FanFic.nl

Ogen

Mohammed

De voerstappen hielden stil, vlak voor zijn neus en toen er niets gebeurde, opende hij zijn ogen. Tegenover hem stond een man, zijn hoofd gehuld in een bivakmuts en zijn lichaam in een zwart shirt met lange mouwen, daaronder zwarte skinny jeans en om het geheel af te maken een paar zwarte sneakers. Hij zag eruit als elke andere man op straat, afgezien van het feit dat hij een bivakmuts droeg.
Zijn lichaam was niet eens heel indrukwekkend. Hij was eerder mager dan gespierd en dat was voor de jongen op de trap een voordeel. Op zich. Althans, hij betrapte zich erop dat die gedachte door zijn hoofd spookte.
Hij voelde zich echter niet dapper genoeg om de man aan te vliegen. Waarschijnlijk had het iets te maken met de vrouw in de woonkamer, en dan in het bijzonder het pistool dat zij in haar hand hield. Wat het ook was, hij gehoorzaamde zonder protesteren toen de man hem toesprak: ‘Meekomen.’ Simpel, kort, maar wel dwingend en op een toon die geen tegenspraak duldde.
De jongen kwam overeind van de trap, maar was niet in staat het gevoel van avontuur geheel van zich af te laten vallen. Hij was wel bang, ergens, en de aanblik van zijn huilende moeder deed hem niet veel goed, maar het bleef avontuurlijk. Enigszins. Toch?
Het was spannender dan zijn wiskundehuiswerk, dat was zonder meer waar.
Terwijl hij de kamer binnenliep – tot zijn grote trots was hij in staat zijn knieën stabiel te houden, waardoor hij niet in zijn minst zenuwachtig overkwam – zag hij dat zijn gedachten het fout hadden gehad. Zijn moeder zat wel op de bank, in elkaar gedoken en huilend, maar zijn vader zat in de feutuil en hij had zijn ogen strak op de vrouw met het pistool gericht. Het zag ernaar uit dat hij van binnen probeerde haar te vervloeken, dat hij Mathilde probeerde te imiteren en haar met zijn gedachten in brand zou zetten.
Het gebeurde niet. Het enige wat er gebeurde, was dat de blonde vrouw op de bank zachtjes de naam van haar zoon snikte, terwijl de man met de bivakmuts naar de zestienjarige jongen gebaarde dat hij plaats moest nemen op de bank.
De jongen deed wat hem gevraagd werd, maar koos wel het stuk van de bank dat zo ver mogelijk van zijn moeder verwijderd was. Dan hoorde hij haar minder snikken en dan hoefde hij haar niet te troosten. Dat zou de illusie van een avontuur alleen maar verstoren en alles echt maken, daar had hij bijzonder weinig behoefte aan.
‘Ik zou het op prijs stellen als u vanaf nu gewoon de waarheid zou spreken,’ sprak de vrouw. Er klonk een glimlach door haar stem heen.
De moeder keek angstig op, knikte en liet haar hoofd toen weer hangen, huilend.
‘Vijfduizend pond,’ sprak de indringster.
De blonde vrouw op de bank schudde vermoeid haar hoofd. ‘We hadden er niet om gevraagd,’ fluisterde ze, maar het was doodstil in huis, dus hoorde iedereen het gewoon.
‘Luister,’ spuugde de vader tussendoor. ‘We werden op een ochtend gewoon wakker en toen lag het hier, oké? Wij hebben er niet om gevraagd, het niet gestolen en we hebben het ook niet meer in ons bezit. U kunt dus net zo goed weer vertrekken.’
De vrouw schudde haar hoofd, speelde met het wapen in haar handen. ‘Dat lijkt me niet,’ sprak ze nadenkend. ‘Ik wil het juist graag over dat geld hebben.’
‘Wij hebben het niet meer!’ riep de man uit.
‘Oh, rustig nou,’ suste zij met de bivakmuts. ‘U wilt toch zeker niet dat de buren wakker worden? We willen toch niet dat het allemaal een rotzooi wordt hier?’
‘Ik bel de politie!’ wierp Vader tegen.
De vrouw grinnikte. ‘Dat lijkt me dan weer geen goed idee. Het kan wel, natuurlijk, maar dat zou het allemaal een heel stuk lastiger maken dan het is.’ Ze hield even pauze en opende toen opnieuw haar mond om te spreken, maar één van de mannen – degene met de bruine ogen – was haar voor. ‘Je mag nu wel ter zake komen,’ sprak hij, waarop de vrouw hem aankeek alsof hij gek geworden was. Dat eerst, en daarna knikte ze bedachtzaam. ‘Ja, misschien moet ik dat maar eens doen,’ waarna ze zich tot het gezin op de bank richtte: ‘Bent u bereid mee te werken?’
‘Hebben we een keus?’ vroeg Moeder, die een wanhopige blik op haar zoon wierp. De affectie was onmogelijk te missen en de ogen van alle drie de indringers leken te verzachten.
Nou ja, dat kon natuurlijk ook Zoons verbeelding zijn. Hij wist het niet.
‘U heeft altijd een keus,’ vond de vrouw.
‘En dan mijn hersenen uitgespreid tegen de muur, zeker?’ spuugde Vader.
De vrouw schoot in de lach, hard, waarna ze het wapen op Moeder richtte. ‘Denkt u?’ vroeg ze, waarop de man haar panisch aankeek en zijn hoofd schudde. ‘Nee?’ vroeg de vrouw, de glimlach nog steeds duidelijk aanwezig in haar stem. ‘Echt niet?’
‘Stop,’ smeekte de huilende moeder op de bank en de vrouw in de bivakmuts liet het wapen zakken, haakte het in haar broekrand en nam plaats op de massiefhouten salontafel. ‘Goed, ik wil graag over het geld praten.’
Het gezin keek haar aan, vader en moeder smekend, zoon slechts geïnteresseerd.
‘Luister,’ sprak Vader geërgerd. ‘Er is hier een mannetje geweest en hij heeft het meegenomen. Voor onderzoek en zo, wij hebben het geld niet meer. En nee, ik heb zijn contactgegevens niet en ik kan u er niet verder mee helpen, maar wij hebben het niet. U moet ons geloven. U zou het hele huis overhoop kunnen halen zonder iets te vinden.’
‘Oh, dat lijkt me eigenlijk best leuk om te doen. Vinden jullie dat ook geen leuk idee, jongens?’ vroeg de vrouw.
‘Nee,’ wierp degene met de bruine ogen – en, voor zover Derek kon zien, tevens een getinte huid – tegen, ‘ik vind dat je gewoon moet zeggen waarom we hier zijn, zodat we weer weg kunnen.’
‘Voor het geld,’ herhaalde ze.
‘Ja,’ sprak de man, waarna hij op eigen houtje het verhaal vervolgde: ‘Voor het geld. Niet om het geld van u af te nemen, niet om te achterhalen of u het heeft en waar u het heeft, maar om met u te praten over het geld.’
Zoals in een praatprogramma, dacht Zoon. Goh, wat zou u doen met een miljoen? Hij glimlachte, zag dat de man zijn wenkbrauw optrok en forceerde zijn gezicht snel weer in de plooi – het was niet grappig als er drie mensen met bivakmutsen en een vuurwapen je huis binnenvielen.
En toch was het grappig, zeker omdat er iets niet klopte. Hij kon nog steeds zijn vinger er niet op leggen, maar iets zorgde ervoor dat hij het hele gebeuren nog steeds niet serieus nam.
‘Er valt niet over te praten,’ vond Vader. ‘Het is meegenomen voor onderzoek en ik heb de contactgegevens niet.’
‘Nee, maar daar komen we niet voor. Die hebben we al,’ grijnsde de vrouw, wat Vaders ogen enigszins open deed sperren. Alsof het allemaal een stuk heftiger was als ze hun huiswerk hadden gedaan, als ze meer wisten dan dat hij dacht dat ze wisten. Of misschien vond hij de vrouw gewoon krankzinnig, want ze wekte wel de indruk dat te zijn.
‘Luister,’ sprak de magere. ‘We willen het graag hebben over het moment waarop u het geld kreeg. We willen graag weten of er sporen zijn, wat voor sporen dan ook, die eventueel naar de schenker kunnen leiden.’
‘Als jullie zijn contactgegevens hebben, stel ik voor dat jullie hem daarnaar vragen.’
‘Nee,’ sprak de getinte man hoofdschuddend. Zoon noemde hem in gedachten Mohammed, omdat alle buitenlandse jongens die hij kende Mohammed heetten.
‘We moeten zeker weten dat u niets gezien heeft. Maar dan ook echt helemaal niets, en uw buren ook niet. Is het echt alleen maar door de brievenbus gevallen, zomaar, zonder dat u iets gemerkt heeft?’
‘Ja, dat hebben we toch al gezegd!’ snauwde Vader, die duidelijk zijn geduld aan het verliezen was.
‘Jawel,’ stamelde Mohammed, ‘maar misschien heeft u zich inmiddels gerealiseerd dat u zich toch nog iets herinnert, wat dan ook, waar we misschien niets aan hebben.’
‘Nee, niets, alleen dat briefje.’
‘Briefje?’ vroeg de vrouw onmiddellijk.
‘Ja, het briefje waarin stond dat het vijfduizend pond was, en dat we het geld te danken hadden aan de dood van onze dochter.’
De vrouw op de bank schudde haar hoofd, begroef haar gezicht in haar handen en snikte: ‘Ik kan me zo niet voorstellen dat onze Lily… Dat onze Lily dat zou doen, zomaar, dat ze, dat ze… Dat ze zich zou laten vermoorden en we weten niet eens hoe ze het gedaan heeft en waarom en ze was nog zo jong en ze had nog een heel leven voor zich en ze verdiende het niet en oh wat als ze haar gemarteld hebben wat als ze nog leeft wat als ze me nodig heeft en ik weet helemaal niets en mijn arme, arme, arme meisje wat verschrikkelijk allemaal,’ snikte Patricia in een hortende spraakwaterval.
‘Ze hebben haar niet gemarteld,’ sprak de vrouw, plotseling zachtjes en haar ogen hadden een medelijdende glans gekregen. Hoewel ook dat natuurlijk verbeelding kon zijn.
De blonde moeder keek naar haar op, vragend, maar was niet meer in staat iets uit te brengen.
‘Ik kende Lily,’ bekende de vrouw toen. ‘Ik weet dat ze het zelf gewild heeft. Ik weet ook dat ze zelfmoord gepleegd heeft. Ze heeft zichzelf opgehangen, omdat ze voelde dat de enige manier om haar leven op de rails te houden, het veroorzaken van haar eigen dood was.’
‘Ze was niet depressief,’ wierp Patricia wanhopig tegen.
‘Nee,’ suste de vrouw, die inmiddels alle vechtlust van zich afgegooid leek te hebben en oprecht van plan leek te zijn om haar gastvrouw te troosten. ‘Nee, dat niet, maar ze had een hersentumor en door zichzelf op te hangen, kreeg ze de kans u met haar dood een laatste gunst te bewijzen: het geld. Met haar is het goed gegaan, ik beloof het u. Ik kan het u verzekeren, oprecht, u heeft mijn woord. Met Lily is alles gegaan zoals ze het zelf wilde en het was haar eigen keuze. Maar er zijn ook vreselijke dingen gebeurd, buiten haar om, en daarom moeten we weten wie dit gedaan heeft. We moeten weten wie het geld heeft geschonken, zodat we kunnen achterhalen wie überhaupt op dit lugubere idee is gekomen.’
‘U weet alles al,’ snikte Patricia, maar de woorden leken haar enigszins gerustgesteld te hebben.

Er zit een klein foutje in: papa zat in het vorige hoofdstuk op de bank en hier ineens niet meer. Dit hoorde in het vorige hoofdstuk ook niet het geval te zijn, maar er is iets fout gegaan omdat ik verschillende versies heb van dit verhaal. Sorry, sorry!
Maar wat belangrijker is: who do you think they areeeeee?

Reacties: