deur maar toen kwam die tweede ploeg, van Eleanor zegmaar en het viel stil, heel even en ik fluisterde… Ik fluisterde of ze al weg waren en toen losten ze ineens alle vuren op ons en… ik voelde hem neerstorten, tegen me aan. Ik… Ik ving hem op, en ik wist niet wat ik moest doen want ik kon dus geen geluid maken en ze bleven maar schieten en ik wist niet of ze hem weer raakten of niet, en toen werd ik zelf ook geraakt en toen stopten ze en werden we naar boven gehaald. En toen zag ik hem, oh god en ik kon zelf ook maar half lopen want ik was geraakt in mijn voet maar dat was niet zo erg en ik kon na twee dagen alweer lopen maar Liam…’
Ze snikte hartverscheurend, laste een korte stilte in en zei toen: ‘Het was mijn schuld, El. Als ik de ballen had gehad om tegen hem in te gaan, was dit niet gebeurd. Of als ik niet zo stom zou zijn geweest om geluid te maken, of als… Oh, El. Ik zou alles doen, echt waar, alles om hem terug te halen.’
‘Ik weet het,’ bekende Eleanor. ‘Ik weet het, wij ook.’
‘Maar niet zo veel als ik.’
‘Nee.’
‘Hij was niet gelijk dood,’ ging Danielle verder. ‘We zijn nog naar de ambulance gebracht door Philips mannetjes en daar zijn we in gegaan. Ik mocht niet bij hem blijven, moest met een aparte auto erachteraan en soms, ’s nachts, als ik wakker lig en zijn gezicht voor me zie, zijn stem hoor, dan zou ik willen dat hij het ziekenhuis niet gehaald had. Ik zou willen dat we daar aangekomen waren, dat ze me gecondoleerd hadden en dat er alleen nog zijn lichaam was, niet meer zijn ogen en zijn stem en zijn… Niet meer hij. Maar hij haalde het wel en we waren binnen, net. Ze gingen een spoedoperatie uitvoeren en de kogels eruit halen en ik weet het allemaal ook niet, maar ze wilden net dat ik afscheid ging nemen toen hij… Toen hij…’
Het viel opnieuw stil en Eleanor huiverde bij de voorstelling van de beelden die Danielle voor zich moest zien. Ze probeerde zich in te denken dat het Louis was. Dat ze Louis zijn laatste adem uit zag blazen, dat ze afscheid van hem moest nemen. Ze kon het niet. En de band die zij met Louis had was nog niet half zo sterk als die van Danielle en Liam was geweest, of die van Harry met Louis en Zayn was.
De plotselinge vlaag van eenzaamheid die zich meester van haar maakte, duwde ze weg en ze probeerde een manier te bedenken op Danielle te troosten, maar ze kwam niet ver. Tot haar grote opluchting ging het meisje wel uit zichzelf verder met spreken: ‘Het was alsof hij mijn gedachten kon lezen, op het laatste moment. Hij zei… Hij zei dat hij van me hield, en dat het niet mijn schuld was. En. En toen was ‘ie weg, zomaar, ineens en er was paniek of in ieder geval ik was in paniek en ik schreeuwde en ik huilde en ik weet niet wat ik allemaal gedaan heb, maar hij kwam niet terug en ik heb hem nooit meer gezien. Zijn ouders hebben hem geïdentificeerd en ik was niet in staat om terug te gaan. Ik kon het niet.’
‘Je hebt in ieder geval afscheid van hem kunnen nemen,’ probeerde Eleanor de zonnige kant ervan in te zien.
‘Het achtervolgt me,’ zei Danielle echter. ‘Altijd. ’s Nachts, overdag. Overal. Zijn woorden en zijn gezicht en zijn lach maar ook zijn tranen en de lege uitdrukking die hij had toen hij me verliet, definitief en… En…’
Verder kwam ze niet, dus luisterde Eleanor met een zwaar gevoel in haar maag naar het snikken van het meisje naast haar. Ze zei niets, wist dat ze niets kon zeggen om het beter te maken. Ze lag daar maar, hoorde hoe het snikken langzaam minder werd terwijl Danielles ademhaling regelmatig werd. Ze realiseerde zich dat ze in feite toeluisterde hoe haar vriendin zichzelf in slaap huilde en ze voelde zich schuldig, maar ze wist niet wat ze eraan moest doen. Dus deed ze niets.

Ik hoop dat ik een hoop heb verduidelijkt over wat er met Liam is gebeurd. ^^
Also, ik hoop dat jullie al een beetje in de gaten hebben dat ik stiekem bezig ben met forshadowing, hier en daar. Iemand al theorieën? Want vanaf het volgende hoofdstuk krijgen we weer een beetje actie (eindelijk)!

Reacties: